Είκοσι χρόνια από τότε που ξέσπασε το σκάνδαλο με τα «μαύρα ταμεία» της Siemens, και αφού η εταιρεία καταδικάστηκε να αποζημιώσει με ψίχουλα το ελληνικό δημόσιο, σήμερα γράφτηκε το τέλος της δυσώδους αυτής υπόθεσης με την αθώωση των 20 από τους συνολικά 22 κατηγορουμένους, κυρίως λόγω παραγραφής. Η δικαστική διαδικασία είχε αρχίσει πριν από 15 χρόνια.

(Από την εφημερίδα των Συντακτών 26/9/2022)

1941-1943, 1943-1945

Κατά τη διάρκεια της τριπλής Κατοχής και περισσότερο μετά το 1943, όταν η Κατοχή έγινε διπλή και σκληρότερη, για τον περιορισμό της αντιστασιακής δράσης στην Ελλάδα, εφαρμόστηκε από την πλευρά των κατακτητών Γερμανών και Βουλγάρων, η τακτική των αντιποίνων. Μία σειρά από Προεδρικά Διατάγματα της νεοελληνικής δημοκρατίας μας, αποδίδουν το επίθετο «μαρτυρικός» στον μακρύ κατάλογο χωριών, συνοικιών και κωμοπόλεων που γνώρισαν τη βαρβαρότητα των αντιποίνων των κατακτητών.

Η βάρβαρη αυτή τακτική ήταν κάτι σαν βαλκανικά Vergeltungswaffe (οι γνωστοί πύραυλοι V-1). Ήταν τα όπλα  της φυσικής εξόντωσης αμάχων, αποσκοπούσε στην ηθική εξόντωση της Αντίστασης. Στην απαξίωση της και την αποπομπή της από το σώμα του κατακτημένου αλλά αγωνιζόμενου λαού. Τελικά, μετά την ήττα των ναζί, η τακτική των αντιποίνων (μαζί με την τακτική της καμένης γης που εφάρμοσαν οι Γερμανοί κατά την οπισθοχώρηση τους) καταγράφηκαν στην παγκόσμια Ιστορία ως κτηνωδίες εφάμιλλες των όσων αποτρόπαιων ελάμβαναν χώρα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης σε Πολωνία, Βαυαρία και αλλού. Μαζί καταδικάστηκε και η τακτική του ψυχολογικού πολέμου, του οποίου η τακτική των αντιποίνων ήταν μέρος αφού εξάπλωνε πάνω στον αγωνιζόμενο λαό το αποτρόπαιο δίχτυ της «συλλογικής ευθύνης». Της συλλογική ευθύνης (το άλλοθι) για την εφαρμογή από τους κατακτητές,  της απόλυτης βαρβαρότητας.

2020

H COVID-19 περνά στις σκανδιναβικές χώρες. Νορβηγία και  Δανία λαμβάνουν  αυστηρά μέτρα στα σύνορά τους όπως και οι υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης. Τα σκληρά lockdowns, κλείνουν τον κόσμο στα σπίτια του, σταδιακά σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες. Η Σουηδία ακολουθεί άλλο δρόμο.

Τα σύνορα της Σουηδίας παραμένουν ανοιχτά, όπως επίσης τα σχολεία (για τα παιδιά κάτω των 16 ετών), τα μπαρ, τα καφέ, τα εστιατόρια, οι κινηματογράφοι. Οι περιορισμοί είναι ελάχιστοι: η κυβέρνηση συνιστά συχνή πλύση των χεριών, εργασία από το σπίτι σε όσους μπορούν και αυτοαπομόνωση σε όσους αισθάνονται άρρωστοι ή είναι άνω των 70 ετών.

Οι Ευρωπαίοι αναρωτιούνται αν παίζει τελικά με μια ασθένεια, για την οποία δεν υπάρχει ακόμη καμία θεραπεία ή εμβόλιο, ή εάν η τακτική της θα θεωρηθεί ορθή στρατηγική για την καταπολέμηση μίας μάστιγας που έχει στοιχίσει εκατομμύρια θέσεις εργασίας και έχει οδηγήσει σε υποχρεωτικά μέτρα περιορισμού των μετακινήσεων, άνευ προηγούμενου σε χρόνο ειρήνης (ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ 3/4/2020).

Σε μία προσπάθεια να ερμηνεύσουν τη στρατηγική της Σουηδίας, ιστορικοί επισημαίνουν και άλλους παράγοντες. Πολιτικούς, Συνταγματικούς, Πολιτισμικούς.

Κρίσιμο είναι το γεγονός ότι οι πολίτες εμπιστεύονται σε μεγάλο βαθμό τις αρχές έως τους αυστηρούς νόμους του Συντάγματος που απαγορεύουν στην κυβέρνηση να παρεμβαίνει στις υποθέσεις των διοικητικών αρχών, όπως στην υπηρεσία δημόσιας υγείας.

2021

Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Ελέγχου Νοσημάτων (ECDC), που αφορούν την εβδομάδα έως και 5 Σεπτεμβρίου, η Ελλάδα των 2 σκληρών lockdowns, κατέχει τη δεύτερη θέση σε αναλογία θανάτων ως προς τον πληθυσμό της μεταξύ 30 ευρωπαϊκών χωρών. Στην πρώτη πεντάδα δεν περιλαμβάνεται η Σουηδία της άρνησης επιβολής σκληρού lockdown.

Αναλυτικότερα

5 πρώτες χώρες σε θανάτους ανά εκατομμύριο πληθυσμού

Βουλγαρία           92,07

Ελλάδα                46,83

Λιθουανία           44,74

Κύπρος                33,78

Ισπανία                33,61

Ενώ

5 χώρες με τους λιγότερους θανάτους ανά εκατομμύριο πληθυσμού

Λουξεμβούργο   0

Σλοβακία             0,73

Σουηδία               1,07

Πολωνία              1,66

Ουγγαρία            1,84

Όλα τα παραπάνω μπερδεύονται σε ένα κουβάρι συνειρμών πάνω στην ακολουθούμενη από την Ελλάδα πολιτική, που σήμερα, 24/11/2021 έχει την αφετηρία του στην απόφαση ενός ηθοποιού πως η συνείδηση του δεν μπορεί να αντέξει το βάρος του να υπηρετεί μία τακτική (δεν είναι πολιτική ούτε στρατηγική βέβαια) που επιβάλλει τον διαχωρισμό των ανθρώπων με κριτήριο τον εμβολιασμό τους ή όχι. Ως μοναδικός ηθοποιός μονόπρακτου, ζητά συγγνώμη από συνεργάτες και συναδέλφους για την απόφαση του αυτή και αποχωρεί, προκαλώντας το κατέβασμα της παράστασης στην οποία πρωταγωνιστούσε.. Το θέμα είναι καθαρά θέμα συνείδησης και προσωπικής επιλογής, καθόλα σεβαστής, υποτίθεται σε μία ευρωπαϊκή χώρα. Αναζητείται λοιπόν αντικαταστάτης ηθοποιός από την παραγωγή και το έργο θα συνεχίσει να παίζεται -χωρίς να χάσει κανείς τη δουλειά του, όπως υποκριτικά διαλαλείται. 

Με την ανακοίνωση της απόφασης του ηθοποιού, σηκώνεται ένα κύμα που ζητά την καταδίκη του. Γιατί; Για μία προσωπική του επιλογή. Προβάλλεται στις οθόνες του καθημερινού ελέγχου μας, η μαγική λέξη. ΕΥΘΥΝΗ. Η σύνθλιψη του φρονήματος του ενός και όσων ενδεχομένως τον ακολουθούν στην καθημερινότητα τους, γίνεται πρωταρχικός στόχος ενός συστήματος που έχει αποτύχει επανειλημμένως στο  να  προστατέψει τους πολίτες. Και αναζητά την κολυμβήθρα του δικού του Σιλωάμ στην ατομική ευθύνη του ηθοποιού και τη αντίστοιχη συλλογική, όσων έχουν τις ίδιες πεποιθήσεις. Καταδίκη για παραδειγματισμό. Κάτι σαν ηθικά αντίποινα που παρακάμπτουν τη φυσική βία και εφαρμόζουν απευθείας στο υποκείμενο την ψυχολογική.

Δεν είναι θέμα εμβολιασμού. Είναι θέμα γενικότερων πολιτικών. Πολιτικών περιορισμού που θα έχουν και μία παράπλευρη μελλοντική ωφέλεια για τις επόμενες κυβερνήσεις. Την εξοικείωση ενός ολόκληρου λαού με τα κάθε μορφής περιοριστικά μέτρα. Και μάλιστα με μία επίφαση λογικής και ορθής πολιτικής στάσης που σκοτεινιάζει ακόμα περισσότερο τα πράγματα και διχάζει ακόμα περισσότερο μία διαλυμένη, μία κατακερματισμένη κοινωνία.

Αν δεν υπήρχαν οι συνεχείς αποτυχίες της αντιδημοκρατικής, αντιλαϊκής και παλινωδούσας μηντιακής κυβέρνησης, οι οποίες καταδεικνύονται από την (ευτυχώς ανεξέλεγκτη ακόμα από τους καναλάρχες) παγκόσμια καταγραφή, τα πράγματα θα ήταν χειρότερα. Ευτυχώς ακόμα δεν ξύσαμε τον πάτο του βαρελιού, όπως η Βουλγαρία αλλά είμαστε κοντά. Και αιτία δεν θα είναι ο ηθοποιός, ούτε η συνείδηση του που δεν του επιτρέπει να υπηρετεί τον διαχωρισμό, αλλά το ίδιο το σύστημα εξουσίας και η ιστορικά πιο ανίκανη κυβέρνηση που έχει περάσει από τον τόπο. Η κυβέρνηση VR (της εικονικής πραγματικότητας)

Ποιος είναι αλήθεια αυτός ο κάτοικος της χώρας που αγνοεί πως τον κυβερνάει ένα πολιτικό σύστημα που βασίζεται στην προεκλογική εξαπάτηση και την εκμετάλλευση των αναγκών και των επιθυμιών των ψηφοφόρων;

Προσέξτε, η χρήση της λέξης «ψηφοφόρων» στην πιο πάνω πρόταση, αποσκοπεί στο να αποφευχθεί η σύνδεση του τρόπου ή των μέσων διεξαγωγής του πολιτικού αγώνα στην Ελλάδα, με τη λέξη «λαός» ως υποκείμενο ή ως μέρος του συνολικού παιχνιδιού. Είναι αδύνατο, ένας πραγματικός λαός να παίρνει μέρος πρόθυμα σε μία τέτοια κωμωδία. Είναι αδιανόητο να μην μπορεί να πάρει τη μοίρα του στα χέρια του, σοβαρά και υπεύθυνα. Ένας λαός είναι συνειδητοποιημένος, άρα διαθέτει συνείδηση των αναγκών αλλά και των  δυνατοτήτων του. Ένας λαός βρίσκεται σε διαρκή αγώνα, όχι για τον βιοπορισμό, αλλά για την πραγματική του επιβίωση ως πολιτικού υποκειμένου. Ένας λαός διαθέτει ενσυναίσθηση του πλησίον του, είτε αυτός είναι ένας άλλος λαός ή πρόκειται για έναν μόνο άνθρωπο. Και την εκφράζει στις επιλογές του.

Επειδή λοιπόν δυστυχώς, τα χαρακτηριστικά ενός λαού δεν περιγράφουν τη μάζα που θα προσέλθει στις κάλπες στις προσεχείς βουλευτικές εκλογές, η χρήση της λέξης «ψηφοφόροι» κρίνεται δοκιμότερη έναντι της χρήσης της λέξης «λαός». Ο λαός δεν ψηφίζει. Ο λαός ενεργεί, Δεν αναθέτει.

Ο λαός δρα και διεκδικεί. Οι ψηφοφόροι απλά αναθέτουν και επειδή το σύστημα είναι χτισμένο πάνω τους και πάνω στην ιδιαίτερη και ευμετάβλητη ψυχολογία τους, αυτοί είναι που θα καθορίσουν τον επόμενο εκπρόσωπο των πιστωτών, δηλαδή της μοναδικής παγκόσμιας υπερδύναμης και της φιλόδοξης αλλά μικρού βεληνεκούς, Ευρωπαϊκής Ένωσης (das heißt Deutschland)

Από την δεκαετία του 1970 (που είναι και πιο άμεσα προσβάσιμη για τα κύτταρα μνήμης του γράφοντος) τα ψέματα έχουν καθορίσει το πολιτικό παιχνίδι. Οι ψηφοφόροι, προετοιμασμένοι κατάλληλα και από τα Μέσα διψούν πότε, για να βυθίσουν το Χόρα,

πότε, για να βγουν έξω  από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ,

πότε, να κατεβάσουν κάτω τους κλέφτες του ΠΑΣΟΚ,

Πότε, να τσαμπουκαλευτούν με τους «νταβατζήδες» της διαπλοκής, τρώγοντας κεμπάπ στο Μοναστηράκι.

Άλλες φορές προχωρούν βέβαιοι πως λεφτά υπάρχουν,

Άλλες φορές πάνε στο Ζάππειο κι αναζητούν τη χαμένη αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου και την αποκατάσταση των αδικιών,

Άλλες φορές αναζήτησαν στη Σαλονίκη το χαμένο της πρόγραμμα και στην απελπισία τους επέλεξαν να φάνε φρέσκο αέρα με σάλτσα ελπίδας, μάρκας «Αντίμετρα» της εταιρείας «Το παράλληλο Πρόγραμμα».

Οι ψηφοφόροι επιλέγουν, γιατί δεν σκέφτονται ούτε και φέρονται ως λαός και στο τέλος χάνουν και τα τελευταία που τους έμειναν, αφού ήδη έχουν χάσει την αξιοπρέπεια τους κάπου ανάμεσα σε Ζάππειο κι Θεσσαλονίκη.

Οι εκλογές έρχονται και πάλι και δεν χρειάζεται να είναι κανείς προφήτης για να το δηλώσει με σθένος. Αν δεν έχουμε κάτι πιο παράξενο από αυτά που ζούμε, μέχρι τον Μάιο του 2019 θα μας ζητήσουν να προσέλθουμε στην κάλπη και να τους ψηφίσουμε, επιβεβαιώνοντας δια της ψήφου μας, πως η δημοκρατία στον τόπο λειτουργεί. (Λειτουργεί; Αυτό είναι κάτι άλλο που ίσως να χρειαστεί να το σκεφτούμε πολλές φορές πριν πάμε -αν πάμε- να ψηφίσουμε.)

Όλοι ξέρουμε λοιπόν, πως το πολιτικό σύστημα -το οποίο όπως άλλωστε το έχουμε βιώσει- βασίζεται στην εξαπάτηση και την καλλιέργεια λογικοφανών ερεισμάτων για τη θεμελίωση της. Τα λογικοφανή ερείσματα είναι για εκείνους που αναζητούν θεμέλιο για την ελπίδα τους. Υπάρχουν και εκείνοι που δεν ελπίζουν, αλλά είναι βέβαιοι για την εντιμότητα του αρχηγού και του κόμματος. Είναι σαν τους οπαδούς μιας θρησκείας που οι μεν αναζητούν την ιστορικότητα του εκφραστή του δόγματος και οι δε απλά πιστεύουν δίχως να ερευνούν.

Έτσι λοιπόν οι ψηφοφόροι, αδιακρίτως κόμματος, διαιρούνται:

Α. στα  λεγόμενα κομματόσκυλα, που ως τέτοια και αφού διατηρούν σταθερά από το κόμμα  στέγη, τροφή, νερό, είναι πάντα πιστά στα αφεντικά τους και

Β. στους αφελείς που πιστεύουν γιατί κυρίως θέλουν και έχουν ανάγκη να πιστέψουν, πως το κόμμα τους είναι  ο καλύτερος πλασιέ των ευρωπαϊκών και παγκοσμίων αφεντικών. Μάλιστα όσο πιο καλοί πλασιέ είναι τόσο πιο αδέσμευτοι εμφανίζονται. Τα αφεντιά τους λοιπόν, σύμφωνα με αυτά που πιστεύουν οι ψηφοφόροι αυτοί, θα τους εξασφαλίσουν αυτά τα ολίγα απαραίτητα για την δική τους ευδαιμονία.

Οι δύο παραπάνω  κατηγορίες αποτελούν το σώμα των ψηφοφόρων. Δηλαδή αυτών που ένα μέρος τους, η μεταξύ τους πλειοψηφία, διαμορφωμένη κατά τον τρόπο που ορίζει και ένας κατάλληλα προσαρμοσμένος εκλογικός νόμος, θα γίνει ο εκτελεστικός βραχίονας των θελημάτων της τραπεζοκρατικά ηγεμονευόμενης υπερδύναμης και της μικρότερης ευρωπαίας αδελφής της.

Με λίγα λόγια: Ένα κλάσμα πληθυσμού, ψηφίζει υπό την επήρεια ισχυρών ναρκωτικών που αποτελείται από

-διαμορφωτές γνώμης -ΜΜΕ,

-εγχώρια και διεθνής πολιτική και η πανταχού παρούσα γραφειοκρατία της,

-ρύθμιση ροής των διαθέσιμων πόρων ώστε να τροφοδοτηθεί αποτελεσματικά η πολιτική χειραγώγηση,

-διαφήμιση,

-εκμετάλλευση ακραίων περιστατικών όπως τραγωδίες, συμφορές,

-αθλητικά επιτεύγματα, καθώς και ότι άλλο προκύψει

αποφασίζει τον τρόπο εφαρμογής των πιο σκληρών και ανελέητων πολιτικών για τους μικρούς, στον τόπο.

Ακόμα μια φορά τους βλέπουμε και τους ακούμε να «μονομαχούν» να συνδιαλέγονται και να αντιπαρατίθενται αναμασώντας τα ίδια πράγματα. Διαφωνούν για να πείσουν πως είναι διαφορετικοί αλλά είναι τόσο ίδιοι που η προσπάθεια τους να πείσουν για το αντίθετο, προκαλεί γέλιο και πέφτει στο κενό. Δεν αντέχει ούτε σε λογική αλλά ούτε και σε συναισθηματική αντιπαράθεση

 Έρχονται και οι τοπικές εκλογές, Προσοχή. Δεν πρόκειται για αυτοδιοικητικές εκλογές, τουλάχιστον έτσι όπως ήταν μέχρι σήμερα. Η απλή αναλογική, αν εφαρμοστεί υπόσχεται την ανατροπή του στυγνού εξουσιαστικού μορφώματος που αποτελούν οι δήμοι και οι περιφέρειες σήμερα, όπου οι πλειοψηφίες που αποτελούνται συνήθως από άβουλα, άφωνα όντα,  δυναστεύουν τόπους ολόκληρους. Δεν είναι άγνωστη η εικόνα δημοτικών ή περιφερειακών «συμβούλων» να συμπεριφέρονται ως χηνάρια την ώρα της απόφασης, κουνώντας τα φτεράκια τους και υπερθεματίζοντας στην τοποθέτηση του αρχηγού, γιατί «έτσι τους είπε» και δίχως να έχουν τα ίδια τα καημένα, γνώμη.

Υπό την πρϋπόθεση λοιπόν της εφαρμογήε της απλής αναλογικής που είναι πράγματι ένα πολιτικό θαύμα για τη χώρα αυτή, οι τοπικές εκλογές αποτελούν πράγματι πεδίο έκφρασης της αυθεντικής λαϊκής βούλησης. Αυτό δεν σημαίνει πως η λαϊκή βούληση μένει ανεπηρέαστη από «δωράκια» των νομέων της εξουσίας προς το πόπολο, ή από ρουσφέτια, ή από συγγένειες, αλλά η απλή και άδολη αναλογική επιτρέπει τέλος πάντων την ελεύθερη έκφραση και συμμετοχή στις αποφάσεις, ακόμα και εκείνων που ελέγχουν τις εξουσίες και  οι εξουσίες τους φοβούνται. Είναι ένα επίτευγμα η ενίσχυση της αντιπροσωπευτικότητας επιτέλους στα δομές τοπικής διοίκησης.

Είναι κορυφαία δημοκρατική επιλογή η υποχώρηση της φενάκης της «κυβερνησιμότητας» η οποία τελικά είναι προϊόν και επιλογή χηναρίων και όχι ανθρώπων. Δεν είναι τυχαίο πως την κυβερνησιμότητα επιλέγουν οι διάφοροι επαγγελματίες αστέρες της πολιτικής (λέγε με Καμίνη ή Πατούλη επί παραδείγματι), αφού αυτή τους εξυπηρετεί στα σχέδια τους. Την ίδια ώρα  καταδικάζει  τους δημότες των δήμων που τους επέλεξαν, στο να υποστούν τη ματαιοδοξία και την κενότητα των συνήθως αλαζόνων και εγωπαθών αυτών, δήθεν «αυτοδιοικητικών».