«Δεν θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα, γιατί η κανονικότητα ήταν το πρόβλημα»

- Χιλή, Νοέμβριος 2019

Η Ελλάδα επιστρέφει στην κανονικότητα. Το διαλαλεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης, το ντελαλίζει ο Άδωνις Γεωργιάδης στα βουνά κι ο Χρήστος Σταϊκούρας στους κάμπους, το τεκμηριώνει με αδιάσειστα στοιχεία το liberal.gr και το επιβεβαιώνουν τα γεγονότα. Ο Μαρινάκης αγοράζει ό,τι θέλει, ο Σαββίδης σκουπίζει τη Βόρεια Ελλάδα, ο Λάτσης φτιάχνει καζίνο στο Ελληνικό επενδύοντας στον πολιτισμό και οι ευεργέτες «επενδυτές» - εγχώριοι και ξένοι - παίρνουν σειρά ο ένας μετά τον άλλον για να μας σώσουν. Επιστροφή στην κανονικότητα, λοιπόν, για να μην τυχόν μπαίνουν περίεργες σκέψεις στο μυαλό των ανθρώπων πως μπορούν να απειλήσουν την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων και να φτιάξουν μια καλύτερη και πιο δίκαιη κοινωνία. Επιστροφή στην κανονικότητα, λοιπόν, που λέει πως ο πλούσιος πρέπει να γίνει πλουσιότερος και ο φτωχός φτωχότερος γιατί τότε μόνο ο πλούσιος θα απολαύσει την ισχύ του σε όλη της την έκταση

Οι Χιλιανοί, σε αντίθεση με τους Έλληνες, τέτοια κανονικότητα την βαρέθηκαν και τη σιχάθηκαν. «Δεν θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα, γιατί η κανονικότητα ήταν το πρόβλημα» φωνάζουν και διαδηλώνουν πως δεν μπορούν πλέον να ανεχτούν πως κάνουν κουμάντο μια χούφτα πλούσιων ολιγαρχών.

«Οι άνθρωποι που κυβερνούν την κυβέρνηση είναι οι ίδιοι άνθρωποι που έχουν οικονομική δύναμη, είναι ένας τέλειος κύκλος: περνούν νόμους για να βγάλουν περισσότερα χρήματα και οι υπόλοιποι μας γίνονται φτωχότεροι» δηλώνει στον Guardian η 32χρονη Μαρία από τη Χιλή, για να προσθέσει «Είμαστε υποταγμένοι στους πλούσιους, ήρθε η ώρα αυτό να τελειώσει»

Κανείς δεν ξέρει πώς θα τελειώσει αυτή η λαϊκή εξέγερση στη Χιλή. Η λογική μπορεί να μας λέει πως θα είναι άλλη μια αποτυχημένη προσπάθεια, η καρδιά θέλει όμως να ελπίζει. Όσο ακούγονται στους δρόμους της Χιλής τραγούδια σαν το «El pueblo unido, jamás será vencido» , η καρδιά έχει δικαίωμα να ελπίζει. Και εδώ που τα λέμε, η Ιστορία χρωστάει κάτι στη Χιλή

 «El pueblo unido, jamás será vencido» («Οι άνθρωποι ενωμένοι δεν θα νικηθούν ποτέ»), τραγούδι που γράφτηκε το 1973, λίγους μήνες πριν το πραξικόπημα του Πινοσέτ. Αρχικά ήταν ύμνος της σοσιαλιστικής κυβέρνησης του Σαλβαδόρ Αλιέντε και ύστερα ύμνος αντίστασης ενάντια στο δικτατορικό καθεστώς του Πινοσέτ