Είμαστε λίγοι αυτοί που παλεύουν ενάντια στο ΚακόΔημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από τον πρόλογο που κάνει ο Βασίλης Ραφαηλίδης στους “Κρανοφόρους” του Χρήστου Μπρατάκου, τη μαρτυρία ενός πρώην ΜΑΤατζή για όσα έζησε στην υπηρεσία του, πριν την εγκαταλείψει. Ολόκληρο το απολαυστικό κείμενο μπορείτε να το διαβάσετε εδώ :
" Η δεύτερη έκπληξη που μας προκάλεσε το χειρόγραφο του Μπρατάκου ήταν η διαπίστωση πως οι άνδρες των ΜΑΤ είναι, απλούστατα, σκληρά, σκληρότατα εργαζόμενοι άνθρωποι που δεν μπόρεσαν να βρουν μια πιο άνετη δουλειά. Είναι τόσο εύκολο να γίνεις “κυνηγός κεφαλιών” όταν πεινάς ή όταν σε κυνηγάει εκείνο το καταραμένο φάσμα της πείνας! Μ’ άλλα λόγια, οι άνδρες των ΜΑΤ είναι το ίδιο διωκόμενοι μ’ αυτούς που διατάσσονται να διώξουν για το μεροκάματο, ως καλοί μισθοφόροι.
Ο αντίπαλος, λοιπόν, είναι κι αυτός δυστυχής. Μόνο που δεν έχει συνείδηση της απεραντοσύνης της δυστυχίας του να είσαι θύμα που πιστεύει στο ρόλο του θύτη. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο τρομερό απ’ τον σκλάβο που περνιέται για αφέντη, λέει ο Νίτσε. Πώς λοιπόν κατάφεραν να πείσουν τούτα τα παιδιά με την απέραντη ανασφάλεια πως είναι άνθρωποι ισχυροί και δυνατοί; Δίνοντάς τους το δικαίωμα να εξουσιάζουν τους άοπλους και καλύπτοντας τούτη τη δύναμη με νόμους που δεν προστατεύουν παρά μόνο τα αφεντικά όλων μας. Ο σκλάβος του αφέντη νιώθει αφέντης απ’ τη στιγμή που θ’ αδράξει ένα όπλο ή ένα γκλομπ, και θα του πουν πως μ’ αυτά μπορεί να γίνει άρχων του πεζοδρομίου ".
"Όταν έχω να κρίνω ανάμεσα σ’ ένα παιδί 15 χρόνων, που πετάει μολότωφ, κι έναν τριαντάρη εκπαιδευμένο αστυνομικό, που κρατάει πιστόλι, εγώ είμαι με το μέρος του παιδιού και όχι του αστυνομικού" Μάνος Χατζιδάκις
Δε μπορεί, κάτι θα του είπε, έτσι στα καλά καθούμενα ο άλλος τράβηξε πιστόλι; … Σίγουρα πήγαινε γυρεύοντας και αυτός , δε θα ήταν δα και το καλύτερο παιδί … Και δε μου λες, τι δουλειά είχε βραδιάτικα στα Εξάρχεια δεκαπέντε χρονών παιδί; … Και σε τελική ανάλυση, αν απλά δεν άρεσαν στον αστυνομικό τα μούτρα του όπως μου λες, δε θα έφταιγε ο αστυνομικός, τα μούτρα του παιδιού θα έφταιγαν …
Όσο συνέχιζε ο κυρ-Παντελής, τόσο περισσότερο παράλογη και αδιέξοδη γινόταν η συζήτηση. Ο κυρ-Παντελής είχε τη δουλίτσα του – αυτή την όποια κακοπληρωμένη δουλειά. Είχε το σπιτάκι του – αυτό για το οποίο πλήρωνε δάνεια και φόρους, πολλές φορές καθυστερημένα και με πολλές στερήσεις. Παρόλα αυτά, ο κυρ-Παντελής ήταν ικανοποιημένος. Είχε συνηθίσει να μην περιμένει από τη ζωή τίποτε περισσότερο. Τα άλλα, τα παραπάνω, το είχε αποδεχτεί ο κυρ-Παντελής πως ήταν για τους άλλους, τους μεγάλους. Αυτός ήταν ένας απλός και ήσυχος άνθρωπος. Αυτά τα λίγα που είχε, του έφταναν. Αυτά και η ησυχία του. Τίποτε περισσότερο δεν τον τρόμαζε, από το να μπλέξει. Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί κάποιοι περίεργοι φώναζαν και διαμαρτύρονταν. Ας κάτσουν να δουλέψουν, συνήθιζε να λέει. Αν είναι άξιοι θα τα καταφέρουν. Για τους υπόλοιπους, που δεν θα τα καταφέρουν, δε νοιαζόταν ο κυρ-Παντελής. Ήταν άξιοι της μοίρας τους. Ο ίδιος ήταν σίγουρος για την καπατσοσύνη του και πως καμία αναποδιά δε θα συνέβαινε σε αυτόν
Ο κυρ-Παντελής δεν είναι μόνος του σ’ αυτόν τον κόσμο. Σαν κι αυτόν υπάρχουν πολλοί, οι περισσότεροι. Είναι οι παροιμιώδεις μέσοι ανθρωπάκοι του Βολφ Μπίρμαν, που συνηθίζουν την κάθε βρωμιά αρκεί να έχουν γεμάτο το ντορβά. Είναι οι αυτόδουλοι του Κώστα Βάρναλη που έχουν παραδώσει αμαχητί την ελευθερία τους και τα όνειρά τους ως αντάλλαγμα μιας ήσυχης ζωής, μακριά από μπελάδες. Είναι τα Ανθρωπάκια του Βίλχελμ Ράιχ που φθονούν όποιον σηκώνει κεφάλι γιατί τους θυμίζει τη δική τους ανεπάρκεια αλλά παράλληλα δεν έχουν και κανέναν ενδοιασμό να τον ανακηρύξουν σε ήρωα και να τον επευφημήσουν αν αυτός επικρατήσει. Πάντα με το νικητή τα Ανθρωπάκια. Αρκεί μόνο να παίρνουν κάτι από τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι της καλοπέρασης των μεγάλων.
Παραθέτουμε απόσπασμα των πρακτικών της Βουλής, από τη χθεσινή ψηφοφορία (25/11/2019) όπου ετέθη υπό ψήφιση η αναθεώρηση
Τη συνεδρίαση παρακολουθούν, όπως λέει και ο πρόεδρος της Βουλής, μαθητές και μαθήτριες οι οποίοι και οι οποίες ενημερώθηκαν για τον τρόπο λειτουργίας της Βουλής και συνεπώς μαθαίνουν τη δημοκρατία εκεί που ασκούνται οι λειτουργίες της και γεννιούνται οι θεσμοί της.
Ο πρόεδρος όμως θα έπρεπε να εξηγήσει στα παιδιά πως θα παρακολουθήσουν τις διαδικασίες μία δημοκρατίας που δεν τους χωράει όλους. Μία δημοκρατία που δεν σέβεται την σεξουαλική επιλογή και προσανατολισμό. Μία δημοκρατία που δεν είναι ανεξίθρησκη, γιατί εκ των προτέρων έχει επίσημο και προτιμητέο θρήσκευμα και το επιβάλλει σε κάθε περίπτωση. Μία ανάπηρη δημοκρατία, σαν την ελευθερία που βλέπει ο ποιητης να μας τάζουν*. Μία δημοκρατία ου δεν έχει θεραπευτεί από την αρρώστια.
Τόσα χρόνια άρρωστη, ανάπηρη δημοκρατία. Έτσι τη μάθαμε και έτσι τη διατηρούμε. Δεν αντέχουμε την υγεία. Είναι επικίνδυνη για το «σταθερό πολιτικό κλίμα».
Οι μαθητές που έμαθαν από πρώτο χέρι πως η δημοκρατία χρειάζεται να κάνει τις επιλογές της και τις διακρίσεις της για να δουλέψει, παρακολούθησαν τα κάτωθι «ευρωπαϊκά» και πολιτισμένα:
<Απόσπασμα Πρακτικών της Βουλής>
Ο πρόεδρος της Βουλής Κ. Τασούλας διαβάζει τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας
ΠΡΟΕΔΡΟΣ (Κωνσταντίνος Τασούλας): Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, έχω την τιμή να ανακοινώσω στο Σώμα ότι τη συνεδρίασή μας παρακολουθούν από τα άνω δυτικά θεωρεία, αφού προηγουμένως ξεναγήθηκαν στην έκθεση της αίθουσας «ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ» και ενημερώθηκαν για την ιστορία του κτηρίου και τον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας της Βουλής των Ελλήνων, τριάντα τρεις μαθήτριες και μαθητές και τρεις συνοδοί εκπαιδευτικοί από το 8ο Γυμνάσιο Λαμίας.
Πριν από λίγες μέρες γράφαμε για το άδικο της σύνδεσης μία πόλης με την παράνομη δραστηριότητα που έχει γίνει σκοτεινός συρμός τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Η ανάρτηση αφορούσε τη λειτουργία 4 παράνομων και κατ’ ευφημισμόν αποκαλούμενων «κυνοκομείων» στην Ραφήνα, υπό την ανοχή του δήμου, αλλά και της κοινωνίας. Μίας κοινωνίας η οποία δεν είχε μάθει ποτέ πως προέκυψαν αυτά τα κολαστήρια και κάτω από ποια νομοθεσία λειτουργούσαν. Αυτό ήταν υποχρέωση, άρα και εγκληματική αμέλεια του δήμου, οποίος έδειξε ύποπτη ανοχή και ακόμα μέχρι σήμερα δεν έχει εξηγήσει τίποτα για αυτό το αίσχος που έφερε στο φως η δημοσιογραφική έρευνα(1) και κανένας άλλος.
Μία χώρα με ελλιπείς υποδομές στον τομέα της περίθαλψης και φροντίδας των αδέσποτων ζώων. Μία χώρα που η ζωοφιλία δεν ανήκει στην κουλτούρα του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού της. Μία χώρα, που μέχρι χθες τα παιδιά της μεγάλωναν ελεύθερα, παίζοντας στους δρόμους και τις αλάνες και είχαν σαν ένα συνηθισμένο παιχνίδι τον βασανισμό ζώων, για πλάκα(....) Ποιος αλήθεια, μεσήλικας, δεν θυμάται παιδιά να παίζουν τραβώντας μία γάτα από την ουρά και το κεφάλι ή τα πόδια για να βγάζει αυξομειούμενες σε ύψος και ένταση στριγκλιές, ή να της ανάβουν φωτιά στην ουρά; Ποιος δεν έτυχε να δει να κρεμάνε κονσέρβες ή μπουκάλια στο λαιμό ή την ουρά σκυλιών; Ποιος δεν έχει πετύχει στο δρόμο του ζώομε ακρωτηριασμένα αυτιά ή ουρά; Δεν θα αναφέρουμε τη φρίκη του Μοσχάτου το 2018 ή της Κρήτης φέτος. Αυτές άλλωστε είναι περιπτώσεις που χρειάζονται ψυχιατρική ανάλυση.
Μία τέτοια χώρα αποτελεί ιδανικό τόπο ανάπτυξης του pet trafficking (του ιδιαζόντως απεχθούς εμπορίου ζώων) και μάλιστα κατέχοντας τη θέση της «χώρας αρχικής προέλευσης». Της χώρας - «πηγής» ζώων. Και τα αδέσποτα καθιστούν την Ελλάδα ανεξάντλητη πηγή πλουτισμού του αισχρού εμπορίου.
Τελικά, όπως φαίνεται, υπάρχουν πολλά ΟΧΙ. Υπάρχει το «δεν γίνεται να μην πω ΟΧΙ» του Ιωάννη Μεταξά που συνέχισε να κρατά στις φυλακές και στα ξερονήσια εκατοντάδες Έλληνες κομμουνιστές για να τους παραδώσει στους Γερμανούς εισβολείς ώστε να τους χρησιμοποιούν αυτοί ως ομήρους και αναλώσιμο είδος για εκτελέσεις-αντίποινα. Αυτή είναι, φαίνεται, η αντίληψη που έχει ένας φασίστας περί εθνικής εθνότητας. Υπάρχει το αυθόρμητο, υπερήφανο και αδιαπραγμάτευτο ΟΧΙ του ελληνικού λαού που ανέβηκε στα βουνά της Πίνδου με κύριο όπλο το αίσθημα πως επρόκειτο για έναν δίκαιο αγώνα. Υπάρχει το ΟΧΙ του Άρη Βελουχιώτη και του ΕΑΜ που δεν μπορούσαν να ανεχθούν την υποδούλωση του ελληνικού λαού στους Γερμανούς κατακτητές, την ώρα που οι «αφεντάδες» του, η πολιτική ηγεσία μαζί με το βασιλιά είχαν φύγει τρέχοντας στο Κάιρο για να γλιτώσουν και να οργανώσουν από εκεί τις δολοπλοκίες τους προκειμένου να επιστρέψουν στην εξουσία μόλις αποχωρήσουν οι Γερμανοί.
Υπάρχουν, επίσης, πολλοί τρόποι να δει κανείς το ΟΧΙ. Άλλοι το είδαν ως έναν αγώνα για ελευθερία και εθνική αξιοπρέπεια. Άλλοι το είδαν ως μάχη εναντίον του φασισμού και του ναζισμού. Άλλοι, όπως η σημερινή υπουργός Παιδείας, το είδαν κάπως αλλιώς, ως ευκαιρία να μιλήσουν για το λαϊκισμό, τον ατομικισμό και την αποξένωση του ανθρώπου (!). Άλλοι, όπως η υφυπουργός Εργασίας, το είδαν ως ευκαιρία να μιλήσουν για τα καλά του εθελοντισμού (!). Πάλι καλά που δεν μίλησε και για το φαινόμενο του θερμοκηπίου.
Είναι δυνατόν ένας υπουργός Παιδείας στο διάγγελμά του για την 28η Οκτωβρίου να μην αναφέρεται καθόλου στο φασισμό και το ναζισμό, τα δύο εγκληματικά κινήματα που αιματοκύλισαν τον κόσμο προκαλώντας το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο; Μπορούμε να φανταστούμε έναν υπουργό κάποιας από τις συμμαχικές χώρες που πολέμησαν ενάντια στον Άξονα, να μην κάνει ειδική αναφορά στο φασισμό και στο ναζισμό; Θα μπορούσαμε να φανταστούμε κάποιον υπουργό από τις Βαλτικές χώρες και από την Ουγγαρία του Όρμπαν, χώρες συνεργάτες των Γερμανών Ναζί. Θα μπορούσαμε να φανταστούμε τους φασίστες του Σαλβίνι και τους Έλληνες χρυσαυγίτες. Δεν περιμέναμε όμως ποτέ, ότι υπουργοί μιας ελληνικής κυβέρνησης θα έβγαζαν διαγγέλματα για τον μεγάλο πόλεμο χωρίς να αναφέρονται στο φασισμό και το ναζισμό.
Ούτε χαζοχαρούμενες ή χαζοχαρούμενοι παρουσιαστές σε κουτσομπολίστικες εκπομπές δεν θα εκτόξευαν τέτοιες ανόητες και αποϊδεολογικοποιημένες αερολογίες. Είναι όμως απλά ανοησίες που ελέχθησαν επιπόλαια και χωρίς σκέψη; Θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για άγνοια ή και αφέλεια από ανθρώπους που επιδεικνύουν τόσο βαριά βιογραφικά και που καμώνονται πως είναι υπέρ της αριστείας; Πολύ φοβούμαστε πως δεν πρόκειται περί ιστορικής άγνοιας, αλλά για το θράσος των πολιτικών απογόνων αυτών που δεν τιμωρήθηκαν όταν έπρεπε, αν η Ελλάδα, μετά την απελευθέρωσή της από τους ναζί, έκανε ό,τι έκαναν όλες οι άλλες χώρες. Να τιμωρήσουν, δηλαδή, τους συνεργάτες των ναζί με τον πιο παραδειγματικό τρόπο, ξεπλένοντας από τη μια την ντροπή τους και καθαρίζοντας από την άλλη τη χώρα τους. Στην Ελλάδα, αντίθετα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, οι συνεργάτες των ναζί όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν, αλλά συμμετείχαν ισότιμα στη στελέχωση του νέου «εθνικόφρονος» κράτους. Έγιναν δεσμοφύλακες, αστυνομικοί, αξιωματικοί, βουλευτές, υπουργοί ενός κράτους που στα λόγια μπορεί να ήταν εθνικόφρον, αλλά στην πράξη αποτελούνταν από συνεργάτες των ναζί και από υποχείρια των Άγγλων και των Αμερικανών. Αυτή η ατιμωρησία είναι που δίνει το δικαίωμα ακόμη και σήμερα στους πολιτικούς τους απογόνους, που βρίσκουν ασφαλές καταφύγιο μέσα στη Νέα Δημοκρατία και παριστάνουν τους δημοκράτες, να σηκώνουν με αναίδεια το κεφάλι και να προσβάλλουν συνεχώς την αλήθεια και την ιστορία.
Ο Ερντογάν δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να συνεχίζει αυτά που ξεκίνησαν να κάνουν στην περιοχή οι Αμερικανοί και τα παντοτινά σκυλάκια τους, οι Άγγλοι. Αυτός μας λέει ότι κάνει πόλεμο κατά της τρομοκρατίας. Για να μπορέσουμε όμως να συνεννοηθούμε, ας εξηγήσουμε πως τρομοκράτης, στη γλώσσα του ισχυρού, είναι όποιος δε σκύβει το κεφάλι στον ισχυρό. Στην περίπτωση αυτή, ο ισχυρός έχει κάθε δικαίωμα να τον εξοντώσει και να ισχυρίζεται από πάνω πως κάνει άμυνα.
Η διεθνής κοινότητα βγάζει – πού και πού – καταδικαστικές αποφάσεις επικαλούμενη το Διεθνές Δίκαιο, ένα Δίκαιο που το σέβονται μόνο όσοι δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς και αμέσως μετά γυρίζει πλευρό για να μη διαταραχθεί ο μακάριος ύπνος της. Το ίδιο κάνουν και οι απλοί πολίτες των χωρών που δεν πλήττονται, πιστεύοντας πως αυτοί δεν πρόκειται ποτέ να νιώσουν τον εφιάλτη του πολέμου και πως οι ίδιοι δεν έχουν την παραμικρή ευθύνη για τους πολέμους που γίνονται γύρω τους. Δε γνωρίζουν ή δε θέλουν να γνωρίζουν πως οι Αμερικανοί έχουν πολεμικές βάσεις στις χώρες τους και πως και από αυτές τις βάσεις έχουν απογειωθεί αεροπλάνα και έχουν αποπλεύσει καράβια για να σπείρουν το θάνατο. Δεν τους ενδιαφέρει εάν οι ηγέτες τους χαριεντίζονται και κλείνουν εμπορικές και στρατιωτικές συμφωνίες με τον Τούρκο σουλτάνο Ερντογάν, με τον Ισραηλινό Νετανιάχου, με τον αλλοπρόσαλλο Τραμπ, με τους Σαουδάραβες που το ρολόι τους έχει σταματήσει στο Μεσαίωνα.
Έχουν αποδεχθεί πως στις διεθνείς σχέσεις, δε χωράει η ηθική. Έχουν συνηθίσει στις ευκαιριακές συμμαχίες. Έχουν εκπαιδευθεί να πιστεύουν πως είναι οι αδικημένοι της Ιστορίας και πως η Ιστορία τους χρωστάει και πως κάποια στιγμή – γιατί όχι με έναν πόλεμο – θα αποκαταστήσουν αυτή την αδικία. Έχουν μάθει, επίσης, να περιορίζουν τον ανθρωπισμό τους μόνο για τους ομοίους τους και όχι για τους ξένους. Ας μην απορήσουν, όμως - όταν ο πόλεμος χτυπήσει και τη δική τους πόρτα – γιατί δεν τους βοηθάει κανείς ή γιατί δεν ανοίγει κανείς τα σύνορά του για να τους δώσει στέγη και φαγητό. Όλα είναι δανεικά
H Πρωτοβουλία Κατοίκων για ένα λιμάνι που θα συμβιώνει αρμονικά με την πόλη της Ραφήνας εξέδωσε το ακόλουθο δελτίο τύπου για
Από τον "διάλογο" με θέμα το γιατί δεν εστάλη το τεχνικό πρόγραμμα (αντικείμενο της "διαβούλευσης" της 25ης Ιουλίου) κλικ
Η Κίνηση για την Προστασία και Ανάδειξη του Μεγαλου Ρέματος Ραφήνας, αποχώρησε από την υποβαθμισμένη -με αποκλειστική ευθύνη του δημάρχου- δημοτική επιτροπή διαβούλευσης. Ο δήμαρχος, ο οποίος εδώ και 3 χρόνια έχει ευτελίσει κάθε έννοια δημοκρατίας και διαβούλευσης, αντί να αναγνωρίσει την ευθύνη του και να αναβάλει τη συνεδρίαση κατέφυγε και στους συνήθεις χυδαίους αστεϊσμούς του, όταν στην αλληλογραφία επί της πρόσκλησης για την επιτροπή, του επισημάνθηκε πως το τεχνικό πρόγραμμα (το οποίο ήταν το θέμα της διαβούλευσης) δεν είχε αποσταλεί στα μέλη της Δ.Ε.Δ.. Με γνήσια προσβλητικό θράσος παρενεβη ως "Γραφείο Δημάρχου" για να πει πως το πρόγραμμα ήταν εκεί για όποιον το ήθελε, προσβάλλοντας κάθε έννοια σοβαρότητας κι νομιμότητας. Το γιατί, θα το διαβάσετε στην επιστολή με την οποία συνόδεψε την αποχώρηση της η εκπρόσωπος της Κίνησης γα την Προστασία και Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας.
Ακολουθεί η επιστολή της Εμμανουέλας Τερζοπούλου, εκπροσώπου της Κίνησης για την Προστασία και Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας στην Επιτροπή Διαβούλευσης του δήμου Ραφήνας Πικερμίου
Όσο καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα κόμμα της Αριστεράς, οι υποψήφιοί του επιδίδονταν σε έναν ιδεολογικό προεκλογικό αγώνα που δεν είχε καθόλου προσωπικά στοιχεία. Το κόμμα και οι ιδέες του ήταν πάνω από όλα και οι υποψήφιοί του δεν μοίραζαν ούτε ένα φυλλάδιο που να τους προωθεί προσωπικά.
Τα πράγματα, όμως, σιγά σιγά άρχισαν να αλλάζουν καθώς άρχισαν οι μεταγραφές, αρχικά με τους Πασόκους και στη συνέχεια με τους δεξιούς των ΑΝΕΛ. Η προεκλογική εκστρατεία του ΣΥΡΙΖΑ άρχισε να μη διαφέρει σε τίποτα από αυτή της ΝΔ ή του ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ. Βλέπαμε παντού, πλέον, προσωπικά φυλλάδια των υποψηφίων του ΣΥΡΙΖΑ και έναν προεκλογικό αγώνα που είχε έντονο το προσωπικό στοιχείο του υποψηφίου και την αγωνία του να εκλεγεί βουλευτής.
Έλα, όμως, που η θεά τύχη έχει κέφια και σαν από ειρωνεία της ιστορίας, βρέθηκαν να κονταροχτυπιούνται για μια βουλευτική έδρα του ΣΥΡΙΖΑ ένας πρώην (;) Πασόκος (ο Παναγιώτης Κουρουμπλής) και ένας πρώην (;) δεξιός (ο Θανάσης Παπαχριστόπουλος). Προσωρινός νικητής αναδείχθηκε, με διαφορά μόλις έξι ψήφων, ο Παπαχριστόπουλος. Και λέμε προσωρινή, γιατί ο Κουρουμπλής, ορμούμενος προφανώς από συντροφική αλληλεγγύη, έσπευσε να ζητήσει επανακαταμέτρηση των ψήφων. Πού είναι το κακό, θα αναρωτηθείτε;
Η δημοκρατία γιόρτασε και πάλι
Διαβάζουμε στο kirkinews (ενημερωτική ιστοσελίδα της Ραφήνας) στις 3/6/2019 πως:
«Πριν καλά – καλά κατακαθίσει η σκόνη των πανηγυρισμών για την κατάληψη του δημαρχιακού θώκου του δήμου Ραφήνας-Πικερμίου απ’ τον κο Μπουρνούς, τιτιβίσματα αναφέρουν ότι «θυσιάζονται» δύο νέοι δημοτικοί σύμβουλοι, ο τελευταίος εκλεγμένος κι ο πρώτος επιλαχών, για να μπορέσει να πάρει την έδρα ο δεύτερος επιλαχών που ανήκει στους ΑΝΕΛ, ώστε να εκπληρωθεί προεκλογική συμφωνία»
Έχοντας ζήσει μία προεκλογική περίοδο που έσφυζε από εξόφθαλμα ψέματα, τυπικές προεκλογικές υποσχέσεις, ανταλλαγές, πουλήματα, συμφωνίες και ότι άλλο υποθέτει ένας κλασικός διεστραμμένος και αδίστακτος νους, δεν είναι να απορεί κανείς για την υποδοχή της ολοκλήρωσης της εκλογικής διαδικασίας, εντός των αποδεκτών πλαισίων, από την ανεξάρτητη πρωτοβουλία πολιτών Δασαμάρι SOS, με τους επικολυρικούς Ιάπωνες Pyramidos να υμνούν τον «Έλληνα λαό» και τις για άλλη μια φορά, σοφές επιλογές του
Στην πρόσφατη γιορτή του Μεγάλου Ρέματος στη Ραφήνα, μία γιορτή που οργάνωσε η Κίνηση για την Προστασία του και την Ανάδειξη του, περιλαμβανόταν και μία έκθεση φωτογραφίας με θέμα το ίδιο το ρέμα ή διάφορες όψεις του. Εικόνες της ζωής που σαλεύει μέσα του ή της ζωής που το ίδιο το ρέμα γεννά, αναγεννά και συντηρεί.
Φωτογράφοι από την περιοχή της Ραφήνας, του Πικερμιού ή της υπόλοιπης εγγύς περιοχής, πρόσφεραν φωτογραφίες. Πρόσφεραν τις εικόνες που ρούφηξαν τα μάτια τους και αιχμαλώτισαν οι φακοί τους. Μάτια νέων ή μεγαλύτερων, ματιές ανήσυχες, διερευνητικές, νεανικές σε κάθε περίπτωση. Φωτογραφίες μοναδικές, προϊόντα πηγαίου ταλέντου και μεστής αισθητικής.
Το Μέγα Ρέμα μέσα από τα μάτια των μεγάθυμων και ταλαντούχων δεν θυμίζει σε τίποτα τον οχετό που σχεδιάζουν και θέλουν να επιβάλουν στην κοινωνία οι θηρευτές του κέρδους, τα μωροφιλόδοξα ανθρωπάρια με τις μικροσκοπικές συνειδήσεις.
Η Τσαντίπ Καούρ, μαθήτρια δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης σε σχολείο της Ραφήνας πρόσφερε στην έκθεση μία φωτογραφία της, που απεικόνιζε έναν βάτραχο στο ρέμα.
Έναν βάτραχο που παρά το φυσικό του καμουφλάζ, η παρουσία του δεν ξέφυγε από την παρατηρητική Τσαντίπ. Την Τσαντίπ, η οποία και τον αιχμαλώτισε στο φωτογραφικό καρέ και μαζί και στον χρόνο. Η αισθητική της φωτογραφίας της ξεπερνά την αισθητική των φωτογράφων φύσης, οι οποίοι επιδιώκουν και πετυχαίνουν την τεχνική ευκρίνεια και την πιστή απόδοση. Η Τσαντίπ φωτογραφίζει τη ζωή ευκρινώς, με τον δικό της τρόπο. Με τρόπο που καθιστά σαφές πως ο βάτραχος της πάλλεται, αναπνέει και είναι έτοιμος να πηδήξει. Ο τρόπος της Τσαντίπ δείχνει πως φωτογραφίζει ζωή μέσα στο κέλυφος της, ζωή στην σπαργή της.
Όλοι οι φωτογράφοι που εξέθεσαν στη γιορτή του ρέματος είχαν τον τρόπο τους και την αισθητική τους. Η Τσαντίπ απλά έδωσε το σφρίγος της νεανικής της ματιάς στην φωτογραφία της, στο θέμα της. Έδωσε το νεανικό σφρίγος που έχει κι αυτό ως ενδιαίτημα το Μέγα Ρέμα και αυτό φάνηκε όταν μας μίλησε γι’ αυτό.
Σε ευχαριστούμε Τσαντίπ. Όπως σε ευχαριστεί η Κίνηση για την Προστασία και Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος και σου υπόσχεται να παλέψει για να μη χαθεί το ρέμα, η ζωή του και το σφρίγος του που επιβιώνει στη ματιά σου, έτσι σου υποσχόμαστε και εμείς, οι συντάκτες της Attica Voice πως παλεύουμε και θα παλέψουμε με περισσότερο πάθος και ορμή, για τον ίδιο ακριβώς σκοπό.
Μία ματιά σου και η εικόνα του κόσμου να ζει μέσα τους, θα είναι η ανταμοιβή μας.
Σε ευχαριστούμε Τσαντίπ
Η Κίνηση για την Προστασία και Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας
Η Συντακτική ομάδα της Attica Voice
Δεν πάνε πολλές μέρες που γράφαμε για το ΜΑΚΕΛΕΙΟ και την εμετική γραφή του που στην ουσία αποτελεί τροφή για ένα κοινό που πεινάει για το χυδαίο, που διψάει για το φτηνό. Αν όμως το ΜΑΚΕΛΕΙΟ και κάθε φυλλάδα εκπέμπουν σταθερά λύματα με πανελλαδική εμβέλεια, την ίδια ώρα η βρωμιά γεμίζει τη γειτονιά μας και τη ζωή μας, συχνά χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Όταν εμφανίζεται ένα ΜΑΚΕΛΕΙΟ, έχει ήδη προηγηθεί ένα μικρότερης εμβέλειας μέσο, που εκπέμπει, με την ίδια αναίδεια την ίδια βρωμιά στη δική του κλίμακα. Την εκπέμπει ως μέλος μίας κοινωνίας που ανέχεται ή αντέχει τον ρυπαρό λόγο, την ψεύτικη είδηση, την ίντριγκα που έλκει περίεργους και αδιάκριτους αναγνώστες προκειμένου για έντυπο μέσο, ακροατές ή τηλεθεατές προκειμένου για ηλεκτρονικό ή «επισκέπτες» προκειμένου για το πιο σύγχρονο τύπο μέσων, τους ενημερωτικούς (εντός η εκτός εισαγωγικών) ιστοτόπους.
Aς κοιτάξουμε τα πιο κοντινά σε εμάς, τα πιο κοτινά στην καθημερινότητα μας Μέσα και ας παρατηρήσουμε τα χαρακτηριστικά τους
Η γλώσσα
Η γλώσσα που χρησιμοποιείται για την επικοινωνία είναι κατά κανόνα μια γλώσσα φτηνή, απλοϊκή που συχνά περιέχει υπονοούμενο αυτοθαυμασμό για την απλότητα της (βαφτίζοντας απλότητα την απλοϊκότητα). Ο καιρός των μεγάλων δημοσιογράφων που παράλληλα ήταν και δάσκαλοι της γλώσσας, παρήλθαν ανεπιστρεπτί
Η είδηση ως υλικό
Η επικοινωνία δεν περιλαμβάνει δημοσίευση πρωτογενούς δημοσιογραφικού υλικού, ή αν περιέχει πρωτογενείς ειδήσεις – καρπούς δημοσιογραφικής ανταπόκρισης (ρεπορτάζ), αυτό είναι συνήθως ειδήσεις της γειτονιάς ή της συνοικίας. Συχνά μάλιστα είναι απλά κουτσομπολιά. Για καρπούς δημοσιογραφικής έρευνας, ούτε λόγος. Η έρευνα απαιτεί πόρους και οι πόροι είναι δυσεύρετοι ακόμα και για τα μεγάλα Μέσα. Τα μικρά Μέσα αντλούν έσοδα από τους αναγνώστες, τους ακροατές, τους τηλεθεατές, του επισκέπτες, το πλήθος των οποίων δεν εξαρτάται από την ποιότητα των Μέσων αλλά από τις τεχνικές αύξησης του κοινού τους και μόνο. Ειδικά όταν αναδημοσιεύουν και δεν δημοσιεύουν, δεν υπάρχει κανείς λόγος να τα παρακολουθήσει κάποιος, εκτός αν εξαπατηθεί πως πρόκειται για δημοσιογραφικό υλικό
Η διαμεσολαβημένη είδηση
Παντού στον κόσμο οι εργολάβοι της ενημέρωσης διαφέρουν από τους δημοσιογράφους ως προς τη διαμεσολάβηση της είδησης. Αν διαβάσουμε μία είδηση από ένα πρακτορείο ειδήσεων, στεγνά και πέρα από τοποθετήσεις λαμβάνουμε είδηση αλλά δεν «απολαμβάνουμε» ενημέρωση.
Μα το ζητούμενο αυτό είναι, θα πει κανείς και θα συμφωνήσουμε πως αυτό είναι αλήθεια. Η είδηση γυμνή από οποιαδήποτε διαμεσολάβηση είναι το ζητούμενο από τον πολίτη αλλά όχι από το Μέσο. Η στεγνή είδηση δεν έχει κέρδος, δεν προσπορίζει κέρδος στο Μέσο και Μέσο χωρίς έσοδα είναι καταδικασμένο να κλείσει. Έτσι γίνεται μια επιλογή ειδήσεων που προσαρμόζονται και στην παρουσίαση τους με τέτοιο τρόπο που να γαργαλήσουν την περιέργεια ή την αδιακρισία του κοινού και να το μετατρέψουν σε πελάτη του Μέσου. Κάποτε το «γαργάλημα» αυτό γινόταν με teasers αν μιλάμε για ηλεκτρονικά η προδημοσιεύσεις αν μιλάμε για έντυπα Μέσα. Σήμερα ο ηγέτης στο γαργάλημα (και κατόπιν στο χάιδεμα) του κοινού είναι το Internet. Σχεδόν όλα τα διαδικτυακά Μέσα χρησιμοποιούν τεχνικές clickbait ή συναφείς, για να εμφανίζουν αυξημένα κλικ, άρα και περισσότερη διαφήμιση.
Το αποτέλεσμα είναι η είδηση να φτάνει στον τελικό δέκτη διαμεσολαβημένη και με τέτοιο τρόπο παραμορφωμένη, που να εξυπηρετεί ένα σωρό άλλους λόγους που δεν έχουν καμία σχέση με την ενημέρωση του κοινού. Όμως η παραπάνω δεν είναι παρά η πιο αθώα περίπτωση χειρισμού των ειδήσεων.
Η δις διαμεσολαβημένη είδηση
Μία άλλη περίπτωση που μοιάζει κι αυτή κάπως αθώα, είναι η αναμετάδοση ειδήσεων από άλλο Μέσο (συχνά χωρίς αναφορά στην πηγή) όπου το Μέσο- αναμεταδότης εξυπηρετεί εν αγνοία του ή εκουσίως, τους στόχους του αρχικού Μέσου, εκτός από το ενδεχόμενο οικονομικό όφελος, το οποίο το υφαρπάζει ο αναμεταδότης, ο οποίος βρίσκει την είδηση δωρεάν. Πάντως με την αναδημοσίευση συντελεί στην εξάπλωση της εκδοχής του πρώτου διαμεσολαβητή,
Όπως και να είναι, η διαμεσολαβημένη είδηση δοκιμάζεται ακόμα περισσότερο όσον αφορά στην διατήρηση του αρχικού περιεχομένου της και την περιεκτικότητα της σε αλήθεια.
Η κατασκευασμένη είδηση
Εδώ έχουμε να κάνουμε με την επιτομή της δημοσιογραφικής εργαλειοποίησης. Γενικά μιλώντας, όποιος αρνηθεί πως τα Μέσα δεν ελέγχονται και δεν εργαλειοποιούνται, συχνά πρόθυμα όταν το αντάλλαγμα εξασφαλίζει τη βιωσιμότητα τους, μάλλον θα ζει σε άλλο πλανήτη. Δεν είναι δύσκολο να εντοπίσει κανείς τα Μέσα που θέτουν εαυτόν στη διάθεση της Εξουσίας. Η εικόνα της Χατζηαβατικής αντιμετώπισης της Εξουσίας σε αντίθεση με την διαχείριση της εκάστοτε αντιπολίτευσης, βγάζει μάτι. Εκεί παράγονται και οι «κατασκευασμένες» ή «προσαρμοσμένες» ειδήσεις. Προσαρμοσμένες σε έναν βολικό χρόνο, σε μία βολική (έστω και ψευδή) πραγματικότητα, σε μία θεμιτή (έστω και ανύπαρκτη) προϊστορία, κλπ. Είναι το πεδίο που γεννιέται το βολικό φαντασιακό για την επιβίωση των πιο ανερμάτιστων εξουσιών, που όμως παρουσιάζονται ως «οι πιο αποτελεσματικές για το καλό του τόπου», ως οι «καταλληλότερες»
Μπορεί να μοιάζει παράδοξο αλλά είναι καλό να υπάρχουν αυτοί οι παραμορφωτικοί της πραγματικότητας καθρέφτες. Είναι καλό γιατί εκπαιδεύουν το νοήμον κοινό στην αναγνώριση της προπαγάνδας. Επίσης, το ίδιο νοήμον κοινό εξασκούμενο στο παιχνίδι της κρυμμένης αλήθειας διψάει για αδιαμεσολάβητη αλήθεια και τελικά στρέφει την κεφαλή στους πιο αξιόπστους, Μένουν τελικά οι προπαγανδιστές με τη ρετσινιά (αλλά και το χρήμα που μαζεύουν ως αποζημίωση) που όταν αποφασίσουν πως πρέπει να την ξεπλύνουν ανακαλύπτουν πως αυτές οι ρετσινιές δεν φεύγουν με το νέφτι.
Μη μιλάτε - Μην αγγίζετε
Εδώ αξίζει να υπογραμμίσουμε πως το να στηλιτεύσει κανείς τα χειραγωγούμενα και προπαγανδιστικά Μέσα είναι ανώφελο και μάλιστα αρκετά επικίνδυνο για την ψυχική υγεία και την πνευματική ηρεμία του. Αυτά τα Μέσα όταν αντιληφθούν πως δέχονται κριτική για τη στάση τους, αντιδρούν με πολύ άσχημο τρόπο που δεν μπορεί να διαχειριστεί ένας σοβαρός άνθρωπος.
Αξίζει να θυμηθούμε την επίθεση της Κουρικού ήθους «Αυριανής» στον Μάνο Χατζιδάκι πριν από 30 χρόνια, όταν ο μεγάλος συνθέτης και διανοούμενος, γράφοντας στο περιοδικό «Τέταρτο», ζητούσε από τον Α. Παπανδρέου να κόψει τον λώρο που τον συνέδεε με την εφημερίδα. Η Αυριανή τον διαπόμπευσε ως φοροφυγά και συνεργάτη της Χούντας.
Το 1987, σε διάλειμμα συναυλίας στο Καλλιμάρμαρο, ο Χατζιδάκις πήρε το μικρόφωνο και κατήγγειλε δημόσια την «ανενδοίαστη ύπαρξη και κυκλοφορία της πιο βρωμερής, φασιστικής φυλλάδας που γνώρισε ο τόπος, της “Αυριανής”. Της φυλλάδας που μολύνει τον ελλαδικό χώρο με αναίδεια, χυδαιότητα, τραμπουκισμό και κολακεία συμπολιτών μας χαμηλής νοημοσύνης».
Ο αλήστου μνήμης Κ. Διακογιάννης της Αυριανής, την άλλη μέρα ενημέρωνε ότι «χθες εμφανίσθηκε ένας χαμερπής ομοφυλόφιλος, να σε αποκαλέσει, φίλε αναγνώστη, φασίστα! Μπροστά σε χιλιάδες ανθρώπους και με μια εμπάθεια που διακρίνει τους παθητικούς ανώμαλους, εδήλωσε ότι η εφημερίδα που διαβάζεις είναι φασιστική και συνεπώς εσύ, ο αναγνώστης, φασίστας!».
«Ποιος έδωσε το δικαίωμα στον απαίσιο εκμαυλιστή νέων, που ακούει στα ονόματα Μάνια, Μανωλία, Μινού Χατζηδού, ποιος επέτρεψε σ’ αυτό το απόβρασμα να παίρνει το μικρόφωνο στα χέρια του...». Το άρθρο τελείωνε με την έκκληση «να προστατεύσουμε τα παιδιά μας από το ηθικό ΑIDS αυτού του βρωμερού υποκειμένου».
«Φτύστε τον πούστη», κραύγαζε η Αυριανή, εναντίον του Μάνου Χατζιδάκι το φθινόπωρο του 1987. Μία κραυγή, χυδαίο επιστέγασμα ενός εξωνημένου λόγου, μίας ξεπουλημένης φυλλάδας που η κιτρινίλα της έμεινε κληρονομιά για τις επόμενες γενιές εμπόρων της καταχρηστικά αποκαλούμενης δημοσιογραφίας. Της δημοσιογραφίας «επάγγελμα» της δημοσιογραφίας που προσπορίζεται κέρδη, που αντλεί βιοπορισμό με αντάλλαγμα την ίδια της την ψυχή, την ίδια της την αξιοπρέπεια.
Καιροί που πέρασαν μα δεν ξεχάστηκαν. Καιροί που άφησαν ανεξίτηλο σημάδι βαθύ και αιμάσσον. Αιμορροούσα πληγή που πνίγει με το αίμα της μέχρι σήμερα και τις δικές μας μέρες.
Το παράδειγμα χρησιμοποιήθηκε για να επιστήσει την προσοχή και να γίνει κατανοητή η αναμενόμενη αντίδραση προπαγανδιστικών μέσων αν τύχει και δεχτούν κριτική. Γι΄ αυτό χρειάζεται σύνεση και αντοχή απέναντι στο φαινόμενο που κατακλύζει την χώρα και το σύνολο του πλανήτη. Το μόνο όπλο απέναντι στα παιχνίδια που παίζει η εξουσία για να εξασφαλίζει μόνιμα την πελατεία της είναι η ανάπτυξη του διαλόγου μέσα στην ίδια την κοινωνία των πολιτών. Η μετάδοση της αδιαμεσολάβητης είδησης, η ενίσχυση των δεσμών μεταξύ των μελών της κοινωνίας και η εδραίωση δεσμών εμπιστοσύνης μεταξύ τους.
Ας δουλέψουμε σε αυτή την κατεύθυνση και ας αφήσουμε τους «Επικοινωνιολόγους» και τα «Μέσα» να νομίζουν πως μες έδεσαν.
«Είναι ακόμα νωρίς» . Αυτή η αναστολή, αυτή η σκέψη ακολουθεί συνειρμικά κάθε απόπειρα που κάνει το ανθρώπινο μυαλό να επεξεργαστεί την πρόσφατη αποκάλυψη του κτήνους που γρυλλίζει μες το ανθρώπινο σώμα.
Αυτό που ετεροχρονίζει την απόπειρα ερμηνείας, αυτό που την καθυστερεί δεν είναι η πρόφαση της μικρής χρονικής απόστασης από τα γεγονότα. Δεν είναι η ανησυχία του λάθους από μία εν θερμώ ερμηνεία. Ούτε καν ο σεβασμός που διατείνονται οι κατά κανόνα ασεβέστεροι, προς το ζέον ακόμα αίμα. Αυτό που μας κάνει διαρκώς να αναβάλλουμε την απόπειρα ερμηνείας, την απόπειρα κατάδειξης και κολασμού των αιτίων και των λόγων της αποκάλυψης του ανθρωποφάγου τέρατος, είναι ο τρόμος μπροστά στο ενδεχόμενο να τα ανακαλύψουμε και στη δική μας καθημερινότητα. Ο τρόμος του να τα εντοπίσουμε στον περίγυρό μας ή ακόμα χειρότερα, σε εμάς τους ίδιους.
O Brenton Tarrant στο «μανιφέστο» που ανάρτησε στο twitter, γράφει για τον εαυτό του και μας δίνει μία εικόνα που δεν μας είναι και άγνωστη ως εικόνα του «μέσου ανθρώπου»
Ποιος είσαι;
-Είμαι ακόμα ένας κοινός, λευκός 28χρονος άνδρας. Γεννημένος στην Αυστραλία σε μία εργατική, χαμηλού εισοδήματος, οικογένεια. Οι γονείς μου έχουν Σκωτσέζικη, Ιρλανδική και Αγγλική καταγωγή.
Είχα μία κανονική παιδική ηλικία, δίχως μεγάλα θέματα.
Δεν ήμουν ιδιαίτερα καλός μαθητής και ίσα ίσα περνούσα τις τάξεις
Kι αυτή η Αττική η γη, η πάνσοφη κι ωραία το καύχημα, το κόσμημα, τ΄ άνθος όλου του κόσμου
μέλλει κι αυτή να ερημωθεί κι η στάθμη της να πέσει από τ' άγρια κύματα κι από τη συμφορά
(Νοστράδαμου Προφητείες αποδ. Alan Wistful μτφ Π. Νικολαϊδης V.31)
atticavoice@gmail.com
