Μια από τις περιοχές της Ραφήνας και της Νέας Μάκρης που βίωσαν τον πόνο και την αγωνία στο έπακρο ήταν η περιοχή του Λυκορέματος.

Από την Λεωφόρο   Μαραθώνος μέχρι την Αργυρά Ακτή τα όσα γεγονότα ξετυλίχθηκαν εδώ ξεπερνούν ακόμα και την πιο νοσηρή φαντασία.

Το φυσικό όριο ανάμεσα στους Δήμους Ραφήνας-Πικερμίου και Μαραθώνα-Νέας Μάκρης έμελλε να αποτελέσει το επίκεντρο μιας ανυπολόγιστης τραγωδίας.

Ήταν το χρονικό μιας προαναγγελθείσας καταστροφής.

Ένα Ρέμα που καταπατήθηκε με τον πιο φρικτό τρόπο.

Ένα Ρέμα που στα τελευταία οχτακόσια μέτρα της υδάτινης διαδρομής του παύει να είναι Ρέμα.

Επάνω στην κοίτη του έχουν χτιστεί δεκάδες σπίτια.

Επάνω στην κοίτη του έχει χτιστεί έως και γήπεδο μπάσκετ.

Σε αυτό το γήπεδο συγκεντρώθηκαν οι σωροί των θυμάτων της περιοχής του Λυκορέματος.

Η οδός Πανός που αρχίζει από την λεωφόρο Μαραθώνος δεν φτάνει ποτέ στη θάλασσα καθώς οι καταπατήσεις που έχουν γίνει εδώ ξεπερνούν κάθε προηγούμενο. 

Δρόμοι-αδιέξοδα, δρόμοι που δεν καταλήγουν πουθενά.

Από αυτούς τους δρόμους άνθρωποι απεγνωσμένοι πάλευαν μα σωθούν εκείνο το καταραμένο απόγευμα της Δευτέρας της 23ης Ιουλίου 2018.

Οι καταπατήσεις που έχουν γίνει εδώ ξεκινούν εδώ και πολλά χρόνια.

Εδώ και σαράντα-πενήντα χρόνια ξεκίνησε η προσπάθεια σταδιακής εξαφάνισης του Λυκορέματος.

Μέτρο-μέτρο οι περιουσίες επεκτείνονταν μέσα στην κοίτη του ρέματος κάθε χρόνο που περνούσε.

Η πυκνή βλάστηση έκρυβε πολλές από αυτές τις ανομίες.

Τώρα δεν μπορεί να κρυφτεί τίποτα.

Στην κοίτη του Λυκορέματος θα συναντήσει κανείς δρόμους να το διασχίζουν εγκάρσια.

Όλοι τα γνώριζαν αυτά.

Κανείς δεν μιλούσε.

Πελατειακές σχέσεις με Δήμους και Νομαρχίες παρείχαν την κάλυψη για όλα αυτά.

Κάποιοι από τους  ανθρώπους αυτούς πλήρωσαν άδειες, πλήρωσαν τακτοποιήσεις, πλήρωναν τακτικά τον ΕΝΦΙΑ.

Το κράτος εισέπραττε φόρους και εισφορές.

Οι τοπικοί άρχοντες εισέπραταν ψήφους.

Οι κάτοικοι εισέπραταν υποσχέσεις.

Και το ίδιο το ρέμα εισέπρατε την υποβάθμιση και την αλλοίωσή του.

 Το Κράτος κήρυξε την περιοχή αυτή αναδασωτέα ως όφειλε.

Από εκεί και πέρα ξεκινά ο γνωστός αγώνας συνναλλαγής με την εξουσία ώστε να εξαιρεθούν όσες περισσότερες ιδιοκτησίες μπορούν να εξαιρεθούν.

Εδώ θα έπρεπε το Κράτος να βάλει γερά το χέρι στη τσέπη και να απαλλοτριώσει αυτές τις ιδιοκτησίες που κείτονται κυριολεκτικά επί της κοίτης του ρέματος.

Το Ρέμα πρέπει να ανοίξει ξανά.

Δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο αυτή η ασυδοσία.

Καλύτερα να αποζημιωθούν οι άνθρωποι παρά να εμπλακούν σε ένα αέναο παιχνίδι συναλλαγής με την εξουσία που δεν οδηγεί πουθενά.

 Ο πόνος των ανθρώπων αυτών είναι μεγάλος.

Ας φροντίσει επιτέλους το Κράτος να διορθώσει τα ολέθρια λάθη που έγιναν και οδήγησαν εκεί όπου οδήγησαν.

Το Λυκόρεμα είναι το μοναδικό μεγάλο Ρέμα που διέρχεται πια από το Μάτι.

Η Φύση παίρνει πάντα αυτό που της ανήκει.

Ας προλάβει η Πολιτεία τα χειρότερα.

Είναι τόσο μεγάλη η ανομία που δύσκολα το κακό θα σταματήσει σε ότι έγινε την αποφράδα Δευτέρα του περασμένου Ιούλη.