*Στίχος από το τραγούδι που συνέθεσε και ερμήνευσε ο Φοίβος Δεληβοριάς για τη συναυλία μνήμης του εγκλήματος των Τεμπών

Υψικάμινο χαρακτηρίζει ο Κώστας Καναβούρης σε ανάρτηση του, το κατάμεστο Καλλιμάρμαρο στάδιο, το βράδυ της 11ης Οκτωβρίου 2024. Μία υψικάμινο που "στους άπειρους βαθμούς Φαρενάιτ της αγάπης κάηκε κάθε κακιά σκιά που θέλησε να σκεπάσει το έγκλημα των Τεμπών". Μαζί, στο ίδιο καμίνι, κάηκαν και έλιωσαν τα πρόσωπα που επιμένουν να βάζουν τρικλοποδιές στη δικαιοσύνη, είτε αυτά αποτελούν μέρος του πολιτικού κατεστημένου της χώρας είτε ακόμα και λειτουργοί της ίδιας της δικαιοσύνης.Έλιωσαν όλοι αυτοί που θεώρησαν πως οι εκλογικές αναμετρήσεις που ακολούθησαν το έγκλημα των Τεμπών, οδήγησαν και στην παραγραφή του, τουλάχιστον για συγκεκριμένους από τους υπεύθυνους για αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα κατά του συνόλου της κοινωνίας..

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η χθεσινή συναυλία πολεμήθηκε από αυτούς που έχουν την εξουσία στα χέρια τους, ειδικά εκείνους που έχουν και αίμα στα ίδια χέρια. Η συναυλία πολεμήθηκε με τα Μέσα Εμπέδωσης του Τρόμου, είτε αυτά καλούνται -κατά το ήπιο- "συστημικά ΜΜΕ" είτε με άλλα μέσα, πιο δόλια και πιο υπονομευτικά για την ανθρώπινη νοημοσύνη και την αληθινή δημοκρατία. Δεν στάθηκε δυνατό να εμποδιστεί ή να υποβαθμιστεί το γεγονός της συναυλίας μνήμης, γιατί δεν είναι δυνατό να υποβαθμιστεί η ίδια η μνήμη. Ακόμα και αν ζεστή ακόμα, πέρυσι τον Ιούνιο, προσεβλήθη ατιμωτικά από το εκλογικό αποτέλεσμα, το οποίο επιβράβευσε αν όχι το ίδιο το έγκλημα, τουλάχιστον την πασιφανή πλέον, προσπάθεια συγκάλυψης του. Η μνήμη είναι ζωντανή και είναι αυτή που έβαλε τη φωτιά στην υψικάμινο που περιέγραψε ο Κώστας Καναβούρης στην ανάρτηση του.

Η φράση της Μαρίας Καρυστιανού πως «Αυτό που σκότωσε τα δικά μας παιδιά παραμένει ελεύθερο να σκοτώσει ξανά και ξανά» είναι που καίει πιο πολύ. Περισσότερο και από την υψικάμινο. Καίει ακόμα και αυτούς που εύκολα και βολικά ξεχνούν «γιατί η ζωή συνεχίζεται». Ειδικά αυτούς, που αν διαθέτουν τη στοιχειώδη συνείδηση, η διαπίστωση της Μαρίας Καρυστιανού θα τους καίει νύχτα - μέρα. Τουλάχιστον μέχρι κάτι να γίνει και το «αυτό» εξαφανιστεί, μαζί με αυτούς που το γέννησαν και αυτούς που εξακολουθούν να το προστατεύουν και να το διατηρούν ελεύθερο να σκοτώνει.. Και αυτό το κάτι που πρέπει να γινει δεν γίνεται από μόνο του. Για να γίνει χρειαζόμαστε όλες και όλοι.