Οπαδική βία: Μετά τα επεισόδια σε αγώνα βόλει, η κυβέρνηση απαγόρευσε την παρουσία φιλάθλων σε αγώνες ποδοσφαίρου. Όσοι φίλαθλοι θέλουν να κάνουν επεισόδια, παρακαλούνται να πηγαίνουν σε αγώνες μπάσκετ, όπου εκεί επιτρέπεται η παρουσία τους

Στέφανος Κασελάκης, πρόεδρος του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς: “Δεν έχουμε την ανάγκη να χωρίζουμε τους Έλληνες ταξικά. Αρκετή διχόνοια έχουμε ζήσει ως έθνος πολλά χρόνια”. Και συνέχισε λέγοντας “Όλοι το ίδιο είμαστε σε τούτο το κοσμάκη / και όλοι έχουμε καρδιά, λαός και Κολωνάκι”

Ευάγγελος Μπουρνούς, απερχόμενος δήμαρχος Ραφήνας: Ζήλεψε τη Γαίδουροχώρα στο Κορωπί ο απερχόμενος δήμαρχος και γέμισε το λόφο του Οχυρού με πεταμένα τανκς και πυροβόλα. «Αν θες ειρήνη προετοιμάσου για πόλεμο και έλα να κάνεις Χριστούγεννα στην Τρελο-Πολεμο-Μπουρνοχώρα» δήλωσε ο πρώην δήμαρχος και σερίφης απευθυνόμενος στους πολίτες όλης της χώρας. Παρακάλεσε δε, όσους έχουν πολεμικά παιχνίδια σπίτι τους και δεν τα χρειάζονται, να τα φέρουν στο Οχυρό και να τα βάλουν όπου θέλουν, όπως άλλωστε έκανε κι αυτός. Δεκτά επίσης νεροπίστολα και ψαροντούφεκα καθώς και μπουλντόζες παντός είδους

Από τη σουίτα του The One Acropolis μπορεί να αγναντεύει ο Στέφανος Κασσελάκης την παλιά νοικοκυρεμένη Ελλάδα 

«Το νέο που φέρνω είναι επιστροφή στην παλιά νοικοκυρεμένη Ελλάδα» που «ο νοικοκύρης είχε το σπίτι του καθαρό, τηρούσε τους κανόνες, τους νόμους και είχε ενδιαφέρον και ενσυναίσθηση για τον γείτονά του” και τηρούσε τους νόμους». Στέφανος Κασσελάκης, πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ

Μπορεί η δήλωση του Στέφανου Κασσελάκη για την «παλιά, νοικοκυρεμένη» Ελλάδα να φαίνεται πως έχει παλιώσει, είναι όμως τόσο παλιακή από μόνη της και ειδικά όταν την κάνει ένας – κατά δήλωσή του – αριστερός που καθίσταται διαχρονική. Και επειδή είμαστε βέβαιοι πως ο Στέφανος Κασελάκης θα μας δώσει πολλές αφορμές να μιλήσουμε για δηλώσεις του, κάνουμε σήμερα την αρχή έστω και καθυστερημένα. Και , όχι, δε θα μιλήσουμε για τα γενέθλια του σκύλου του, ούτε για τους διαλόγους του με τον Snik. Αφήνουμε άλλους γι αυτά

Αν δεν γνωρίζαμε την ηλικία του Στέφανου Κασσελάκη, θα υποθέταμε ότι είχε δει πολλές ταινίες της Φίνος Φιλμ. Ταινίες βέβαια που στην πλειοψηφία τους έδειχναν μια Ελλάδα που δεν υπήρξε ποτέ ή δεν τη βίωσε ποτέ το μεγάλο μέρος του πληθυσμού της. Επειδή όμως γνωρίζουμε την ηλικία του και γνωρίζουμε επίσης ότι το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του το πέρασε στις ΗΠΑ, ξέρουμε ότι δεν είναι οι ταινίες που τον ώθησαν σ’ αυτή τη δήλωση. Πιο πιθανό είναι να ζήτησε από το chatGPT να του φτιάξει μια δήλωση. Και το πρόγραμμα τεχνητής νοημοσύνης δεν είχε κανένα πρόβλημα να του παρουσιάσει αυτή τη δήλωση που κυκλοφορεί ως αστικός μύθος από στόμα σε στόμα σαν κάτι που έχει υπάρξει πραγματικά.

Γιατί τέτοια ιδανική Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ. Και αν ο Στέφανος Κασσελάκης γεννιόταν σ αυτή την παλιά Ελλάδα που νοσταλγεί, δεν θα μπορούσε να υπάρχει παρά μόνο κρυπτόμενος. Αυτό αναφέρει με γλαφυρό τρόπο σε ανάρτησή του στο fb ζούσε στην παλιά Ελλάδα, ο δικηγόρος Βασίλης Σωτηρόπουλος:

“Στην "παλιά Ελλάδα" που ονειρεύεται ο Στέφανος Κασσελάκης, θα του είχαν κρεμάσει κουδούνια και θα τον περιέφεραν στην πλατεία του χωριού για να τον φτύνουν και να τον εξευτελίζουν λόγω της ομοφυλοφιλίας του.

Δεν θα τον ψήφιζαν ούτε για διαχειριστή πολυκατοικίας.

Ο Στέφανος Κασσελάκης πρέπει κατεπειγόντως να ενημερωθεί για τον "ΚΑΙΑΔΑ" του Λουκά Θεοδωρακόπουλου. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πολύχρωμος Πλανήτης, δηλ. από τον μοναδικό ΛΟΑΤΚΙ+ εκδοτικό οίκο της χώρας.

Όσοι απορούν με αυτά που γράφω επίσης πρέπει να διαβάσουν αυτό το μικρό βιβλίο, για να μάθουν τί σήμαινε στην παλιά Ελλάδα η έννοια του "νοικοκυριού" για τους ομοφυλόφυλους: δημοσιοποίηση των ονοματεπωνύμων ατόμων που συλλαμβάνονταν σε γκέι πάρτυ στις εφημερίδες, διαπόμπευση, απόλυση, κάποτε φυλάκιση και βασανιστήρια, πείνα και θάνατος.

Έχουμε ακόμη τα αρχεία της "παλιάς Ελλάδας" που δημοσιεύονταν στο Φύλλο Εφημερίδας της Κυβερνήσεως (Φ.Ε.Κ.) τα ονόματα των καταδικασθέντων για "παρά φύση ασέλγεια". Αυτό ήταν το νοικοκυριό κι αυτοί ήταν οι γείτονες που νοιάζονταν για τον διπλανό τους. Έτσι νοιάζονταν. Να μάθουν αν γαμιέται και με ποιόν, για να τον κατακρεουργήσουν.

Αυτό είναι το νοικοκυριό της παλιάς Ελλάδας, γι' αυτό πρέπει να μιλήσουμε έξω από τα δόντια.

Νομίζω ότι τελείωσε η περίοδος χάριτος και έχουν βαρέσει όλοι οι συναγερμοί”

Αυτό το μύθο της παλιάς «νοικοκυρεμένης Ελλάδας που «ο νοικοκύρης είχε το σπίτι του καθαρό, τηρούσε τους κανόνες, του νόμους, είχε ενδιαφέρον για τον γείτονά του» καταρρίπτει με δική του ανάρτηση ο καθηγητής του Πολυτεχνείου Νίκος Μπελαβίλας Γράφει ο Νίκος Μπελαβίλας:

«Να μία εικόνα της "παλιάς νοικοκυρεμένης Ελλάδας". Ο νοικοκύρης στην παράνομη παράγκα της Δραπετσώνας. Με τη φαμίλια του. Έχτισε το φτωχικό του, ζούσε στο βαθύ περιθώριο και στα όρια της παραβατικότητας σε ένα τεράστιο γκέτο, των εργατικών συνοικιών του Πειραιά. Δίπλα του υπήρχαν τεκέδες. Πιο πέρα μπουρδέλα. Από πάνω οι καμινάδες των εργοστασίων ξερνούσαν θάνατο.

Δεν σεβάστηκε κανέναν νόμο και κανένας νόμος δεν τον σεβάστηκε. Φαγωνόταν με τους γείτονες του για ένα μέτρο γης. Κυνηγιόταν με τον χωροφύλακα και με τον επιστάτη της φάμπρικας. Η μόνη καθαριότητα που μπορούσε να κάνει ήταν το ασβέστωμα. Το βαρέλι με τα παλιόξυλα πού’χε ξεβράσει η θάλασσα στο λιμάνι, ζέσταινε το χειμώνα. Το πάτωμα χωμάτινο αλλά τα παιδιά ξυπόλητα για να μην τρυπήσουν τα παπούτσια τους. Τα είχαν για το Πάσχα. Και τα νερά του απόπατου έτρεχαν στα σοκάκια.

Χιλιάδες ιστορίες να περιγράψουμε την παλιά νοικοκυρεμένη Ελλάδα και άλλες τόσες φωτογραφίες να τη δείξουν σε όσους δεν την ξέρουν. Ιστορίες και εικόνες φρίκης. Ξεκινούν από εδώ και φθάνουν σε εκείνους τους ματωμένους δρόμους της Θεσσαλονίκης. Εκεί όπου έγινε η άστοχη δήλωση που θέλει να φέρει «την επιστροφή στην παλιά νοικοκυρεμένη Ελλάδα. Στην Ελλάδα που ο νοικοκύρης είχε το σπίτι του καθαρό, τηρούσε τους κανόνες, του νόμους, είχε ενδιαφέρον για τον γείτονά του»

Αφορμή για το άρθρο αποτέλεσε μια συνέντευξη του γνωστού σκηνοθέτη Πάνου Κοκκινόπουλου, που μεταξύ άλλων δήλωσε πως : 

«Εγώ πιστεύω ότι ο Κασσελάκης δεν είναι υπαρκτό πρόσωπο. Δηλαδή σκεφτείτε μια σειρά τέτοια, ο Κασσελάκης δεν υπάρχει. Ή σκεφτείτε το σε παράσταση του Καραγκιόζη, που με πήγαινε ο μπαμπάς μου μικρό. Τα παιδάκια από κάτω να χειροκροτάνε και να φωνάζουν “άλλαξε τα όλα πρόεδρε” και τα λοιπά, από πίσω είναι η φωνή του Πολάκη που λέει “θα κάνω αυτό και θα κάνω το άλλο” και ο τύπος που κουνάει τις φιγούρες κάθεται στη σκιά και παίζει με αυτές»

Αυτά τα λόγια μας θύμισαν μια ταινία που όταν την πρωτοείδαμε μας εντυπωσίασε με την ιδέα του σεναρίου της, άσχετα αν τελικά δεν έκανε την επιτυχία που ίσως θα της άξιζε. Μιλάμε για την ταινία “ Simone”, μια ματιά στο όχι πολύ μακρινό μέλλον της εικονικής πραγματικότητας

Στην ταινία αυτή, συναντάμε στον κεντρικό ρόλο τον Al Pacino που υποδύεται τον Viktor Taransky, έναν σκηνοθέτη που πάνω στα γυρίσματα μιας ταινίας, η σταρ (Wynona Ryder) εγκαταλείπει και τον αφήνει ξεκρέμαστο. Λύση στο πρόβλημα αναλαμβάνουν να δώσουν οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές και ένα πρωτοποριακό πρόγραμμα δημιουργίας ειδικών εφέ. Έτσι, γεννιέται η Simone, ένα ψεύτικο αστέρι που συγκεντρώνει πάνω της όλα τα συστατικά μιας σίγουρης επιτυχίας με τη σεξουαλικότητα μίας σύγχρονης σταρ και τη γοητεία του παλιού Χόλιγουντ. Η πρώτη εικονική ηθοποιός είναι γεγονός και πολύ σύντομα γίνεται μια διασημότητα.

Ο σκηνοθέτης της ταινίας, Andrew Niccol , σε δηλώσεις του ανέφερε: "Έχει σημασία αν οι διασημότητες είναι αληθινοί άνθρωποι; Ο πολιτισμός μας, που έχει εμμονή με τις διασημότητες, έτσι και αλλιώς δεν μπορεί να αναγνωρίσει την διαφορά ανάμεσα σ' ένα αληθινό άνθρωπό και ένα ψεύτικο

Τι συμβαίνει αν έχεις ένα ψεύτικο, τεχνητό άνθρωπο και παραλείψεις να επισημάνεις ότι αυτός είναι ψεύτικος; Πως μπορείς να συνεχίσεις την εξαπάτηση; 

Και τι συμβαίνει όταν είσαι τόσο επιτυχής στην εξαπάτηση που, όταν λες τελικά λες την αλήθεια, κανένας δεν σε πιστεύει; Η ικανότητά μας να κατασκευάζουμε ψέματα και απάτες είναι μεγαλύτερη από την ικανότητά μας να ανιχνεύουμε το ψέμα.

(…) Όλοι ξέρουμε ότι οι ψηφιακοί ηθοποιοί) έρχονται πολύ σύντομα. Θα φθάσουμε σ' ένα σημείο, που όταν θα ανοίγουμε την τηλεόραση ή ένα ηλεκτρονικό υπολογιστή, θα βλέπουμε έναν ηθοποιό ή έναν παρουσιαστή και δεν θα γνωρίζουμε αν είναι με σάρκα και οστά - και ακόμα περισσότερο … δεν θα μας ενδιαφέρει"

Επιστρέφοντας στην περίπτωση του Στέφανου Κασελάκη, μπορούμε να πούμε ότι και αυτός είναι πολύ πιθανό να μην υπάρχει. Σίγουρα πάντως, στη σύγχρονη εποχή της αποθέωσης της εικόνας και της έκπτωσης του λόγου, δεν χρειάζεται να υπάρχει. Αρκεί να μας λένε τα media με πειστικό τρόπο ότι υπάρχει. Ούτε χρειάζεται να τα αλλάξει όλα, όχι. . Αρκεί να λέει πως θα το κάνει. Ούτε να έχει ιδεολογία. Άλλωστε το έχει πει και ο Άδωνις ( η πρώτη ίσως εικονική πολιτική προσωπικότητα - αν και λίγο πρωτόγονη και πολύ κωμική) πως οι ιδεολογίες είναι αυτές που κατέστρεψαν τη χώρα.

Αυτό που πρέπει να κάνει η εικόνα του Στέφανου, είναι να συνεχίσει όπως ξεκίνησε. Να είναι γοητευτική και γυμνασμένη, ευγενής και χαμογελαστή με τους υπηκόους και αυστηρή και άτεγκτη με τους εχθρούς. Όπως ακριβώς θα φερόταν ένας σοφός ηγέτης.

Από εμάς δε, η εικόνα του Στέφανου δε θα ζητήσει πολλά, θα τα κάνει αυτή για εμας. Όσοι έχουμε κάποια ευφράδεια λόγου μπορούμε βέβαια να επεμβαίνουμε στα media υπέρ της, ιδιαίτερα στην Εφημερίδα των Συντακτών που για κάποιο ακατανόητο λόγο πιστεύει πως ο Στέφανος υπάρχει και τον αντιμάχεται. Οι υπόλοιποι και περισσότεροι, μπορούμε να καθίσουμε αναπαυτικά στον καναπέ μας και να αρχίσουμε να απολαμβάνουμε τα επεισόδια του σήριαλ. Που όπως φαίνεται θα έχει πολλά, μα πάρα πολλά επεισόδια