Ο αυτοκινητόδρομος της βιομηχανικής ζώνης της περιοχής Ελευσίνας - Ασπροπύργου, ο Αυτοκινητόδρομος 65, χωρίζει δυο κόσμους του περιθωρίου: τους παλιούς μετανάστες από τον Πόντο από τους νέους μετανάστες, που έχουν έρθει από την Αλβανία, το Πακιστάν και την Αφρική. Οι δυο κοινότητες δεν επικοινωνούν μεταξύ τους και βρίσκονται συνεχώς σε αντιπαλότητα και σύγκρουση. Δυο αδέλφια. Ο Ισαάκ και η Σίμα είναι δυο αδέλφια που ζουν από τη μια μεριά της γέφυρας, όμως αντιμετωπίζουν με διαφορετικό τρόπο τις αντιπαλότητες των δύο πλευρών. Η Σίμα είναι πολύ πιο ανοιχτή στη διαφορετικότητα από ό,τι ο αδελφός της και της αρέσει να περνά στην αντίπαλη πλευρά

Το Motorway 65 είναι μια ακόμη ταινία που μπορούμε να δούμε στο 3^ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Ραφήνας το Σάββατο 24/9. Είναι μια ταινία που, μέσα από τη σχέση δύο αδελφών, χωρίς να φωνάζει, βρίσκει την ευκαιρία να μιλήσει για πολλά. Για το περιθώριο, για τον ρατσισμό, για τη θέση της γυναίκας, για τους αναλώσιμους εργάτες, για την κουλτούρα της βίας. Κόντρα σε αυτή την κουλτούρα της βίας, κοινό χαρακτηριστικό σε όλους τους αντρικούς πληθυσμούς του περιθωρίου, οι δυο γυναίκες της ιστορίας πορεύονται αλλιώς

Σε συνέντευξή της, η σκηνοθέτης του έργου, Εύη Καλογηροπούλου αναφέρει:

« Η ιδέα για την ταινία ήρθε μέσα από μια επίσκεψη σε ένα τοπικό εργοστάσιο πυρομαχικών που έκλεισε πριν από τρία χρόνια στην ελληνική βιομηχανική πόλη του Ασπρόπυργου. Στο δωμάτιο συνελεύσεων των εργαζομένων, υπήρχαν γκράφιτι από γυναίκες της δεκαετίας του ’90 που αγωνίστηκαν για τα εργασιακά τους δικαιώματα. Κατά τη διάρκεια της επίσκεψης μου, ο διευθυντής ασφάλειας του εργοστασίου μου περιέγραψε τη διαδικασία δημιουργίας ενός συστατικού πυρομαχικών με πολλές λεπτομέρειες, ειδική ορολογία και τεχνικούς όρους.

Οι ιστορίες που άκουγα για τις συνεχιζόμενες διαμάχες μεταξύ διαφόρων τοπικών ομάδων συμπλήρωσαν την εμπειρία μου σε αυτό το πολύ ξεχωριστό μέρος και με οδήγησαν εκείνη τη στιγμή στην ανάγκη να δημιουργήσω μια ιστορία που να μιλά για όλα αυτά τα στοιχεία.

Οπτικά, το πιο σημαντικό και δύσκολο έργο μου ήταν η απεικόνιση του ιδιαίτερου βιομηχανικού τοπίου του Ασπροπύργου, ένα μέρος με έντονες πατριαρχικές αποχρώσεις, όπως υπαγορεύει η ίδια η βιομηχανία. Με ενδιέφερε να συλλάβω το γυναικείο στοιχείο σε ένα τόσο δυστοπικό, βιομηχανικό περιβάλλον. Τις δυσκολίες, δηλαδή, που αντιμετωπίζει μια γυναίκα όταν ζει και εργάζεται εκεί, αλλά και τη δύναμη και την αίσθηση της γυναικείας ενδυνάμωσης που προκύπτει μέσα από την εμπειρία τέτοιων δυσμενών συνθηκών. Αφετηρία μου ήταν οι ίδιες οι ιστορίες γυναικών που εργάζονταν σε επιχειρήσεις όπως ήταν το εργοστάσιο πυρομαχικών με τα γκράφιτι (όπου δυστυχώς συνέβαιναν εργατικά ατυχήματα με θύματα τις γυναίκες) και οι οποίες αποτέλεσαν και πηγή ενημέρωσης για την πρωταγωνίστρια, τη Sima.

Παράλληλα, συνέλεξα ιστορίες και μαρτυρίες που μιλούσαν για την εχθρότητα διαφόρων εθνοπολιτισμικών ομάδων που συνυπάρχουν στην περιοχή εδώ και χρόνια: από τη μία πλευρά του αυτοκινητόδρομου, η ελληνική κοινότητα της Μαύρης Θάλασσας (Έλληνες που μετανάστευσαν από τη Ρωσία στην Ελλάδα, μερικοί από τους οποίους έχουν εγκατασταθεί στον Ασπρόπυργο) και, από την άλλη, μετανάστες από τα Βαλκάνια, την Ασία και από όλη την Αφρική.

Αυτή η ένταση μεταξύ τους, ένα εξαιρετικά σημαντικό στοιχείο στον ιστό της ταινίας, επανέρχεται μέσω της έντονης παρουσίας αγώνων πολεμικών τεχνών στην περιοχή. Το κικ μποξ και η ελεύθερη πάλη παίζει κυρίαρχο ρόλο στη ζωή των κατοίκων, καθώς δεν έχουν πολλά μέρη όπου μπορούν να συναντηθούν, να διασκεδάσουν και να κοινωνικοποιηθούν.

Σε αυτό το πλούσιο, υπερτοπικό μωσαϊκό ανθρώπων και εμπειριών, η διατήρηση της αυθεντικότητας ήταν σημαντική. Πέρα από τους τρεις κύριους επαγγελματίες ηθοποιούς, οι υπόλοιποι είναι απλοί άνθρωποι που εμφανίζονται ως οι εαυτοί τους και όλοι οι αθλητές της ταινίας είναι πραγματικοί αθλητές τοπικών συλλόγων, για τους οποίους – στην ταινία όπως και στη ζωή – τα αθλήματα έχουν ιδιαίτερη σημασία: λιγότερο ως ένα μέσο απόσπασης της προσοχής και περισσότερο ως μια διέξοδο από αυτό το δυστοπικό τοπίο και ως μια ελπίδα για μια καλύτερη ζωή.

Η θνησιμότητα και το φύλο και η ξενοφοβική βία μπαίνουν στο παιχνίδι καθώς το σώμα αναδύεται ως σύμβολο ενδυνάμωσης, το πιο άμεσο μέσο προστασίας της αίσθησης του εαυτού ιδίως για κοινωνικά περιθωριοποιημένες ομάδες, καθώς επίσης και ως οχυρό ενάντια στις προόδους του καπιταλισμού και τις βίαιες εκδηλώσεις»

Σκηνοθεσία, Σενάριο & Παραγωγή: Εύη Καλογηροπούλου

Ηθοποιοί: Έλλη Τρίγγου, Αργύρης Πανταζάρας, Ξένια Ντάνια, Στάθης Παπαδόπουλος

Executive Producers: Χριστίνα Μουμούρη, Μίνα Ντρέκη

Διεύθυνση Φωτογραφίας: Χριστίνα Μουμούρη

Φωτογράφος second unit: Δαμιανός Αρωνίδης

Μοντάζ: Χρήστος Γιαννακόπουλος

Ήχος: Γιάννης Αντύπας

Σχεδιασμός Ήχου: Mohammed Rowe

Μιξάζ: Κώστας Φυλακτίδης

Color Grading: Δημήτρης Καρτέρης `

Μουσική: Mohammed Rowe, Νέγρος του Μοριά (Kevin Zans Ansong), Masla.G (Γιώργος Κιοσσές-Τασόπουλος)

Ενδυματολογία: Μάρλι Αλειφέρη

Μακιγιάζ: Ιωάννα Λυγίζου

Διευθυντής Παραγωγής: Ρωμανός Αργυρόπουλος-Ιωάννου

Βοηθός Σκηνοθέτη: Ανδρέας Παπανικόλας

Συμπαραγωγοί: Ελευσίνα 2021 Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, Marni Films, Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου