«Τεό, ο γείτονάς μου». Μία από τις ταινίες που θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε την πρώτη ημέρα του Φεστιβάλ Ραφήνας, την Παρασκευή 24/9

Τεό, ο γείτονάς μου / Σκηνοθεσία Χρήστος Καρτέρης / Διάρκεια 14 λεπτά

Τον Τεό τον λατρέψαμε από την πρώτη σκηνή. Μπορεί από τους άλλους να χαρακτηριστεί ιδιόρρυθμος, εμμονικός, περιθωριακός, ψυχαναγκαστικός. Αυτός όμως είναι εντάξει με τον εαυτό του και ξέρει να παίρνει χαρές με τα μικρά καθημερινά πράγματα. Ίσως όλοι να γνωρίζουμε κάποιον σαν κι αυτόν, που μπορεί κιόλας να ντρεπόμαστε να συστήσουμε στον καθώς πρέπει κύκλο μας. Και που μπορεί μεν να τον λατρέψαμε, αλλά μάλλον δε θα θέλαμε να ήμασταν σαν αυτόν. Ίσως γιατί ο Τεό είναι από εκείνα τα παράξενα όντα που δεν θα κυνηγήσουν και δε θα γνωρίσουν ποτέ την πολυπόθητη επιτυχία, με την έννοια που έχουμε μάθει να δίνεται στη λέξη. Ίσως όμως επειδή είναι και ο ανακλαστικός καθρέφτης των δικών μας καταπιεσμένων εμμονών και των δικών μας κουκουλωμένων μαχών με τη μοναξιά.

Η ταινία απέσπασε στο 43ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, το βραβείο ντοκιμαντέρ. Τον Τεό, ερμηνεύει ο ίδιος ο Τεό, γείτονας του σκηνοθέτη Χρήστου Καρτέρη

O σκηνοθέτης

Ο Χρήστος Καρτέρης είναι σκηνοθέτης, μοντέρ και ηθοποιός. Έχει βραβευτεί με το βραβείο Καλύτερου Πρωτοεμφανιζόμενου Άνδρα Ηθοποιού για την ταινία «Ψυχή Βαθιά» του Παντελή Βούλγαρη στο 16ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας». Έχει σκηνοθετήσει τις μικρού μήκους ταινίες: «Τεό, ο γείτονάς μου» (2020), «De Nuevo»(2013), «Το Ρόδι» (2011). Η τελευταία του ταινία «Τεό, ο γείτονάς μου» κέρδισε το Βραβείο Καλύτερου Ντοκιμαντέρ στο 43ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας το Σεπτέμβριο του 2020. 

Σε συνέντευξή του στο artplay.gr, ο Χρήστος Καρτέρης αφηγείται : « Ένα βράδυ πριν 6 χρόνια κατηφόριζα από το σπίτι μου προς το γειτονικό μπουγατσοπωλείο. Εκεί τα βράδια αργά, δούλευε ένας καλός μου φίλος. Άραζα και του έκανα παρέα όσο μπορούσα. Ο Τεό σύχναζε κι αυτός εκεί γιατί μένει κοντά. Όταν τον είδα πρώτη φορά παραξενεύτηκα. Δεν πέρασε απαρατήρητος. Μου κέντρισε την προσοχή το στυλ του και η παράξενη φιγούρα του. Εκείνο το βράδυ γνωριστήκαμε και πιάσαμε την κουβέντα. Από τότε μπήκε μέσα στην καρδιά μου. Έγινε φίλος μου. Πολλά τέτοια βράδια τα βγάζαμε εκεί. Όλα αυτά τα χρόνια έμαθα πολλά πράγματα για αυτόν κι αυτός για εμένα. Αναπτύχθηκε μια πολύ ιδιαίτερη σχέση.

Η ζωή, ο μικρόκοσμος, οι συνήθειες, οι αντιλήψεις, οι επιθυμίες, οι σκέψεις και το πρόσωπο του Τεό είχαν ριζώσει μέσα μου. Ένιωθα μεγάλη ανάγκη να μιλήσω κινηματογραφικά για αυτόν τον άνθρωπο. Είχα χρόνια να κάνω ταινία κι ένιωθα δημιουργικά στάσιμος. Περιμένοντας τις αξιολογήσεις και τις εγκρίσεις των σεναρίων που είχα καταθέσει για χρηματοδότηση, αποφάσισα να δράσω μόνος μου κ έτσι σκέφτηκα να κάνω ένα ντοκιμαντέρ για το γείτονά μου»