Αυτές τις μέρες βρήκαν το βιολογικό θάνατο πολλοί άνθρωποι της τέχνης. Ο Ζαν Λυκ Γκοντάρ, ο Κώστας Καζάκος, η Ειρήνη Παπά. Κάποιοι επαγγελματίες γραφιάδες βρήκαν  ένα θέμα για να γράψουν. Κάποιοι άλλοι επιστρατεύθηκαν άρον-άρον για να προλάβουν να ετοιμάσουν αφιερώματα για τους εκλιπόντες, σε έναν αγώνα δρόμου με τους ανταγωνιστές

Όσο για εμάς, τους ερασιτέχνες γραφιάδες που δε μας βιάζει τίποτα, εμείς διαβάζουμε την πλημμυρίδα των άρθρων που γράφονται και χαμογελούμε με τα επαναλαμβανόμενα copy-paste κλισέ. Παρόλα αυτά, εισπράττουμε τη θλίψη που γεννά η αναγγελία του θανάτου τους και προσπαθούμε να αναρωτηθούμε από πού πηγάζει αυτή, πόσο μάλιστα όταν γνωρίζουμε πως όλοι οι προαναφερόμενοι έφυγαν πλήρεις ημερών όπως συνηθίζεται να λέγεται όταν κάποιος φεύγει εκεί γύρω στα 90 και πως τουλάχιστον οι δύο από αυτούς ( ο Γκοντάρ και η Παπά) είχαν εδώ και αρκετά χρόνια είχαν χάσει αυτό που αποκαλούμε ποιότητα ζωής  και είχαν επίσης από καιρό πάψει να υπηρετούν την τέχνη και να προσφέρουν σε αυτήν

Άλλωστε, ο Γκοντάρ είχε δηλώσει σε ανύποπτο χρόνο πως  «Αν είμαι πολύ άρρωστος, δεν θέλω να με σέρνουν σε ένα αμαξίδιο... Καθόλου». Και, πράγματι, ο Γκοντάρ έκανε πράξη τα πιστεύω του. Όπως δήλωσε ο δικηγόρος της οικογένειας του σκηνοθέτη «Ο Γκοντάρ κατέφυγε σε νόμιμη υποβοηθούμενη ευθανασία στην Ελβετία λόγω "πολλαπλών παθολογικών καταστάσεων που προκαλούν αναπηρία", σύμφωνα με τους όρους της ιατρικής γνωμάτευσης». Η δε Ειρήνη Παπά , εδώ και πολλά χρόνια έπασχε από Αλτσχάιμερ.

Από πού πηγάζει λοιπόν όλη αυτή η περιρρέουσα θλίψη; Μιλάμε βέβαια για την πραγματική θλίψη και όχι για τα πανομοιότυπα κλισέ των έντυπων και ηλεκτρονικών Μέσων περί της «Τέχνης που πενθεί» , περί «τεράστιας απώλειας» και άλλων τέτοιων βαρύγδουπων ελαφροτήτων που ανασύρονται από τα συρτάρια της ευκολίας σε τέτοιες περιπτώσεις.  Εμάς μας απασχολεί από πού πηγάζει η πραγματική θλίψη που γεννά το άκουσμά τους; Μια θλίψη που αγγίζει και εμάς. Μήπως από το γεγονός πως πεθαίνουν ο ένας μετά τον άλλον οι ήρωές μας και μαζί με αυτούς κλονίζονται οι αβάσιμες βεβαιότητές μας; Μήπως από το γεγονός πως τέτοια μεγάλα μεγέθη δεν πρόκειται πλέον να ξαναβγούν; 

Ίσως ισχύουν όλα τα παραπάνω. Το πιο πιθανό. Μα, όσον αφορά τουλάχιστον στον εαυτό μου, θα πω πως υπάρχει και κάτι άλλο. Που δεν έχει να κάνει με τους ανθρώπους αυτούς καθ’ εαυτούς, αλλά με μένα που με το άκουσμα μιας τέτοιας είδησης κάθε φορά εμφανίζεται μπροστά μου το αμείλικτο ερώτημα: πόσα από αυτά που πρόσφερε ο συγκεκριμένος  άνθρωπος της Τέχνης ή του Πνεύματος μπόρεσα εγώ να εισπράξω; Τον είδα; Τον άκουσα; Τον διάβασα;

Αυτά τα ερωτήματα μου υπενθυμίζουν πόσο εύκολα αφήνω τη ζωή μου να κυλάει ανούσια και να μην εισπράττω όλα όσα θα μπορούσαν να με κάνουν έναν καλύτερο άνθρωπο. Διάβασα ένα βιβλίο σήμερα; Είδα μια καινούργια ταινία σήμερα; Άκουσα έναν μουσικό δίσκο σήμερα; Γνώρισα κάποιον ενδιαφέροντα άνθρωπο σήμερα; Έκανα κάτι όμορφο σήμερα; Ερωτεύτηκα σήμερα; Ή αφέθηκα για μια ακόμη μέρα στη φθορά της ρουτίνας και της πλήξης που κάνουν το χρόνο να κυλάει αδίστακτα γρήγορα αφήνοντάς με μονίμως ανικανοποίητο;

Ποτέ δεν είναι αργά για τίποτα. Carpe diem, όπως έλεγε στους μαθητές του ο αντικομφορμιστής καθηγητής Τζον Κίτινγκ στον Κύκλο των Χαμένων Ποιητών.  Άδραξε λοιπόν  τη μέρα σου, την κάθε μέρα σου και γίνε ένας καλύτερος άνθρωπος. Σε όλα. Μάζεψε τα ροδολούλουδα, όσο είναι ακόμη νωρίς. Γίνε ένας ξεχωριστός άνθρωπος. Και όλα αυτά ας μην γίνουν κάποια ακόμη κλισέ. Ας γίνουν πράξη. Από αύριο κιόλας