Είχανε μάθει να έχουν αντιμέτωπους φοιτητές, συνταξιούχους και κοπέλες

Όπως στην πορεία για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο

Γιατί αυτό είναι το κοινό σε τέτοιες πορείες. Οι "παραγωγικές" ηλικίες είναι είτε στη δουλειά τους είτε στην ξεκούραση από την εξοντωτική δουλειά 

Όταν όμως η δουλειά καταστρέφεται, τότε θα βγουν και αυτές οι ηλικίες στο δρόμο. Και θα γίνει αυτό που έγινε στην Κρήτη. Και, όπως το πάει η εγκληματική οργάνωση του Μητσοτάκη, έτσι θα πάει και αλλού

Είχανε μάθει οι πάνοπλοι γορίλες να κλείνουν τα παιδιά και τις κοπέλες στα στενά, να τους εκτοξεύουν χημικά και να τους στήνουν παγίδες θανάτου

Σακατεύοντάς τους, εξευτελίζοντάς τους, γυμνώνοντάς τους, τραβώντάς τους από τα μαλλιά, δέρνοντάς τους ακόμη και όταν τους είχανε συλλάβει - ρίχνοντάς τους πισθάγκωνα στο δρόμο, με σκισμένα ρούχα, με πεταμένα παπούτσια, με σπασμένα χέρια και κεφάλια

Είχανε μάθει να δέρνουν χωρίς έλεος, με την αλαζονεία του ατιμώρητου.

Είχανε μάθει να περνάνε χειροπέδες σε μεσήλικές γυναίκες, αντιμετωπίζοντάς τους σαν να είναι κοινωνικός κίνδυνος, όπως πριν από ένα μήνα σε μεσήλικη γυναίκα με καρδιακό πρόβλημα

Είχανε μάθει να γρονθοκοπάνε 13χρονα παιδιά, όπως προχθές στο Ίλιο

Είχανε μάθει να ψεκάζουν στα μούτρα το γέροντα Γλέζο

Είχανε μάθει να γελάνε όταν οι δαρμένοι φώναζαν “πονάω!”  και τους παρακαλούσαν να σταματήσουν

Είχανε μάθει να σηκώνουν το μεσαίο τους δάχτυλο προκαλώντας τα παιδιά που είχανε απέναντί τους

Ας μάθουν τώρα και την ανάποδη και ας πάψουν να αποκαλούν «έγκλημα» αυτό που κάποτε θεωρούσαν δικό τους, νόμιμο προνόμιο 

Γιατί, σήμερα, η δαρμένη και εξευτελισμένη Ελλάδα γελάει

του Μάριου Διονέλλη. Αναδημοσίευση από την Εφημερίδα των Συντακτών

«Κάποτε η βροχή ήταν ευλογία, τώρα μοιάζει με κατάρα». Τα λόγια είναι ενός από τους εκατοντάδες ανθρώπους που είδαν και χθες, για άλλη μία φορά, την περιουσία τους να χάνεται από τις καταρρακτώδεις βροχές στην Κρήτη. Σχεδόν με κάθε δυνατή βροχή το νησί αλλά και ολόκληρη η χώρα μετρούν πληγές αλλά και νεκρούς.

Ευτυχώς χθες αρκετοί άνθρωποι που κινδύνεψαν διασώθηκαν από τις δυνάμεις της ΕΜΑΚ στην Κρήτη. Εκείνο που μένει, όμως, είναι ο φόβος. Για την επόμενη βροχή, για την επόμενη δυσμενή πρόβλεψη των μετεωρολόγων.

Η κλιματική αλλαγή και η σφοδρότητα με την οποία χτυπούν πλέον όλο τον πλανήτη τα καιρικά φαινόμενα είναι δεδομένες και, ίσως, μη αναστρέψιμες. Μα ψάχνοντας τις αιτίες της καταστροφής τα σημάδια είναι κάτι παραπάνω από ορατά και όποιος δεν τα βλέπει μάλλον εθελοτυφλεί.

Στην Κρήτη, για δεύτερη φορά σε διάστημα ενός μήνα, οι εικόνες της καταστροφής έρχονται από τις πιο «αναπτυγμένες» περιοχές του νησιού. Από τα τουριστικά θέρετρα, από εκεί όπου χτυπά η καρδιά της ευημερίας και της τουριστικής μεγέθυνσης.

Από εκεί δηλαδή όπου μπαζώθηκαν ρέματα για να γίνουν μεγάλα ξενοδοχεία. Από εκεί όπου οι υπηρεσίες έκαναν τα στραβά μάτια για χρόνια. Από εκεί όπου το αστικό-τουριστικό περιβάλλον ήρθε να «κλέψει» τη θέση της φυσικής ροής των ποταμών και των ρεμάτων.

Ο Δήμος Χερσονήσου κηρύχθηκε ήδη σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Το ίδιο και ο Δήμος Μινώα Πεδιάδος όπου επί δύο 24ωρα σημειώνονταν πλημμύρες και μάλιστα σε περιοχές όπου μέχρι πρότινος δεν υπήρχαν αντίστοιχα προβλήματα.

Τι άλλαξε; Εδώ και έναν χρόνο έχει στηθεί το εργοτάξιο για το νέο αεροδρόμιο και συνολικά προβλέπεται η εκρίζωση 200.000 δέντρων. Και όσο φεύγουν τα δέντρα τόσο ανεβαίνει η στάθμη των νερών, τα οποία καταλήγουν στα σπίτια και στις καλλιέργειες.

Ποιος πέφτει άραγε από τα σύννεφα με την εξέλιξη αυτή; Τόσο για την άκρατη τουριστική ανάπτυξη όσο και για το αμφιλεγόμενης χρησιμότητας αεροδρόμιο οι ενεργοί πολίτες και οι οικολογικές οργανώσεις φωνάζουν εδώ και χρόνια. Κανείς δεν τους ακούει και τώρα ήρθε η ώρα να το πληρώσουμε.