Είμαστε λίγοι αυτοί που παλεύουν ενάντια στο ΚακόΛόγω της κρισιμότητας και σημαντικότητας των θεμάτων της επικαιρότητας η RAF WEST Journal αφιέρωσε όλο της το 10ο φύλλο σε 2 μόνο θέματα.
Διαβάστε στην RAF-WEST #10 που κυκλοφορεί :
Σοκ και δέος προκάλεσαν τα προχθεσινά αποτελέσματα των εθνικών εκλογών. Και το πιο συνταρακτικό ήταν η απρόβλεπτη κατάρρευση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Πιο συγκεκριμένα, ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να χάνει σχεδόν το 40% της δύναμης που είχε από τις προηγούμενες εκλογές. Θα περίμενε κανείς από την πλευρά του να κάνει μια έντιμη και ρεαλιστική αυτοκριτική. Αντί αυτού, ούτε 24 ώρες μετά από το απρόσμενο αποτέλεσμα, ο Αλέξης Τσίπρας έσπευσε να αποδώσει τις ευθύνες για την συντριπτική ήττα του στα κόμματα της Αριστεράς
Στην πρώτη δημόσια απεύθυνσή του προς τους πολίτες, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είπε μεταξύ άλλων : «Οι προοδευτικές δυνάμεις στις οποίες τείναμε το χέρι της συνεργασίας, καθ’ όλη τη προεκλογική περίοδο, είχανε μέτωπο σχεδόν αποκλειστικά ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ. Και χθες την ώρα μιας ιστορικής εκλογικής νίκης της δεξιάς αυτοί πανηγυρίζανε περισσότερο από τους Νεοδημοκράτες για τη πτώση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ. Εμείς κοιτάζαμε τη χώρα. Εκείνοι το δικό τους χωράφι»
Πριν όμως ο Αλέξης Τσίπρας βιαστεί να αποδώσει τις ευθύνες εκεί που ελαφρά τη καρδία τις απέδωσε, καλό θα ήταν να εξέταζε πιο προσεκτικά τις διαρροές που είχε το κόμμα του στα υπόλοιπα κόμματα. Αν το έκανε αυτό, θα διαπίστωνε πως τα 3/4 σχεδόν των διαρροών πήγαν προς τα δεξιά του ΣΥΡΙΖΑ και μόνο το 1/4 κινήθηκε πιο αριστερά. Σύμφωνα με τη MARC, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε απώλειες προς τη ΝΔ που αγγίζουν το 10,8%, το 9,9% προς το ΠΑΣΟΚ, το 5% προς το ΚΚΕ, το 3,4% προς Ελληνική Λύση, το 3,3% προς Μέρα25 και το 7,5% προς άλλο κόμμα
Είναι προφανές λοιπόν πως το μόνο που δεν έφταιξε στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν τα αριστερά κόμματα. Είναι επίσης προφανές για όσους έχουν ελάχιστο πολιτικό αισθητήριο πως τα αποτελέσματα των εκλογών ήταν πιο πολύ ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, παρά νίκη της Νέας Δημοκρατίας. Τι έφταιξε λοιπόν;
Απλήρωτοι λογαριασμοί
Θα τολμούσαμε να πούμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ εξοφλεί ένα λογαριασμό που ήδη είχε αρχίσει να πληρώνεται με τις εκλογές του 2019 και ξεπληρώθηκε (οριστικά;) στις πρόσφατες εκλογές. Και μιλάμε βέβαια για το λογαριασμό που έφερε η αψήφηση του ΟΧΙ από τον ΣΥΡΙΖΑ στο περίφημο δημοψήφισμα που ο ίδιος είχε θέσει στους πολίτες και ο ίδιος στη συνέχεια ακύρωσε τη βούλησή τους.
Σε ένα δημοψήφισμα στο οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ είχε καλέσει το λαό για μάχη και ενώ ο λαός ανταποκρίθηκε με θέρμη στο κάλεσμα (αιφνιδιάζοντας ακόμη και τον Αλέξη Τσίπρα), την ύστατη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ ανέκρουσε πρύμνα, προδίδοντας τους στρατιώτες του και συκοφαντώντας και εκδιώκοντας ατιμωτικά τους στρατηγούς που θα τον οδηγούσαν στη μάχη. Τι μπορεί να κάνει πια ένας προδομένος από τον ηγέτη του στρατός; Το πιο εύλογο. Να παραδοθεί άνευ όρων στον κατακτητή του για να γλιτώσει τα χειρότερα και προφανώς να μην εμπιστευτεί ξανά τον επιπόλαιο και ανεύθυνο ηγέτη. Ο φόβος είναι τώρα που κυβερνάει το θυμικό και ορίζει τις αποφάσεις. Μόνο ένας δυνατός ηγέτης θα μπορούσε να ξεσηκώσει ένα φοβισμένο στρατό και να τον βάλει να πολεμήσει ξανά. Και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έδειξε δύναμη έκτοτε, ούτε ως κυβέρνηση ούτε ως αντιπολίτευση.
Δεν μπορούσε λέει, να κάνει πολλά ως κυβέρνηση. Αυτό όμως υποδηλώνει αδυναμία και οπωσδήποτε χρεώνεται. Αλλά και ως αντιπολίτευση, τι έκανε; Ποιες ήταν οι παρεμβάσεις και ποιες οι δράσεις του στα πλήγματα που δεχόταν σωρηδόν η κοινωνία από την κυνική και αδίστακτη κυβέρνηση του Μητσοτάκη; Όχι μόνο δεν ανέπτυσσε δράσεις, αποκομμένος εντελώς πια από τα πάσης φύσεως κινήματα που τον είχαν βοηθήσει στη μνημονιακή περίοδο να γιγαντωθεί, αλλά κάθε προσεκτικός παρατηρητής θα διαπίστωνε πως έβαζε συνεχώς νερό στο ιδεολογικό κρασί του, πως τα κάποτε δυνατά συνθήματα γίνονταν μισόλογα, πως είχε εγκολπώσει τα στελέχη του παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ και συνέχιζε τη διεύρυνσή του με παραδοσιακούς δεξιούς, όπως ο Αντώναρος
Κάποιοι προσπαθούν να χρυσώσουν το χάπι της αποτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ, αποδίδοντάς την στη μεγάλη αποχή. Μόνο που η πραγματικά τεράστια αποχή στις εκλογές του 2023 δεν είναι η πρώτη φορά που παρατηρείται. Δεν είναι καν η μεγαλύτερη. Στην πραγματικότητα, η έκρηξη της αποχής παρατηρείται στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, όταν και ξεπερνά το 40% και δεν είναι καθόλου τυχαίο αυτές ότι είναι οι πρώτες εκλογές μετά την ακύρωση - από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος. Αυτή η αποχή - από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 - ήταν η μεγαλύτερη που έχει παρατηρηθεί. Έκτοτε, η αποχή διατηρείται σε τρομακτικά και ανησυχητικά ύψη. Τι θέλουμε να πούμε με αυτό; Πως και για την τεράστια αποχή, ευθύνεται η αφερεγγυότητα του ΣΥΡΙΖΑ και η τεράστια απογοήτευση που σκόρπισε στους ψηφοφόρους του η προδοσία του δημοψηφίσματος.
Ο επίσημος ΣΥΡΙΖΑ θέλοντας να αμβλύνει τις επιπτώσεις από την διαστρέβλωση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος, άρχισε να θολώνει την εικόνα εκ των υστέρων επιμένοντας στην «ακριβή διατύπωση της ερώτησης του δημοψηφίσματος» και περιγράφοντας ως «ιστορική τομή» τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015. Αυτό όμως δεν ήταν τίποτα άλλο από μετάθεση της πραγματικής ιστορικής τομής, η οποία είχε λάβει χώρα νωρίτερα, στις 5 Ιουλίου της ίδιας χρονιάς και ήταν το ΟΧΙ στο σχετικό δημοψήφισμα, κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες. Αν σε αυτά προσθέσουμε και τη «χαλαρή αντιπολίτευση» της κρίσιμης περιόδου 2019-2023, γίνεται ξεκάθαρο το γιατί χάθηκε κάθε εμπιστοσύνη του εκλογικού σώματος προς τον ΣΥΡΙΖΑ.
Επειδή όμως πλήθος αναλύσεων έχουν αρχίσει ήδη να γίνονται και θα συνεχίσουν να γίνονται για πολύ καιρό και επειδή εμείς δεν είμαστε επαγγελματίες πολιτικοί αναλυτές, δεν θα επεκταθούμε άλλο σε γενικόλογες αιτιάσεις και θα προσπαθήσουμε να εστιάσουμε σε όσα εισπράξαμε εμείς, ως πολίτες της Ραφήνας και του Πικερμίου από την παρέμβαση του ΣΥΡΙΖΑ στην τοπική πολιτική ζωή. Αυτή η εστίαση είναι βέβαιο πως θα βοηθήσει στην εξαγωγή συμπερασμάτων, σε όσους τουλάχιστον έχουν ανοιχτό μυαλό. Γιατί αν η παρέμβαση στην τοπική κοινωνία είναι ανύπαρκτη ή ακόμη χειρότερα συνδέεται με όσα κακά ως κόμμα υποτίθεται πως στα λόγια καταδικάζεις, δεν θα μπορέσεις να πείσεις τον κόσμο ότι πρώτον είσαι κάτι διαφορετικό και δεύτερον και πιο σημαντικό πως είσαι ειλικρινής.
Σε τοπικό επίπεδο
Στο δήμο αυτό λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ «κατόρθωσε» να χάσει πάνω από το 30% της δύναμής του συγκεντρώνοντας τελικά λιγότερο από 18%, τρεις μονάδες σχεδόν κάτω από τον ήδη πολύ χαμηλό πανελλαδικό μέσο όρο του. Και αυτό δεν προκαλεί καμία έκπληξη σε όσους ζουν στην περιοχή και βλέπουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ταυτισμένος με τον Ευάγγελο Μπουρνούς, ένα δήμαρχο απίστευτης ωμότητας και κυνισμού. Έναν μικρό Μπέο θα μπορούσαμε να πούμε, προκειμένου να καταλάβουν το ποιόν του όσοι δεν τον γνωρίζουν.
Δύο αντιδήμαρχοι αυτού του μικρού Μπέου είναι μέλη της τοπικής Ο.Μ του ΣΥΡΙΖΑ συμμετέχοντας σε ένα ευκαιριακό, υπερκομματικό, συστημικό, δημοτικό σχήμα που περιλαμβάνει ακόμη και ακροδεξιούς (εκτός αν θεωρούμε ότι οι πολιτικοί φίλοι και οπαδοί του Βορίδη δεν είναι ακροδεξιοί).
Ένα δημοτικό σχήμα που πορεύεται με απευθείας αναθέσεις, με τραμπουκισμούς σε δημοτικά συμβούλια και σε μαθητικές καταλήψεις, με επιδίωξη ή προώθηση της καταστροφής του φυσικού περιβάλλοντος. Του φυσικού περιβάλλοντος που στα λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται πως προασπίζεται ακόμα. Ακόμα και σήμερα, όταν υπουργοί του, όπως ο Φάμελλος ή συνεργαζόμενοι «οικολόγοι πράσινοι» όπως ο Τσιρώνης, προώθησαν τις οικιστικές πυκνώσεις, τη μετατροπή της δημόσιας δασικής γης σε ιδιωτική οικοπεδική.
Σε τοπικό λοιπόν επίπεδο, χαρακτηριστικές μένουν οι περιπτώσεις που υπερασπίστηκε και προώθησε η στηριζόμενη από τον ΣΥΡΙΖΑ, δημοτική αρχή:
- Μπουλντόζες εισέβαλαν (με πρόσχημα τον καθαρισμό) στο Μεγάλο Ρέμα,
- Μπουλντόζες εισέβαλαν παράνομα στην παραλία στο Μπλε Λιμανάκι,
- Μπουλντόζες εισέβαλαν αδιάκριτα μέσα στο δασάκι του Οχυρού εκχερσώνοντας δάσος για να εγκαταστήσουν άρματα και κανόνια,
- Συνεχείς αναίτιες καρατομήσεις δέντρων.
Αξίζει να αναφερθεί και το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στήριξε ένα δημοτικό σχήμα που υποστηρίζει και προωθεί τον συστηματικό περιορισμό του δημόσιου χώρου και την παράδοση του σε ιδιώτες. Όλα αυτά σε πλήρη ταύτιση και συμπόρευση με στρατηγικές επιλογές κυβέρνησης και περιφέρειας, εξόφθαλμα προσανατολισμένες στην εξυπηρέτηση μικρών και μεγάλων οικονομικών συμφερόντων. Ειδικά ο τρόπος με τον οποίο εξακολουθούν να επιβάλλονται στην τοπική κοινωνία μέσω χειραγωγημένων αποφάσεων και αδιαφανών διαδικασιών, αμαύρωσε περαιτέρω την εικόνα του ριζοσπαστικού κόμματος που κάποτε διατεινόταν πως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ που ακόμα και στην τελευταία προεκλογική περίοδο, είχε σύνθημα «Δημοκρατία ή Μητσοτάκης», πρόδιδε τον εαυτό του υποστηρίζοντας τις πολιτικές επιλογές του … Μητσοτάκη (παραχωρήσεις, ιδιωτικοποιήσεις, ασύδοτη, άμετρη και δίχως όρους ανάπτυξη έργων και άλλα προτάγματα του νεοφιλελευθερισμού). Ο ΣΥΡΙΖΑ που καλούσε για «Δημοκρατία Παντού» στήριζε εδώ και χρόνια σχήματα που αποδεδειγμένα είχαν καταργήσει στην πράξη τη δημοκρατία.
Στον ζόφο που αποπνέει η κατάσταση στην τοπική αυτοδιοίκηση και στο σχήμα που επέλεξε να στηρίξει ο ΣΥΡΙΖΑ, ήδη πριν από το 2019, προστέθηκε και ο προσεταιρισμός «αδέσποτων» του παλιού κομματικού συστήματος με την φρούδα ελπίδα της «διεύρυνσης», παραβλέποντας τη σκληρή πραγματικότητα που ισχύει, πως «όταν πέσεις στον βούρκο, ο βούρκος θα σε πάρει μέσα του». Όταν λοιπόν οι υποψήφιοι του ΣΥΡΙΖΑ στην Ανατολική Αττική, στις πρόσφατες εκλογές ήταν ένας αχταρμάς γραφικών, πρώην πασόκων και πρώην νεοδημοκρατών που διεξάγουν προσωπικές πολιτικές εκστρατείες, γιατί ψάχνουμε κάπου αλλού να βρούμε τις αιτίες της καταβαράθρωσης;
Ο τοπικός ΣΥΡΙΖΑ έχει τεράστια ευθύνη για την αποπολιτικοποίηση και την απαξίωση, ακόμα και του ίδιου του κεντρικού πολιτικού σχηματισμού, στην κοινωνία. Στην κλίμακα που του αναλογεί. Όπως αναλογεί σε κάθε τοπική οργάνωση μελών που ακολούθησε ίδια ασυνάρτητη και απαράδεκτη πορεία με τον κεντρικό πολιτικό σχηματισμό.
Τι κάνουμε;
Ας σταματήσουμε λοιπόν να στέλνουμε τον Κεμάλ για ύπνο, όποτε γίνεται η στραβή. Καλό θα ήταν για το ΣΥΡΙΖΑ να δει με καθαρό μάτι τις αιτίες της ήττας και να πάψει να στρουθοκαμηλίζει. Όσο για εμάς, τους πολίτες που ακόμη νοιαζόμαστε, ας ανασκουμπωθούμε και ας δούμε τι μπορούμε να κάνουμε και εμείς, χωρίς να περιμένουμε το σωτήρα που πότε δεν έρχεται και πότε μας προδίδει. Τα αποκρουστικά αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών μας δείχνουν ολοκάθαρα το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε και αυτός δεν είναι άλλος από την οργάνωση, τη συμμετοχή, την αλληλεγγύη και την αντίσταση όσων πιστεύουν πως δεν μας αξίζει – για μας και τα παιδιά μας - το μέλλον που μας ετοιμάζουν οι κυνικές και αδίστακτες δράκες που κυβερνούν αυτή τη χώρα σε μεγάλη κλίμακα αλλά και τον μικρό τόπο της Ραφήνας και του Πικερμίου σε μικρότερη
Διανύουμε ίσως την πιο βουβή και ξενέρωτη προεκλογική περίοδο της μεταπολίτευσης, ακριβώς τη στιγμή που θα έπρεπε να έχουν ξεσηκωθεί και οι πέτρες. Φαίνεται πραγματικά οξύμωρο το γεγονός πως η παράταξη που μας έφερε στη χρεοκοπία και στα μνημόνια, εξελέγη ξανά το 2019 για να μας σώσει. Και βέβαια, όχι μόνο δεν μας έσωσε, αλλά κατόρθωσε, ενώ ξεπούλησε και συνεχίζει να ξεπουλάει τη δημόσια περιουσία για ψίχουλα, να ανεβάσει το εθνικό χρέος ακόμη πιο ψηλά. Την ίδια στιγμή, για τα Μέσα Ενημέρωσης δεν υπάρχει καν θέμα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά βαδίζουμε στις εκλογές με τις δημοσκοπήσεις να δείχνουν πως η Νέα Δημοκρατία θα πάρει την πρώτη θέση. Η κοινωνία φαίνεται να βυθίζεται αργά και σταθερά σε μια παραίτηση και μια παραδοχή ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει.
Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Ο λαός όντως κατελήφθη από το σύνδρομο της Στοκχόλμης και άρχισε να ταυτίζεται και να υπερασπίζεται τον κακοποιητή του ή όλα αυτά είναι μια προσπάθεια χειραγώγησης της κοινής γνώμης ώστε αυτή να καταληφθεί από ηττοπάθεια και να πιστέψει πως τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει; Εντάξει, δεν έχουμε ιδιαίτερη εκτίμηση για το πολιτικό αισθητήριο αυτού του λαού, γνωρίζουμε για τη μνήμη χρυσόψαρου που διαθέτει, έχουμε σαφή επίγνωση του τρόπου δούναι και λαβείν με τον οποίο αντιλαμβάνεται την όποια συμμετοχή του στα κοινά, αλλά αδυνατούμε να πιστέψουμε πως δεν έχει ούτε καν το ελάχιστο ένστικτο αυτοσυντήρησης
Ακόμη και αν αυτός ο λαός δεν μπορεί να δει το ζοφερό μέλλον που ξημερώνει για τα παιδιά του, δεν μπορεί να μην έχει αντιληφθεί πως όχι μόνο η αξιοπρεπής διαβίωσή του, αλλά ακόμη και αυτή η ίδια η επιβίωσή του τίθεται σε αμφισβήτηση. Την ίδια στιγμή που δεκάδες χιλιάδες πλειστηριασμοί σπιτιών, διαλυμένο σύστημα υγείας, αποσαθρωμένο εργασιακό περιβάλλον, ανεξέλεγκτοι λογαριασμοί ρεύματος, ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας και παρακολουθήσεις αρχηγών κομμάτων πλασάρονται όχι ως ατυχήματα αλλά ως κανονικότητα και αναγκαία βήματα για την πρόοδο και την ανάπτυξη.
Οι δημοσκοπήσεις όμως επιμένουν. Και φέρνουν αυτή την κυβέρνηση, ίσως την πιο χυδαία, την πιο ακροδεξιά, την πιο κατασταλτική, την πιο αντιαισθητική, την πιο ανίκανη, την πιο γκροτέσκο, την πιο διεφθαρμένη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης, να προηγείται με άνεση έναντι του δεύτερου και καταϊδρωμένου ΣΥΡΙΖΑ. Χωρίς να τρέφουμε αυταπάτες πως οι εκλογές από μόνες τους μπορούν ν αλλάξουν τα πράγματα και χωρίς να έχουμε ιδιαίτερη εκτίμηση για το επίπεδο αυτής της αντιπροσωπευτικής αστικής δημοκρατίας, θα συμμετέχουμε ως ψηφοφόροι και θα παρακολουθήσουμε με ενδιαφέρον τα αποτελέσματα των εκλογών ελπίζοντας να απαλλαγούμε από το καθεστώς του Μητσοτάκη και όλη τη φαιδρή και επικίνδυνη παρέα του
Με ενδιαφέρον θα παρακολουθήσουμε επίσης για το αν οι κατά παραγγελίαν δημοσκοπήσεις θα επαληθευθούν ή όχι. Ίσως αυτές οι εκλογές να αποτελούν μια ευκαιρία όχι μόνο για ένα χτύπημα ενάντια στο καθεστώς του Μητσοτάκη, αλλά και ενάντια στην οργανωμένη προσπάθεια των κυρίαρχων Μέσων Ενημέρωσης να κατευθύνουν την κοινή γνώμη εκεί που θέλουν
Για το σκοπό αυτό, δημοσιεύουμε τις τελευταίες δημοσκοπήσεις περιμένοντας να δούμε αν αυτή που αποκαλείται από τα Μέσα απρόβλεπτη και σιωπηρή πλειοψηφία (που για όποιον ζει μέσα στην κοινωνία δεν είναι καθόλου σιωπηρή) θα εκφρασθεί τελικά στις κάλπες
Ελπίζουμε βέβαια να διαψευσθούν και μαζί με την κυβέρνηση του Μητσοτάκη, να περάσουν και αυτές στην έσχατη απαξίωση και περιφρόνηση.
Kι αυτή η Αττική η γη, η πάνσοφη κι ωραία το καύχημα, το κόσμημα, τ΄ άνθος όλου του κόσμου
μέλλει κι αυτή να ερημωθεί κι η στάθμη της να πέσει από τ' άγρια κύματα κι από τη συμφορά
(Νοστράδαμου Προφητείες αποδ. Alan Wistful μτφ Π. Νικολαϊδης V.31)
atticavoice@gmail.com
