" Οι ήττες μας δεν αποδεικνύουν
Τίποτα παραπάνω από το ότι
319205339 712219783586309 2265634222543469205 n  Είμαστε λίγοι αυτοί που παλεύουν ενάντια στο Κακό
Και από τους θεατές περιμένουμε
Τουλάχιστον να ντρέπονται"
                                               Μπρεχτ

Κάπως έτσι περιγράφει ο Άγγλος συγγραφέας έργων επιστημονικής φαντασίας (και όχι μόνο), Arthur Clark, στο μυθιστόρημα του Childhoods End (ελληνικός τίτλος «Οι Επικυρίαρχοι») τη δραματική στιγμή της αλληγορικής  συνειδητοποίησης του τέλους του κόσμου. Όχι του τέλους του κόσμου «όπως τον ξέραμε»  όπως επιμένει ένα μονότονα επαναλαμβανόμενο κλισέ των καιρών μας, αλλά του οριστικού τέλους του κόσμου. Όπως τον ξέραμε και όπως δεν θα έχουμε προλάβει να τον μάθουμε, αφού ποτέ δεν το θελήσαμε αυτό.

Ο τελευταίος άνθρωπος είναι αντιμέτωπος με το τέλος του αγώνα του, τις δικές του τελευταίες στιγμές, αφού πρώτα έχει προκαλέσει τον αφανισμό εκείνου του μέρους του πλανήτη που αποτελούσε το σπίτι του. Αφού αντικατέστησε το σπίτι του με έναν δικό του τεχνητό «τόπο» ο οποίος ως θνητή ανθρώπινη επινόηση, ακολούθησε τη μοίρα της εξαφάνισης. Τώρα και ο ίδιος ο εφευρέτης άνθρωπος, προ του δικού του τέλους, καταλαβαίνει το λάθος του. Γνώση άχρηστη πια.

Αυτές οι σκέψεις πλημμυρίζουν τον νου και την ψυχή όποιου στέκεται μπροστά στο τελευταίο δέντρο που έμεινε ανέγγιχτο από το χέρι του «ανθρώπου κατασκευαστή» του δυσοίωνου μέλλοντος. Του τελευταίου δέντρου που περιμένει πια τη μαύρη μοίρα του, σε έναν κόσμο που μισεί το χώμα και τα λασπωμένα δέντρα του και αγαπά τα στρωμένα καθαρά τσιμέντα.

Tamarix edge cyan

Θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει την επιλογή αυτή και ως κριτήριο πολιτισμού. Η επιλογή πολιτισμού τελικά θα χαρακτηρίσει και αυτόν τον κάποιο.

Ο καθένας μας είναι ο τελευταίος άνθρωπος του Clark. Ο καθένας μας μπορεί να νιώσει όπως ο τελευταίος άνθρωπος του Clark, αρκεί να σταθεί μπροστά σε ένα δέντρο που κόβεται, ένα ποτάμι που εγκιβωτίζεται, σε μία πόλη που αυξάνει, σε μία οικογένεια που πεινάει, σε ένα παιδί που πεθαίνει.  

Ο καθένας μας λοιπόν  μπορεί να γίνει ο τελευταίος άνθρωπος, αρκεί πρώτα να έχει υπάρξει ως άνθρωπος. Αυτοί που δεν ήταν ποτέ τους άνθρωποι δεν θα καταλάβουν τίποτα, είτε είναι μπροστά στο ποτάμι που χτίζεται είτε είναι μπροστά στο τέλος της ανθρωπότητας. Η αλαζονεία τους τους κάνει να πιστεύουν πως οι ίδιοι θα παραμείνουν  άθικτοι από το μακελειό. Πιο πλούσιοι και πιο μακάριοι. Αποτελούν την επιτομή της ανοησίας

Έχουμε εξελιχθεί άραγε τόσο πολύ, που μας είναι δύσκολο να καταλάβουμε εκείνο που οι ανεκπαίδευτοι και τραχείς Ινδιάνοι της Αμερικής προσπαθούσαν να μεταφέρουν στους Ευρωπαίους εισβολείς, πως «Μόνο όταν θα έχετε κόψει και το τελευταίο δέντρο. Μόνο όταν θα έχετε δηλητηριάσει και το τελευταίο ποτάμι. Μόνο όταν θα έχετε ψαρέψει και το τελευταίο ψάρι. Μόνο τότε θα καταλάβετε ότι τα λεφτά δεν τρώγονται»

Είναι βέβαιο πως αδυνατούμε γιατί και γι’ αυτό θα πρέπει να έχουμε υπάρξει κάποτε ως άνθρωποι.

hoe

Youtube Playlists

youtube logo new

youtube logo new

© 2022 Atticavoice All Rights Reserved.