του φίλου και συνεργάτη της Attica Voice, Αλέξη Κροκιδά. Το ίδιο άρθρο δημοσιεύτηκε στις 8/9 από την Εφημερίδα των Συντακτών. Θα το αποκαλούσα σπαραγμό, αλλά δεν το κάνω, ήδη βλέπω το σαρκαστικό χαμόγελο να σχηματίζεται στα χείλη του Αλέξη.

Δανείζομαι τον τίτλο εδώ από έναν Γάλλο φιλόσοφο. Όλη η φιλοσοφία εξάλλου είναι δανεική. Ίσως και προσομοιωτική μιας ανυπόφορης πραγματικότητας. Δανείζομαι και για να ζήσω, αν και δουλεύω, εξαιτίας μιας οργιαστικής έξαρσης απληρωσιάς που εξαπλώνεται σε τούτη δω τη χώρα σαν μολυσματική ασθένεια. Οι ΜΚΟ εξ εφιαλτικής κατασκευής αποτελούν ίσως την avant-garde (εμπροσθοφυλακή) σε τούτο τον ανίερο πόλεμο κατά των εργαζομένων. Είμαι εργαζόμενος. Τι αφόρητα βαρετό. Βαρετό όσο και αληθινό. Βαρετό ίσως ακριβώς γιατί είναι αφόρητα αληθινό.

Έκανα λοιπόν καταγγελία στην Επιθεώρηση Εργασίας για μη καταβολή μισθών δύο μηνών. Κλάιν μάιν. Θα τα πάρω τα λεφτά μου κάποια στιγμή. Θα είναι πολύ αργά. Είναι πολύ αργά ακόμα κι όταν πληρώνομαι χωρίς καθυστέρηση. Παρόλο που δεν είμαι ο μόνος (σε μια πανδημία δεν μπορείς να είσαι ο μόνος), ζω αυτό το σενάριο μέσα μια μοιραία αδιαφορία. Άρα είμαι, άσχετα με το τι αισθάνομαι, απόλυτα μόνος. Όπως και στον έρωτα.

Για το αδιάφορο και κάπως ειρωνικό ιστορικό, ο (πλέον πρώην) εργοδότης που μου χρωστάει λεφτά, είναι φορέας ψυχικής υγείας.

Μετά το όργιο τι θα κάνουμε;

Δεν θα παίξουμε κρυφτούλι και σίγουρα δεν θα ακουστεί το Φτου ξελευτερία. Είμαι  τόσο μα τόσο στενοχωρημένος καθώς γράφω τούτες τις γραμμές που δεν αντέχω να παίζω ούτε κρυφτούλι, ούτε κυνηγητό, ούτε Λύκε Λύκε είσαι εδώ, ούτε Κλέφτες και Μπάτσοι κι ας το λέγαμε παλιά, Κλέφτες κι Αστυνόμοι. Η θλίψη μου και ο θυμός μου βρίσκονται σε μια αντιμαχία θανάτου ή ζωής. Το ίδιο είναι. Πάντως και παρεμπιπτόντως, τώρα πια, επιβάλλεται ηθικά να λέμε "Μπάτσοι" και όχι ψιθυριστά μπας και μας ακούσουν και μας την πέσουν.

Η κοσμιότητα μας έφαγε. Κυριολεκτικά μας καταβρόχθισε. Μα οι ψυχές (και τα σώματα) που βυθίστηκαν ανοιχτά της Πύλου τον Ιούνιο 2023; Οι ψυχές (και τα σώματα) που κάηκαν στα Τέμπη τον Φεβρουάριο του 2023;  Οι ψυχές (και τα σώματα) των Παλαιστινίων που δολοφονούνται καθημερινά μπροστά στα γουρλωμένα ή νυσταγμένα μάτια μας;

Ναι. Δολοφονούνται και οι ψυχές. (Μπροστά στην φρίκη, εμείς οι απλήρωτοι τί να πούμε;) Μα τι; Τι σημαίνει αυτό; Τι θα κάνουμε μετά το όργιο; Θα χάσουμε τους τρόπους μας; Θού, Κύριε, φυλακήν τώ στόματι μου.

Μας έφαγε η μαρμάγκα. Ας προσέχαμε. Αλλά δεν προσέχαμε. Και βυθιστήκαμε στον βούρκο. Στην υγρή σιωπή. Δανειζόμαστε για να ζήσουμε. Μας άφησε και ο έρωτας της ζωής μας μ΄ένα τηλεφώνημα (όχι γιατί είμαστε απλήρωτοι, απλή διαβολική σύμπτωση αυτή). Χάσαμε τη φωνή μας. Διαλυθήκαμε.

Και ποιος να μιλήσει για μας τώρα που χάσαμε τη φωνή μας; Ίσως κάποιος Γάλλος φιλόσοφος. Ίσως το ΚΚΕ. Ίσως ο Ζαν Ζενέ.

Σήμερα (Σάββατο 7 Σεπτέμβρη) ξύρισα το κεφάλι μου. Σκέφτηκα, είμαι κατάδικος σε κάποια Γαλλική αποικία καταδίκων. Πρέπει να μοιάζω με κατάδικο. Τώρα ησύχασε κάπως το σώμα μου. Η ψυχή μου δεν με αφορά.

Το σώμα δεν λέει ψέματα. Ίσως. Τρομαχτικό όμως να γίνεται το σώμα σου πεδίο σημείων όπου ο άλλος ανιχνεύει την αλήθεια. Μόνο που δεν πρόκειται για την αλήθεια του σώματος σου, αλλά για την αλήθεια του άλλου. Πάντα η αλήθεια είναι η αλήθεια του άλλου. Αδυσώπητος νόμος αυτός.

Τελειώνω όπως άρχισα, με τον ίδιο Γάλλο φιλόσοφο.

"Η εικόνα του ανθρώπου, καθισμένου και συλλογισμένου, μια μέρα απεργίας, η οθόνη της τηλεόρασης κενή, θα αναδειχτεί μια μέρα ως μία από τις ομορφότερες εικόνες της ανθρωπολογίας του 20ού αιώνα"

Μόνο που πέρασε ο 20ος αιώνας. Αλλά κλάιν μάιν. Δεν θα κολλήσουμε εκεί. Η επιθυμία ως αντίσταση στο πραγματικό ζει sub specie aeternitatis

Αλέξης Κροκιδάς, Κοινωνιολόγος

Όταν το κράτος αποφασίζει πως οι κοινωνικές δομές κοστίζουν και όταν  τα πάντα φαίνεται πως τα κινεί μόνο το κέρδος, ο ψυχιατρικός εγκλεισμός φαντάζει η πιο εύκολη λύση. Ένα ενδιαφέρον άρθρο του κοινωνιολόγου και συνεργάτη μας , Αλέξη Κροκιδά, που δημοσιεύτηκε και στην Εφημερίδα των Συντακτών, προσπαθεί να φωτίσει το θέμα διερευνώντας τις αιτίες που οδηγούν τις κοινωνίες στην εύκολη, αλλά έσχατη λύση του εγκλεισμού

O καταναγκασμός συνεχίζει να αποτελεί τον κεντρικό πυλώνα της ψυχιατρικής. Έχει δύο διακριτές, αλλά αλληλένδετες όψεις. Πρώτον, την στέρηση της ελευθερίας μέσω του μηχανισμού της ακούσιας νοσηλείας και δεύτερον την αναγκαστική - δηλαδή χωρίς την πλήρη και ενημερωμένη συναίνεση του ασθενή - φαρμακευτική αγωγή, την ηλεκτροσπασμοθεραπεία (κοινώς ηλεκτροσόκ) και άλλες ιατρικές παρεμβάσεις συμπεριλαμβανομένης και της λοβοτομής (ή λευκοτομής) η οποία, αν και σχετικά σπάνια πλέον, ακόμα χρησιμοποιείται.

Γιατί όμως κλείνουμε ανθρώπους σε ψυχιατρικές κλινικές παρά την θέληση τους;

Η συνηθισμένη απάντηση είναι, για το καλό τους ή / και για την προστασία άλλων, ή κάποια συνδυαστική παραλλαγή στο ίδιο θέμα. Σε όλες τις χώρες στον κόσμο όπου υπάρχει σχετική νομοθεσία (δεν υπάρχει σε όλες), οι διατάξεις που ορίζουν πώς μπορεί κάποιος να εισαχθεί στο νοσοκομείο παρά την θέληση του, είναι λίγο ή πολύ οι ίδιες.

Οι προϋποθέσεις ή τα κριτήρια είναι:

Να έχει κάποια αναγνωρισμένη ψυχική διαταραχή, δηλαδή πιστοποιημένη διάγνωση.

Να μην είναι σε θέση να κρίνει για το συμφέρον της υγείας του.

Για το καλό της υγείας του, δηλαδή να υπάρχει η πρόβλεψη ότι η κατάστασή του πρόκειται να επιδεινωθεί, ή η βελτίωσή του να αποκλειστεί, αν δεν υποβληθεί σε ακούσια νοσηλεία και αναγκαστική θεραπεία.

Κριτήριο επικινδυνότητας. Η ακούσια νοσηλεία είναι απαραίτητη για να αποτραπούν πράξεις βίας προς άλλους, ή / και για να προληφθεί η αυτοκτονία

Δεν απαιτούνται βέβαια όλα τα παραπάνω και υπάρχουν παραλλαγές εδώ κι εκεί, αλλά βασικά, αυτά είναι τα κριτήρια, οι προϋποθέσεις για ακούσια νοσηλεία. Να σημειωθεί εδώ εν παρόδω, ότι το λεγόμενο κριτήριο επικινδυνότητας (πρόβλεψη για πράξεις βίας) καταργήθηκε σιωπηρά από την Συνθήκη του Οβιέδο (Άρθρο 7) που υπογράφηκε τον Απρίλιο του 1997 και επικυρώθηκε εδώ στην Ελλάδα με τον Νόµο 2619/1998 (ΦΕΚ Α'132).

Παρόλα αυτά στην πράξη, η εκτίμηση επικινδυνότητας συνεχίζει να αποτελεί, συνδυαστικά με άλλα κριτήρια, το πιο συνηθισμένο κριτήριο για τον ακούσιο εγκλεισμό. Εδώ επίσης αξίζει να σημειωθεί ότι η ίδια η έννοια της επικινδυνότητας στα ψυχιατρικά συμφραζόμενα είναι κοινωνικά επικίνδυνη και επιστημονικά ατεκμηρίωτη. Το μακρινό 2017, η πολύ αγαπητή μου Φωτεινή Τσαλίκογλου, συγγραφέας και καθηγήτρια ψυχολογίας τότε στο Πάντειο, έγραφε στην εφ.συν. για την έννοια και χρήση της επικινδυνότητας στην ψυχιατρική, https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/101484_i-epikindynotita-einai-mia-epikindyni-ennoia. Δεν έχω τίποτα να προσθέσω εδώ στην έξοχη ανάλυση της. Μόνο προτείνω σε όσους δεν την έχουν διαβάσει, να το κάνουν. Όντως, όπως χρησιμοποιείται στον «ψ» χώρο, πρόκειται για μια άκρως επικίνδυνη έννοια.

Ο επικίνδυνος «τρελός» εξάλλου, έχει αποδειχθεί από την πλειοψηφία των σχετικών ερευνών ότι είναι πολύ λιγότερο επικίνδυνος από τον μη «τρελό» εκτός «ψ» χώρου. Ας πούμε ο Άδωνις Γεωργιάδης (φυσικά και τα πολιτικά του αφεντικά) είναι άκρως επικίνδυνος για την δημόσια υγεία. Όπως και ο πρώην υπουργός μεταφορών Κ. Καραμανλής (και τα πολιτικά του αφεντικά) ήταν εγκληματικά επικίνδυνος για τις ζωές των ανθρώπων που επέβαιναν στην αμαξοστοιχία στις 28 Φεβρουαρίου 2023.

Αλλά ας επιστρέψω στα δυστοπικό ψυχιατρικό πεδίο.

Η Επιτροπή του ΟΗΕ για τα Δικαιώματα των Ανθρώπων με Αναπηρία (αν και δεν προσυπογράφω στον όρο Αναπηρία για πολλούς λόγους που δεν είναι του παρόντος να αναλύσω εδώ) στις Οδηγίες που διατύπωσε πάνω στο Άρθρο 14 της Σύμβασης για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία και που υιοθετήθηκε κατά την 14η συνεδρία της τον Σεπτέμβριο του 2015, κάνει σαφή μνεία στην επικινδυνότητα, υπογραμμίζοντας ότι (ούτε) το κριτήριο της επικινδυνότητας μπορεί να δικαιολογήσει τον ακούσιο εγκλεισμό και άρα την στέρηση της ελευθερίας τους. Το Άρθρο 14, επιβεβαιώνει η Επιτροπή, δεν επιτρέπει καμία εξαίρεση, ούτε το κριτήριο της επικινδυνότητας και καλεί τα κράτη μέλη που έχουν συνυπογράψει την Σύμβαση να προβούν στις κατάλληλες ενέργειες για την απόλυτη κατάργηση, δηλαδή χωρίς καμία εξαίρεση, της κράτησης / στέρησης ελευθερίας ατόμων με αναπηρία. Για το ιστορικό, χώρες που έχουν υπογράψει αλλά δεν έχουν επικυρώσει την Σύμβαση περιλαμβάνουν τις ΗΠΑ, το Τσαντ, τη Λιβύη, το Ουζμπεκιστάν.

Επίσης, ενδεικτικά αναφέρω εδώ, ο Dainius Pūras (2014-2020) Ειδικός Εισηγητής για το Δικαίωμα όλων στην απόλαυση του υψηλότερου επιπέδου Σωματικής και Ψυχικής Υγείας, καθώς και ο Juan E. Méndez (2010 -16) Ειδικός Εισηγητής των Ηνωμένων Εθνών για τα Βασανιστήρια και κάθε άλλη βάναυση, απάνθρωπη ή εξευτελιστική μεταχείριση ή τιμωρία, έχουν σε σχετικές αναφορές τους καλέσει εμφατικά όλα τα κράτη μέλη που έχουν υπογράψει την Σύμβαση να προβούν άμεσα σε ενέργειες για την απόλυτη απαγόρευση της ακούσιας νοσηλείας και κάθε καταναγκαστικής ιατρικής παρέμβασης σε άτομα με αναπηρίες, συμπεριλαμβανομένων των μη συναινετικών ψυχοχειρουργικών επεμβάσεων, ηλεκτροσόκ, ψυχοτρόπων φαρμάκων όπως τα νευροληπτικά, της χρήσης καθήλωσης και απομόνωσης βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα.

Δεν είναι βέβαια μόνο η έννοια της επικινδυνότητας που είναι προβληματική και επικίνδυνη. Αν εξετάσει κανείς ένα ένα και τα υπόλοιπα κριτήρια, Διάγνωση, Να μην είναι σε θέση να κρίνει... Για το καλό της υγείας του..., θα ανακαλύψει ότι όλα είναι εξόχως προβληματικά, επιστημονικά ατεκμηρίωτα, αναποτελεσματικά και εν τέλει επικίνδυνα όχι μόνο για το άτομο που υπόκειται τον εξευτελισμό και την κτηνωδία του καταναγκασμού, αλλά και για την ίδια την πολύπαθη ύπαρξη της κοινωνικής ελευθερίας. Η ελευθερία δεν μπορεί εξάλλου ποτέ να είναι μόνο ατομική υπόθεση.

Παρόλα αυτά, ή ίσως ακριβώς γι αυτό, ο καταναγκασμός, η καταστολή, ο έλεγχος και όχι η φροντίδα και η αλληλεγγύη, συνεχίζουν να αποτελούν τους πυλώνες πάνω στους οποίους στηρίζεται το ψυχιατρικό στερέωμα.

Γιατί; Ποιος φοβάται τελικά την κατάργηση του ακούσιου εγκλεισμού και της καταναγκαστικής «θεραπείας»;

Ας δούμε συνοπτικά.

Οι ψυχίατροι, αλλά και άλλοι επαγγελματίες ψυχικής υγείας, όπως οι κοινωνικοί λειτουργοί, οι νοσηλευτές και οι ψυχολόγοι που αρνούνται πεισματικά να απεκδυθούν της εξουσίας που τους πρσφέρουν οι ρόλοι τους. Οι θεσμικοί, υπερ-θεσμικοί και συμβολικοί ρόλοι των επαγγελματιών ψυχικής υγείας είναι δομημένοι πάνω σε μία απειλή: είτε θα συμμορφωθείς με την θεραπεία σου, είτε θα στην επιβάλω εγώ. Δεν μας ενδιαφέρει που δεν έχεις τελέσει κάποια αξιόποινη πράξη. Ο νόμος μας δίνει το δικαίωμα και την εξουσία να σου στερήσουμε την ελευθερία σου για όσο κρίνουμε εμείς αναγκαίο, και όχι μόνο να σου στερήσουμε την ελευθερία σου, αλλά και να σε δέσουμε αν το κρίνουμε αναγκαίο, να σε ακινητοποιήσουμε, να κατεβάσουμε το βρακί σου και να σου κάνουμε μια ένεση ζουκλοπενθιξολ να δεις τον ουρανό σφοντύλι. Για το καλό σου. Τόσο απλά και τόσο ανατριχιαστικά.

Οι φαρμακοβιομηχανίες. Το μέγεθος της παγκόσμιας αγοράς μόνο για τα λεγόμενα αντιψυχωτικά, κατηγορία φαρμάκων που χρησιμοποιούνται καταναγκαστικά κατ’ εξοχήν σε ακούσιους εγκλεισμούς, εκτιμάται στα 18 δις δολάρια για το 2023, με πρόβλεψη να φτάσει τα 37 δις μέχρι το 2032. Οι φαρμακοβιομηχανίες το’ χουν τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι. Γνωρίζουν πολύ καλά μιας και το έχουν υπολογίσει μέχρι το τελευταίο δολάριο, ότι ελλείψει καταναγκασμού, η αγορά θα συρρικνωθεί δραματικά.

Το κράτος. Η ψυχιατρική και ολόκληρη η «ψ» βιομηχανία, είναι ένας από τους πιο αποτελεσματικούς μηχανισμούς συμμόρφωσης, τρόμου, υποταγής και καταστολής. Αν αφαιρεθεί το κομμάτι του καταναγκασμού, το κράτος θα χάσει ένα πολύτιμο και καλο-ακονισμένο εργαλείο τρομο-κρατικής πολιτικής. Η εκκλησία ήταν για αιώνες ο καλύτερος σύμμαχος της εξουσίας. Τον ρόλο αυτό έχει αναλάβει πλέον η ψυχιατρική και τον παίζει πολύ καλά. Ας θυμηθούμε ενδεικτικά, ότι αυτό που απέτυχε το Ιταλικό κράτος μέσω της δικαιοσύνης, παρά τις επίμονες και «φιλότιμες» προσπάθειες που κατέβαλε για πολλά χρόνια, δηλαδή να εξαφανίσει τον τρυφερό και αφοσιωμένο δάσκαλο δημοτικού και αναρχικό ακτιβιστή Francesco Mastrogiovanni, το κατάφερε η ψυχιατρική δολοφονώντας τον μέσα σε 4 ημέρες ακούσιας νοσηλείας, μηχανικής καθήλωσης για 82 ώρες και χημικής καταστολής σε ψυχιατρικό θάλαμο στην κλινική San Luca στη πόλη Vallo della Lucania, περιφέρεια Σαλέρνο στις 4 Αυγούστυ 2009. Το ανατριχιαστικό βίντεο των βασανιστηρίων που υπέστη (από κάμερες του νοσοκομείου) είναι προσβάσιμο στο διαδίκτυο, μετά από απόφαση της οικογένειας του να το δημοσιοποιήσει.

Οι οικογένειες των ψυχικά πασχόντων. Είναι γνωστό και ερευνητικά καταγεγραμμένο ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ακούσιων νοσηλειών στην Ελλάδα ξεκινάει από οικογένειες, συχνά απελπισμένες, οι οποίες μη έχοντας πού αλλού να απευθυνθούν, απευθύνονται στον εισαγγελέα ζητώντας εισαγγελική παραγγελία για ακούσια νοσηλεία. Κατανοητό να φοβούνται την κατάργηση της ακούσιας νοσηλείας όταν δεν υπάρχει ένα αποτελεσματικό και απαρτιωμένο δίκτυο υποστήριξης και φροντίδας στην κοινότητα βασισμένο στην συναίνεση και στην ανθρωπιά. Όσο οδυνηρό κι αν ακούγεται αυτό, ας μη διστάσουμε να πούμε κάτι που υποστηρίζεται πλέον από έναν αυξανόμενο αριθμό ερευνών, ο τρόπος που λειτουργούν κάποιες οικογένειες σε συγκεκριμένα κοινωνικά συμφραζόμενα και αντίξοες κοινωνικές συνθήκες, είναι, αν όχι καθοριστικός, τουλάχιστον πολύ σημαντικός για την εμφάνιση ακόμα και διατήρηση της ψυχικής οδύνης.

Ακόμα και άτομα που έχουν τα ίδια υποβληθεί στην διαδικασία της ακούσιας νοσηλείας και ακούσιας λήψης φαρμακευτικής αγωγής. Παρόλο που σχεδόν όλες οι έρευνες έχουν αναδείξει ότι τα άτομα που υπόκεινται σ’ αυτή τη βάρβαρη διαδικασία, το βιώνουν ως κάτι εξευτελιστικό, βίαιο και τραυματικό, υπάρχουν ακόμα αυτοί που φοβούνται την κατάργηση του ακούσιου εγκλεισμού. Ίσως γιατί δεν μπορούν να φανταστούν εναλλακτικούς τρόπους αντιμετώπισης της ψυχικής οδύνης. Ίσως γιατί η απειλή της τρομο-κρατίας μπορεί να διαλύσει την ίδια την φαντασία και φαντασίωση της ελευθερίας. Ίσως γιατί έχουν πειστεί ότι ο καταναγκασμός λειτουργεί.

Ο «μέσος» πολίτης, δηλαδή ο κόσμος γενικά. Η πατερναλιστική-ιατρική ιδεολογία της «τρέλας», με όλα τα βασικά συστατικά της στοιχεία, ότι πχ ο τρελός είναι εξ ορισμού ανίκανος να πάρει λογικές αποφάσεις, ότι δεν γνωρίζει το συμφέρον του και τί είναι για το καλό του, ότι είναι επικίνδυνος για τον εαυτό του και για τους άλλους και ότι οφείλουμε να τον σώσουμε από την τρέλα του, να τον «θεραπεύσουμε» ακόμα και παρά την θέληση του, εξάλλου ως τρελός δεν έχει ελεύθερη βούληση, είναι τόσο επιτυχημένη που δεν εμφανίζεται καν ως ιδεολογία, αλλά ως αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα. Πώς να μη φοβάται ο κόσμος;

Ποιούς αλήθεια θέλουμε να σώσουμε;

Περίπου 7 εκατομμύρια θάνατοι τον χρόνο προκαλούνται από το κάπνισμα. Γιατί δεν κλείνουμε μέσα τους καπνιστές παρά την θέληση τους να τους σώσουμε;

Περίπου 4 εκατομμύρια θάνατοι τον χρόνο προκαλούνται από χρήση αλκοόλ. Γιατί δεν κλείνουμε αυτούς που πίνουν να τους σώσουμε κι αυτούς;

Περίπου 1.5 εκατομμύρια θάνατοι σε τροχαία. Γιατί δεν υποχρεώνουμε όλους ανεξαιρέτως τους οδηγούς σε τεστ επικινδυνότητας κι όσοι βρεθούν επικίνδυνοι να τους κλείσουμε μέσα προληπτικά για την προστασία των άλλων;

Γιατί; Γιατί αυτοί είναι λογικοί και ξέρουν τα ρίσκα που παίρνουν, ενώ οι τρελοί είναι τρελοί και δεν ξέρουν τα ρίσκα που παίρνουν και πρέπει να τους σώσουμε;

Και τι θα πει σωτηρία άραγε;

Μήπως «Σωτηρία θα πει να λυτρωθείς απ' όλους τους σωτήρες, αυτή 'ναι η ανώτατη λευτεριά, η πιο αψηλή, όπου με δυσκολία αναπνέει ο άνθρωπος. Αντέχεις;» που έλεγε ο Καζαντζάκης;

Καλή ανάσταση και καλή λευτεριά.

 Αλέξης Κροκιδάς, Κοινωνιολόγος

 Αστυνομικός γερανός κάνει σλάλομ μέσα στην Ακαδημίας, απειλώντας ανθρώπινες ζωές και καταστρέφοντας δημόσια περιουσία (που κατα τ' άλλα η αστυνομία λέει πως προστατεύει). ΜΑΤατζήδες εκτοξεύουν χημικά και χειροβομβίδες κρότου λάμψης μέσα στο συγκεντρωμένο πλήθος που διαμαρτύρεται ειρηνικά, για την κρατική δολοφονία των Τεμπών, στο Σύνταγμα.  Η Αστυνομία κλιμακώνει τις επιθέσεις της σε όποιον αντιδρά στα κρατικά εγκλήματα και μάλιστα χθες (16/3/2023) δεν χρησιμοποίησε παρά ελάχιστα, τους γνωστούς - αγνώστους προβοκάτορες της. Δίχως προσχήματα και εντελώς αναίτια επιτέθηκε.

Με αυτή την αφορμή ξαναδημοσιεύουμε το άρθρο γνώμης και πυκνό σε νοήματα, δοκίμιο του συνεργάτη της Attica Voice, Αλέξη Κροκιδά που δημοσιεύτηκε στις 19/5/2022 στην Εφημερίδα των Συντακτών και αναφέρεται σε άλλες τρεις (3) κρατικές δολοφονίες που ως τέτοιες, δεν κολάστηκαν ποτέ από την αστική δικαιοσύνη. Αναφέρεται στις δολοφονίες των:  Ζακ Κωστόπουλου/ZackieOh , του Βασίλη Μάγγου,  και του 18χρονου Ρομ Νίκου Σαμπάνη

Τα κρατικά εγκλήματα αποδεδειγμένα πια εκτελούνται για να μας κάνουν να πιστέψουμε, πως όλες και όλοι είμαστε υποψήφια θύματα αφού η ζωή μας βρίσκεται στα "χέρια τους". Εφόσον βέβαια καταφέρνουμε και επιβιώνουμε σε αυτό το κοινωνικό ερείπιο που ονομάζεται νεοελληνικό κράτος (και για συντομία, Ελλάδα)

Η μεθοδολογία του κακού

του Αλέξη Κροκιδά, κοινωνιολόγου

Οφείλω τον τίτλο του παρόντος σύντομου σχολίου στην δικηγόρο της οικογένειας του Βασίλη Μάγγου, Αννυ Παπαρούσου, την οποία άκουσα πριν λίγες μέρες να τοποθετείται για την νομικές όσο και τις πολιτικές διαστάσεις της υπόθεσης.

Η «μεθοδολογία του κακού» είναι παράφραση / παραλλαγή του όρου «κοινοτοπία του κακού» (banality of evil) που έγινε γνωστός παγκόσμια από την Hannah Arendt.

Στα συμφραζόμενα εδώ, αφορά πολύ απλά την μεθοδευμένη, συστηματική, καθοδηγούμενη βάναυση και ενίοτε θανατηφόρο βία της αστυνομίας. Αφορά επίσης και επεκτείνεται ως μεθοδολογικό πλαίσιο στον τρόπο που λειτουργεί το σύστημα ποινικής δικαιοσύνης όσον αφορά την αστυνομία. Αν μιλούσαμε για τις τις Φιλιππίνες επί προεδρίας Ντουτέρτε, θα αφορούσε την απόλυτα μεθοδευμένη και στοχευμένη δολοφονία χιλιάδων ανθρώπων χρηστών ή / και εμπλεκομένων στην εμπορία ναρκωτικών, κάτι για το οποίο ο Τραμπ επαίνεσε τον Ντουτέρτε.

Αλλά ας επιστρέψουμε στα δικά μας. Γράφονται τούτες οι γραμμές περίπου δύο μήνες πριν την «επέτειο» δύο χρόνων από τον θάνατο του Βασίλη Μάγγου στον Βόλο. Οχι, δεν πρόκειται για τον τυχαίο θάνατο ενός αναρχικού. Πρόκειται για τα βάναυσα βασανιστήρια που υπέστη ο Βασίλης και που οδήγησαν αιτιακά στον θάνατο του ένα μήνα μετά.

Η ενεργή συμμετοχή της αστυνομίας στην δολοφονία του/της Ζακ Κωστόπουλου/ZackieOh όπως και του Βασίλη Μάγγου, αλλά και του 18χρονου Ρομ Νίκου Σαμπάνη, δεν αποτελούν ούτε τυχαία ούτε ασύνδετα γεγονότα. Στην περίπτωση της Ζάκι είναι πλεόν γνωστή η ετυμηγορία του δικαστηρίου. Ολοι οι αστυνομικοί αθωώθηκαν. Για την περίπτωση του Νίκου θα περιμένουμε ακόμα. Πόσο άραγε; Για την περίπτωση του Βασίλη επίσης θα περιμένουμε λίγο ακόμα, αλλά όλα τα στοιχεία δείχνουν, από την ίδια την διατύπωση της κατηγορίας, μέχρι το γεγονός ότι δεν θα γίνει η δίκη σε μεικτό ορκωτό δικαστήριο, όπως θα έπρεπε, ότι ο επίλογος έχει ήδη γραφτεί. Ο επίλογος προβλέπεται από την μεθοδολογία.

Ίσως βέβαια κάποιοι αστυνομικοί να τιμωρηθούν. Θα δούμε. Αμφιβάλλω, αλλά θα δούμε. Αυτό όμως καθόλου δεν αναιρεί την ύπαρξη της μεθοδολογίας του κακού η οποία επιτρέπει βαθμούς ευελιξίας έτσι ώστε να εξασφαλίζεται η ομαλή λειτουργία της.

Όταν λοιπόν μιλάμε για μέθοδο / μεθοδολογία του κακού δεν μιλάμε για κάτι αφηρημένο και σίγουρα όχι για τυχαία περιστατικά.

Αρκεί ίσως να θυμηθούμε τις πολλαπλές και αλλεπάλληλες καταδίκες (περίπου χίλιες από το 1991) της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (βλέπε σχετικό άρθρο στην εφσυν 12/3/22).

Οι αστυνομικοί είναι βεβαίως δημόσιοι υπάλληλοι. Οι προϊστάμενοι τους (τα πολιτικά αφεντικά τους, αν προτιμάτε) ευθύνονται και δεσμεύονται ηθικά, πολιτικά και νομικά να διασφαλίζουν ότι η αστυνομία δεν παραβιάζει συστηματικά διεθνώς αναγνωρισμένα δικαιώματα του πολίτη. Κάνουν (οι προϊστάμενοι τους) ακριβώς το αντίθετο. Κανένας-καμία δεν μπορεί πια να ισχυριστεί με στοιχειώδη σοβαρότητα και έχοντας ανατρέξει στα σχετικά τεκμήρια ότι «ήταν η κακιά στιγμή». Η κακιά στιγμή επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά και ξανά. Στο μεταξύ η εξίσου μεθοδευμένη στρατηγική χειραγώγησης του τύπου φροντίζει επιμελώς όσο και ξεδιάντροπα να παρουσιάζει ένα κόσμο όμορφο, ηθικό, αγγελικά πλασμένο.

Όσο για όποιον-α παραπονιέται για την έλλειψη συνέχειας του κράτους (αρχή της συνέχειας των δημοσίων υπηρεσιών) μπορεί να ανακουφιστεί. Η μεθοδική και μεθοδευμένη άσκηση αστυνομικής βίας παρέχει μια εξαιρετικά συνεπή συνέχεια στην αδιατάρακτη λειτουργία δημοσίων υπηρεσιών.

Τέλος, πρέπει να σημειωθεί ότι η μεθοδολογία του κακού δεν αποτελεί ελληνική, αλλά παγκόσμια καινοτομία. Ισως κιόλας δεν αποτελεί καν καινοτομία, ιστορικά μιλώντας. Δεν θα υπεισέλθω στην γενεαλογία της εδώ. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Η αντίσταση (η όποια, στους δρόμους, στα δάση, στα βουνά, στην θάλασσα) εκτυλίσσεται πάντα στο εδώ και τώρα.

Ως βαθιά απαισιόδοξος άνθρωπος δεν προσβλέπω σε καμία νίκη. Ωστόσο κλείνοντας θα δανειστώ πάλι μια φράση, αυτή τη φορά από τον Βασίλη Μάγγο «Ακόμη κι αν δεν νικήσουμε ποτέ, θα πολεμάμε πάντα».

 Το κακό έχει πρόσωπο κρυμμένο μέσα σε ένα κράνος

Μία ενδιαφέρουσα κινηματογραφική πρόταση από την Attica Voice και τον συνεργάτη μας, Αλέξανδρο Κροκιδά

Η ταινία του Μένιου Καραγιάννη "Θολή Γραμμή", προβάλλεται στον κινηματογράφο
STUDIO NEW STAR ART CINEMA. Σπάρτης και Σταυροπούλου 33, Πλατεία Αμερικής, τηλ. 210 8640054
Πρεμιέρα την Πέμπτη 23/2 και ώρα 21.30

Η φυγή δυο παιδιών που αγαπήθηκαν και «κλέφτηκαν» δεκαετίες πριν – ή χθες. Είναι άραγε ο έρωτας η τέχνη του να φεύγεις; Αναπάντητες ερωτήσεις και παράλληλοι μονόλογοι δυο ανθρώπων που πολύ αγαπήθηκαν. Η «Θολή Γραμμή» αλλάζει χώρους, διαθέσεις, μουσική και ένταση, καθώς οι εικόνες ενώνονται συνειρμικά, σε ένα ταξίδι ονειρικό. Η σχέση του ζευγαριού, η επιθυμία τους να είναι μαζί, η δυσκολία. Φεύγουν, δραπετεύουν από μια πραγματικότητα που τους πνίγει, για να έρθουν πιο κοντά, αλλά το κοντά τους απομακρύνει. Βρίσκονται σε μέρη άγνωστα, συγκρούονται, ερωτεύονται. Μια πορεία σε ένα τεντωμένο σχοινί, σε μια θολή γραμμή.

Σενάριο- Σκηνοθεσία: Μένιος Καραγιάννης

Διεύθυνση φωτογραφίας: Ηρακλής Κουγεμήτρος

Μουσική: Απόστολος Δημητρακόπουλος

Παίζουν: Ηλιάνα Μαυρομάτη, Όμηρος Πουλάκης, Αγγελίνα Ρήγα, Αλέξης Κροκιδάς, Χρήστος Παντελίδης

Παραγωγή: Μένιος Καραγιάννης

Έτος Παραγωγής: 2022
Διάρκεια: 89΄

Διανομή: New Star Art Cinema

Θολή Γραμμή. Η κριτική του Αλέξανδρου Κροκιδά

Δυο εξαιρετικοί επαγγελματίες ηθοποιοί, η Ηλιάνα Μαυρομάτη και ο Όμηρος Πουλάκης, δίπλα σε δυο μη ηθοποιούς, τον Αλέξη Κροκιδά και την Αγγελίνα Ρήγα, καθώς κι έναν παράξενο ερημίτη, τον Χρήστο Παντελίδη, καλούνται να ερμηνεύσουν την ταινία «Θολή Γραμμή» σε σκηνοθεσία Μένιου Καραγιάννη.

Δύσκολο εγχείρημα για όλους, συμπεριλαμβανομένου και του σκηνοθέτη, ο οποίος επίσης καλείται να ερμηνεύσει το δημιούργημά του, ακριβώς μέσα από την πράξη της δημιουργίας.

Ίσως κάποιος να έλεγε ότι πρόκειται για μια ταινία δυσερμήνευτη, ή για μια ταινία όπου χωρούν πολλές και διαφορετικές ερμηνείες. Πολυσημία και αμφισημία, ναι. Όμως δεν είναι κάθε προσπάθεια ερμηνείας καταδικασμένη να υπολείπεται αυτού που προσπαθεί να ερμηνεύσει; Η Θολή Γραμμή, ήσυχα, τρυφερά και με μια αμείλικτη συνέπεια ανατρέπει κάθε τέτοια προσπάθεια χωρίς ποτέ να την απαξιώνει.

Ο δυτικός λογοκεντρισμός επιμένει ανάγωγα να αναγάγει ό,τι δεν είναι λόγος στον λόγο. Ρωτάει με το αυτάρεσκο θράσος του: Τι θέλει να πει ο ποιητής, ο ζωγράφος, ο γλύπτης, ο σκηνοθέτης; Εκεί που στέκομαι ή κάθομαι και βλέπω την Πιετά του Μικελάντζελο, ή την Αποκαθήλωση του Ποντόρμο, ή το Χρώμα του Ροδιού του Παρατζάνοφ, ακούω αυτή την αφόρητη ερώτηση, σαν φωνή που έχει ριζώσει στο κεφάλι μου και δεν ξεριζώνεται με τίποτα. Ωστόσο η τέχνη, όπως και η επιθυμία,  είναι μια προσπάθεια ανυποταγής στην κυριαρχία της ιδέας, του λόγου δηλαδή. 

Οι δυο πρωταγωνιστές κάνουν αυτό ακριβώς. Περιπλανώνται σε χώρους ανοίκειους, καταφέρνοντας να διατηρήσουν πάλλουσα τη βασανιστική αίσθηση της ανοικειότητας, τόσο στην μεταξύ τους σχέση, όσο και στις σχέσεις τους με άλλους. Κανένας χώρος δεν ήταν ο δικός τους χώρος, δηλαδή ένας χώρος/τόπος που θα μπορούσαν να είναι μαζί. Τα πλάνα το μαρτυρούν αυτό. Το μάτι του αλόγου κοιτάει την κάμερα. Το άλογο καταλαβαίνει, σκέφτομαι, εφόσον αναγκαστικά υιοθετώ ως θεατής την θέση της κάμερας. Καταλαβαίνει αλλά αδιαφορεί, σκέφτομαι κι ανατριχιάζω. Στο μεταξύ, οι δυο πρωταγωνιστές, που δεν έχουν όνομα, κάθονται, στέκονται, χορεύουν, ξαπλώνουν, αγγίζονται φευγαλέα, περπατάνε, κοιτάζουν, ψάχνουν στα χαλάσματα, αναζητούν κάτι που έχει νόημα, κάτι να κρατηθούν. Στα κάδρα σπάνια βρίσκονται κοντά ο ένας με τον άλλο. Η κάμερα δεν τους το επιτρέπει. Κι όταν πλησιάζουν... μυρίζει θάνατος και ηδονή μαζί. Μια διπλή απειλή νοτίζει τα ρουθούνια. Ίσως μόνο στην τελευταία σκηνή να βρίσκουν μια εφήμερη, εύθραυστη οικειότητα.

Μια σκηνή που με στοίχειωσε: το ζευγάρι κάθεται σε ένα τραπέζι, απέναντι ο ένας στον άλλο. Κάθονται στο τραπέζι σε υπαγορευμένη στάση φαγητού. Περιμένουν και δεν περιμένουν. Κανείς δεν θα τους φέρει κάτι να φάνε, κάτι να πιούνε. Μπροστά τους άδεια γυαλιστερά πιάτα και μαχαιροπήρουνα. Δυο άδεια αχρησιμοποίητα ποτήρια κρασιού. Κανένα ίχνος ή υποψία φαγητού ή κρασιού. Ένα κηροπήγιο στην άκρη του τραπεζιού με τρία λευκά κεριά που δεν έχουν αναφτεί ποτέ. Το τελετουργικό μιας απλής τρυφερής καθημερινότητας που δυο άνθρωποι κάθονται μαζί στο τραπέζι να φάνε, τους είναι ξένο, όπως και ο χώρος, τα αντικείμενα. Όλα ξένα. Ο άντρας, με ντοστογιεφσκική αθωότητα, μια αθωότητα δηλαδή που αρνείται με το απόλυτο πείσμα του παιδιού ότι αυτό που κάνει είναι σαδιστικό, σέρνει το μαχαίρι αργά, κυκλικά πάνω στο άδειο πιάτο. Έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει φαγητό, το πιάτο θα παραμείνει άδειο. Παράγει έναν ήχο που σου τρυπάει τον εγκέφαλο. Έναν ήχο που δεν έχει τίποτα το ανθρώπινο, τίποτα το ζωικό. Καθαρός, παγωμένος, ανατριχιαστικός, απόκοσμος. Κάτι σαν τους ήχους του σύμπαντος. Θα σε σκοτώσω, του λέει η γυναίκα, αν συνεχίσεις να το κάνεις. 

Δεν ξέρουμε τι είδους ζευγάρι είναι οι δυο πρωταγωνιστές. Δεν ξέρουν ούτε οι ίδιοι. Εραστές; Φίλοι; Αδέρφια; Τι σχέση προσπαθούν να φτιάξουν; Γιατί η σεξουαλική τους σχέση είναι ανέφικτη; Τι θέλουν;

Είναι δύσκολο να προσδιοριστεί η ιδέα της ταινίας. Ίσως ο όρος "ιδέα" να είναι προβληματικός ή και παραπλανητικός. Ίσως να μην πρόκειται για μια ιδέα, αλλά για μια επιθυμία. Την επιθυμία, ας πούμε, αποδέσμευσης από προκαθορισμένους ρόλους, δηλαδή σενάρια ζωής, γιατί κάθε ρόλος είναι ένα γραμμένο σενάριο. Διαφορετικά ειπωμένο, την επιθυμία να φτιάξεις μια σχέση πέρα από σενάρια. Ανέφικτο; Μάλλον.

Το ανέφικτο της σχέσης αγάπης ή έρωτα. H θολή γραμμή που τα διαχωρίζει και τα ενώνει. Το ανέφικτο σε όλη την ομορφιά του, τη βασανιστική αβεβαιότητα, την οδύνη του, σε όλη την βιαιότητά του ως αντίσταση στην ιδέα. Η Θολή Γραμμή αντιστέκεται στη δομή, στο σενάριο, στους ρόλους, στην ιδέα. Μια ταινία που σε προσκαλεί ήσυχα χωρίς να σε καθοδηγεί στη ζωή, στον θάνατο, στον έρωτα, στην πραγματικότητα. Δηλαδή στο όνειρο.

Αλέξης Κροκιδάς

20/2/2023

Ανοιχτή επιστολή του συνεργάτη μας Αλέξανδρου Κροκιδά

Όποιος καταλαβαίνει το νοητικό πείραμα του Σρέντιγκερ* με τη γάτα, ας σηκώσει το χέρι του. Ο Αϊνστάιν παρεμπιπτόντως δεν χώνεψε ποτέ την κβαντομηχανική και δεν το έκρυψε ποτέ. Του καθόταν στο στομάχι σαν υπερλαδωμένο ιμάμ μπαϊλντί. Οι υπόλοιποι ας περάσουν από ένα καινούργιο μαγαζί-ποτάδικο στη Ραφήνα το Beery Beery, όπου μπορούν να δουν την εξίσωση του Σρέντιγκερ γραμμένη στον τοίχο από έναν ντόπιο φυσικό και να προβληματιστούν για το πώς είναι δυνατον ή γάτα να είναι και νεκρή και ζωντανή ταυτόχρονα. Ισως μετά από τρία τέσσερα ουισκάκια, ρούμια ή μπύρες να μπορέσουν να αποφανθούν γι αυτό το παράδοξο που στοιχειώνει την ανθρώπινη σκέψη, όσο ίσως και τη γατίσια, από το 1935 μέχρι σήμερα.

Για όσους δεν δίνουν δυάρα για τα παράδοξα της πραγματικότητας και την κβαντική δι-εμπλοκή, υπάρχει μια εξαιρετική αναπαραγωγή ενός εμβληματικού πίνακα του Όττο Ντιξ στον απέναντι τοίχο. Μπορούν να στρέψουν τα βλέμματα τους εκεί. Όπου και να κοιτάξουν πάντως, κάποια στιγμή θα αντικρίσουν το βλέμμα της Νάντιας, της τύπισσας που έφτιαξε αυτό το ποτάδικο και που σερβίρει ποτά πίσω από τη μπάρα. Αυτά που διάλεξε αυτή. Αυτά που γουστάρει. Η εντιμότητα της σπάει κόκκαλα. Εμένα με συγκινεί αυτό. Πολύ. Για αυτό άρχισα να πηγαίνω εκεί.

Όχι δεν είμαι μπαρόβιος. Απλά μένω στη Ραφήνα και είμαι και ψιλο-αλκοολικός. Άλλα μπαρ, στην πλατεία και αλλού  -να ναι καλά τα παιδιά που σερβίρουνε ΄σε όλα τα μπαρ του κόσμου  βέβαια και το λέω από την καρδιά μου- έχουν γίνει κάτι σαν θεσμοί. Απρόσωπα, εμπορικά, ξενέρωτα και θορυβώδη όσο δεν πάει. Δεν ξέρω πόσο θα αντέξει επιχειρηματικά το μπαράκι της Νάντιας. Εγώ πάντως δεν τη κόβω για «σκληρή» επιχειρηματία. Ίσως κιόλας είναι ένα contadictio in adjecto, εννοώ επιχειρηματίας και έντιμη. Ναι, τα λατινικά προσδίδουν μια αίσθηση σοβαρότητας στις μαλακίες που λέει ο καθένας, αλλά τέλος πάντων ελπίζω για καθαρά εγωιστικούς λόγους να επιβιώσει αυτό το μπαράκι στη Ραφήνα.

Tο “mainstream” (ή αυτό που καταχρηστικά θεωρείται κυρίαρχο)  στη Ραφήνα,  μπορεί και να μην το γουστάρει. Κι εγώ δεν το γουστάρω το mainstream, αυτήν τη θεσμική παρωδία . Καθόλου.  Παράδειγμα λειτουργίας του mainstream μπορούν να θεωρηθούν και κάποιες άθλιες μεθοδεύσεις που αφορούν στο ρέμα της Ραφήνας. Είναι ένας λόγος που τελευταία κυριαρχεί. Όχι ο μοναδικός.

Ομολογώ πως δεν μπορώ να μιλήσω για τη Νάντια και δεν θα το κάνω. Μπορεί κάλλιστα να μιλήσει μόνη της. Δεν χρειάζεται νταβατζήδες. Για όσους τέλος αγαπάτε τη ροκ μουσική αλλά και χιπ-χοπ και ψαγμένη τζαζ, ελάτε. Ελάτε.

Όχι δεν πληρώθηκα για να διαφημίσω το μπαράκι της Νάντιας. Ίσως κιόλας, αν διαβάσει τούτες τις λίγες γραμμές, να μου πει και ένα τρυφερό  «Αντε γαμίσου».

Ραφήνα 13/1/2023

Αλέξης Κροκιδάς - κάτοικος Ραφήνας

* Erwin Schrödinger - Αυστριακός φυσικός 12/8/1887 – 4/1/1961)

*Beery Beery