Ο Πέτρος Δαμιανός, είναι Μαθηματικός με μεταπτυχιακά στην Ιστορία και Φιλοσοφία της Επιστήμης. Πριν από 20 χρόνια, σε ηλικία 38 ετών, ζήτησε ο ίδιος να διδάξει σε κρατούμενους. Ξεκίνησε από το Αναμορφωτήριο των Θηλέων. Το 1997 πήγε στις Φυλακές Ανηλίκων. Σήμερα είναι διευθυντής του Γυμνασίου-Λυκείου του Ειδικού Καταστήματος Κράτησης Νέων Αυλώνα.

Ο Πέτρος Δαμιανός υπήρξε δάσκαλος του Νίκου Ρωμανού στο σχολείο αυτό και στήριξε τον αγώνα που έδωσε με απεργία πείνας ο νεαρός κρατούμενος, διεκδικώντας το δικαίωμα να παρακολουθεί τα μαθήματα στο ΤΕΙ που είχε εισαχθεί κατόπιν εξετάσεων με φυσική παρουσία, δεχόμενος να παίζει αυτός το ρόλο του συνοδού του και να εγγυάται την επιστροφή του στις φυλακές κάθε ημέρα

Με χθεσινή ανάρτησή του, ο Πέτρος Δαμιανός γράφει το αυτονόητο. Πως δεν μπορεί με ένα αποτύπωμα σε μια μεταφερόμενη σακούλα που μπορεί να έχει αλλάξει δεκάδες χέρια, να κλείνεις κάποιον στη φυλακή, ίσως για πολλά χρόνια

Ακολουθεί η ανάρτηση του Πέτρου Δαμιανού

Την τελευταία φορά που δειπνήσαμε, μου μίλησε για τα όνειρά του, για τα επαγγελματικά του σχέδια, για τον εκδοτικό οίκο που σχεδιάζει… για τους τίτλους των βιβλίων που θα ήθελε να εκδώσει…

Φεύγοντας του έκανα δώρο δύο βιβλία…

Δεν θυμάμαι καλά τους τίτλους… νομίζω ότι το πρώτο βιβλίο είχε τίτλο… “Ο κόσμος που ονειρεύομαι” και το δεύτερο… “Εμπιστοσύνη στους Θεσμούς”

Ούτε τους συγγραφείς θυμάμαι…

Θυμάμαι όμως ότι τα βιβλία του τα έδωσα σε μια πλαστική σακούλα…

Όταν τα διάβασε, έδωσε τη σακούλα σ έναν άλλο κι άλλος σε άλλη και αυτή σε άλλους…

Αυτή είναι η μοίρα των βιβλίων…

Μεταφέρουν τη γνώση…

Κι η μοίρα της σακούλας…

Ειδικά της ανθεκτικής σακούλας… μεταφέρει… μέχρι να διαλυθεί…

Έχω εμπιστοσύνη στους Θεσμούς…

Ξέρω ότι πολλές φορές μας απογοητεύουν.

Όμως εγώ τάσσομαι δίπλα σ αυτούς τους λειτουργούς που αγωνίζονται να τους δυναμώσουν…

Ένα αποτύπωμα σε μια μεταφερόμενη σακούλα, που εν δυνάμει μπορεί να αλλάξει δεκάδες χέρια, δεν μπορεί να φυλακίσει έναν άνθρωπο. Και μάλιστα όταν αυτός ο άνθρωπος δεν έχει δώσει την παραμικρή αφορμή για οποιαδήποτε συσχέτισή του με τη συγκεκριμένη υπόθεση αλλά και γενικότερα με τη χρήση βίας.

Άλλωστε, αν υπήρχαν στοιχεία για το αντίθετο προφανώς και θα είχαν διαρρεύσει…

Είμαι σίγουρος πως η Δικαιοσύνη θα σταθεί στο ύψος που της αξίζει και την Παρασκευή θα γυρίσει σπίτι του…

Για το λόγο αυτό δεν θα ακυρώσω το γεύμα που έχουμε την άλλη βδομάδα. Άλλωστε έχω ήδη πάρει το βιβλίο που θα του δώσω με τίτλο…

“Δικαιοσύνη και Δημοκρατία”

#Ρωμανος

Η Ελληνική Αστυνομία ανακοίνωσε ότι βρήκε ένα αποτύπωμα ενός γνωστού εχθρού της μέσα σε ένα βομβαρδισμένο διαμέρισμα και προχώρησε άμεσα στη σύλληψή του. Δεν γνωρίζουμε εάν ο Νίκος Ρωμανός έχει ή δεν έχει σχέση με το θέμα. Εντυπωσιάζει όμως η ταχύτητα και η στοχευμένη αποτελεσματικότητα της Ελληνικής Αστυνομίας. Φαίνεται πως η Ελληνική Αστυνομία, όταν θέλει, βρίσκει. Και όταν δεν βρίσκει, κατασκευάζει.

Τι έκανε για παράδειγμα η Ελληνική Αστυνομία με το χαμένο βαγόνι των Τεμπών; Με το χαμένο βίντεο της φόρτωσής του; Με τις παρακολουθήσεις χιλιάδων πολιτών; Με τη δολοφονία του δημοσιογράφου Καραϊβάζ; Με την Greek Mafia; Με την υπόθεση του Noor1;

Ένα αόρατο χέρι φαίνεται πως εξαφανίζει τα στοιχεία για τους εμπλεκόμενους ισχυρούς, επώνυμους και ημέτερους και ένα αόρατο επίσης χέρι ανακαλύπτει δακτυλικά αποττυπώματα μέσα σε βομβαρδισμένα διαμερίσματα

Η Ελληνική Αστυνομία φαίνεται πως λειτουργεί πιο πολύ με όρους μαφίας που εξουδετερώνει τους εχθρούς της και προστατεύει τους φίλους της, παρά ως φύλακας του νόμου. Πιο πολύ φαίνεται να έχει απέναντί της τους πολίτες, παρά το οργανωμένο έγκλημα. Πιο πολύ φαίνεται να είναι προστάτης των ημετέρων και του σάπιου καθεστώτος, παρά του Πολίτη

Μας κοροϊδεύουν μπροστά στα μούτρα μας. Και το ξέρουν καλά ότι το ξέρουμε. Αλλά δε μας φοβούνται. Γιατί, αν πούμε και καμιά κουβέντα παραπάνω, υπάρχουν οι εξοντωτικές μηνύσεις και οι κατασκευές ενοχοποιητικών στοιχείων. Οι τεχνικές εξημέρωσης και επιβολής έχουν βελτιωθεί και δεν χρειάζονται πια οι χούντες. Ας είναι καλά η Αστυνομία, η Δικαιοσύνη και τα Μέσα Ενημέρωσης.

Γι αυτό η Μαρία Καρυστιανού ξέρει πως αν κάποτε βρει το δίκιο της, δε θα το βρει στην Ελλάδα