Αλήθεια, όταν σας υπόσχονται «ανάπτυξη», αυτό το ιερό Γκράαλ του καιρού, έχετε αναρωτηθεί πως είναι αδύνατο να υπάρξει μονοσήμαντα; Δηλαδή να σημαίνει αποκλειστικά οφέλη για τον λαό (για τους πολίτες αν προτιμάτε την αποστεγνωμένη από χυμούς και ουσία λέξη) δίχως να την ακολουθούν ζημιές στο περιβάλλον και τις ζωές. Και κέρδη από την ανάπτυξη υπάρχουν αλλά και ζημίες. Η μοιρασιά είναι το πρόβλημα. Στην κατανομή κερδών και ζημιών των αναπτυξιακών δραστηριοτήτων, τα κέρδη πέφτουν στην πλευρά των οικονομικά ισχυρών και ταξικά ανώτερων, ενώ οι ζημιές πέφτουν στον αντίποδα, στους φτωχούς και ταξικά μικρούς.

Έτσι είναι ο κόσμος, όχι γιατί έτσι δημιουργήθηκε, αλλά γιατί έτσι τον κάναμε οι άνθρωποι, προκρίνοντας ένα σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας, που πρότυπο έχει την ζούγκλα και τον νόμο του ισχυρού. Με αυτό το σύστημα πορευόμαστε και καταβάλουμε προσπάθειες, όχι να το αλλάξουμε, αλλά να αλλάξουμε την δική μας μόνο θέση, μέσα στα ξέφωτα της ζούγκλας μας. Να γίνουμε από θηράματα και τροφή των θηρίων, επιτέλους και εμείς κυνηγοί. Λες και γίνεται ο λαγός λιοντάρι, αλλά έτσι μας έπεισαν πως γίνεται, έτσι και εμείς ως καλόπιστοι χάνοι το πιστεύουμε ως στόχο ζωής.

Όπως ορίζει ο νόμος της ζούγκλας, έτσι και οι κοινωνίες που ζουν μέσα ή δίπλα στα μεγάλα οικονομικά κέντρα, στους ναούς της σύγχρονης εμπορικής δραστηριότητας, δηλαδή τα μεγάλα λιμάνια, αποτελούν την μικροπανίδα τους, που απλά υπάρχουν για να συμπληρώνουν το ενδιαίτημα των μεγάλων θηρευτών. Οι θηρευτές από τους τόπους αυτούς αποκομίζουν τα οφέλη της δραστηριότητας τους, αφήνοντας τα κατάλοιπα καθώς και τα απόβλητα της να καταναλωθούν από τη μικροπανίδα του λιμανιού.