Είναι στιγμές που περνούν και αφήνουν μία τόσο γλυκιά αίσθηση χαράς, ικανοποίησης, απόλαυσης που τις ακολουθεί η πίκρα της μετάνοιας που δεν προνοήσαμε να τις «αποθηκεύσουμε» ή να τις διαδώσουμε, στο μέτρο που μπορεί ο καθένας. Ίσως να φταίει και η λειψή ή καθυστερημένη ενημέρωση, αλλά αυτό είναι που απλά επιτείνει την απογοήτευση, αφού η ενημέρωση μας για τα καλά που συμβαίνουν είναι σχεδόν αποκλειστικά δική μας επιλογή και δράση.

Την Παρασκευή 14/2, από καλή τύχη βρεθήκαμε στην αίθουσα του κινηματογράφου ΤΡΙΑΝΟΝ, όπου παρακολουθήσαμε ένα μέρος, από το σε εξέλιξη φεστιβάλ, Positively Different. Ένα κινηματογραφικό γεγονός, μία πολύ καλή δουλειά, από πλευράς αισθητικής αλλά και παραγωγής. Μία δουλειά που φιλοδοξούσε να έχει και σίγουρα είχε σοβαρή επίδραση στο  κοινό αλλά και ευρύτερα, μία κοινωνία, σαν την ελληνική. Την  ελληνική κοινωνία που στέκεται πάντα στο βολικό και την επίφαση, ενώ ταυτόχρονα αρνείται την αλήθεια. Μία κοινωνία που αγαπά την ψεύτικη  λάμψη των πραγμάτων και δεν προσέχει το φως που εκπέμπει ο ίδιος άνθρωπος.

(Από το ισπανικό Las Oltras Camas - Τα κρεβάτια των άλλων)

Ήταν μία μικρή γιορτή του κινηματογράφου. Μία γιορτή της τέχνης και της αισθητικής αλλά προ πάντων του αγώνα. Του αγώνα για την ανακάλυψη του βλέμματος του «άλλου», της αποκατάστασης της κανονικότητας που περικλείει όλους τους ανθρώπους και όχι την «κανονικότητα» των ολίγων.

Γράφουμε στην Attica Voice για την φεστιβαλική αυτή εμπειρία  σα να γράφουμε ένα ημερολόγιο πεπραγμένων, μία καταγραφή του χθες ενώ πρόκειται για το ακριβώς αντίθετο. Πρόκειται για ένα όραμα του αύριο. Ένα όραμα, όπως άλλωστε είναι και το προϊόν  του καλού κινηματογράφου,  το παιδί των καλών τεχνών.

Η παραγωγή του φεστιβάλ αναφέρει στην ιστοσελίδα του

Το Positively Different Short Film Festival εστιάζει στη διαθεματικότητα και τις διασταυρούμενες διακρίσεις. Ακολουθεί περίπλοκες διαδρομές στοχεύοντας να δώσει χώρο σε “αόρατες” ιστορίες να ακουστούν και να προβληθούν, ιστορίες χαρακτήρων, ανθρώπων και κοινοτήτων που αντιμετωπίζουν την περιθωριοποίηση στην κοινωνία της κανονικότητας λόγω των ταυτοτήτων που φέρουν.

Αν και παρακολουθήσαμε μόνο τις συζητήσεις μετά τις ερασιτεχνικές προβολές της 14ης Φεβρουαρίου, την ενότητα Overcoming barriers  και την συζήτηση με τους δημιουργούς που ακολούθησε, ακόμα κουβαλάμε στη σκέψη μας τις εικόνες και τα μηνύματα των ταινιών που είδαμε. Συμπεραίνουμε πως σίγουρα πρέπει πια να παρακολουθούμε από πιο κοντά ανάλογες δουλειές των διοργανωτών της ομάδας Inter Alia

Αυτό  σίγουρα ήταν  ένα διαφορετικό φεστιβάλ.