Μορφή επιδημίας έχουν πάρει οι αγωγές και οι διώξεις SLAPP, δηλαδή οι διώξεις της εξουσίας και υποχείριων της. κατά πολιτών, συλλογικοτήτων, δημοσιογράφων (αληθινών και όχι υποποδίων των "από πάνω"). Αυτές οι διώξεις αποπειρώνται να εργαλειοποιήσουν τη Δικαιοσύνη χρησιμοποιώντας άλλες φορές το αποστερημένο πνεύματος, γράμμα συγκεκριμένων  νόμων και με αυθαίρετες ερμηνείες επιδιώκουν τη φίμωση και τελικά την ηθική και οικονομική εξόντωση των θυμάτων τους.

Συγκεκριμένοι λειτουργοί της Δικαιοσύνης έχουν αποδείξει πως διαθέτουν την ικανότητα να διαχωρίσουν τις περιπτώσεις SLAPP και να τις  βάλουν στο αρχείο, συχνά με μία απόφαση που κάνει σαφές στους διώκτες πως η Δικαιοσύνη αρνείται να εξυπηρετήσει τις διεστραμμένες και υστερόβουλες ορέξεις των περισσότερων διωκτών. Πρόσφατα είχαμε τέτοιες αποφάσεις όπως στις περιπτώσεις του Παρατηρητηρίου Ποιότητας Περιβάλλοντος Σύρου ή  της Attica Voice.  Δεν αρκεί όμως η ευθυκρισία και η ικανότητα των δικαστικών λειτουργών. Χρειάζεται και σχετική νομοθεσία που να ερμηνεύει και να θεσμοθετεί τις Συνταγματικές εγγυήσεις για την ελευθερία του λόγου και της έκφρασης. Το Μέρα25 πρωτοστατεί στην διεκδίκηση σχετικής νομοθετικής ρύθμισης και πρόσφατα οργάνωσε σχετική εκδήλωση. Εδώ αναδημοσιεύουμε από το pressenza.com το δεύτερο μέρος της καταγραφής των πεπραγμένων της εκδήλωσης.

SLAPP #2: Οι αγωγές ενάντια στα κινήματα σε Σύρο, Βόλο και κατά δημοσιογράφων

Ο Τομέας Δικαιοσύνης του ΜέΡΑ25 διοργάνωσε την Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου εκδήλωση – συζήτηση για τις SLAPP ή αλλιώς τις στρατηγικές αγωγές ενάντια στους πολίτες που ασχολούνται με τα κοινά. Στο πρώτο μέρος παρουσιάσαμε την πρόταση της Εναλλακτικής Παρέμβασης Δικηγόρων Αθήνας – Δικηγορική Ανατροπή για το νομικό πλαίσιο στο οποίο θα πρέπει να εμπίπτουν και να εξετάζονται από την ελληνική δικαιοσύνη αυτές οι στρατηγικές αγωγές. Στο δεύτερο μέρος παρουσιάζουμε μερικές περιπτώσεις SLAPP που συνέβησαν ή συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάδα απέναντι σε κινήματα πολιτών και δημοσιογράφους.

Σύρος: η συλλογική δράση και φωνή των ανθρώπων έχουν δύναμη.

Ο Αλέξανδρος Μπίστης, πολιτικός επιστήμονας, εκπρόσωπος του Παρατηρητηρίου Ποιότητας Περιβάλλοντος Σύρου, εξήγησε στη δική του ομιλία το ιστορικό της κινητοποίησης στη Σύρο απέναντι στις πρώτες δειγματοληψίες που πραγματοποιήθηκαν αρχές του 2020 και έδειξαν ανησυχητικά αποτελέσματα για την ποιότητα των θαλάσσιων νερών στο λιμάνι της Ερμούπολης. Οι κάτοικοι και οι τοπικοί φορείς που υποστηρίζουν το Παρατηρητήριο ζητούσαν επίμονα από τους αρμόδιους μια εμπεριστατωμένη μελέτη των υδάτινων πόρων. Αντ’ αυτού βρέθηκαν αντιμέτωποι με τρεις αγωγές, συνολικού ύψους 3 εκατομμυρίων ευρώ, τις οποίες κατέθεσε η εταιρεία που διαχειρίζεται το ναυπηγείο.

Ο Αλέξανδρος Μπίστης αναφέρεται στο μέγεθος της παραπληροφόρησης, στη σιωπή των τοπικών ΜΜΕ και στα όσα συνέβησαν κατά τη διάρκεια της δίκης, σε μια απόφαση που το Παρατηρητήριο δέχθηκε με μεγάλη ανακούφιση. Αναφέρεται όμως και στα όσα κόστισαν στους ανθρώπους του Παρατηρητηρίου αυτές οι αγωγές και κυρίως στο ότι στην προσπάθειά τους να οργανωθούν απέναντι στο δικαστήριο, δεν είχαν περαιτέρω ενέργεια να εστιάσουν στο πρόβλημα από το οποίο όλα ξεκίνησαν: τη ρύπανση στο λιμάνι της Ερμούπολης.

Δείτε όλη την ομιλία του που περιλαμβάνει και τις τελευταίες εξελίξεις στο θέμα της μελέτης των νερών του λιμανιού της Σύρου στο παρακάτω βίντεο που κατέγραψε το πρακτορείο μας (ΣτΣ pressenza), διάρκειας 15′:32″.

Βόλος: εδώ και πέντε χρόνια μιλάμε μάλλον για νεκροπολιτική.

Το πρόβλημα της καύσης σκουπιδιών RDF στο Βόλο από την ΑΓΕΤ – Lafarge είναι γνωστό εδώ και πέντε χρόνια, ειδικά μετά τις δύο μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις περίπου δέκα χιλιάδων κατοίκων εκάστη. Ουσιαστικά η εταιρεία επιδόθηκε στην καύση σκουπιδιών ως φτηνότερη ενεργειακή λύση για τη λειτουργία του εργοστασίου τσιμέντου. Η Φαίη Τζανετουλάκου, Δρ Ιστορικός Τέχνης, παρουσίασε στοιχεία που δείχνουν την επίδραση αυτών των καύσεων στην υγεία του πληθυσμού, αλλά και την έλλειψη δημόσιων επιστημονικών ελέγχων παρά τις κλήσεις των κατοίκων. Ενημέρωσε για τις εντατικές αφίξεις καραβιών που μεταφέρουν σκουπίδια όχι μόνο από την Ιταλία, όπως λέγεται και νομίζουμε, αλλά και από τις πόλεις Θέουτα και την Ουέλβα. Η δεύτερη μάλιστα πόλη αντιμετωπίζει κατηγορίες στα ευρωπαϊκά δικαστήρια για την κακή διαχείριση ραδιενεργών αποβλήτων.

Στο βίντεο που ακολουθεί η Φαίη Τζανετουλάκου εξηγεί τις δράσεις guerilla μελών της Περιβαλλοντικής Πρωτοβουλίας Μαγνησίας, τις δικαστικές διαμάχες με την εταιρεία και ζητά υποστήριξη για το επικείμενο δικαστήριο της SLAPP αγωγής που είναι προγραμματισμένο για τις 17 Μαρτίου 2023. Διάρκεια 11′:21″.

Θεσσαλονίκη και Ηράκλειο Κρήτης: περιπτώσεις SLAPP απέναντι σε δημοσιογράφους.

Η Σταυρούλα Πουλημένη και ο Μάριος Διονέλλης, καλεσμένοι στην εκδήλωση του Τομέα Δικαιοσύνης του ΜέΡΑ25, παρενέβησαν διαδικτυακά και μοιράστηκαν επίσης την εμπειρία τους ως δημοσιογράφοι που δέχθηκαν αγωγές εκφοβισμού. Και οι δύο αναφέρθηκαν στην εμβληματική αγωγή κατά του Τάσου Σαραντή από την εταιρεία WRE ΕΛΛΑΣ, ύψους 225.000 ευρώ, για το άρθρο του στην Εφημερίδα των Συντακτών με τίτλο “Τα αιολικά γεννούν βιομηχανία διώξεων”. Στο παρακάτω τετράλεπτο βίντεο, ο ίδιος ο Τάσος Σαραντής σε παλαιότερη εκδήλωση το καλοκαίρι, της πρωτοβουλίας “Μας σκάβουν το λάκκο”, εξηγεί την περίπτωση της αγωγής SLAPP που δέχθηκε.

Όπως εξήγησε η Σταυρούλα Πουλημένη τόσο η ίδια όσο και το alter thess δέχθηκαν αγωγή από την Ελληνικός Χρυσός που αξιώνει 100.000 ευρώ, για ρεπορτάζ που δημοσίευσαν τον Οκτώβριο του 2020 και αφορούσε τελεσίδικη απόφαση δικαστηρίου για δύο μέλη της εταιρείας, θέμα που σαφώς και με βάση τη διαμάχη στις Σκουριές αφορούσε το δημόσιο συμφέρον. Η αγωγή, μετά από δύο αναβολές, συζητήθηκε τον Μάιο του 2022 και βρίσκονται ακόμα σε αναμονή της απόφασης. Δημοσιογράφος και μέσον εξήγησαν ότι παρακολουθούν το θέμα των εξορύξεων χρυσού από την αρχή, έχουν αποτυπώσει όλων των ειδών τις επιπτώσεις στην περιοχή και στους ανθρώπους που ζουν και εργάζονται στην περιοχή, τη χρηματοδότηση της εταιρείας μέσα από το ταμείο ανάκαμψης και τις δικές της κινήσεις με σκοπό να φτιάξει την εικόνα της με διάφορους τρόπους και αρκετά υψηλή χρηματοδότηση.

Εξαιρετικό ενδιαφέρον φέρνει η εμπειρία της για τα προβλήματα που επιφέρουν τέτοιες στρατηγικές αγωγές και μέχρι την εκδίκασή τους αλλά και μετά: “Πέρα από το ψυχικό, ηθικό και οικονομικό βάρος που επιφέρουν για πολλούς μήνες, οι επιπτώσεις είναι πολλαπλές και δρουν εκφοβιστικά και σε άλλους, πέραν αυτού ή αυτής που έχει δεχθεί την αγωγή. Λειτουργούν παραδειγματικά σε όσες και όσους σκεφτούν να ασχοληθούν ερευνητικά με το ίδιο ή με παρόμοια θέματα. Λειτουργούν εκφοβιστικά και για τους πολίτες, που δεν έχουν το προνόμιο να μπορούν να βρουν βήμα έκφρασης, εκτός από την περίπτωση της Σύρου, της Τήνου και άλλων περιοχών, του Τάσου Σαραντή από την Εφημερίδα των Συντακτών, του Θοδωρή Χονδρόγιαννου από τους reporters united και πρόσφατα δύο γυναικών θυμάτων SLAPP από τη Λευκάδα, για την τοποθέτησή τους σχετικά με την επιχειρούμενη ιδιωτικοποίηση της παραλίας του Κάστρου. Μέσω λοιπόν των SLAPP δεν επιχειρείται να εμποδιστεί το καθήκον μας να παρέχουμε μια ανεξάρτητη από πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα ενημέρωση. Σταδιακά περιορίζεται το δικαίωμα όλων μας να λαμβάνουμε πληροφορίες γύρω από κοινωνικά ζητήματα.”

Ολοκλήρωσε την παρέμβαση υπογραμμίζοντας την υποστήριξη και την αλληλεγγύη που δέχθηκαν και αφενός την ανάγκη και να υπάρχει ένα νομικό πλαίσιο απέναντι στις SLAPP, αφετέρου την ανάγκη να υπερνικηθεί ο φόβος που υποδαυλίζεται από τέτοιου είδους πρακτικές, μέσω του συλλογικού ενδιαφέροντος και της υποστήριξης.

Η δημοσιογράφος Σταυρούλα Πουλημένη, φωτογραφία pressenza.

 Ο Μάριος Διονέλλης, δημοσιογράφος και ραδιοφωνικός παραγωγός, παρουσίασε τη δική του ιστορία, που χρονολογείται από το 2015. Τρεις μέρες πριν από το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, ο συνάδελφός του Αλέκος Ανδρικάκης και το Candia news δημοσιεύουν την πληροφορία ότι ένας πολιτικός παράγοντας της πλευράς του ΝΑΙ, απαίτησε και μπήκε σε ένα υποκατάστημα των τότε κλειστών τραπεζών και έχει αποπειραθεί ή καταφέρει ενδεχομένως να αποδεσμεύσει 1.000.000 ευρώ για τις προσωπικές του, επαγγελματικές και όχι πολιτικές, δοσοληψίες (φωτοβολταϊκά). Στο δημοσίευμα αναφέρεται ότι για να συμβεί αυτό υπήρξε παρέμβαση από “άτομο με υψηλή θέση”, φωτογραφίζοντας τον κο Στουρνάρα. Την επόμενη μέρα (Σάββατο 4 Ιουλίου) βγαίνει ο βουλευτής Ηρακλείου της ΝΔ, Λευτέρης Αυγενάκης, αισθανόμενος θιγμένος από το παραπάνω ρεπορτάζ, πάει στην εισαγγελία του Ηρακλείου, ζητά να κληθεί σε εξηγήσεις ο Αλέκος Ανδρικάκης καθώς το δημοσίευμα τορπιλίζει το κλίμα – εκδίδει και ανακοίνωση στην οποία αρνείται ότι είναι αυτός ο βουλευτής, στον οποίο το δημοσίευμα αναφέρεται. Ο δημοσιογράφος αρνείται να αποκαλύψει τις πηγές του παρά μόνο του ασκηθούν κατηγορίες.

Τη Δευτέρα 6 Ιουλίου, δημοσιεύει πλέον ο ίδιος ο Μάριος Διονέλλης στην ΕΦΣΥΝ τα όσα συνέβησαν (άρθρο Ανδρικάκη και ανακοίνωση Αυγενάκη) από καθαρά δημοσιογραφική σκοπιά και δέχεται αγωγή από τον Λευτέρη Αυγενάκη που ζητά 21.000 και τη φυλάκισή του, όπως αγωγή δέχθηκε και ο Αλέκος Ανδρικάκης. Όπως αναφέρει ο Διονέλλης, είχε τη στήριξη της ΠΟΕΣΥ και τελικά έφτασε σε συμβιβασμό με τον βουλευτή. Ο Αλέκος Ανδρικάκης όμως και αφού πέρασαν 7 ολόκληρα χρόνια, καταδικάστηκε σε 10 μήνες φυλάκιση, όχι για το εν λόγω δημοσίευμα αλλά επειδή στα σχόλια κάτω από το άρθρο υπήρξε μια ένοχη κατά το δικαστήριο στιχομυθία. Έτσι τα σχόλια, ακόμα πιθανά και τα λάικ κάτω από αναρτήσεις στα ΜΚΔ από έναν δημοσιογράφο αποτελούν δυνητικά αντικείμενο νομικής διερεύνησης.

Ο Μάριος Διονέλλης συνέδεσε τις SLAPP και με τις ευθείες απειλές του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, Ισίδωρου Ντογιάκου, απέναντι στους δημοσιογράφους, που εκτοξεύθηκαν πριν μερικές ημέρες.

Ο δημοσιογράφος και ραδιοφωνικός παραγωγός Μάριος Διονέλλης, φωτογραφία pressenza

Πηγή

Καύση σκουπιδιών στον Βόλο. H Lafarge και το καμίνι της σε δράση

Ένας κόσμος που αναπτύσσεται χρειάζεται μονάδες παραγωγής. Όταν δε το μοντέλο ανάπτυξης είναι το καπιταλιστικό, απαιτούνται μονάδες εντατικής παραγωγής. Εφόσον το χρήμα κινείται πια αενάως και με την ταχύτητα των ηλεκτρονικών συναλλαγών, πρέπει και η ταχύτητα παραγωγής των προϊόντων που η αξία τους εκπροσωπείται ως κλάσμα των παγκοσμίως διακινούμενων χρηματιστηριακών αξιών, να είναι περίπου αντίστοιχη. Έτσι η παραγωγή και διάθεση απαιτούν περισσότερους πόρους (πρώτες ύλες, γη, νερό και αέρα), περισσότερες μηχανές, εξυπνότερες άρα και περισσότερες μονάδες ελέγχου, περισσότερα καύσιμα, περισσότερα λιπάσματα, φάρμακα, βελτιωτικά, συσκευασίες και ένα σωρό άλλα προϊόντα. Αγαθά, πόροι και προϊόντα που ενσωματώνονται ως αξίες στην τελική αξία του εμπορεύματος και συντελούν στην ανάπτυξη του  καπιταλιστικού κύκλου παραγωγής.  

Δεν είναι όμως μόνο τα παραπάνω που μετέχουν στον κύκλο της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Μαζί με την υποχρεωτική αύξηση της παραγωγής στην καπιταλιστική οικονομία, έρχεται και η αύξηση των αποβλήτων. Προϊόντων δηλαδή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, που μετά την παραγωγή και διάθεση τους, απλά έχουν μειωμένη αξία. Ο συνεπής καπιταλιστής το ξέρει αυτό και δεν αφήνει να του ξεφύγει η –μειωμένη έστω-  αξία.  Έτσι σήμερα παράγει κέρδη και από τα απόβλητα.

Τα εμπορεύματα του καπιταλισμού είναι προϊόντα (και εσχάτως φυσικά αγαθά τείνουν να εμπορευματοποιηθούν ως «προϊόντα» και στη χώρα μας) τα οποία έχουν έναν κύκλο ζωής.  Όσο διατηρούν την αξία τους ως διακινούμενα εμπορεύματα, οι αγορές  και τα σπίτια μας είναι οι χώροι στους οποίους αποθηκεύονται και διακινούνται. Όταν η αξία τους υποστεί μείωση και τα κατατάξει στα απόβλητα, ο δρόμος τους αλλάζει και είτε ανακυκλώνονται –τα λίγα που  διατηρούν μία χαμηλή αξία-  είτε επαναχρησιμοποιούνται –τα ελάχιστα που διατηρούν αξία χρήσης ή τους τη δίνει η ανάγκη) είτε ακολουθούν το δρόμο του αφανισμού (ταφή, πυρόλυση, καύση) αφού η γη δεν είναι απέραντη και η αξία της πρέπει να προστατευτεί. Έτσι, χώρες που διαθέτουν την οικονομική δυνατότητα, πληρώνουν ελάχιστα σε άλλες χώρες (φτωχές ή φτωχότερες) για να υποδεχθούν τα συσσωρευμένα απόβλητα των πρώτων.

Η μείωση της αξίας της γης, στις πλούσιες χώρες, αν κρατούσαν τα απόβλητα εντός των συνόρων τους, δικαιολογεί τη δαπάνη για την αποστολή τους σε κάποια χώρα που δεν θα προβληματιστεί για το φυσικό περιβάλλον και την υγεία των κατοίκων της, προκειμένου να βγάλει το κάτιτις της.

Η Ελλάδα, ευρισκόμενη ήδη στο περιθώριο της καπιταλιστικής Ευρώπης και ενώ κοιμάται βιώνοντας την αναπτυξιακή ονείρωξη, δέχεται τα απόβλητα της ανάπτυξης των άλλων χωρών και μαζί με τα δικά της, τα καίει στα καμίνια της πολυεθνικής Lafarge στον Βόλο. Επειδή η ανάπτυξη της «καινοτόμου και καινοφανούς» δραστηριότητας είναι μεγάλη (θέλουν όλο και περισσότεροι να μας στείλουν τα σκουπίδια τους), φαίνεται πως και άλλα σβησμένα καμίνια ενδιαφέρονται να «επαναλειτουργήσουν». Εκείνα του ΤΙΤΑΝΑ στην Θεσσσαλονίκη έχουν πάρει σειρά, παρότι μέχρι πέρυσι οι ιθύνοντες δεσμεύονταν πως δεν είναι στα σχέδια τους κάτι τέτοιο.

Η Θεσσαλονίκη με την ΤΙΤΑΝ παίρνει σειρά;

Δημοτικές αρχές τύπου Μπέου στον Βόλο, αυταρχικές και υποκοσμικές πρωτοστατούν στο έγκλημα που θα σημαδεύσει τις επόμενες γενιές στην Ελλάδα. Η «ανάπτυξη» καλπάζει, η πρόοδος όμως διαρκώς υποχωρεί.

Οι πολίτες του Βόλου διαδηλώνουν κατά της καύσης σκουπιδιών στις εγκαταστάσεις της Lafarge (πρώην ΑΓΕΤ Ηρακλής) και η δημοτική αρχή τους αντιμετωπίζει με τη βία των ΜΑΤ, εξυπηρετώντας την πολυεθνική Lafarge και την Ευρωπαϊκή Ένωση. H ΑΓΕΤ εισάγει σκουπίδια από την Ιταλία, όπου η καύση τους γινόταν παλιότερα από την ιταλική μαφία.

Το INFO-WAR  μας πληροφορεί πως με την Κίνα να απαγορεύει από το 2018 την εισαγωγή σκουπιδιών, η Δυτική Ευρώπη δεν μπορεί πλέον να πετά τα σκουπίδια της στην πάλαι ποτέ περιφέρεια του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Τα μεταφέρει στην περιφέρεια της Ε.Ε. και συγκεκριμένα σε χώρες όπως η Βουλγαρία, η Ρουμανία και προσφάτως και η Ελλάδα.

Το INFO-WAR επίσης  παρουσιάζει ένα σύντομο ιστορικό της καύσης σκουπιδιών, από την ιταλική μαφία μέχρι τον Βόλο, σε κείμενα του Χρήστου Αβραμίδη και επιμέλεια του Αλέξανδρου Λιτσαρδάκη.

(πηγή πληροφοριών INFO-WAR)