Ο Γιώργος Θαλάσσης ήταν Γυμνασιάρχης της Σχολής Μωραΐτη. Στο ίδιο σχολείο ήταν μαθητές ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος και ο Νίκος Ρωμανός, ο οποίος είδε τον 15χρονο συμμαθητή του Αλέξη να πέφτει νεκρός από τον πυροβολισμό του Επαμεινώνδα Κορκονέα το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου του 2008. Από τότε ο Γιώργος Θαλάσσης έχει ταχθεί σε έναν αγώνα απόδοσης δικαιοσύνης και υπεράσπισης της μνήμης του Αλέξη για να μην μπορέσει η κρατική, αστυνομική και μιντιακή προπαγάνδα να διαστρεβλώσει την πραγματικότητα εκείνης της βραδιάς

Σε συνέντευξή του στην Εφημερίδα των Συντακτών, ο Γιώργος Θαλάσσης θυμάται τα γεγονότα εκείνης της βραδιάς και μιλάει για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο και το Νίκο Ρωμανό. Η Attica Voice αναδημοσιεύει ένα μέρος του άρθρου. Ολόκληρο το άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε εδώ:  

Έξι Δεκέμβρη 2008. Ώρα 20.50. Η σφαίρα του όπλου του ειδικού φρουρού Επαμεινώνδα Κορκονέα διαπερνάει την καρδιά του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και καρφώνεται στον δέκατο θωρακικό σπόνδυλο. Στην τσέπη του είχε ένα δώρο για το κορίτσι του, ενώ είχε βγει για τη γιορτή του φίλου του, Νίκου. Λίγο νωρίτερα, ένα περιπολικό λαµβάνει σήµα να µεταβεί στη λεωφόρο Αλεξάνδρας για µια τροχαία παράβαση. Από τον ασύρματο ακούγεται: «Αλεξάνδρας 72, ένα Nissan γκρι έχει σταθµεύσει πάνω στο πεζοδρόμιο και εμποδίζει τους πεζούς». Οι ειδικοί φρουροί Επ. Κορκονέας και Β. Σαραλιώτης μπαίνουν στο περιπολικό και ξεκινούν για το σημείο. Όμως, αντί να φτάσουν εκεί, σταματούν στη συμβολή των οδών Μεσολογγίου και Τζαβέλλα και διαπληκτίζονται με την παρέα του Αλ. Γρηγορόπουλου. Μπαίνουν στο περιπολικό και φεύγουν. Όπως αναφέρουν αυτόπτες μάρτυρες, λίγο αργότερα, επιστρέφουν πεζή φωνάζοντας προς την παρέα των παιδιών «ελάτε εδώ, ρε μουνιά, να σας γαμήσουμε». Ο Επ. Κορκονέας πυροβόλησε, ο Β. Σαραλιώτης δεν τον απέτρεψε. Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος δολοφονήθηκε μπροστά στους φίλους του στη συμβολή Μεσολογγίου και Τζαβέλλα. Από το ίδιο κιόλας βράδυ και για μέρες ολόκληρες το κέντρο της Αθήνας φλεγόταν. Οι δρόμοι είχαν κατακλυστεί από ανθρώπους μιας γενιάς που τα όνειρα και οι ανησυχίες της συγκεντρώθηκαν πάνω στο πρόσωπο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και πυροβολήθηκαν κι αυτά. Ο Επ. Κορκονέας εκείνο το βράδυ είχε πυροβολήσει μια ολόκληρη γενιά. Τη γενιά του Δεκέμβρη του ‘08

Ο Αλέξανδρος και ο Νίκος είναι συνδεδεμένοι για πάντα. Δεν χρειάζεται να προσπαθήσετε να τους συνδέσετε σε κάποιο κείμενο. Κανείς δεν μπορεί να τους αποσυνδέσει. Ο Νίκος είναι ένας άνθρωπος που η ζωή του έχει επιχειρηθεί να καταστραφεί και ό,τι κάνει το κάνει με πολύ μεγάλη δυσκολία. Αυτό όμως που έφερε εις πέρας αβίαστα ήταν το μνημείο για τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, εκεί, στη γωνία της δολοφονίας του. Οργάνωσε την εκδήλωση για τα εγκαίνια του μνημείου. Ήταν πάρα πολύ δύσκολο, πολύ δαπανηρό και είχε πολλές προεκτάσεις. Κι όμως ο Νίκος το κατάφερε. Και το κατάφερε γιατί η απόδοση δικαιοσύνης και η διασφάλιση της μνήμης του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου είναι ο σκοπός της ζωής του Νίκου

Ήταν και τα δύο παιδιά με πάρα πολύ μεγάλη ευαισθησία, πράγμα που δεν συναντάει κανείς εύκολα σε έφηβους αυτής της ηλικίας. Θυμάμαι τον Αλέξανδρο να έρχεται στο σχολείο το πρωί πιασμένος από το χέρι με την αδελφή του. Αυτή η εικόνα αυτών των παιδιών να έρχονται στο σχολείο πιασμένοι από το χέρι είναι μια εικόνα τρυφερότητας και αγάπης που δεν τη βλέπει κανείς εύκολα. Ως προς τον Νίκο, θυμάμαι την ανησυχία του και την αγωνία του όταν ήταν άρρωστος ένας φίλος του, μαθητής και αυτός του σχολείου, ο οποίος δυστυχώς δεν τα κατάφερε να ζήσει. Ο Νίκος είχε αναλάβει να παρηγορεί όλη την οικογένεια

«Μα τι έκαναν στα Εξάρχεια;»

Το σχολείο ήταν σε πολύ μεγάλο πένθος εκείνες τις μέρες. Όλοι μας. Μικροί, μεγάλοι. Θυμάμαι ότι ανέλαβαν κάποια παιδιά της ηλικίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου να ενημερώσουν τα μικρότερα παιδιά του Γυμνασίου για το ποιος ήταν ο Αλέξανδρος και πώς δολοφονήθηκε, σε μια συγκέντρωση στην αίθουσα του θεάτρου. Χαρακτηριστικό εκείνης της ημέρας ήταν όταν ένα παιδί της πρώτης Γυμνασίου, προφανώς δασκαλεμένο από τους γονείς του, ρώτησε «και τι ήθελαν αυτά τα παιδιά στα Εξάρχεια;» και το μεγάλο παιδί απάντησε «Μα, εγώ εκεί μένω, θα με ρωτήσετε γιατί μένω εκεί;». Αυτή η ερώτηση δεν έχει σταματήσει. Γινόταν και γίνεται μέχρι και σήμερα. Γινόταν στα δικαστήρια, και στο πρώτο και στο δεύτερο.

Μετά, αυτό το οποίο επικράτησε ήταν αυτή η φωνή του Αλ. Κούγια (συνήγορος υπεράσπισης Επ. Κορκονέα) που ήχησε παντού και έλεγε: «Αυτά τα παιδιά δεν είναι σαν τα δικά σας και σαν τα δικά μας». Έπρεπε το σχολείο να βγάλει μια ανακοίνωση αποκατάστασης της εικόνας και της προσωπικότητας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Όταν ακούγονται τέτοια πράγματα, πρέπει οπωσδήποτε να υπάρχει αντίλογος, μια διάψευση - και η καλύτερη προέλευση αυτής της διάψευσης είναι το σχολείο

Όσο για το πώς βίωσε εκείνες τις ημέρες του Δεκέμβρη του 2008, ο ίδιος λέει: «Ήταν κάτι το αναπάντεχο, κάτι που δεν θα μπορούσα να φανταστώ, ήταν ένα απίστευτα μεγάλο σοκ. Αυτό που δημιουργήθηκε μέσα μου περισσότερο από όλα ήταν η οργή. Το πένθος γεννά πολλές φορές οργή. Όμως αυτή η οργή δεν δημιουργήθηκε μόνο από το πένθος, προκλήθηκε και από όλη την προσπάθεια διαστρέβλωσης της πραγματικότητας, διότι από το ίδιο κιόλας βράδυ οι τηλεοράσεις έλεγαν ότι ο Κορκονέας πυροβόλησε στον αέρα για εκφοβισμό γιατί κινδύνευε η ζωή του και είχαν πραγματοποιηθεί πολύ μεγάλες ταραχές και μολότοφ. Αποδείχτηκε όμως ότι εκείνο το βράδυ δεν είχε πέσει καμία μολότοφ, αποδείχτηκε ότι ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος δεν είχε προκαλέσει καμία αναστάτωση, ούτε κανείς άλλος από την παρέα. Ήταν εκεί για να πουν χρόνια πολλά στον Νίκο και σε ακόμα έναν συμμαθητή τους. Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, που παρουσιάστηκε ως επικίνδυνος, είχε κανονίσει με τη μητέρα του να τον πάρει από τα Εξάρχεια την ώρα που θα έκλεινε το κατάστημά της στο κέντρο της Αθήνας. Όταν χτύπησε το τηλέφωνό της, εκείνη νόμιζε ότι ήταν ο Αλέξανδρος, όμως ήταν κάποιος τρίτος ο οποίος είχε πάρει το τηλέφωνο του Αλέξανδρου και την ειδοποίησε ότι είναι στο νοσοκομείο

Το φιάσκο στο Εφετείο

Σε μια προσπάθεια αντιστοιχίας της κρίσης της Δικαιοσύνης στη χώρα, η οποία έχει αναγνωρίσει δύο φορές το ελαφρυντικό του πρότερου έντιμου βίου στον Επ. Κορκονέα, με αποτέλεσμα να αποφυλακιστεί και να αναγκαστεί να παρέμβει ο Άρειος Πάγος προκειμένου να επιστρέψει στη φυλακή, αλλά την ίδια ώρα προφυλακίζει τον Νίκο Ρωμανό χωρίς να έχει στη διάθεσή της επαρκή ενοχοποιητικά στοιχεία, τα οποία όχι μόνο δεν συγκεντρώνουν τις προϋποθέσεις για το έσχατο μέτρο της προφυλάκισης, αλλά δεν επαρκούν ούτε καν για την απόδοση κατηγοριών, ο Γ. Θαλάσσης λέει:

Η δίκη ιδιαίτερα στο Εφετείο ήταν ένα φιάσκο. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι ταχυδακτυλουργικές κινήσεις έγιναν προκειμένου να αναγνωριστεί και τις δύο φορές αυτό το ελαφρυντικό στον Κοροκονέα. Στον άνθρωπο που τον φώναζαν «Ράμπο». Μάλιστα ο εισαγγελέας είπε ότι το «Ράμπο» σήμαινε ότι έκανε πάρα πολύ καλά τη δουλειά του και ότι πρέπει να λειτουργήσει υπέρ του. Σκεφτείτε να ήσασταν στη θέση της μητέρας του και να ακούγατε αυτά τα πράγματα από τον εισαγγελέα.

Τον Νίκο δεν τον προφυλάκισαν επειδή υπάρχουν στοιχεία ή επειδή πιστεύουν ότι έχουν στοιχεία στα χέρια τους. Τον προφυλάκισαν για λόγους εντυπωσιασμού της κοινωνίας. Τον προφυλάκισαν για να πουν ότι τώρα κινδυνεύετε από την τρομοκρατία, μην ασχολείστε με όλα τα τρομερά πράγματα που συμβαίνουν, να αποπροσανατολιστούμε και να θεωρήσουμε ότι ο Ρωμανός είναι επικίνδυνος και ότι από τη στιγμή που θα μπει ο Ρωμανός στη φυλακή είμαστε όλοι ασφαλείς. Ξέρουν ότι είναι αθώος. Δεν έχουν καμία αμφιβολία ότι είναι αθώος. Και αυτό κάνει την πράξη τους ακόμα πιο αισχρή, ακόμα πιο στυγερή. Δεν τους ενδιαφέρει αν τσαλακώνουν προσωπικότητες, ούτε αν σκοτώνουν ανθρώπους

Η «ντροπή του Χρυσοχοΐδη»

Τονίζοντας την έλλειψη κράτους δικαίου στη χώρα αλλά και την κυβερνητική στάση ως προς τα σώματα ασφαλείας τα οποία εγκληματούν, ο Γ. Θαλάσσης αναφέρθηκε σε άλλες υποθέσεις με δράστες αστυνομικούς. «Αν κάποιος αστυνομικός σκότωνε τον Νίκο Ρωμανό, θα πήγαινε ο υπουργός ΠροΠο στο κελί του να του συμπαρασταθεί, όπως πήγε ο Θεοδωρικάκος στην υπόθεση της δολοφονίας Σαμπάνη. Δεν πανηγύρισε ο υπουργός όταν το δικαστήριο αθώωσε τους αστυνομικούς στον Ζακ;

Το δόγμα είναι ότι όταν εγκληματεί αστυνομικός εν ώρα καθήκοντος, απαλλάσσεται. Μπορεί και να μην πάει καθόλου στο δικαστήριο και να πάει κατευθείαν η υπόθεση στο αρχείο. Αύριο (σ.σ. σήμερα) θα υπάρχουν 5.000 αστυνομικοί και drones στο κέντρο της Αθήνας. Αυτοί οι αστυνομικοί και τα drones θα είναι εκεί για να προστατεύσουν τον Χρυσοχοΐδη από τη μεγάλη ντροπή. Γιατί είναι ντροπή να έχει προφυλακίσει τον Νίκο Ρωμανό ξέροντας ότι είναι αθώος».

Αναφορικά με το αν ο Ν. Ρωμανός θα αναλάμβανε τις ευθύνες των πράξεών του –όπως έχει κάνει άλλωστε στο παρελθόν-, αν είχε την οποιαδήποτε εμπλοκή με την υπόθεση των Αμπελοκήπων, ο τέως γυμνασιάρχης συμπλήρωσε κατηγορηματικά: «Χωρίς καμία αμφιβολία».

Το ίδιο άλλωστε τονίζει και ο ίδιος [ο Νίκος Ρωμανός] στην επιστολή του, μέσα από τη φυλακή: «Από τον ματωμένο πεζόδρομο της Μεσολογγίου, τα ανακριτικά γραφεία, τους γκρίζους διαδρόμους των φυλακών, τα δικαστικά έδρανα, τον αργό θάνατο του εγκλεισμού. Από τις επιλογές που έκανα με όλη μου την ψυχή, επιλογές χαραγμένες με πραγματικό αίμα, με μεγάλο κόστος και αλύγιστα γόνατα, δεν παραδίδω ούτε χιλιοστό. Είναι κομμάτι της ιστορίας μιας γενιάς ανθρώπων που εξεγέρθηκε και στις πλάτες της οποίας, μεγάλα τμήματα του πολιτικού συστήματος ξέπλυνε τις αμαρτίες του κρεμώντας τη στα μανταλάκια του κατασταλτικού και μιντιακού κανιβαλισμού. Ομως τώρα δεν βρίσκομαι στη φυλακή επειδή έκανα συνειδητές επιλογές που κουβαλούσαν και αντίστοιχα ρίσκα. Αντίθετα, η ζωή μου πουλιέται ως ένα πολιτικό προϊόν στο ράφι του επικοινωνιακού σουπερμάρκετ, με το τίμημα της σακούλας να χρεώνεται σε εμένα, περιμένοντας τους επίδοξους ψηφοφόρους να ψωνίσουν κομμάτι κομμάτι το εμπόρευμα μέχρι την επόμενη φορά»

Το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου 2008 ο 37χρονος ειδικός φρουρός,  (είδος αστυνομικού και ίσως το πιο υποβαθμισμένο από το ίδιο το σύστημα) Επαμεινώνδας Κορκονέας, σήκωσε το όπλο του, σημάδεψε, πυροβόλησε και σκότωσε στα Εξάρχεια τον 15χρονο μαθητή Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο.

Την επομένη ξέσπασε ένα κύμα αγανάκτησης πανελλαδικής εμβέλειας, με τους νέους και τους εφήβους να πρωτοστατούν και που οδήγησε σε πρωτοφανούς έντασης ταραχές, κυρίως στη Αθήνα.

Επρόκειτο για τις «χειρότερες ταραχές από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας το 1974», σύμφωνα με την εφημερίδα «Καθημερινή.

Το αιματηρό περιστατικό και τα επακόλουθά του έλαβαν διεθνείς διαστάσεις και σε πολλές μεγαλουπόλεις του κόσμου διοργανώθηκαν εκδηλώσεις αλληλεγγύης και συμπαράστασης.

Αφού εκτονώθηκε το κύμα οργής, τα πράγματα επανήλθαν στη συνηθισμένη τους κατάσταση, η οποία οδήγησε μετά από 5 χρόνια στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τον παρακρατικό, εκτελεστικό βραχίονα αυτή τη φορά. Ο επίσημος κρατικός βραχίονας απλά ήταν μάρτυρας στη δολοφονία, χωρίς φυσικά να κάνει τίποτα για την εμποδίσει. Ο δε συλληφθείς δολοφόνος Ρουπακιάς, κατά τη σύλληψη του, είπε στα όργανα του επίσημου εκτελεστικού βραχίονα: «Δικός σας είμαι!». Αγνοούσε ο αδαής δολοφόνος πως οι εκτελεστικοί βραχίονες συναντιούνται μόνο όταν το διατάξει ο μεγάλος αρχηγός τους.

Ο δολοφόνος Κορκονέας έχει αποφυλάκιστεί και σήμερα κυκλοφορεί ελεύθερος

Επετειακό αφιέρωμα από την Attica Voice, το ντιοκιμαντέρ "Εξέγερση Δεκέμβρης 2008: Μόνος σου θα πας πιο γρήγορα, μαζί θα πάμε πιο μακριά"

Το ντοκιμαντέρ γυρίστηκε από την Κλεμ, μία Γαλλίδα αγωνίστρια του αντιεξουσιαστικού χώρου, που έμενε εκείνον τον καιρό στην Αθήνα, στην κατάληψη της Πατησίων και Σκαραμαγκά, η οποία εκκενώθηκε βίαια μαζί με την κατάληψη της βίλλας Αμαλία, το 2013. Τον ίδιο καιρό δυστυχώς, έφυγε ξαφνικά από τη ζωή και η Κλεμ, αφήνοντας την ταινία λίγο πριν από την τελική μορφή που θα ήθελε να της δώσει. (πληροφορίες από το κανάλι του Perseus999 στο Youtube)

"Όταν έχω να κρίνω ανάμεσα σ’ ένα παιδί 15 χρόνων, που πετάει μολότωφ, κι έναν τριαντάρη εκπαιδευμένο αστυνομικό, που κρατάει πιστόλι, εγώ είμαι με το μέρος του παιδιού και όχι του αστυνομικού"    Μάνος Χατζιδάκις

Δε μπορεί, κάτι θα του είπε, έτσι στα καλά καθούμενα ο άλλος τράβηξε πιστόλι; … Σίγουρα πήγαινε γυρεύοντας και αυτός , δε θα ήταν δα και το καλύτερο παιδί … Και δε μου λες, τι δουλειά είχε βραδιάτικα στα Εξάρχεια δεκαπέντε χρονών παιδί; … Και σε τελική ανάλυση, αν απλά δεν άρεσαν στον αστυνομικό τα μούτρα του όπως μου λες, δε θα έφταιγε ο αστυνομικός, τα μούτρα του παιδιού θα έφταιγαν …

Όσο συνέχιζε ο κυρ-Παντελής, τόσο περισσότερο παράλογη και αδιέξοδη γινόταν η συζήτηση. Ο κυρ-Παντελής είχε τη δουλίτσα του – αυτή την όποια κακοπληρωμένη δουλειά. Είχε το σπιτάκι του – αυτό για το οποίο πλήρωνε δάνεια και φόρους, πολλές φορές καθυστερημένα και με πολλές στερήσεις. Παρόλα αυτά, ο κυρ-Παντελής ήταν ικανοποιημένος. Είχε συνηθίσει να μην περιμένει από τη ζωή τίποτε περισσότερο. Τα άλλα, τα παραπάνω, το είχε αποδεχτεί ο κυρ-Παντελής πως ήταν για τους άλλους, τους μεγάλους. Αυτός ήταν ένας απλός και ήσυχος άνθρωπος. Αυτά τα λίγα που είχε, του έφταναν. Αυτά και η ησυχία του. Τίποτε περισσότερο δεν τον τρόμαζε, από το να μπλέξει. Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί κάποιοι περίεργοι φώναζαν και διαμαρτύρονταν. Ας κάτσουν να δουλέψουν, συνήθιζε να λέει. Αν είναι άξιοι θα τα καταφέρουν. Για τους υπόλοιπους, που δεν θα τα καταφέρουν, δε νοιαζόταν ο κυρ-Παντελής. Ήταν άξιοι της μοίρας τους. Ο ίδιος ήταν σίγουρος για την καπατσοσύνη του και πως καμία αναποδιά δε θα συνέβαινε σε αυτόν

Ο κυρ-Παντελής δεν είναι μόνος του σ’ αυτόν τον κόσμο. Σαν κι αυτόν υπάρχουν πολλοί, οι περισσότεροι. Είναι οι παροιμιώδεις μέσοι ανθρωπάκοι του Βολφ Μπίρμαν, που συνηθίζουν την κάθε βρωμιά αρκεί να έχουν γεμάτο το ντορβά. Είναι οι αυτόδουλοι του Κώστα Βάρναλη που έχουν παραδώσει αμαχητί την ελευθερία τους και τα όνειρά τους ως αντάλλαγμα μιας ήσυχης ζωής, μακριά από μπελάδες. Είναι τα Ανθρωπάκια του Βίλχελμ Ράιχ που φθονούν όποιον σηκώνει κεφάλι γιατί τους θυμίζει τη δική τους ανεπάρκεια αλλά παράλληλα δεν έχουν και κανέναν ενδοιασμό να τον ανακηρύξουν σε ήρωα και να τον επευφημήσουν αν αυτός επικρατήσει. Πάντα με το νικητή τα Ανθρωπάκια. Αρκεί μόνο να παίρνουν κάτι από τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι της καλοπέρασης των μεγάλων.