Νιώθω πολύ άσχημα όταν μαζεύεται τόσος κόσμος μπροστά μου, με στριμώχνει και με αρχίζει στις ερωτήσεις. Και τι ερωτήσεις! «Από που είσαι;», «Πως βρέθηκες εδώ;», «Ποιος σε παράτησε εδώ;», «Σε ξήλωσαν με βία ή έφυγες μόνο σου;», «Πόνεσες όταν σε ξήλωσαν;»,  και άλλα πολλά, μα πάρα πολλά. Άσε δε και τη μουρμούρα που με αναστατώνει, όταν μιλάνε μεταξύ τους οι άνθρωποι: «Το είδα που το έφεραν με ένα αγροτικό», «Μπα… εδώ ήταν, δεν το έφεραν. Την περασμένη εβδομάδα το πέταξε ένας  χοντρός». «Τι λες, δεν ήταν χοντρός. Είδα έναν κοντό που το έσερνε», «Όχι, άλλο είδες. Αυτό το έφερε ο χοντρός» και άλλα τέτοια, ψιθυριστά, μουρμουριστά ή και φωναχτά, όταν η διαφωνία για το ποιος με έφερε και με πέταξε εδώ, δεν κατέληγε σε συμφωνία. Βλέπετε, δεν έχω στόμα για να τους φωνάξω να με αφήσουν ήσυχο. Μας φτιάχνουν χωρίς στόμα, χωρίς φωνή, εμάς τα καλοριφέρ. Άλλωστε μας φτιάχνουν για να ζεσταίνουμε τους ανθρώπους, όχι για να τους πιάνουμε κουβέντα….

Ξέρω, μπερδευτήκατε. Λογικά θα έχετε μείνει με το στόμα ανοιχτό, να χάσκει σαν τη σπηλιά του Νταβέλη. Δεν πιστεύετε πως ένα θερμαντικό πάνελ (όπως είναι το όνομα μου σύμφωνα με τον κατασκευαστή μου) σας μιλάει και μάλιστα γκρινιάζει για την οχλαγωγία των ανθρώπων που μαζεύτηκαν γύρω του, ένα κρύο πρωινό της Άνοιξης. Πρέπει μάλλον να σας εξηγήσω τώρα, γιατί δεν αντέχω να σας βλέπω με την απορία ζωγραφισμένη στα πρόσωπα σας. Καθήστε λοιπόν αναπαυτικά και θα προσπαθήσω να σας πω την ιστορία μου, όσο πιο απλά και κατανοητά γίνεται.

Με έφτιαξαν κάτι Τούρκοι εργάτες, το 2015 νομίζω, σε ένα εργοστάσιο στο Elbantag, κοντά στην Ankara. Ο διευθυντής τους ήταν Γερμανός και από αυτόν μάθαμε εμείς τα καλοριφέρ, πως δεν λεγόμαστε radyatör, όπως μας  έλεγαν αυτοί που μας έφτιαξαν, αλλά panel. Αυτός ο άνθρωπος, ο διευθυντής,  είχε πολύ υψηλή μόρφωση. Τέλος πάντων. Μόλις μας έφτιαξαν, μας έβαλαν σε ένα κουτί το καθένα και περιμέναμε σε μία μεγάλη αποθήκη τη μοίρα μας, δηλαδή περιμέναμε να μας φορτώσουν και να μας πάνε σε κάποιο μέρος του κόσμου όπου θα πιάναμε δουλειά. Η δουλειά μας δεν ήταν άλλη από το να ζεσταίνουμε τον κόσμο όταν αυτός κρύωνε, τις νύχτες ή και τις μέρες του χειμώνα. Εγώ ήμουν τυχερό panel. Με έστησαν σε ένα σπίτι στη Ραφήνα, μία παραθαλάσσια πόλη της Αττικής, στην Ελλάδα. Δηλαδή προοριζόμουν για ελαφριά δουλειά και το κατάλαβα αυτό όταν με μετέφεραν με ένα φορτηγό, που ο οδηγός του μου τραγουδούσε καθώς με ξεφόρτωνε «Δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα, κρύο δεν έκανε ποτέ».

Ελαφριά δουλειά. Ξεκούραστη. Λίγες ώρες να γεμίζεις με ζεστό νερό, να φουντώνεις και μετά να σε κόβει ο θερμοστάτης, αφού σε ένα μισάωρο έπιανε τους είκοσι βαθμούς ο χώρος. Σκεφτόμουν τα αδέλφια μου που τα έστειλαν μακριά, στη Νορβηγία και τη Σουηδία, ακόμα και στη Ρουμανία. Εκεί μάθαινα πως δεν σταματούσαν να δουλεύουν, όλη μέρα. Ενώ εγώ, μαζί με τα άλλα καλοριφέρ του κτηρίου μας (γιατί καλοριφέρ μας έλεγαν πια), ίσα που προλαβαίναμε να ανάψουμε και αμέσως κάναμε το διάλειμμα μας. Ζωή και κότα, που λένε και οι άνθρωποι. Αλλά αυτή η ζωή δεν έμελλε να κρατήσει και πολύ.

Ήμουν - δεν ήμουν τρία χρόνια σε εκείνο το (μάλλον πλούσιο) σπίτι στη Ραφήνα, όταν άκουσα τους ανθρώπους του σπιτιού να συζητάνε για ένα πρόγραμμα που διαφήμιζε η τηλεόραση (φτιαγμένη και αυτή στο διπλανό εργοστάσιο απ’ όπου ερχόμουν εγώ). Το πρόγραμμα λεγόταν «Εξοικονομώ» ή κάπως έτσι τέλος πάντων. Λέγανε λοιπόν οι άνθρωποι πως ήταν ευκαιρία με το πρόγραμμα να βάλουν ενδοδαπέδια θέρμανση. Άρχισαν τότε να με ζώνουν τα φίδια. Τι θα πει ενδοδαπέδια θέρμανση; Θα με βάλουν ξαπλωτό στο πάτωμα για να τους ζεσταίνω; Χαζομάρες, αφού πρέπει να ξέρουν πως ξαπλωτοί δουλεύουν μόνο οι μηχανικοί αυτοκινήτων και οι δοκιμαστές στρωμάτων. Τα καλοριφέρ δεν δουλεύουν έτσι.

Κατάλαβα το τι θα πει «ενδοδαπέδια θέρμανση» όταν ήρθαν κάτι τεχνίτες και με ξήλωσαν για να συνδέσουν στη θέση μου κάτι σωλήνες πλαστικούς. Αυτό ήταν δηλαδή; Με αγόρασες, σε ζέστανα 3 χρόνια και τώρα με πετάς; Αν αυτό δεν λέγεται αχαριστία τότε πως λέγεται ρε άνθρωπε;

Έκλαιγα όπως με έβγαζαν από το σπίτι για να με δώσουν σε έναν κύριο, βρώμικο από τα γράσα και τις σκουριές, που είχε ένα άθλιο, μισοδιαλυμένο φορτηγάκι που από τη βρώμα άκουγα και άλλα μεταλλικά αντικείμενα που είχε πάνω του, να βογκούν και να κλαίνε. Προσπάθησα να φωνάξω «Μη με πετάτε πάνω σ’ αυτό το πράγμα!!» αλλά από τη βρώμα η φωνή μου δεν έβγαινε. Έτσι στοιβαγμένα όλα τα μεταλλικά σώματα, ψυγεία, πλυντήρια, σίδερα, σωλήνες και εγώ από πάνω τους, κλαίγαμε για τη μοίρα μας που δεν τη γνωρίζαμε κιόλας, την ώρα που ο άνθρωπος με τα βρώμικα ρούχα που μας αγόρασε, έβαζε μπρος τη μηχανή του φορτηγού.

Όπως ήμασταν όλα στοιβαγμένα, ρωτούσε ψιθυριστά το ένα το άλλο αν ήξερε που μας πάει αυτός που μας είχε αγοράσει. Κάποιοι «συνεπιβάτες», οι πιο παλιοί, έλεγαν πως πάμε για σκραπ.

Τι λέξη ήταν αυτή; «Σκραπ»; Δεν είχαμε πια τα ονόματα μας. Δεν μας έλεγαν «πλυντήριο», «κουζίνα», «θερμοσίφωνα» ή «καλοριφέρ». Τώρα όλα μαζί είχαμε ένα όνομα: «Σκραπ». Δεν μου άρεσε καθόλου αυτό αλλά ο αέρας που με χτυπούσε στο πρόσωπο, καθώς το φορτηγό κινούταν και  όπως ήμουν πάνω πάνω σ’ αυτή τη μακάβρια στοίβα, με παρηγορούσε κάπως και έδιωχνε τις πιο μαύρες σκέψεις μου.

Δεν ξέρω πόσα χιλιόμετρα είχαμε κάνει γιατί το φορτηγό πήγαινε αργά και αγκομαχώντας από το βάρος αλλά σε ένα σημείο του δρόμου το φορτηγό άρχισε να χοροπηδάει σε μία άσφαλτο  γεμάτη λακκούβες. Όλο το σκραπ (αφού έτσι μας φώναζαν) άρχισε να βογκάει από τα χτυπήματα του φορτηγού. Εγώ ένιωθα πως μία πετούσα στον αέρα και μία έπεφτα με δύναμη πάνω σε ένα καζανάκι «Νιαγάρας» που ήταν από κάτω μου. Ο πόνος από το χτύπημα στο μαντέμι ήταν αφόρητος. Αλλά και ο «Νιαγάρας» πρέπει να υπέφερε γιατί είδα το καπάκι του να σπάει. Σχεδόν ταυτόχρονα είδα πως κι εγώ είχα ένα μεγάλο βούλιαγμα στο κάτω μέρος, εκεί που χτυπούσα πάνω στον Νιαγάρα. Απελπίστηκα.

Ενώ το μαρτύριο της μεταφοράς πάνω σε λακκούβες μεγάλωνε και έμοιαζε πως δεν θα σταματήσει ποτέ, βρέθηκα να αιωρούμαι πάνω από τον Νιαγάρα αλλά σε πιο μεγάλο ύψος από πριν. Το φορτηγό από κάτω μου προχωρούσε και ενώ έπεφτα, συνειδητοποίησα πως τώρα, αντί για τον Νιαγάρα, έπεφτα πάνω  σε κάτι σωλήνες που ήταν φορτωμένοι πιο πίσω. Χτυπώντας πάνω τους και πονώντας αφόρητα, ένιωσα να κατρακυλάω και να πέφτω από το φορτηγό. Άρχισα να τσουλάω πάνω στα χόρτα και σταμάτησα πάνω σε μία μικρή κατηφοριά, όταν μία πέτρα σταμάτησε τον τρελό μου κατήφορο. Άκουσα το φορτηγό να φεύγει χωρίς να έχει καταλάβει πως «κάτι» έπεσε και σε λίγο έγινε απόλυτη ησυχία. Ούτε φορτηγό, ούτε άλλος ήχος ακουγόταν αλλά ούτε ένιωθα πόνο από τα χτυπήματα στον Νιαγάρα και επιπλέον βρισκόμουν ξαπλωμένο σε ένα αφράτο στρώμα από χόρτα, Έβγαλα έναν αναστεναγμό και έκλεισα τα μάτια μου. Είχα να κοιμηθώ έτσι ωραία από τότε που με κατασκεύασαν….

Δεν ξέρω πόσες ώρες κοιμόμουν αλλά με ξύπνησαν κάτι αγριοφωνάρες.

«Να, πάρε φωτογραφία. Να δες, ξήλωσαν τα καλοριφέρ. ΒΑΝΔΑΛΙΣΜΟΣ – ΒΑΝΔΑΛΙΣΜΟΣ, έτσι να γράψεις ΒΑΝΔΑΛΙΣΜΟΣ». Ήταν ένας παράξενος φαλακρός τύπος που παραληρούσε, μέσα σε ένα μεγάλο μπλε κοστούμι, ή αν το κοστούμι δεν ήταν μεγάλο, τότε αυτός ήταν ο μικρός. Φώναζε σε κάτι άλλους να με βγάλουν φωτογραφία. Σάστισα. Πρώτη μου φορά ήμουν πρωταγωνιστής σε κάτι. Νόμιζα πως είχα παραισθήσεις από το χτύπημα της πτώσης μου από το φορτηγό αλλά δεν ήταν παραίσθηση. Ήταν η πιο γλυκιά αίσθηση. Η αίσθηση της επιτυχίας και του να γίνομαι το κέντρο του ενδιαφέροντος. Επιτέλους, η ζωή μου ανταπέδιδε την υπομονή μου πάνω στο φορτηγό και τη φρικτή μου απαξίωση με τον τίτλο του σκραπ. Δεν ήμουν πια μάζα. Ήμουν ένα διακεκριμένο μέλος της κοινωνίας των θερμαντικών σωμάτων και του υπόλοιπου οικιακού εξοπλισμού. Ήθελα να ευχαριστήσω εκείνο το μεγάλο μπλε κοστούμι για το ενδιαφέρον του αλλά δεν μπορούσα γιατί αυτό ακόμα χοροπηδούσε σαν μανιακός και φώναζε «ΒΑΝΔΑΛΙΣΜΟΣ - ΒΑΝΔΑΛΙΣΜΟΣ». Οι φωτογράφοι του δεν σταματούσαν να με βγάζουν φωτογραφίες. Ανφάς, προφίλ. Τρία-τέταρτα και όπως αλλιώς δεν έχει ονειρευτεί ακόμα και το πιο διάσημο top model του μεγαλύτερου οίκου μόδας ή η πιο κόκκινη και γρήγορη Ferrari στη διασημότερη έκθεση αυτοκινήτων. Μόνο που όταν προσπάθησα να χαμογελάσω ή να ισιώσω λίγο το κάλυμμα μου πρόχειρα, οι φωτογράφοι φώναξαν ΜΗΗΗ και μου έδωσαν μια κλωτσιά για να δείχνω ακόμα πιο ταλαιπωρημένο. Απόρησα. Δεν τους αρέσει η ομορφιά και προτιμούν τη φρίκη;

Ηλίθιες απορίες. Εδώ είμαι το κέντρο του ενδιαφέροντος και θα με νοιάζει το αν θα δείχνω πιο μαύρο ή πιο ταλαιπωρημένο; Άλλωστε θα ΔΕΙΧΝΩ, δεν θα είμαι, άρα; Αντίθετα θα είμαι έκθεμα από αυτά που εκείνος ο τύπος που κολυμπάει μέσα στο μπλε κοστούμι, θα με δείχνει και θα μιλάει για μένα. Που θα δείχνει τη φωτογραφία μου παντού, Που θα με κάνει σταρ.

Έμαθα μετά πως το σταριλίκι μου δεν θα είχε μεγάλο βεληνεκές. Θα αφορούσε μία μικρή πόλη, ένα χωριό πρακτικά. Αλλά δεν με νοιάζει. Κάλλιο πρώτος στο χωριό παρά δεύτερος στην πόλη ή ακόμα χειρότερα, μηδενικό σε μία μάντρα που θα με φωνάζουν όλοι σκραπ. Άσε που δεν καταλαβαίνω και τι θα πει αυτή η λέξη. Ίσως μου εξηγήσει κάποια στιγμή ο μέντοράς μου. Ο παράξενος τύπος με το μπλε κοστούμι.

Τα ξημερώματα της Τετάρτης 15/3, στις 5 η ώρα το πρωί, συνεργεία του δήμου ανοίγουν με τη βία το Γενικό Λύκειο Ραφήνας που τελούσε υπό κατάληψη. Στην προσπάθεια αυτή, παιδιά κινδυνεύουν να τραυματιστούν και τελικά μια κοπέλα χτυπά το χέρι της, ευτυχώς όχι σοβαρά.

Την επόμενη ημέρα οι μαθητές οργανώνουν πορεία στο δημαρχείο, με τη συνοδεία δύο καθηγητών, διαμαρτυρόμενοι για τη βιαιότητα που εισέπραξαν και ζητώντας απαντήσεις από το δήμαρχο. Ο δήμαρχος, με θρασύ ύφος, γνώριμο σε όσους τον έχουν γνωρίσει από κοντά, απαξιώνει να τους απαντήσει και διώχνει τη συνοδό καθηγήτρια από το γραφείο, προσβάλλοντας την χωρίς καν να την αφήσει να μιλήσει.

Το απόγευμα της ίδιας ημέρας, ο δήμαρχος, σε μια παραληρηματική του ανάρτηση του στο facebook, διατελώντας, όπως όλα δείχνουν, σε πανικό, εξαπολύει προσωπική επίθεση σε καθηγητή του σχολείου που τον θεωρεί υποκινητή της διαμαρτυρίας των μαθητών, τον αποκαλεί «προσχηματικό» καθηγητή και αφήνει με ανέντιμο τρόπο υπονοούμενα γι αυτόν. Την ίδια ώρα, ένα μεγάλο κύμα συμπαράστασης προς τον συγκεκριμένο καθηγητή ξετυλίγεται στο διαδίκτυο που πανικοβάλλει ακόμη περισσότερο το δήμαρχο, ώστε κάνει τη μία βλακώδη κίνηση μετά την άλλη

Έτσι, το πρωί της Παρασκευής, αναρτά στο facebook φωτογραφίες από βανδαλισμούς σε σχολείο, χωρίς να αναφέρει από πού προέρχονται, ώστε να νομιστεί πως πρόκειται για το συγκεκριμένο σχολείο. Το ίδιο κάνουν και τα τοπικά Μέσα (τα προβαλλόμενα ως) ενημέρωσης

Οι μαθητές, με ψυχραιμία και σοβαρότητα που απουσιάζουν τόσο από το δήμαρχο όσο και από τα συγκεκριμένα Μέσα, καταγγέλλουν το γεγονός και δείχνουν φωτογραφίες από το χώρο του σχολείου τους , αποδεικνύοντας πως το διατηρούν καθαρό και σε πλήρη τάξη. Την ίδια στιγμή, οι μαθητές ανακοινώνουν γενική συνέλευση τη Δευτέρα το πρωί.

Η συνέχεια αναμένεται με μεγάλο ενδιαφέρον, καθώς βλέπουμε τους μικρούς να συμπεριφέρονται ως μεγάλοι και τους μεγάλους ως πολύ πολύ μικροί

Λίγες ώρες μετά το τραγικό δυστύχημα, άρχισε μια απίστευτη επικοινωνιακή διαχείριση από τα παπαγαλάκια του συστήματος. Μια διαχείριση που συνεχίζεται αμείωτη και που υπερβαίνει κατά πολύ όσα έχουμε συνηθίσει αγγίζοντας τα όρια της ύβρης.

Η Μαρία Σαράφογλου στον ΑΝΤΕΝΝΑ, δημοσιογράφος ούσα, δεν είχε λέει ποτέ της ακούσει για τις κραυγές αγωνίας των εργαζομένων σχετικά με την έλλειψη των απαραίτητων μέτρων ασφαλείας καθώς και για τα εξώδικα που έχουν αποστείλει για το λόγο αυτό  προς το υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών, τη Ρυθμιστική Αρχή Σιδηροδρόμων και την Hellenic Train .

Ο Προκόπης Παυλόπουλος και ο Δημήτρης στον ΣΚΑΪ ανακαλύπτουν και εκθειάζουν την άμεση ανταπόκριση του κρατικού μηχανισμού (μετά το δυστύχημα, όχι πριν). Θαυμάζουν ακόμη το σεβασμό με τον οποίο διαχειρίζεται η κυβέρνηση την κατάσταση (δεν ξέρω αν εννοούν το ξυλοφόρτωμα που ρίχνουν τα αδέσποτα σκυλιά τους στον κόσμο που ΄χει βγει στο δρόμο). Βεβαιώνουν μάλιστα πως τα δάκρυα του Πλεύρη και του Καραμανλή του Γ’ είναι πραγματικά

Ο Άρης Πορτοσάλτε διαπιστώνει πως πρέπει να πεθαίνουν νέοι άνθρωποι για να εκσυγχρονίζεται το οδικό και το σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας. Κάτι ανάλογο διατυπώνει και ο Παύλος Τσίμας για το ίδιο θέμα

Ο Βασίλης Χιώτης, διευθυντής του ΣΚΑΪ, δίνει οδηγίες στην κυβέρνηση για το πώς θα διαχειριστεί επικοινωνιακά το θέμα συμβουλεύοντάς την να το συγκρίνει με τη φωτιά στο Μάτι.

Ο Κώστας Πρετεντέρης ( ο γνωστός και ως great pretender) απορεί ποιος άλλος πιο ψηλά από το σταθμάρχη μπορεί να φταίει, λέγοντας ειρωνικά στη Ράνια Τζίμα που άρθρωνε τα αυτονόητα «Μήπως φταίει και ο Θεός;».

Ο Άδωνις Γεωργιάδης, σε μια αντιστροφή των ρόλων, υπερασπίζεται τον Άρη Πορτοσάλτε και το Βασίλη Χιώτη

Διαβάσαμε το απίστευτο σκονάκι που έδωσαν οι επικοινωνιολόγοι στον Καραμανλή τον Γ’ για το πώς θα αποφύγει τις ερωτήσεις των δημοσιογράφων. Μάθαμε ότι η παραίτηση του Καραμανλή του Γ’ δεν σημαίνει απώλεια της βουλευτικής του έδρας, ούτε επίσης του στερεί το δικαίωμα της υποβολής υποψηφιότητας στις επερχόμενες εκλογές. Με άλλα λόγια, μάθαμε πως είναι μια παραίτηση που δεν του κόστισε τίποτα.

Είδαμε τον Μητσοτάκη τον Β’ σε απευθείας μετάδοση να βγάζει πόρισμα για τραγικό ανθρώπινο λάθος του σταθμάρχη και δυο μέρες μετά να ζητάει συγγνώμη μέσω facebook, όχι μόνο για λογαριασμό του αλλά και για όλους όσοι κυβέρνησαν τη χώρα. Για τέτοια ειλικρινή συγγνώμη μιλάμε. Φταίμε κι εμείς, αλλά φταίνε κι οι άλλοι, άρα δε φταίει κανείς

Η προχθεσινή εκπομπή του Ράδιο Αρβύλα ήταν μια δυνατή σφαλιάρα στα παπαγαλάκια, που αποτελούν το μεγάλο δεκανίκι του σάπιου συστήματος που τους ταΐζει. Και έχει μεγάλη αξία το ότι αυτή η κλωτσιά έρχεται από τα μέσα, γιατί έτσι πονάει πιο πολύ

Ο Βάρναλης κάποτε έγραφε:

“Και συ, τσούλα των δήμιων, Επιστήμη/της Αλήθειας εσχάτη τεφροδόχα/και συ, πρόστυχη Πένα και ψοφίμι/του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα!”

Κάποιοι άλλοι το λένε πιο απλά : “Aλήτες – Ρουφιάνοι – Δημοσιογράφοι”

«Δημοσιογραφία θα πει να δημοσιεύεις όσα ενοχλούν τους άλλους και δεν θέλουν να μαθευτούν.  Όλα τα άλλα είναι δημόσιες σχέσεις», έγραφε ο Τζωρτζ Όργουελ*.

Ο αφορισμός του Όργουελ αποκτάει ιδιαίτερο σφρίγος και ορθώνεται ολοζώντανος στην εποχή μας, όπου τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (ΜΜΕ) αποτελούν στόχο ελέγχου από τις εξουσίες,. Μικρές και μεγάλες. Ο έλεγχος των ΜΜΕ  είναι ένα θέμα αμφιλεγόμενης ηθικής. Μάλιστα στην περίπτωση εκείνη που ένα μέσο θέτει εαυτόν αυτοβούλως ως υποπόδιο ή ως ποδόμακτρο του κάθε εξουσιαστή, η ηθική τόσο του ίδιου του μέσου όσο και του «ελεγκτή» του παύει να είναι αμφιλεγόμενη και είναι ξεκάθαρα εκφυλισμένη.

Η δημοσιογραφία θα έπρεπε ιδανικά να είναι ανεξάρτητη, αντικειμενική και χωρίς πολιτικές πεποιθήσεις. Αυτά είναι θεμελιώδη χαρακτηριστικά της αληθινής δημοσιογραφίας. Ο δημόσιος λόγος πάλι, δεν οφείλει να είναι άχρωμος αλλά να διαθέτει ιδεολογικό υπόβαθρο. Να έχει ιδεολογικές αναφορές και σε καμία περίπτωση να εκφράζει δουλοπρεπή προσωπολατρεία. Για να καταλάβουμε καλύτερα τη διαφορά, ένας επαγγελματίας δημοσιογράφος δημοσιολογεί αλλά δεν προπαγανδίζει ούτε λατρεύει ούτε θαυμάζει πρόσωπα, που υποτίθεται πως ελέγχει.. Ως εκπρόσωπος της αποκαλούμενης «τέταρτης εξουσίας» οφείλει να ενοχλεί τα κέντρα εξουσίας με στόχο την εδραίωση της ισονομίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Οφείλει να είναι παρατηρητής, σχολιαστής και κριτής. Να είναι δηλαδή η ενοχλητική για τα κέντρα εξουσίας φωνή, που κάνει διαρκώς αισθητή τη –σταθερά   κριτική-  παρουσία της.

Όποιος  εκφράζει δημόσιο λόγο (που δημοσιολογεί) δεν μπορεί να μην έχει ιδεολογική συγκρότηση. Η έλλειψη  ιδεολογικής συγκρότησης σηματοδοτεί την έλλειψη συνείδησης, αφού η συνείδηση αποτελεί το λίκνο του στοχασμού και των ιδεολογιών. Για παράδειγμα ένας φασίστας δεν διαθέτει ιδεολογία, αφού «ο φασισμός είναι λαϊκισμός, είναι δηλαδή  κοινωνικό καθεστώς σπέσιαλ για μικροαστούς.»** και «….στη λεγόμενη αστική κοινωνία δεν κυριαρχούν οι αστοί αλλά οι μικροαστοί, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς την απήχηση που είχαν στο λαό τα φασιστικά καθεστώτα» (ό.π) Καταλαβαίνουμε λοιπόν πως ένας αληθινός δημοσιογράφος που σέβεται τον εαυτό του και το λειτούργημα του, οφείλει να έχει πλήρη ιδεολογική συγκρότηση. Συγκρότηση που θα χαρακτηρίζει το έργο του, για να μην αποτελεί αυτό αλλά και ο ίδιος λαϊκιστικό φερέφωνο (λόγω έλλειψης συνείδησης) κατάλληλο μόνο για  τον επηρεασμό των μικροαστικών μαζών.

Δυστυχώς σήμερα πλέον, στα γραφεία σύνταξης των μέσων κυριαρχεί και επιβάλλεται η  σκιά των άμεσων χρηματοδοτήσεων ή των έμμεσων εισπράξεων δια των διαφημιστικών εσόδων. Αυτή η όζουσα ατμόσφαιρα επικρατεί σε μια περίοδο όπου τα πάντα έχουν πληγεί από την οικονομική κρίση. Τα έντυπα ΜΜΕ και η ραδιοτηλεόραση, η κυρίαρχη πηγή πληροφόρησης των πολιτών, αναζητούν με κάθε τρόπο  πηγές εισοδημάτων ενώ παράλληλα ανταγωνίζονται τα ψηφιακά μέσα και την πληθώρα δωρεάν ειδήσεων. Στο κυνήγι αυτό (των εσόδων και όχι της είδησης) οργιάζει η παραπληροφόρηση και  μάλιστα κορυφώνεται στην πιο αηδιαστική της μορφή, εκείνη του συστηματικού «γλειψίματος» της εξουσίας. Μίας εξουσίας που έχει φροντίσει να αναδειχθεί σε βασικό παράγοντα για την επιβίωση ενός μέσου ενημέρωσης..

Η δημοσιογραφία της «άποψης»

«Η επικρατούσα άποψη, που συμμερίζονται πολλοί δημοσιογράφοι και πολίτες σήμερα, είναι πως τα γεγονότα της πραγματικότητας, όπως εξελίσσονται καθημερινά, απουσιάζουν από τα ρεπορτάζ που ακούμε, κυρίως γιατί επικρατεί η «δημοσιογραφία της άποψης». Αυτή δια μέσου της οποίας, ο/η ίδιος/α δημοσιογράφος εκφράζει τη δική του/της άποψη για το θέμα που παρουσιάζει. Μα αυτός δεν είναι ο ρόλος του δημοσιογράφου, ούτε ο σκοπός του λειτουργήματος που προσπαθεί να φέρει εις πέρας.»***

Τα παραπάνω μας μεταφέρει η Μαρία- Χριστίνα Δουλάμη σε άρθρο της στη διαδικτυακή επιθεώρηση Huffington post. Είναι απόλυτα σωστή θέση σε ό,τι αφορά στα μέσα τα οποία αυτοαναγορεύονται σε «δημοσιογραφικά». Η δημοσιογραφία στα μέσα αυτά υποφέρει για τον απλό λόγο πως της απαγορεύεται να αναπνεύσει. Αντί της δημοσιογραφίας, στα μέσα κυριαρχεί η στρατευμένη άποψη. Στρατευμένη στην κατεύθυνση της εξασφάλισης εσόδων (διαφημιστικών ή άμεσων) και της επιβίωσης τους. Έτσι φτάνουμε στο σημείο στο οποίο τα μέσα που οφείλουν να στέκονται κριτικά απέναντι στα κέντρα εξουσίας, να χρηματοδοτούνται από αυτά τα ίδια κέντρα και τελικά τα αυτοαποκαλούμενα «δημοσιογραφικά μέσα» να μετατρέπονται σε λιβανιστήρια της εξουσίας. Της κάθε εξουσίας που τα χρηματοδοτεί για να την χαϊδεύουν (και στην πιο αηδιαστική περίπτωση να τη γλείφουν).

Η αξίωση της «αξιοπιστίας»

Τα πλαγίως εξαγορασμένα μέσα, παρότι γνωρίζουν πως ο λόγος τους είναι ελεγχόμενος από αυτούς που θα έπρεπε να ελέγχουν, αξιώνουν δάφνες αξιοπιστίας. Είναι παράλογη η αξίωση αυτή αλλά η αξιοπιστία αποτελεί το προϊόν που εμπορεύονται και φυσικά κάθε απαξίωση του προϊόντος αυτού, αποτελεί πλήγμα για τα ίδια τα μέσα. Αποτελεί ηθικό και οικονομικό πλήγμα. Το θέμα είναι πως τα ίδια αυτά μέσα έχουν κάνει την αρχή, απαξιώνοντας μόνα τους την αξιοπιστία τους. Κάποια φροντίζουν να «σκεπάσουν» τα κακώς πεπραγμένα τους με επιδερμικές δημοσιεύσεις (συνήθως εξωτερικές όπως δελτία τύπου ή ανακοινώσεις) της αντίθετης από τους χρηματοδότες τους, πλευράς. Άλλα πάλι αδιαφορούν και περνάνε σε κλιμάκωση του χαϊδέματος του υποστηρικτή τους και παράλληλα «κατακεραυνώνουν» τις αντίθετες φωνές.

Και οι δύο περιπτώσεις είναι ορατές από μερίδα του κοινού στο οποίο απευθύνονται και η συνέπεια είναι να διαβάζουμε πως ένας στους τέσσερις Έλληνες δεν πιστεύει τα μέσα, ποσοστό το οποίο έχει αυξηθεί δραματικά από τον καιρό που έγινε η μέτρηση του Reuters, από την οποία πήραμε τα δεδομένα****.

Συμπέρασμα: Όσα και αν γραφούν, από οιονδήποτε για τον εκφυλισμό της δημοσιογραφικής ενημέρωσης στην Ελλάδα και σε όλα τα επίπεδα συγκρότησης της ελληνικής διοίκησης, δεν μπορούν να απαξιώσουν περαιτέρω τα μέσα. Δεν μπορούν να τα απαξιώσουν περισσότερο από όσο τα ίδια έχουν φροντίσει –αυτοκτονικά- να απαξιώσουν τον εαυτό τους, υποβαθμίζοντας την ποιότητα των ειδήσεων που μεταφέρουν και αντικαθιστώντας τις με «απόψεις» ή εύπεπτο lifestyle, καταβαραθρώνοντας έτσι τελικά την ίδια την αξιοπιστία τους.

____

Παραπομπές:

*          The Collected Essays, Journalism and Letters of George Orwell Volume 1 – An Age Like This 1945–1950 - «Why I Write» (Penguin)

**        Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού κράτους 1830-1974   (1993, εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου). Βασίλης Ραφαηλίδης

***      Η δημοσιογραφία υπό αμφισβήτηση: Ένας στους τέσσερις Έλληνες δεν πιστεύει στα ΜΜΕ (Huffpost -Μαρία-Χριστίνα Δουλάμη)

****    Greeks are the only Europeans that trust social media more than their country’s legacy media

Διαβάζοντας ένα κείμενο της Δέσποινας  Κουτσούμπα* σχετικά με την ειδησεογραφία της 3ης Δεκεμβρίου σχετικά με τη σύλληψη ανώτατου δικαστικού αναδιφούμε στα σχετικά δημοαιεύματα του Τύπου, έντυπου και ηλεκτρονικού

Ιστορικό μίας πολύ περίεργης υπόθεσης

Στις 4/12/2021 δημοσιεύτηκε κυρίως στον ηλεκτρονικό τύπο η είδηση πως  την προηγούμενη μέρα (Παρασκευή - 3/12), ανώτατος δικαστικός συνελήφθη και οδηγήθηκε στο τμήμα, όταν στο σπίτι του ανιχνεύθηκαν ναρκωτικές ουσίες. Ο δικαστικός είναι ο αντιπρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας, Παναγιώτης – Κίμωνας Ευστρατίου, όπως πρώτα πρώτα μας πληροφόρησαν τα σκανδαλοθηρικά, κατακίτρινα έντυπα και οι ηλεκτρονικές τους εκδόσεις.

Η υπόθεση ξεκίνησε όταν βρέθηκε ποσότητα κοκαΐνης σε νεαρούς, έξω από το σπίτι του, που είπαν στους αστυνομικούς ότι τους την είχε προμηθεύσει ο ανώτατος δικαστικός, ο οποίος  συνταξιοδοτείται τον Ιούνιο, αλλά σύμφωνα με πληροφορίες σχετικές με όσα ακολούθησαν,  δέχεται πιέσεις για να υποβάλλει άμεσα την παραίτηση του.

Πρώτο αποκάλυψε την υπόθεση το TVXS.gr χωρίς όμως να προβεί σε αναφορές ονομάτων και λεπτομερειών. Τελικά το όνομα του δικαστικού αποκαλύφθηκε από άλλα έντυπα, όπως η εφημερίδα «Δημοκρατία» και το έντυπο «ΜΠΑΜ».

Η Δέσποινα Κουτσούμπα* κάνει μία αντιπαράθεση των όσων δόθηκαν στη δημοσιότητα μέσω των πρώτων ρεπορτάζ και όσων άρχισαν ακολούθως να δημοσιεύονται σχετικά με την υπόθεση.:

Σύμφωνα λοιπόν με την Espresso που κρατάει το χρονολόγιο της υπόθεσης:

Αναταράξεις προκαλεί στην κυβέρνηση και την ηγεσία της Δικαιοσύνης το τεραστίων διαστάσεων σκάνδαλο ηθικής τάξης με την εμπλοκή του αντιπροέδρου του ΣτΕ Παναγιώτη – Κίμωνα Ευστρατίου σε υπόθεση χρήσης κοκαΐνης από μια παρέα ανήλικων –κατά δήλωσή τους- αλλοδαπών και Ρομά, οι οποίοι συνελήφθησαν έξω από το σπίτι του ανώτατου δικαστικού λειτουργού στην Ηλιούπολη.

Η εμπλοκή του στενού φίλου της Προέδρου της Δημοκρατίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου και φερόμενου ως συντρόφου της τέως προέδρου του ΣτΕ Μαίρης Σαρπ στην υπόθεση έχει προκαλέσει αναστάτωση στον δικαστικό κόσμο της χώρας, καθώς οι τρεις συλληφθέντες υποστηρίζουν ότι αυτός τους προμήθευσε τα ναρκωτικά.

Η υπόθεση αποκαλύφθηκε εντελώς τυχαία, όταν άνδρες της Ομάδας ΔΙΑΣ Νοτιοανατολικής Αττικής, που περιπολούσαν στην περιοχή, εντόπισαν γύρω στις 2 τα ξημερώματα της Πέμπτης τους τρεις ανηλίκους, έναν Ρομά, έναν Αλβανό Ρομά και έναν Ινδό, να βγαίνουν (!) από την πολυκατοικία όπου κατοικεί ο δικαστικός και τους σταμάτησαν για έλεγχο.

Στην κατοχή τους κατασχέθηκε ποσότητα κοκαΐνης, την οποία υποστήριξαν ότι τους προμήθευσε ο 66χρονος αντιπρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας. Οι αστυνομικοί συνέλαβαν τους τρεις νεαρούς και τους οδήγησαν στο Τμήμα Ασφαλείας Ηλιούπολης, όπου κλήθηκε και ο Παναγιώτης – Κίμων Ευστρατίου, ο οποίος παραδέχτηκε πως τους γνωρίζει. Ακολούθησε επικοινωνία της ηγεσίας της ΕΛ.ΑΣ. με τον υπουργό Δικαιοσύνης Κώστα Τσιάρα, ο οποίος άναψε το πράσινο φως για να γίνει έρευνα στην κατοικία του δικαστικού. Το κλιμάκιο της Ασφάλειας που έφτασε εκεί κατάσχεσε ένα μπουκαλάκι με υπολείμματα κοκαΐνης.

Σε βάρος των τριών ανηλίκων έχει σχηματιστεί δικογραφία, ενώ ο αντιπρόεδρος του ΣτΕ δεν συνελήφθη καθώς ισχύει ακαταδίωκτο και ακολουθείται άλλη διαδικασία λόγω της ιδιότητάς του για τους δικαστικούς. Ωστόσο, εξετάζεται ο βαθμός εμπλοκής του στην υπόθεση, ενώ ως τώρα αντιμετωπίζει την πλημμεληματική κατηγορία της κατοχής ναρκωτικών για προσωπική χρήση. Όμως δημιουργείται τεράστιο θέμα ηθικής τάξης, αν αποδειχθεί η… ιδιαίτερη προσωπική σχέση του ανώτατου δικαστικού λειτουργού με τους τρεις νεαρούς και μάλιστα υπό την επήρεια ναρκωτικών.

Και παρακατω

…….τι ήθελαν οι ανήλικοι, μέσα στη νύχτα, στο σπίτι του 66χρονου και τι σχέση μπορεί να είχε μαζί τους ένα υψηλόβαθμο στέλεχος του ΣτΕ! Τι μπορεί να έκαναν οι τέσσερίς τους πίσω από την κλειδωμένη πόρτα του σπιτιού του; Όπως και να έχει, η εφιαλτική, όπως αποδείχτηκε, νύχτα για τον κ. Ευστρατίου μοιάζει να κινείται σε ένα παράλληλο σύμπαν με όσα διαδραματίστηκαν και στο σπίτι του προφυλακισμένου Δημήτρη Λιγνάδη με την παρέλαση ανήλικων αλλοδαπών και τη χρήση αλκοόλ και ναρκωτικών σε νύχτες ακολασίας.

Και εμπλέκονται και άλλα πρόσωπα

Ο κ. Ευστρατίου φέρεται ως σύντροφος της τέως προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας Μαίρης Σαρπ, την οποία, επίσης, είχε επιλέξει η κυβέρνηση Μητσοτάκη μέχρι τη συνταξιοδότησή της το περασμένο καλοκαίρι. Τα σπίτια των δύο δικαστών, οι οποίοι διδάσκουν στην Εθνική Σχολή Δικαστικών Λειτουργών, είναι μεσοτοιχία, δηλαδή σε απόσταση αναπνοής από το διαμέρισμα όπου συναντιόταν ο Π. Ευστρατίου με τους τρεις νεαρούς, τους οποίους φέρεται ότι προμήθευε με κοκαΐνη. Μάλιστα, το ζευγάρι Ευστρατίου – Σαρπ έχει πολύ καλές φιλικές σχέσεις με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας και πρώην πρόεδρο του ΣτΕ Κατερίνα Σακελλαροπούλου και τον σύντροφό της.

Η ανάρτηση της Δέσποινας Κουτσούμπα και οι προφανείς μηχανισμοί προπαγάνδας πίσω από την είδηση

Η Δέσποινα Κουτσούμπα στην ανάρτηση της επισημαίνει πως τελικά από τα δημοσιεύματα που ακολούθησαν μάθαμε πως:

-Οι "3 ανήλικοι (κατά δήλωσή τους)" ή σκέτο "ανήλικοι" τελικά είναι ένας 26χρονος Έλληνας, ένας 32χρονος από τις Φιλιππίνες και ένας 24χρονος αλβανικής καταγωγής

-Η "τυχαία σύλληψη" από άντρες της ΔΙΑΣ ή το "τηλεφώνημα περίοικων" τελικά είναι ότι ο στατικός φρουρός της οικίας της πρώην προέδρου του ΣτΕ Μ. Σαρπ πήρε τηλέφωνο το ΑΤ Ηλιούπολης!

-Τα "τρία ανήλικα" που ήταν στο σπίτι του δικαστικού, τελικά ήταν ο 26χρονος που ανέβηκε πάνω και οι άλλοι δύο περίμεναν κάτω στο αυτοκίνητό τους.

-Η κοκαΐνη που "έδωσε ο δικαστικός στα ανήλικα" ήταν 0,59 γραμμάρια που, όπως λέει ο 26χρονος στην απολογία του, τα είχε αγοράσει από άγνωστο άτομο στην Ομόνοια. Στο σπίτι του δικαστικού βρέθηκε φιαλίδιο φαρμάκου που εμπεριείχε υπολείμματα από χρήση κοκαΐνης. Ο 26χρονος λέει ότι την κοκαΐνη από την οποία έκαναν χρήση στο σπίτι του δικαστικού, την είχε ο δικαστικός, ο δικαστικός το αρνείται.

-Σύμφωνα με την κατάθεση του αστυνομικού, ο δικαστικός δεν αρνήθηκε ότι όντως κάλεσε τον 26χρονο στο σπίτι του μέσω γνωστής εφαρμογής γνωριμιών (και σημειώνω εγώ, μπράβο του που δεν είχε πρόβλημα να το πει ή δεν ξεκίνησε τα "δεν τους ξέρω", "κλεφτρόνια είναι" κλπ όπως θα έκαναν πλείστοι όσοι αξιοσέβαστοι της κλάσης του)

(Τα στοιχεία με βάση τις καταθέσεις που δημοσιεύονται αυτούσιες στην εφημερίδα ΜΠΑΜ -αν ξεπεράσετε το πρωτοσέλιδο ηθικού πανικού).

Οπότε τι μένει από την αρχική είδηση, που δόθηκε σε όλο το αστυνομικό ρεπορτάζ; "Ακολούθησε επικοινωνία της ηγεσίας της ΕΛ.ΑΣ. με τον υπουργό Δικαιοσύνης Κώστα Τσιάρα, ο οποίος άναψε το πράσινο φως για να γίνει έρευνα στην κατοικία του δικαστικού."

Αυτό μένει: ότι η ίδια η κυβέρνηση -για δικούς της λόγους- ήθελε να φαίνεται ότι ο δικαστικός δεν είναι πλέον της προτιμήσεώς της. Θυμίζω ότι ο Δ. Λιγνάδης, που ήταν της προτιμήσεώς της, με καταγγελίες για παιδοβιασμούς παρέμενε άσπιλος και αμόλυντος και ταχα-μου σπιλωμένος από "συκοφάντες" του διαδικτύου την ίδια ώρα που τα στοιχεία από το σπίτι του και τους υπολογιστές του έκαναν φτερά...

Προφανώς και η χρήση κοκαΐνης από ανώτατο δικαστικό αποτελεί θέμα, προφανώς θα πρέπει να δουμε τι θα καταθέσει και ο δικαστικός, αυτό όμως είναι άλλο θέμα από αυτό που παρουσιάστηκε.

Χρήσιμες υπενθυμίσεις

Η Δέσποινα Κουτσούμπα συνεχίζει με χρήσιμες υπομνηήσεις προς «ξεχασιάρηδες»

Θα ήθελα επίσης να θυμίσω ότι παρόμοιο "σκάνδαλο" είχε προκύψει στο ΣτΕ για τον Α. Ράντο, όταν "διέρρευσαν" ιδιωτικές ερωτικές συνομιλίες (και διέρρευσαν μέσα από το ΣτΕ, όπου είχαν μοιραστεί σε κάποιους) και παρουσιάστηκαν ως δήθεν συνομιλίες που αποδείκνυαν ότι ο Ράντος είχε υποκλέψει τα θέματα των εξετάσεων για να τα δώσει σε δικαστικό με την οποία ήταν ερωτευμένος.

Από το περιεχόμενο των συνομιλιών δεν προέκυπτε τίποτα τέτοιο, και το μόνο που έμεινε ήταν ο κιτρινισμός της Ζούγκλας και (φευ!) της Αυγής τότε, και κάτι ωραία πρόστιμα που (πολύ καλά έκανε και) επέβαλλε η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων για παράνομη δημοσιοποίηση ιδιωτικής αλληλογραφίας, που δεν είχε τίποτε το επιλήψιμο (εκτός από έναν γεροντοέρωτα, που δεν αφορούσε κανέναν άλλον και δεν υπήρχε καμία ανάγκη να μάθει οποιοδήποτε "φιλοθεάμον κοινό" για αυτόν).

Και τότε μετρηθήκαμε όσοι και όσες θεωρήσαμε ανήθικη και χυδαία αυτή την επίθεση, ενορχηστρωμένη από την τότε κυβέρνηση, ακόμη κι αν ήμασταν εντελώς αντίθετοι με τις πολιτικές ή νομικές απόψεις του Α. Ράντου.

 Τα υπόλοιπα τα έχω γράψει σε προηγούμενή μου ανάρτηση

ΥΓ (της Δ. Κουτσούμπα) . Δεν έχω ανάγκη από ήρωες δικαστικούς, ούτε να πιστέψω ότι στα υψηλά κλιμάκια δεν υπάρχουν βόθροι. Αυτό που έχω ανάγκη είναι να μην καταπίνουμε αμάσητο ό,τι μας σερβίρουν, ειδικά όταν είναι τόσο κακοσερβιρισμένο διάολε!

 Πηγή

*Αρχαιολόγος, συνδικαλίστρια, περιφερειακή σύμβουλος Αττικής (υποψήφια με τον Κ. Τουλγαρίδη), ΑΝΤΑΡΣΥΑ