Μία τηλεμαχία που δεν έγινε και μία τηλεοπτική μάχη προαγωγών της εξουσίας. Πως άραγε θα μπορούσε να συνοψιστεί η γελοιότητα σε μία μόνο φράση;

Είναι σύνηθες άραγε, ευφημιστικά αποκαλούμενοι δημοσιογράφοι – υπάλληλοι τηλεοπτικού σταθμού, να παίρνουν συνέντευξη από πρωθυπουργό κάτω από συνθήκες και με όρους που παρέπεμπαν σε τσιράκια κάποιου νονού, που διψάνε για την άνοδο  τους  στα ανώτερα σκαλιά της Μαφίας;

Είναι σύνηθες άραγε ένας πρωθυπουργός να δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα, σε ερωτήσεις για  υποθέσεις με έντονη οσμή διαπλοκής, διαμαρτυρόμενος πως δεν γίνεται η ανάλογη ερώτηση στον αντίπαλο του;

Τίποτα δεν είναι σύνηθες αλλά και όλα είναι τόσο καθημερινά, στην υποβαθμισμένη πολιτική ζωή του τόπου, που ανέχεται έναν αναίσθητο και ανεγκέφαλο  νεοφιλελεύθερο  να δηλώνει απλά «δεξιός», όπως και έναν διαρκώς ελισσόμενο που χρησιμοποιεί την αριστερά ως πλαστική σημαία ευκαιρίας, να δηλώνει αριστερός.

Ζούμε την χειρότερη προεκλογική περίοδο, από όλα αυτά τα 45 χρόνια της νεαρής δημοκρατίας μας. Όχι για το κλίμα αδιαφορίας, όχι για την ασθένεια  που μυρίζει ο αέρας στη χώρα, σε όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Είναι η χειρότερη γιατί διεξάγεται ερήμην μας.