Οι μοναχικοί Λύκοι της Στέπας, που υποφέρουν διαρκώς τα μέγιστα χωρίς να γαληνεύουν ποτέ, που δεν διαθέτουν ποτέ την απαιτούμενη ορμή να πορευτούν προς το τραγικό, να διαφύγουν στον αστρικό κόσμο, που θεωρούν τον εαυτό τους προορισμένο γιο το απόλυτο, κι ωστόσο δεν μπορούν να ζήσουν σ’ αυτό: αυτοί λοιπόν, που το πνεύμα τους έγινε ελαστικό και δυνατό στον πόνο, βρίσκουν μια ανακουφιστική διέξοδο στο χιούμορ.

[…] με το χιούμορ είναι δυνατό όχι μόνο να συμφιλιωθούν το άγιο και το άσωτο, να σμίξουν τα δύο άκρα, αλλά και ο ίδιος ο αστός να ενταχθεί σ’ αυτή την κατάφαση. Εκεί μπορεί ο θεοσεβούμενος να αποδεχτεί τον εγκληματία, και το αντίστροφο, αυτοί οι δύο όμως, όπως και όλοι, που ζουν στο απόλυτο, δεν μπορούν ποτέ να αποδεχτούν αυτό τον ουδέτερο και χλιαρό κόσμο ανάμεσά τους, τον αστικό κόσμο.

Μόνο το χιούμορ, αυτή η μεγαλοφυής επινόηση των προορισμένων στην πιο μεγάλη καταπίεση, των σχεδόν τραγικών τύπων, των δυστυχισμένων ανθρώπων, που η μοίρα ωστόσο τους έχει προικίσει με υψηλά χαρίσματα, μόνο το χιούμορ (ίσως η πιο χαρακτηριστική και μεγαλοφυής επίδοση της ανθρωπότητας) κατορθώνει το αδύνατο, υπερβαίνει και ενώνει όλες τις περιοχές της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα στις ακτίνες του πρίσματός της.

Για να ζήσει κανείς στον κόσμο, σαν να μην ανήκει σ’ αυτόν, να σέβεται το νόμο και ταυτόχρονα να τον ξεπερνά, να κατέχει «ως μη κατέχων», να παραιτείται, χωρίς να υπάρχει παραίτηση -όλα αυτά τα προσφιλή και συχνά διατυπωμένα αξιώματα μιας σοφίας στη ζωή, μόνο το χιούμορ μπορεί να τα πραγματώσει.

Πηγή: lecturesbureau

Ενώ ο χρόνος διένυε τις τελευταίες του μέρες, στην Ευρώπη και συνεπώς και στην «ευρωπαϊκή πόλη» της Ραφήνας (ένα είδος χιούμορ είναι και αυτό), ο ασθενής δήμαρχος της πόλης έγινε πάλι πηγή γέλιου. Γράφοντας στο facebook για μία εκδήλωση βράβευσης φοιτητών και ανάμεσα στις γραμμές του κειμένου που θα το ζήλευε η -γνωστή για τους σεναριακούς σολοικισμούς της- ηθοποιός Δέσποινα Στυλιανοπούλου, έγραψε: «Είναι από τις εκδηλώσεις που ως καθηγητής αλλά και ως δήμαρχος δεν θέλω να χάνω…….»

Αυτό το «ως καθηγητής» τι το ‘θελε; Αν ήταν καθηγητής που συνετέλεσε στην εκπαίδευση  παιδιών, θα είχε κάποια αλήθεια. Αλλά δεν είναι.

Αν ήταν έστω δήμαρχος που υποστήριξε έμπρακτα την εκπαιδευτική διαδικασία, πάλι θα είχε νόημα. Αλλά δεν είναι ούτε αυτό.

Στην περίπτωση που αυτοπεριγράφεται ως «καθηγητής» για να κερδίσει «σημείο» έναντι ανταγωνιστή του υποψηφίου που τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιεί για τον εαυτό του τον ίδιο  όρο, τότε θα πρέπει να του πει κάποιος πως πρόκειται για μάταια αντιδιαστολή, αφού αυτό δεν ισχύει ούτε για τον έναν ούτε για τον άλλον. Μοιάζει με αντιπαράθεση δύο φαλακρών για μία …τσατσάρα, για να θυμηθούμε τον Μπόρχες.

Μέχρι τις εκλογές, η Ραφήνα αναμένεται να αναδειχθεί σε «Ακαδημία» με τόσους «καθηγητές» που διεκδικούν τη δημαρχία της.  Εμείς απλά θα θυμηθούμε τον Δοκησίσοφο του Ανδρέα Λασκαράτου, από το έργο του «Ίδε ο Άνθρωπος»

Ο δοκησίσοφος έλαβε από τη φύση του το χάρισμα του να έχη μεγάλην ιδέαν δια τον εαυτόν του, δια τας γνώσεις του. Ο δε τοιούτος και ζη μεγάλος με τη φαντασία του, έως ότου η περίστασες του το επιτρέπουνε, έως ότου απαντήματα με ανυπομόνους δεν τον εχθέτουνε σε δυσάρεστα ξεγελάσματα.

Καλά γεμάτος από την ιδέα του, και συνηθισμένος ακολούθως να μιλή ως από καθέδρας δια πράγματα που κάπως εννοεί, ξεθαρρεύει αγάλι΄ - γάλι, και απλώνεται να φλυαρή με τον ίδιον διδαχτικόν τρόπον και δια πράγματα εις τα οποία δεν έχει διόλου γνώριση.

Ότι δε η μεγάλη ιδέα του εαυτού του φυσικώ τω λόγω τόνε φέρνει στη φλυαρία, ευκόλως ημπορεί να εννοηθή· επειδή, αφού έφθασε να πείση τον εαυτόν του ότι είναι κάτοχος μιας σπανίας νοημοσύνης, μιας σωστότητος κρίσεως αλανθάστου, ενός πνεύματος οπού από λίγο εννοεί πολύ... από τότε δεν αμφιβάλλει πλέον ότι τον φθάνει ν΄ απαντήθηκε κάπου και να ομίλησε με τον Αραγγό, δια να μπορή να εξηγή τες περιοδείες των κομήτων· να εχαιρετήθηκε με τον Βίσμαρκ, δια να ημπορεί να αποφθέγγεται στα πολιτικά· να επισκέφθηκε το Παρίσι, δια να εξευγενίσθηκε· να είδε τη Σμύρνη, δια να γνωρίζη την Ασία· ότι έχει γνώσες ανώτερες από τους άλλους· ότι ακολούθως είναι άνθρωπος με βάρος· και έτσι, εκεί κοντά σοφός και αλάνθαστος να νομίζη ότι μπορεί να μιλή από καθέδρας δια κάθε πράγμα.

Εις την διεξαγωγήν όμως της δοκησισοφίας του, απαντά κάθε τόσο χάσματα εις τα οποία και αυτή του η οίηση πρέπει να σταματήση. Φιλονεικώντας τότε με άλλους, και αντιπαθώντας να ομολογήση αμάθειαν, ριψοκινδυνεύει να περάση το χάσμα δια πηδήματος, εις το οποίον ενδέχεται και να πέση μέσα.

-Ναι, κύριε Χ, αλλά σεις βέβαια θα γνωρίζετε με πόσην επιτυχίαν ο Dnieper καταπολεμεί αυτά τα οποία πρεσβεύετε.

-Α, τον Dnieper εγώ τον εδιάβασα απ΄ αρχής έως τέλους· αλλά τα επιχειρήματά του είναι σαθρά.

-Έχετε υπομονήν, κ. Χ, αλλά ο Dnieper δεν είναι συγγραφεύς. Είναι ποταμός εις την Ρωσίαν.

Και ιδού ο δοκησίσοφος εις την ξυλόγατα!...-

Του Theo