«Το βαθύτερο νόημα της σιχαμερής μπουρζουαζικής  φιλανθρωπίας είναι διπλός: Γυρεύει να εξιδανικέψει, να περιβάλλει με το στεφάνι του ανθρωπιστή ,του φιλάνθρωπου του ευεργέτη  τους λύκους  της πλουτοκρατικής εκμετάλλευσης. Κι ακόμα γυρεύει να ταπεινώσει  ψυχικά το προλεταριάτο, να το εξευτελίσει να το ρίξει στο βούρκο του ψυχικού ξεπεσμού και της αδυναμίας, να του δημιουργήσεις συνείδηση δουλική, παρασιτική για να το κρατήσει σε πολιτική και οικονομική καταπίεση και εκμετάλλευση»

Από το μακρινό 1935 και το «Ριζοσπάστη» της εποχής εκείνης, αναδημοσιεύουμε ένα άρθρο για την αστική φιλανθρωπία. Ένα άρθρο που θα μπορούσε να έχει γραφεί και σήμερα. Θα άλλαζαν μόνο τα ονόματα.

«Η αστική φιλανθρωπία μέθοδος ταπείνωσης και διαφθοράς»

« Η γενική Συνομοσπονδία των Εργατών κάλεσε προ ημερών συνδιάσκεψη για το ζήτημα της ανεργίας, σαν ένα βασικό ζήτημα. Και κάλεσε τους ανθρώπους που καθοδηγούν την κεφαλαιοκρατία, τους πολιτικούς εκπροσώπους της για να ζητήσει απ΄αυτούς  και απ’ την τάξη τους ελεημοσύνη για το προλεταριάτο. Και οι εκπρόσωποι των εκμεταλλευτών, γενναιόδωροι και ελεήμονες, καταδέχτηκαν να αποφασίσουν να μαζέψουν εράνους  για να θρέψουν τους άνεργους προλετάριους.

Ο φοροκλέπτης Βουρλούμης προσέφερε επιδεικτικά 5 χιλιάρικα για να τον μιμηθεί ο αντιδραστικός δολοφόνος των εργατών Τσαλδάρης που πρόσφερε και αυτός άλλα 5 χιλιάρικα! Το άθλιο και αισχρό αυτό παιχνίδι συνεχίστηκε. Οι Καλομοίρηδες, η σπείρα αυτή των προαγωγών της προλεταριακής συνείδησης να κάνει έκθεση της πλουτοκρατικής   γενναιοδωρίας με το αζημίωτο εννοείται.

Η πλουτοκρατία σαν τάξη είναι μόνο άχρηστη μα και βλαβερή. Η τάξη των Βουρλούμηδων και των Τσαλδάρηδων είναι  κοινωνικό παράσιτο που ζει και θρέφεται  βυζαίνοντας σα βόμπιρας το ηράκλειο κορμί του προλεταριάτου. Για να μη νοιώσει το προλεταριάτο αυτή τη μεγάλη αλήθεια, η μπουρζουαζία  προσπαθεί να το κρατεί όχι μόνο σκλαβωμένο ολικά  και τυφλωμένο πνευματικά μα και δουλωμένο, ταπεινωμένο ψυχικά. Μια τέτοια  μέθοδο ηθικής ταπείνωσης, ψυχικής διαφθοράς, συναισθηματικού εκφυλισμού είναι η μπουρζουαζική φιλανθρωπία,  η σιχαμερή αυτή  ελεημοσύνη που συνδέεται με απεριόριστη υποκρισία, ψευτιά και αγυρτεία. 

Ο μπουρζουάς ληστεύοντας άτομα και λαούς ολόκληρους, οι Βουρλούμηδες εκφυλίζοντας και ξεκληρίζοντας με την  ανείπωτη εκμετάλλευση πλήθος εργαζομένους, πωρωμένοι και ανάλγητοι   βρικόλακες, παρασταίνουν τον ευεργέτη, το φιλάνθρωπο. Λύκοι στη σκέψη, στην καρδιά και στα στομάχια παρασταίνουν τον πονόψυχο, που ενδιαφέρεται τάχα για τις συμφορές που οι ίδιοι δημιουργούν  και το  γενναιόψυχο που διαθέτει απ΄τον πλούτο του, τον πλούτο τον κλεμμένο  και ζυμωμένο με το αίμα και τις σάρκες των  εργαζομένων.

Το βαθύτερο νόημα αυτής της σιχαμερής μπουρζουαζικής  φιλανθρωπίας είναι διπλός: Γυρεύει να εξιδανικέψει, να περιβάλλει με το στεφάνι του ανθρωπιστή ,του φιλάνθρωπου του ευεργέτη  τους λύκους-  Βουρλούμηδες  της πλουτοκρατικής εκμετάλλευσης. Κι ακόμα γυρεύει να ταπεινώσει  ψυχικά το προλεταριάτο, να το εξευτελίσει να το ρίξει στο βούρκο του ψυχικού ξεπεσμού και της αδυναμίας, να του δημιουργήσεις συνείδηση δουλική, παρασιτική για να το κρατήσει σε πολιτική και οικονομική καταπίεση και εκμετάλλευση»

Ο Δημήτρης Γληνός δίνει τη δική του απάντηση στο πώς ο λαός θα σωθεί. Δεν χρειάζεται φιλανθρωπία, αλλά αλληλεγγύη. Από άρθρο του Δ.Γληνού το 1932, με τίτλο «Αλληλεγγύη και φιλανθρωπία» διαβάζουμε

«…Δεν πρέπει να περιμένουν τη σωτηρία τους από την άλλη πλευρά. Και του πιο αδύνατου η δύναμη διπλασιάζεται, όταν ενώσει τη λιγοστή του μπόρεση με την προσπάθεια των συντρόφων του. Όταν ο εργάτης , ο αγρότης, ο φτωχός εργαζόμενος λαός νιώσει μιαν ολοκληρωτική αλληλεγγύη να τον ενώνει με όλους τους συντρόφους του στη δυστυχία και μέσα στα σύνορα της χώρας κι όξω απ’ αυτή σ’ όλες τις χώρες της γης, και όταν κινηθεί ομόψυχα και ολόψυχα να βοηθήσει τον εαυτό του και τους άλλους, τότε θα βρει το δρόμο της ανακούφισης και της σωτηρίας.

Αλληλεγγύη των δυστυχισμένων! Να το σύνθημα μιας καινούργιας δράσης, που μπορεί να φέρει τα πιο χειροπιαστά αποτελέσματα. Αλληλεγγύη οργανωμένη, ενεργητική ζωντανή, θετική και έμπρακτη, είναι ο πρώτος όρος της σωτηρίας… Αλληλεγγύη και ενότητα.

Και μαζί με τον εργαζόμενο φτωχό λαό πρέπει να βαδίσουν όσοι νιώθουν τον εαυτό τους αλληλέγγυο με κείνους, που αγωνίζονται για την απολύτρωση, όσοι νιώθουν και όσοι πονούν. Ελάτε να βοηθήσουμε τα παιδιά! Ελάτε να οργανώσουμε την αλληλεγγύη σε τούτο τον τομέα. Να βοηθήσουμε το ξύπνημα και τη συνειδητοποίηση της αλληλεγγύης, να βοηθήσουμε να φανερωθεί έμπρακτα στο πρόβλημα του φτωχού παιδιού. 

Η αλληλεγγύη των εργαζομένων κάνει θάματα. Μα και το πιο μικρό βήμα που μπορεί να γίνει απάνω σε τούτο το σωστό δρόμο, θα έχει τεράστια σημασία. Γιατί θα ξυπνήσει τη συνείδηση του σκοτεινού δρόμου σε χιλιάδες χιλιάδων ανθρώπους. Όσοι μπορούν, όσοι θέλουν, όσοι νιώθουν, ας κινηθούν. Τώρα είναι η στιγμή. Κάθε μέρα που περνάει θέτει τα προβλήματα οξύτερα και επιτακτικότερα. Ο αγώνας για τα δικαιώματα του παιδιού του εργαζόμενου λαού είναι ένας ευγενικός αγώνας….»

Πηγή: atexnos.gr