Αφορμή για το άρθρο αποτέλεσε μια συνέντευξη του γνωστού σκηνοθέτη Πάνου Κοκκινόπουλου, που μεταξύ άλλων δήλωσε πως : 

«Εγώ πιστεύω ότι ο Κασσελάκης δεν είναι υπαρκτό πρόσωπο. Δηλαδή σκεφτείτε μια σειρά τέτοια, ο Κασσελάκης δεν υπάρχει. Ή σκεφτείτε το σε παράσταση του Καραγκιόζη, που με πήγαινε ο μπαμπάς μου μικρό. Τα παιδάκια από κάτω να χειροκροτάνε και να φωνάζουν “άλλαξε τα όλα πρόεδρε” και τα λοιπά, από πίσω είναι η φωνή του Πολάκη που λέει “θα κάνω αυτό και θα κάνω το άλλο” και ο τύπος που κουνάει τις φιγούρες κάθεται στη σκιά και παίζει με αυτές»

Αυτά τα λόγια μας θύμισαν μια ταινία που όταν την πρωτοείδαμε μας εντυπωσίασε με την ιδέα του σεναρίου της, άσχετα αν τελικά δεν έκανε την επιτυχία που ίσως θα της άξιζε. Μιλάμε για την ταινία “ Simone”, μια ματιά στο όχι πολύ μακρινό μέλλον της εικονικής πραγματικότητας

Στην ταινία αυτή, συναντάμε στον κεντρικό ρόλο τον Al Pacino που υποδύεται τον Viktor Taransky, έναν σκηνοθέτη που πάνω στα γυρίσματα μιας ταινίας, η σταρ (Wynona Ryder) εγκαταλείπει και τον αφήνει ξεκρέμαστο. Λύση στο πρόβλημα αναλαμβάνουν να δώσουν οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές και ένα πρωτοποριακό πρόγραμμα δημιουργίας ειδικών εφέ. Έτσι, γεννιέται η Simone, ένα ψεύτικο αστέρι που συγκεντρώνει πάνω της όλα τα συστατικά μιας σίγουρης επιτυχίας με τη σεξουαλικότητα μίας σύγχρονης σταρ και τη γοητεία του παλιού Χόλιγουντ. Η πρώτη εικονική ηθοποιός είναι γεγονός και πολύ σύντομα γίνεται μια διασημότητα.

Ο σκηνοθέτης της ταινίας, Andrew Niccol , σε δηλώσεις του ανέφερε: "Έχει σημασία αν οι διασημότητες είναι αληθινοί άνθρωποι; Ο πολιτισμός μας, που έχει εμμονή με τις διασημότητες, έτσι και αλλιώς δεν μπορεί να αναγνωρίσει την διαφορά ανάμεσα σ' ένα αληθινό άνθρωπό και ένα ψεύτικο

Τι συμβαίνει αν έχεις ένα ψεύτικο, τεχνητό άνθρωπο και παραλείψεις να επισημάνεις ότι αυτός είναι ψεύτικος; Πως μπορείς να συνεχίσεις την εξαπάτηση; 

Και τι συμβαίνει όταν είσαι τόσο επιτυχής στην εξαπάτηση που, όταν λες τελικά λες την αλήθεια, κανένας δεν σε πιστεύει; Η ικανότητά μας να κατασκευάζουμε ψέματα και απάτες είναι μεγαλύτερη από την ικανότητά μας να ανιχνεύουμε το ψέμα.

(…) Όλοι ξέρουμε ότι οι ψηφιακοί ηθοποιοί) έρχονται πολύ σύντομα. Θα φθάσουμε σ' ένα σημείο, που όταν θα ανοίγουμε την τηλεόραση ή ένα ηλεκτρονικό υπολογιστή, θα βλέπουμε έναν ηθοποιό ή έναν παρουσιαστή και δεν θα γνωρίζουμε αν είναι με σάρκα και οστά - και ακόμα περισσότερο … δεν θα μας ενδιαφέρει"

Επιστρέφοντας στην περίπτωση του Στέφανου Κασελάκη, μπορούμε να πούμε ότι και αυτός είναι πολύ πιθανό να μην υπάρχει. Σίγουρα πάντως, στη σύγχρονη εποχή της αποθέωσης της εικόνας και της έκπτωσης του λόγου, δεν χρειάζεται να υπάρχει. Αρκεί να μας λένε τα media με πειστικό τρόπο ότι υπάρχει. Ούτε χρειάζεται να τα αλλάξει όλα, όχι. . Αρκεί να λέει πως θα το κάνει. Ούτε να έχει ιδεολογία. Άλλωστε το έχει πει και ο Άδωνις ( η πρώτη ίσως εικονική πολιτική προσωπικότητα - αν και λίγο πρωτόγονη και πολύ κωμική) πως οι ιδεολογίες είναι αυτές που κατέστρεψαν τη χώρα.

Αυτό που πρέπει να κάνει η εικόνα του Στέφανου, είναι να συνεχίσει όπως ξεκίνησε. Να είναι γοητευτική και γυμνασμένη, ευγενής και χαμογελαστή με τους υπηκόους και αυστηρή και άτεγκτη με τους εχθρούς. Όπως ακριβώς θα φερόταν ένας σοφός ηγέτης.

Από εμάς δε, η εικόνα του Στέφανου δε θα ζητήσει πολλά, θα τα κάνει αυτή για εμας. Όσοι έχουμε κάποια ευφράδεια λόγου μπορούμε βέβαια να επεμβαίνουμε στα media υπέρ της, ιδιαίτερα στην Εφημερίδα των Συντακτών που για κάποιο ακατανόητο λόγο πιστεύει πως ο Στέφανος υπάρχει και τον αντιμάχεται. Οι υπόλοιποι και περισσότεροι, μπορούμε να καθίσουμε αναπαυτικά στον καναπέ μας και να αρχίσουμε να απολαμβάνουμε τα επεισόδια του σήριαλ. Που όπως φαίνεται θα έχει πολλά, μα πάρα πολλά επεισόδια