*Γράφει η Phyllis

Δημοκρατία και παγκοσμιοποίηση είναι δύο αλληλοσυγκρουόμενες έννοιες. Εθνική κι ατομική ελευθερία, δημοκρατικός έλεγχος και παγκοσμιοποίηση είναι επίσης ολοκληρωτικά αντίθετες έννοιες.

Τα υπερεθνικά σχήματα όπως η ΕΕ, είναι η ενσάρκωση της παγκοσμιοποίησης, πάντα διοικούνται από σκοτεινά διευθυντήρια απρόσιτα, απροσπέλαστα και ανεξέλεγκτα  που δεν δέχονται το αξιακό σύστημα της δημοκρατίας και της κοινωνικής ευημερίας. Συνεπώς δεν προκαλεί απορία ή εντύπωση ότι στα υπερεθνικά διευθυντήρια έννοιες όπως: φύση, περιβάλλον, ιστορία, πολιτισμός και ατομικά ή θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα είναι περιττές, παλιομοδίτικες και αντιπαραγωγικές.

Ό,τι ο Ελληνικός πολιτισμός  δίδαξε στις προηγούμενες γενιές ως δημοκρατική αξία, το σύστημα τώρα πανίσχυρο από την εξάρτηση του κάθε πολίτη από τα ΜΜΕ και τα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης και κοινωνικοποίησης,  αμφισβητεί και λοιδορεί με το newspeak και την παραποίηση λέξεων και ιδεών. Τα υπερεθνικά σχήματα αποκυήματα σκοτεινών συναλλαγών και σχεδιασμών μυστικών υπηρεσιών ενσαρκώνουν στρατηγικές και σχεδιασμούς που δεν μπορεί να λεχθούν δημόσια και πραγματώνονται μέσα από διεθνείς συμβάσεις, συνθήκες, οργανισμούς  και fora. Όλοι αυτοί οι υπερεθνικοί σχηματισμοί επικαλούνται σαν στόχο τους ότι ακριβώς πολεμούν αυτές τις χθόνιες συνδιαλλαγές και το κάνουν  με πρόδηλο φαρισαϊσμό και άκρατη υποκρισία.

Αυτό που μηχανικά οι διαδηλωτές της αόμματης αυτής χώρας φώναζαν τόσες δεκαετίες ως ψυχοθεραπευτικό δρώμενο «ΕΞΩ από το ΝΑΤΟ και ΕΟΚ , Έξω οι βάσεις του θανάτου» κ.ά. δεν ήταν παρά μια εναντίωση σε διεθνείς συνθήκες και οργανισμούς που πληρώνουμε χρυσάφι για να επιταχύνουν την παρακμή και εξαθλίωση μας.

Η «Καποδιστριακή» Ελβετία. Η εμπειρία που δεν ζήσαμε

Η Ελβετία μια μικρής έκτασης χώρα με δημοκρατικούς θεσμούς βασισμένους στο Σύνταγμα της, δεν τρέχει σαν παιδούλα περιχαρής να δεθεί σε κάθε τέτοια διεθνή λούμπα που γεννιέται. Δεν ανήκει στην ΕΕ αν και είναι στην καρδιά της και δεν είναι στο ΝΑΤΟ αν και έχει πολύ κακούς γείτονες. Δεν αφήνει ΜΚΟ να φυτρώνουν σαν μανιτάρια σκορπώντας χίμαιρες στη κοινή γνώμη.

 Αυτό το επιτυγχάνει με δημοκρατικές δικλείδες στο Σύνταγμα της και έναν λαό που έχει τον κοινό νου, αλλά και καλά εργαλεία δημοκρατικής έκφρασης στο πολίτευμα του παρά τις διαφορετικές γλώσσες και εθνότητες που οδήγησαν τον διαχωρισμό της σε 26 καντόνια. Το καθένα από αυτά έχει δική του κυβέρνηση και μεγάλη αυτονομία. Οι αντιπρόσωποι των καντονίων σχηματίζουν το κεντρικό ομοσπονδιακό συμβούλιο, που ο πρόεδρός του είναι και πρόεδρος της ομοσπονδιακής δημοκρατίας. Το δημοψήφισμα διενεργείται τακτικά και με λαϊκή πρωτοβουλία για πολλούς και ποικίλους λόγους, ανάκληση αιρετών και νόμων, δίνοντας την δυνατότητα στο λαό μέσω λαϊκών δημοψηφισμάτων να διαφυλάσσει τη δημοκρατία το μόνο πολίτευμα που οδηγεί σε ακμή και ευημερία ένα κράτος και το περιβάλλον (φυσικό και κοινωνικό). Ένα κράτος που ήταν διαλυμένο (Ελβετικό ζήτημα) στο παρελθόν με το Σύνταγμα του Καποδίστρια μπόρεσε να έχει σήμερα ένα άριστο σύστημα παιδείας και μια αξιοθαύμαστη προστασία του περιβάλλοντος και της φύσης παρά την βιομηχανική ανάπτυξη. Η Ελβετία παρά τα προβλήματα στο τρόπο που δρα το τραπεζικό της σύστημα,  καταφέρνει να μακροημερεύει με 3 διαφορετικές γλώσσες και παρά τις αντιθέσεις των καντονιών, μακριά από διεθνείς οργανισμούς και «παγκόσμια» παραγγέλματα.

Η ελληνική αντιδημοκρατική εμπειρία

Η άμεση επαφή διοικούμενου και διοικητή είναι η μάνα της δημοκρατίας (καντόνια, δήμοι, κοινότητες) . Γι αυτό, η διασπορά των Ελλήνων στα ορεινά χωριά και στα νησιά θεωρήθηκε πηγή δεινών για την περαιτέρω αποδημοκρατικοποίηση της χώρας μεταπολεμικά. Με άνωθεν εντολές, εκκενώθηκαν αυτοί οι οικισμοί είτε άμεσα και βίαια είτε μέσω του Αθηνοκεντρισμού για να προκληθεί μια στείρα και καταστροφική για τη φύση, την οικονομία, το πολιτικό σκηνικό και τον πολίτη, εσωτερική μετανάστευση που οδήγησε σε μια ανισόρροπη ανάπτυξη του Ελλαδικού χώρου, την καταστροφή της πρωτογενούς παραγωγής και την αυταρχική και έξωθεν ελεγχόμενη διακυβέρνηση με τα σημερινά διαλυτικά και ταπεινωτικά αποτελέσματα.

Ο μισός πληθυσμός ζει στην Αττική αναπνέει την αιθαλομίχλη, μπαζώνει ποτάμια, υγροτόπους και παραλίες  και στον 21 ο αιώνα καιγόμαστε σαν ζώα κλεισμένα στα κλουβιά και αυτό είναι μόνον η αρχή. Ο μόνος Νόμος στην χώρα που εφαρμόστηκε ήταν της αντιπαροχής και της νομιμοποίησης αυθαιρέτων.

Τα ΜΜΕ αντικατέστησαν το βίωμα και την προσωπική άποψη, η κρίση μας και οι ιδέες μας εκχωρήθηκαν στους προπαγανδιστές. Τα δικαιώματα πλέον σχετίζονται με την κρεβατοκάμαρα του καθενός και όχι με την δωρεάν παιδεία, την προστασία της φύσης, την αξιοπρέπεια, κα.

Τα δικαιώματα δεν απορρέουν από την ικανότητα, άρα και  την ταυτότητα και το ήθος του πολίτη αλλά από την υποταγή του, πνευματική και ηθική, στον ορθό πολιτικά λόγο που χρίζει ηγέτες και κατατάσσει ολόκληρα κράτη σε ευλογημένα ή σε καταραμένα, με κριτήρια θολά συνδεδεμένα με τη κούρσα των πολεμικών ανταγωνισμών και κυρίως το μαύρο χρήμα που ρέει τόσο άφθονο, όσο και εικονικό, ξένο προς την παραγωγή και την υγιή οικονομία, στα χέρια των τραπεζιτών, των διακινητών ανθρώπων και ναρκωτικών  και των ολιγαρχών.

Η κακοδιοίκηση οδηγεί σε περαιτέρω απώλειες

Η προστασία του περιβάλλοντος και του πολίτη είναι στενά και στατιστικά συνδεδεμένη με την δημοκρατική του διακυβέρνηση άρα σήμερα στην Ελλάδα η προστασία της φύσης και της δημόσιας υγείας δεν επιτυγχάνεται γιατί ποτέ δεν έτρεξε ένα κάρο που ήταν μπροστά από τα άλογα.

Για να μην μιλήσουμε για την δικαστική εξουσία που ο τρόπος λειτουργίας της, όπως και της νομοθετικής ευνοεί, στηρίζει και επιβάλλει το δόγμα: η παρανομία είναι δικαίωμα και η τιμωρία του εγκληματία αχρείαστη και ανέφικτη.