Εδώ και πολύ καιρό, ηθοποιοί και σπουδαστές των δραματικών σχολών δίνουν έναν εντυπωσιακό αγώνα  κόντρα στο προεδρικό διάταγμα που εξισώνει τα πτυχία των καλλιτεχνών με απολυτήρια Λυκείου, διδάσκοντας μαχητικότητα και αλληλεγγύη. Στο πλαίσιο αυτής της αλληλεγγύης, παραιτήθηκαν την Πέμπτη 8/2 όλοι οι καθηγητές του Εθνικού Θεάτρου και την επόμενη ημέρα έπραξαν το ίδιο και 21 καθηγητές του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας.

Στο πλαίσιο αυτής της αλληλεγγύης, ήρθε επίσης μια δυναμική δήλωση του Αλκίνοου Ιωαννίδη που ενόχλησε τόσο πολύ τα παπαγαλάκια της εξουσίας, ώστε να ξιφουλκήσουν από κοινού και να του επιτεθούν. Οι άνθρωποι που δεν ενοχλούνται από την ελεύθερη πτώση μιας κοινωνίας που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, ενοχλήθηκαν από τα λόγια του Αλκίνοου. 'Ενας μάλιστα από αυτούς, ο Δοξιάδης της Καθημερινής, έσπευσε να τα παρομοιάσει με αυτά του Χίτλερ περί Αρίας Φυλής. Στο παιχνίδι έχουν μπει συντεγμένα και το protagon.gr  και το capital.gr. Ο Χωμενίδης έσπευσε να τοποθετήσει τον Αλκίνοο δίπλα στο Νότη Σφακιανάκη, ενώ ο Πανούτσος στο protαgon κινήθηκε πάλι σε ένα από τα γνωστά  επαναλαμβανόμενα μοτίβο του περί διεκδικήσεων θέσεων στο Δημόσιο κλπ. Ποιος; Αυτός που διορίστηκε ως μετακλητός υπάλληλος στη δημόσια ΕΡΤ όταν λίγο καιρό πριν μιλούσε για όργιο μετακλητών υπαλλήλων από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και πως «Το δημόσιο έχει δεινοσαυρικό χαρακτήρα» 

Το κείμενο του Αλκίνοου Ιωαννίδη για τις κινητοποιήσεις των καλλιτεχνών αναφέρει:

«Η καρδιά μου αγκαλιά με τις αδερφές και τους αδερφούς μου στην Τέχνη. Αυτά τα ψώνια, οι χασομέρηδες, οι αχαΐρευτοι, οι αιθεροβάμονες, οι εξώλης και προώλης, αυτοί οι ιερείς της ανθρωπιάς και της αγάπης, παντοδύναμοι και ευάλωτοι, ανασφαλείς και ατρόμητοι, αυτοί πληρώνουν εκ μέρους όλων μας το πανάκριβο τίμημα για έναν κόσμο λιγότερο μάταιο. Όχι μόνο οι διάσημοι και οι "πετυχημένοι". Μα κυρίως όσες και όσοι παλεύουν να βγάλουν την κάθε μέρα, χωρίς χρήματα για το νοίκι αλλά με πίστη, με όνειρο, με ευθύνη, με ακούραστη, απλήρωτη εργασία. Χωρίς εγγυήσεις, χωρίς δίχτυ ασφαλείας, χωρίς στήριξη, χωρίς επιβράβευση.

Ανυπεράσπιστοι, φτωχοί, απαξιωμένοι και κυνηγημένοι από ένα κράτος-εχθρό κάθε σπίθας που μπορεί να φωτίσει το σκοτάδι του, κρατάνε, χρόνια τώρα, κάτι ζωντανό και πολύτιμο σε μια χώρα που βουλιάζει. Ηθοποιοί, χορευτές, μουσικοί, φωτογράφοι, κινηματογραφιστές, εικαστικοί, συγγραφείς, ποιητές. Άνθρωποι που σκύβουν πάνω στη λέξη, στη νότα, στην κίνηση, στη λεπτή απόχρωση του αισθήματος. Που βαθαίνουν στην κάθε έννοια, στην κάθε αλήθεια, που τολμούν να αντικρίσουν τα σκοτάδια τους για να ξορκίσουν τα δικά μας. Κάθε ιδέα, κάθε προσχέδιο, κάθε μελέτη, κάθε πρόβα, κάθε άσκηση, κάθε επιτυχία, κάθε απόρριψη, κάθε ματαίωση, κάθε έκθεση, κάθε από ψυχής μοιρασιά, μια προσευχή στο φως.

Μας γεννά η θυσία των ωραιότερων ανθρώπων που πάτησαν τη γη. Ερχόμαστε από τους αιώνες. Κι εσείς, προσωρινοί διαχειριστές της αθλιότητας, ακαλλιέργητοι δούλοι της ασχήμιας, νομίζετε πως ορίζετε τις ζωές μας…»

Κυριάκος Μητσοτάκης σε περιγραφή Αντώνη Πανούτσου.

Στο τέλος του αγώνα, θα μας πει και το γνωστό του ανέκδοτο πως στην Ανατολική Γερμανια πιο εύκολα έβρισκες πυρηνικό φυσικό, παρά υδραυλικό