Στην Ομηρική Ιθάκη ο Οδυσσέας επέστρεψε μόνος του χωρίς κανέναν σύντροφο. Έτσι φτάνει και ο Τσίπρας στη δική του Ιθάκη, σχεδόν μόνος του. Ενώ ο Οδυσσέας όμως μιλούσε με αγάπη και νοσταλγία για τους χαμένους συντρόφους του, δεν ισχύει το ίδιο για τον πρώην πρωθυπουργό∙ για τον Τσίπρα οι πρώην σύντροφοί του ήταν “γραφικοί”, “παλαιοκομματικοί”, “ναρκισσιστές”, “εμμονικοί”, "χωρίς επαφή με την πραγματικότητα" κλπ κλπ.

Όπως σημειώνει ο βιβλιοφάγος και βιβλιοκριτικός Παντελής Μπουκάλας σε άρθρο του στην Καθημερινή: «Στην “Ιθάκη” το περιεχόμενο είναι ήδη στο εξώφυλλο: στη φωτογραφία του συγγραφέα. Μονολεκτικό το όλον μήνυμα: “Εγώ”. Ίσως αυτός θα ήταν πιο ταιριαστός τίτλος. Το “Αλεξιάς” το πρόλαβε η Άννα Κομνηνή»

Ακολουθεί ολόκληρο το άρθρο

--------------------------------------------------------------------------------------

Δεν είναι ακριβώς σαιξπηρικής βαρύτητας το δίλημμα «Να γράψει κανείς ή να μη γράψει για ένα βιβλίο που το ξέρει εξ αποσπασμάτων», κάποια αξία πάντως την έχει. Εννοώ την καβαφικών παρά ομηρικών συμπαραδηλώσεων «Ιθάκη» του Αλέξη Τσίπρα («Gutenberg»)

Διχάζομαι λοιπόν ανάμεσα σε δύο παλαιότερους τίτλους, ίσως γνωστούς και στον νεοπροσήλυτο της συγγραφής πρώην πρωθυπουργό. Ο πρώτος, «Όχι από το εξώφυλλό του», κατονομάζει ένα από τα ισχυρότερα διηγήματα του Φίλιπ Κ. Ντικ, προκρίθηκε δε ως γενικός τίτλος σε βιβλίο όπου συστεγάζονται τέσσερα διηγήματα του Αμερικανού μάστορα της επιστημονικής φαντασίας (μτφρ. Γιάννης Ανδρέου, «Απόπειρα»). Ο δεύτερος τίτλος, «Πώς να μιλάμε για βιβλία που δεν έχουμε διαβάσει», αφορά ένα προκλητικό δοκιμιακό βιβλίο του Γάλλου ψυχαναλυτή και καθηγητή Λογοτεχνίας Πιερ Μπαγιάρ (μτφρ. Ελπίδα Λουπάκη, Πατάκης).

«Αυτό που μετράει σε κάθε βιβλίο», λέει ο Μπαγιάρ, «είναι τα βιβλία που βρίσκονται δίπλα του» – κι εδώ, αναγκαστικά, ευχόμαστε να είχαν διαβάσει οι πολιτικοί μας πολύ περισσότερα βιβλία, κάθε είδους, απ’ όσα (δεν) αποκαλύπτει ο πενιχρός δημόσιος λόγος τους. Όσο αξίζει το περιεχόμενο ενός βιβλίου, προσθέτει, αξίζει και η «περίσταση μέσα στην οποία εντάσσεται». Tην «περίσταση» της «Ιθάκης» τη γνωρίζουμε: Ένας πολιτικός που αδράνησε πλήρως επί διετία ως βουλευτής, χωρίς καμιά διάθεση «να αφουγκραστεί τον λαό», και ο οποίος ουσιαστικά παρέδωσε το κόμμα του στον πολιτικώς δραματικά ανυπόληπτο Στέφανο Κασσελάκη, εμπιστευόμενος λέει το κριτήριο του Παύλου Πολάκη, επανακάμπτει χρησιμοποιώντας τα τόσο πρόωρα Απομνημονεύματά του σαν εμβρυουλκό του νέου κόμματός του και συγχρόνως σαν σιλωαμική κολυμβήθρα. Αυτοκριτικός; Αυτό δεν ήταν ποτέ το δυνατό του σημείο.

Ο ιστορικός του μέλλοντος θα δυσκολευτεί να κρίνει ποιος επιστράτευσε περισσότερες φορές, ναρκισσιστικότερα, τον απατηλό βιβλικό όφι: ο κ. Τσίπρας ή ο κ. Μητσοτάκης; Ο Οδυσσέας ιστορήθηκε φιλέταιρος, παρότι ολοκλήρωσε τον νόστο του χωρίς έναν σύντροφο πλάι του. Μιλάει με κανέναν από τους παλιούς εταίρους του ο κ. Τσίπρας, πλην του κ. Καμμένου;

Στο διήγημα του Ντικ το περιεχόμενο των βιβλίων αλλοιώνεται αν έχουν εξώφυλλο από δέρμα γουμπ, ενός πλάσματος του Αρη. Στην «Ιθάκη» το περιεχόμενο είναι ήδη στο εξώφυλλο: στη φωτογραφία του συγγραφέα. Μονολεκτικό το όλον μήνυμα: «Εγώ». Ισως αυτός θα ήταν πιο ταιριαστός τίτλος. Το «Αλεξιάς» το πρόλαβε η Αννα Κομνηνή.

Πηγή: 

https://www.kathimerini.gr/opinion/563938948/ochi-apo-to-exofyllo-toy/