Από την Αρεόπολη μέχρι το ακρωτήριο Ταίναρο, το νοτιότερο άκρο της ηπειρωτικής Ευρώπης. Μία ώρα με το αυτοκίνητο και σχεδόν άλλη μία ώρα περπάτημα από τα Κοκκινόγεια μέχρι το φάρο του ακρωτηρίου

Μαζί με μας, κινείται προς τα κάτω και η «ανάπτυξη», που κατεβαίνει στο μεσαίο πόδι της Πελοποννήσου με γοργούς ρυθμούς. Η Αρεόπολη έχει γεμίσει πια από μαγαζιά για τουρίστες-καταναλωτές, χωρίς να  ενοχλεί – είναι αλήθεια – αισθητικά. Ο Γερολιμένας όμως, πνίγηκε κυριολεκτικά από τα μαγαζιά και τα ενοικιαζόμενα δωμάτια και σε πνίγει και σένα με τη σειρά του. Η σχεδόν έρημη καστροπολιτεία της Βάθειας παραμένει ακόμη ανέγγιχτη, επιβλητική και όμορφη, περιμένοντας και αυτή με τη σειρά της την «ανάπτυξη». Τα πωλητήρια πάνω στις πεσμένες πέτρες, μέσα από τις οποίες ξεπηδούν οι πανταχού παρούσες φραγκοσυκιές,  αποτελούν αδιάψευστους μάρτυρες

Από κει και κάτω αρχίζεις πλέον να ανασαίνεις, παρόλο που το τοπίο γίνεται όλο και πιο άγριο. Το χώμα λιγοστεύει και το βουνό έχει γίνει πια ένας τεράστιος βράχος. Οι ελιές κονταίνουν, σα να μη θέλουν να ξεχωρίζουν από τους γύρω θάμνους. Μόνο οι φραγκοσυκιές στέκουν  περήφανες και αγέρωχες, σαν αρχόντισσες του τόπου, αδιαφορώντας για τον καυτό ήλιο, την ξηρασία και τον αέρα

Ένα καφεδάκι στο όμορφο και ήσυχο ακόμη Πόρτο Κάγιο, νερό για τη διαδρομή και πορεία προς τα Κοκκινόγεια, τον νοτιότερο οικισμό της Μάνης, από όπου ξεκινάει το μονοπάτι για το Ταίναρο. Εκεί, που κατά τους αρχαίους Έλληνες, βρισκόταν η είσοδος στον Κάτω Κόσμο, το ψυχοπομπείο, το σημείο, δηλαδή, απ’ όπου ο συνοδός έπαιρνε τις ψυχές των ανθρώπων και τις οδηγούσε στον Άδη και γι αυτό στην αρχαιότητα λειτουργούσε εκεί νεκρομαντείο

Μια όμορφη παραλία στην αρχή του μονοπατιού σε προκαλεί να βουτήξεις στα όμορφα νερά της και, αν έχεις χρόνο,  κάντο, σίγουρα θα αποζημιωθείς. Λίγο πιο κει, όμορφα ρωμαϊκά ψηφιδωτά θυμίζουν την ιστορία του τόπου

Το μονοπάτι είναι όμορφο, θέλει βέβαια κλειστά παπούτσια και προσοχή. Μετά από πενήντα λεπτά φτάνεις στο φάρο, εκεί όπου σμίγουν τα βράχια, η θάλασσα και ο αέρας.

Αν μάλιστα είσαι και λίγο τυχερός, στο γυρισμό, εκεί λίγο πριν δύσει ο ήλιος, μπορεί να πέσεις πάνω σε κάποιο από τα ελεύθερα άλογα που ζουν εκεί

Ο Τζακ Γουάιτ έκανε πράξη την προειδοποίησή του και μαζί με την πρώην συνεργάτιδά του στους White Stripes, Μεγκ Γουάιτ, μηνύουν  τον υποψήφιο για την προεδρία των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ.

Ο Αμερικανός μουσικός, κιθαρίστας και τραγουδιστής δημοσίευσε αντίγραφο της αρχικής σελίδας της αγωγής στο Instagram. «Αυτή η μηχανή μηνύει τους φασίστες» έγραψε χαρακτηριστικά ο Τζακ Γουάιτ

Οι White Stripes μηνύουν τον Ντόναλντ Τραμπ και την αναπληρώτρια διευθύντρια Επικοινωνιών του υποψήφιου προέδρου, Μάργκο Μάρτιν, για την «κατάφωρη κατάχρηση» του τραγουδιού του συγκροτήματος «Seven Nation Army». Πιο συγκεκριμένα, σε βίντεο που κυκλοφορεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ο Ντόναλντ Τραμπ εμφανίζεται να αναχωρεί για το Μίσιγκαν και το Ουισκόνσιν, με μουσική συνοδεία το «Seven Nation Army».

Οι White Stripes κατηγορούν τον Τραμπ και την υπεύθυνη της προεκλογικής του εκστρατείας του για παραβίαση ομοσπονδιακών πνευματικών δικαιωμάτων και ζητούν αποζημίωση και ασφαλιστικά μέτρα.

Στην αγωγή που κατέθεσαν, ο δικηγόρος των White Stripes, Ρόμπερτ Τζέικομπς, γράφει ότι το βίντεο «είναι ακόμα πιο προσβλητικό» για το συγκρότημα επειδή «αντιτίθεται σθεναρά στις πολιτικές που υιοθέτησε και τις ενέργειες που έλαβε ο εναγόμενος Τραμπ όταν ήταν πρόεδρος και εκείνες που έχει προτείνει για τη δεύτερη θητεία που επιδιώκει»

του φίλου και συνεργάτη της Attica Voice, Αλέξη Κροκιδά. Το ίδιο άρθρο δημοσιεύτηκε στις 8/9 από την Εφημερίδα των Συντακτών. Θα το αποκαλούσα σπαραγμό, αλλά δεν το κάνω, ήδη βλέπω το σαρκαστικό χαμόγελο να σχηματίζεται στα χείλη του Αλέξη.

Δανείζομαι τον τίτλο εδώ από έναν Γάλλο φιλόσοφο. Όλη η φιλοσοφία εξάλλου είναι δανεική. Ίσως και προσομοιωτική μιας ανυπόφορης πραγματικότητας. Δανείζομαι και για να ζήσω, αν και δουλεύω, εξαιτίας μιας οργιαστικής έξαρσης απληρωσιάς που εξαπλώνεται σε τούτη δω τη χώρα σαν μολυσματική ασθένεια. Οι ΜΚΟ εξ εφιαλτικής κατασκευής αποτελούν ίσως την avant-garde (εμπροσθοφυλακή) σε τούτο τον ανίερο πόλεμο κατά των εργαζομένων. Είμαι εργαζόμενος. Τι αφόρητα βαρετό. Βαρετό όσο και αληθινό. Βαρετό ίσως ακριβώς γιατί είναι αφόρητα αληθινό.

Έκανα λοιπόν καταγγελία στην Επιθεώρηση Εργασίας για μη καταβολή μισθών δύο μηνών. Κλάιν μάιν. Θα τα πάρω τα λεφτά μου κάποια στιγμή. Θα είναι πολύ αργά. Είναι πολύ αργά ακόμα κι όταν πληρώνομαι χωρίς καθυστέρηση. Παρόλο που δεν είμαι ο μόνος (σε μια πανδημία δεν μπορείς να είσαι ο μόνος), ζω αυτό το σενάριο μέσα μια μοιραία αδιαφορία. Άρα είμαι, άσχετα με το τι αισθάνομαι, απόλυτα μόνος. Όπως και στον έρωτα.

Για το αδιάφορο και κάπως ειρωνικό ιστορικό, ο (πλέον πρώην) εργοδότης που μου χρωστάει λεφτά, είναι φορέας ψυχικής υγείας.

Μετά το όργιο τι θα κάνουμε;

Δεν θα παίξουμε κρυφτούλι και σίγουρα δεν θα ακουστεί το Φτου ξελευτερία. Είμαι  τόσο μα τόσο στενοχωρημένος καθώς γράφω τούτες τις γραμμές που δεν αντέχω να παίζω ούτε κρυφτούλι, ούτε κυνηγητό, ούτε Λύκε Λύκε είσαι εδώ, ούτε Κλέφτες και Μπάτσοι κι ας το λέγαμε παλιά, Κλέφτες κι Αστυνόμοι. Η θλίψη μου και ο θυμός μου βρίσκονται σε μια αντιμαχία θανάτου ή ζωής. Το ίδιο είναι. Πάντως και παρεμπιπτόντως, τώρα πια, επιβάλλεται ηθικά να λέμε "Μπάτσοι" και όχι ψιθυριστά μπας και μας ακούσουν και μας την πέσουν.

Η κοσμιότητα μας έφαγε. Κυριολεκτικά μας καταβρόχθισε. Μα οι ψυχές (και τα σώματα) που βυθίστηκαν ανοιχτά της Πύλου τον Ιούνιο 2023; Οι ψυχές (και τα σώματα) που κάηκαν στα Τέμπη τον Φεβρουάριο του 2023;  Οι ψυχές (και τα σώματα) των Παλαιστινίων που δολοφονούνται καθημερινά μπροστά στα γουρλωμένα ή νυσταγμένα μάτια μας;

Ναι. Δολοφονούνται και οι ψυχές. (Μπροστά στην φρίκη, εμείς οι απλήρωτοι τί να πούμε;) Μα τι; Τι σημαίνει αυτό; Τι θα κάνουμε μετά το όργιο; Θα χάσουμε τους τρόπους μας; Θού, Κύριε, φυλακήν τώ στόματι μου.

Μας έφαγε η μαρμάγκα. Ας προσέχαμε. Αλλά δεν προσέχαμε. Και βυθιστήκαμε στον βούρκο. Στην υγρή σιωπή. Δανειζόμαστε για να ζήσουμε. Μας άφησε και ο έρωτας της ζωής μας μ΄ένα τηλεφώνημα (όχι γιατί είμαστε απλήρωτοι, απλή διαβολική σύμπτωση αυτή). Χάσαμε τη φωνή μας. Διαλυθήκαμε.

Και ποιος να μιλήσει για μας τώρα που χάσαμε τη φωνή μας; Ίσως κάποιος Γάλλος φιλόσοφος. Ίσως το ΚΚΕ. Ίσως ο Ζαν Ζενέ.

Σήμερα (Σάββατο 7 Σεπτέμβρη) ξύρισα το κεφάλι μου. Σκέφτηκα, είμαι κατάδικος σε κάποια Γαλλική αποικία καταδίκων. Πρέπει να μοιάζω με κατάδικο. Τώρα ησύχασε κάπως το σώμα μου. Η ψυχή μου δεν με αφορά.

Το σώμα δεν λέει ψέματα. Ίσως. Τρομαχτικό όμως να γίνεται το σώμα σου πεδίο σημείων όπου ο άλλος ανιχνεύει την αλήθεια. Μόνο που δεν πρόκειται για την αλήθεια του σώματος σου, αλλά για την αλήθεια του άλλου. Πάντα η αλήθεια είναι η αλήθεια του άλλου. Αδυσώπητος νόμος αυτός.

Τελειώνω όπως άρχισα, με τον ίδιο Γάλλο φιλόσοφο.

"Η εικόνα του ανθρώπου, καθισμένου και συλλογισμένου, μια μέρα απεργίας, η οθόνη της τηλεόρασης κενή, θα αναδειχτεί μια μέρα ως μία από τις ομορφότερες εικόνες της ανθρωπολογίας του 20ού αιώνα"

Μόνο που πέρασε ο 20ος αιώνας. Αλλά κλάιν μάιν. Δεν θα κολλήσουμε εκεί. Η επιθυμία ως αντίσταση στο πραγματικό ζει sub specie aeternitatis

Αλέξης Κροκιδάς, Κοινωνιολόγος

Είναι αδιαμφισβήτητο ότι δεν μπορεί να υπάρξει λογοκρισία. Ποιος είναι άλλωστε αυτός που θα αναλάβει να παίξει το ρόλο του Μεγάλου Λογοκριτή; Ως εκ τούτου, ο Μάρκος Σεφερλής έχει το ελεύθερο να λέει ό,τι θέλει. Όπως όλοι οι άνθρωποι άλλωστε. Και να υποστηρίζει ότι αυτό που κάνει, είναι σάτιρα. Κι εμείς όμως μπορούμε να τον κρίνουμε και να λέμε ότι τα «αστεία» του, πέρα από φτηνιάρικά, χοντροκομμένα και ξεπερασμένα, φτιαγμένα για ένα ειδικό κοινό που γαργαλιέται με τη διακωμώδηση του «κουσουριού» του διπλανού του, χτίζουν και στηρίζουν ρατσιστικά στερεότυπα, όπως γράφει σε ένα άρθρο του στη Lifo, ένα παιδί Αλβανών μεταναστών, ο λογοτέχνης Ελσόν Ζγκούρη.

Αναδημοσιεύουμε ένα μέρος του άρθρου. Ολόκληρο το άρθρο μπορείτε να το βρείτε εδώ  

 …. κάποιοι θεωρούν ότι η σάτιρα δεν έχει όρια, εφόσον ο Αριστοφάνης έβριζε τον Ευριπίδη και τον Σωκράτη, είναι πρόβλημα να βρίζει ο Σεφερλής δυο τραβεστί, δυο Αλβανούς, έναν γκέι, μια χοντρή ή έναν κοντό; Αν δεν είσαι ο Αλβανός, ο γκέι, η χοντρή ή ο κοντός μπορεί και να μη σ’ ενοχλεί ή μπορεί και να είσαι και να μην ενοχλείσαι γιατί “δημοκρατία έχουμε” και “η σάτιρα δεν έχει όρια”.

Έκανε όμως ο Αριστοφάνης σάτιρα για να χτυπήσει τους αδύναμους ή μόνο και αποκλειστικά τους αδύναμους; Να τους κάνει την καθημερινότητα δύσκολη, να τους στιγματίσει και να δημιουργήσει ή διαιωνίσει τα στερεότυπα εναντίον τους; Ή μήπως στόχευε (και) την εξουσία, τους εξυψωμένους της κοινωνίας; Ειλικρινά ρωτάω, από πότε ή μάλλον ως πότε θα καλύπτουμε με το πέπλο της σάτιρας το καθαρό μπούλινγκ και τον στιγματισμό προς τα αδύναμα άτομα της κοινωνίας; Πού είναι εκείνη η σάτιρα που παρουσιάζει τα κακώς κείμενα μιας κοινωνίας, ενός τόπου ή μιας κυβέρνησης με τον πιο καυστικό και έξυπνο τρόπο ασκώντας έτσι κριτική και πίεση; Σίγουρα δεν θα τη βρείτε στο Δελφινάριο ή τις τηλεοπτικές σειρές του Σεφερλή.

Προσωπικά δεν ανήκω σε αυτήν την κατηγορία εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Ενοχλούμαι αφάνταστα από το στάσιμο και σταθερό χιούμορ του Σεφερλή, από τις παιδιάστικες ατάκες και γκριμάτσες του με στόχο συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες. Και δεν είμαι ο μόνος. Και ίσως, λέω ίσως, να υπάρχει ένα ζήτημα στο ότι δεν είμαι ο μόνος. Κι από τη στιγμή που κάποιοι θέλουν να τον θεωρούν όχι μονάχα κωμικό αλλά και καλό κωμικό έτσι μπορούμε κάποιοι άλλοι να τον θεωρούμε σκέτο trash, απαρχαιωμένο, ξεπερασμένο και εντελώς προβληματικό εν έτει 2024. Η συλλογική ενοχή που κουβαλούσα στην Ελλάδα ως παιδί Αλβανών μεταναστών οφείλεται (και) στην εδραίωση στερεοτύπων που αναπαρήγαγαν “εθνικοί κωμικοί” και που ως μικρά παιδιά απλώς κλείναμε τα μάτια και τα αφτιά μας πιστεύοντας πως έτσι θα μας πληγώσουν λιγότερο. Μέχρι που μια μέρα είπαμε όχι, αντικρύσαμε την πραγματικότητα και δείξαμε με το δάχτυλο τους υπεύθυνους των παιδικών μας τραυμάτων. Δεν πιστεύω τα ίδια πράγματα που πίστευα όταν ήμουν μαθητής δημοτικού, δε γελάω με τα ίδια πράγματα που γελούσα το 1998. Η κοινωνία, οι κοινωνικές σχέσεις και ισορροπίες, οι αντιλήψεις, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η επιστήμη δεν είναι στο ίδιο επίπεδο με την δεκαετία του ‘90! Υπάρχει κάπου κάπου και μια πρόοδος σε όλα αυτά. Ο κόσμος αλλάζει και πάντα ελπίζουμε η κάθε αλλαγή να είναι προς το καλύτερο αν και κάποιες φορές φαίνεται το αντίθετο.