Δεύτερη μέρα σήμερα για το 3ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Ραφήνας, ενός Φεστιβάλ που διοργανώνεται από ανήσυχους πολίτες της πόλης και φιλοδοξεί να ταράξει λίγο τα βαλτώδη νερά της απάθειας και της αδράνειας προσφέροντας παράλληλα ανάσες αισθητικής και πολιτισμού

Σήμερα, Κυριακή 25/9 , στον κινηματογράφο ΑΕΛΛΩ της Ραφήνας θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε ταινίες από το Positively Different Short Film Festival . Ενός Φεστιβάλ που επικεντρώνεται στις πολλαπλές όψεις της καταπίεσης προσεγγίζοντας θέματα όπως το φύλο, τη σεξουαλικότητα, τη φυλή, την τάξη, την εθνικότητα, τη θρησκεία, την αρτιμέλεια, μέσα από ιστορίες ομάδων και ατόμων που  βιώνουν καταπίεση.

Οι ταινίες που θα προβληθούν είναι

1. Feeling Through ( Doug Roland, ΗΠΑ) , διάρκειας 18'

Μια ιστορία για την απίθανη σχέση μεταξύ ενός εφήβου και ενός κωφού τυφλού

2. The Market Man (Paola Cirredu, Ιταλία), διάρκειας 19'

Ο Μάριο είναι ένας ρακοσυλλέκτης που ζει καθημερινά μέσα στην αγορά και το περιθώριο της.

3. Beauty (Θάνος Λυμπερόπουλος, Ελλάδα), διάρκειας 20'

Η Κάλλη είναι μια νεαρή άνεργη κοπέλα που ζει με την καταπιεστική μητέρα της και βρίσκει διέξοδο στον κόσμο του YouTube και των καλλυντικών, ώσπου θα φτάσει στα άκρα για να ικανοποιήσει τους λιγοστούς subscribers, διατηρώντας την τέλεια εικόνα της.

4. The whore’s chair (Mar Navarro, Ισπανία), διάρκειας 15'

Η Μάργκα, που εκπορνεύεται σε μια βιομηχανική περιοχή, δέχεται μια αιφνιδιαστική επίσκεψη από την αδερφή της Λουτσία, η οποία εδώ και πολλά χρόνια φροντίζει τη μητέρα τους που πάσχει από Αλτσχάιμερ. 

5. The Uninhabitable Ones (Anderson Bardot , Βραζιλία), διάρκειας 25'

Μια βραζιλιάνικη εταιρεία σύγχρονου χορού προετοιμάζεται για μια παράσταση που αντιμετωπίζει ως θέμα τη μαύρη ομοφυλοφιλία. Παράλληλα με τις πρόβες, ο χορογράφος χτίζει μια φιλία με τον Πέδρο, ένα μαύρο αγόρι

Το Positively Different είναι ένα Φεστιβάλ που επικεντρώνεται στις πολλαπλές όψεις της καταπίεσης προσεγγίζοντας θέματα όπως το φύλο, τη σεξουαλικότητα, τη φυλή, την τάξη, την εθνικότητα, τη θρησκεία, την αρτιμέλεια, μέσα από ιστορίες ομάδων και ατόμων που  βιώνουν καταπίεση. Φιλοδοξεί επίσης να ενισχύσει τη δημιουργικότητα, τη δικτύωση και τη διεκδίκηση δικαιωμάτων από τις ομάδες αυτές, που ως τώρα δεν είχαν εκπροσώπηση.

Το Positively Different ξεκίνησε επίσημα το 2020 και κατάφερε μέσα σε τρία μόλις χρόνια να καταλάβει μια υψηλή θέση στο ημερολόγιο των εγχώριων κινηματογραφικών Φεστιβάλ. Όπως δηλώνει το μέλος της οργανωτικής επιτροπής του Φεστιβάλ, Μελ Καλφαντή σε συνέντευξη που έδωσε τον περασμένο Ιούλιο στο 3pointmagazine :

“ Το φεστιβάλ αντικατοπτρίζει το πως θα θέλαμε να είναι ο κόσμος εν γένει: γεμάτος πολυφωνία, και χρώματα που ακούγονται, βλέπονται και βιώνονται. Κάθε φορά που έχουμε τόσο έντονο και θετικό συναίσθημα μέσα στην αίθουσα στο τέλος των προβολών και των συζητήσεων που τις ακολουθούν, νιώθουμε ότι ο κόσμος αυτός μπορεί τελικά να είναι εφικτός.

Εμείς από την πλευρά μας επιβεβαιώνουμε πως ο κόσμος αυτός είναι εφικτός και είναι δικός μας. Πως όσο και να μας πληγώνουν, σκοτώνουν, περιορίζουν, φιμώνουν, ο δρόμος μας είναι προς το φως- και πως το φως αυτό που βγαίνει από μέσα μας είναι αυτό που μας κρατάει αλληλέγγυα και ζωντανά. Πως την ασφάλεια που διεκδικούμε έχουμε τη συλλογική δύναμη να τη δημιουργήσουμε, πως ο δικός μας πλανήτης δεν έχει αυστηρές κάθετες γραμμές, αλλά πολύχρωμες ακαθόριστες ζωγραφιές. Πως δεν ρομαντικοποιούμε το τραύμα μας, αλλά το φροντίζουμε, το ενσωματώνουμε και το μετατρέπουμε σε χώρο συμπεριληπτικό, χώρο ακτιβιστικό, πως αντέχουμε, θα αντέχουμε και πως με αγάπη και αποδοχή θα συνεχίσουμε να είμαστε όσα οι πολλοί φοβούνται: ορατά”

Περισσότερα όμως για την ιστορία της πολύ ενδιαφέρουσας αυτής διοργάνωσης μπορούμε να μάθουμε από ολόκληρη τη συνέντευξη:

Θέλεις να ξεκινήσουμε τη συζήτησή μας μιλώντας για τον τίτλο του φεστιβάλ;

Ο τίτλος “Positively Different” αντικατοπτρίζει την κοινή μας ιδεολογία, το λόγο για τον οποίο διοργανώνουμε το φεστιβάλ. Στόχος μας είναι να δοθεί χώρος για την ανάδειξη της διαφορετικότητας και των διαφορετικών θέσεων στις οποίες ανήκουν τα εκάστοτε υποκείμενα λόγω του τόπου στον οποίο γεννήθηκαν, του τρόπου με τον οποίο αναπτύχθηκαν και των ταυτοτήτων που φέρουν. Θέλουμε να μιλήσουμε για το πώς αυτές οι ταυτότητες ή αλλιώς θέσεις, επηρεάζουν τις ζωές μας, πως δημιουργούν συνδέσεις και αποστάσεις, επικοινωνώντας υπό το πρίσμα της μη κακοποιητικής, μη στοχοποιητικής αίσθησης της διαφορετικότητας. Αναγνωρίζουμε, δηλαδή, τη διαφορετικότητα σαν μία θετική έκφανση της κοινωνίας μας και ως τέτοια πρέπει να συζητιέται γιατί υπάρχουν πολλές εκφάνσεις της διαφορετικότητας που πράγματι συζητιούνται, υπάρχουν στον δημόσιο λόγο και αναδεικνύονται, αλλά αναδεικνύονται με τρόπο προβληματικό. Αυτό το οποίο προσπαθούμε είναι να φέρουμε την αλλαγή αυτής της αφήγησης, μέσα από τη συλλογική προσπάθεια και συνύπαρξη.

Πότε ξεκίνησε η ιδέα για τη διοργάνωση αυτού του φεστιβάλ;

Το φεστιβάλ έκανε τα πρώτα του βήματα το 2018, μέσω του ευρωπαϊκού project εκπαίδευσης “Through the Lens of the other”. Μέσα από το πρόγραμμα αυτό φέραμε κοντά οργανώσεις που εργάζονται από κοινού με διαφορετικές ομάδες μειονοτήτων, και αξιοποιήσαμε τον κινηματογράφο ως μέσο ελεύθερης έκφρασης των εμπειριών τους μέσω της δημιουργίας αναπαραστάσεων. Το φεστιβάλ, ωστόσο, ξεκίνησε επίσημα το 2020 και διένυσε φέτος την τρίτη του χρονιά.

Πώς κύλησε αυτό το ταξίδι από το 2018 ως και σήμερα;

Δεν είχαμε φανταστεί πως το φεστιβάλ θα αναπτυχθεί σε κάτι το τόσο μεγάλο. Στην αρχή αντιμετωπίσαμε αρκετές δυσκολίες γιατί στοχεύσαμε στο να προσελκύσουμε άτομα με πολύ διαφορετικές διαδρομές, χωρίς να είναι καθόλου δεδομένο πως θα υπήρχε αλληλοκατανόηση και σύμπνοια προς έναν κοινό στόχο μεταξύ τους. Τα εμπόδια, ωστόσο, πολύ γρήγορα μετατράπηκαν σε ενδυνάμωση, και κάπως έτσι αυτό το project κατέληξε σε δημιουργίες ερασιτεχνικών ταινιών μικρού μήκους, από ερασιτεχνικές ομάδες νέων που συμμετείχαν σε αυτές. Τότε, αποφασίσαμε πως αντί να προγραμματίσουμε μία απλή προβολή των ταινιών όπως συνηθίζεται στα πλαίσια των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, θέλουμε να κάνουμε ένα άνοιγμα σε περισσότερο επαγγελματικές δουλειές και να δημιουργήσουμε ένα χώρο ο οποίος μπορεί να είναι συμπεριληπτικός και να προσελκύσει ακόμη περισσότερο κόσμο. Εν τέλει, και χωρίς να το περιμένουμε, ένα φεστιβάλ στο οποίο δουλεύουμε πρακτικά πέντε άτομα και μια ομάδα εθελοντών, έφτασε να έχει sold out προβολές ένα Σαββατοκύριακο που χιόνιζε στην Αθήνα τον Μάρτιο. Αυτό είναι κάτι που μας συγκίνησε, γιατί φαίνεται πως παρόλη την ένταση και το άγχος, το γεγονός πως δουλεύουμε αλληλέγγυα και με αγάπη φέρνει ανταπόκριση.

Με ποιο τρόπο επιλέγονται οι ταινίες προς προβολή;

Αρχικά, ανακοινώνουμε έναν ανοιχτό διαγωνισμό μέσω της πλατφόρμας FilmFreeway, καλώντας δημιουργούς από οποιοδήποτε μέρος του κόσμου να υποβάλλουν την ταινία τους.  Ο διαγωνισμός παραμένει εν ενεργεία για δύο μήνες, που σημαίνει πως λαμβάνουμε κάθε χρόνο έναν μεγάλο αριθμό ταινιών-  φαντάσου πως την πρώτη χρονιά ξεκινήσαμε με 3.000 ταινίες! Προκειμένου να γίνει η διαλογή των ταινιών που θα προβληθούν στο φεστιβάλ,  συγκροτούμε μία ομάδα εθελοντών και εθελοντριών η οποία ακολουθεί μία σειρά εκπαιδεύσεων αναφορικά με το ζήτημα της διαθεματικότητας και των διακρίσεων, και τη διαδικασία εκπαιδευτικής κινηματογράφου και αξιολόγησης ταινιών. Στη συνέχεια, χωριζόμαστε σε ομάδες, βλέπουμε τις ταινίες, τις συζητάμε ανά εβδομάδα και εξετάζουμε συλλογικά την πρόσθετη αξία τους στο πρόγραμμα. Μέσω της καταληκτικής μας επιλογής στοχεύουμε σε μία ισορροπία, αναλογιζόμενα όχι μόνο την ποιότητα και το περιεχόμενο της εκάστοτε ταινίας, αλλά και τη σύνδεση των ταινιών μεταξύ τους, τον τρόπο με τον οποίο «συνομιλούν» δηλαδή, προκειμένου να επιτύχουμε την ύπαρξη μιας διαθεματικής οπτικής, και την εκπροσώπηση διαφορετικών χωρών και καταγωγών.

Επομένως, ποιο είναι το περιεχόμενο των θεματικών του φεστιβάλ;

Οι ενότητες περιεχομένου φτιάχνονται κάθε χρόνο εξαρχής. Η εστίαση του φεστιβάλ επικεντρώνεται σε ζητήματα διακρίσεων, μειονοτήτων, και κοινωνικών συνθηκών όπως είναι το φύλο, η φυλή, η τάξη, ο σεξουαλικός προσανατολισμός, η σωματική ικανότητα, η ψυχική υγεία. Αυτά είναι τα θέματα που πάντα έρχονται και επανέρχονται στο φεστιβάλ, ο τρόπος ωστόσο με τον οποίο διαμορφώνονται οι τελικές θεματικές συμπεριλαμβανομένων των πάνελ, εξαρτάται από τις ταινίες που προβάλουμε. Φέτος, για παράδειγμα, διοργανώσαμε μία ανοιχτή συζήτηση με τίτλο: “Συμπτώματα Αρρενωπότητας”, η οποία πλαισιώθηκε από ταινίες που προέβαλαν το πως η έννοια της αρρενωπότητας, μία έννοια την οποία καταλαβαίνουμε κυρίως κακοποιητικά, μπορεί να επανανοηματοδοτηθεί, και πως ο σεξουαλικός προσανατολισμός, η ικανότητα, η ηλικία τη διαρρηγνύουν, την αποσταθεροποιούν. Ήταν ένα έναυσμα για να διερευνήσουμε πως μπορούμε να σκεφτούμε με άλλους τρόπους.

Προηγουμένως μου είπες πως τα εισιτήρια του φεστιβάλ ήταν sold out. Θεωρείς πως ενός τέτοιου τύπου φεστιβάλ το οποίο με φεμινιστική και ακτιβιστική χροιά δίνει χώρο στην έκφραση της διαφορετικότητας γεμίζοντας με κόσμο τις αίθουσες του, δείχνει μία κοινωνία που ωριμάζει;

Νομίζω ότι το φεστιβάλ εντάσσεται σε ένα πλαίσιο κόσμου που έχει την ανάγκη να μιλήσει για τις έννοιες που διαπραγματευόμαστε, έχει ανάγκη να συναντηθεί, και κυρίως έχει ανάγκη να δει ένα διαφορετικό  δημιούργημα από τις συνήθεις ταινίες που παράγονται από λευκούς cis άντρες. Επίσης, με την πρόσφατη έκρηξη του ελληνικού “me too”, την αναγνώριση της έννοιας της γυναικοκτονίας στο δημόσιο λόγο και της αυξημένης ορατότητας που δίνεται στα ολοένα αυξανόμενα περιστατικά γυναικοκτονιών, έχει δημιουργηθεί αυτόματα ο χώρος και κυρίως η ανάγκη να συζητήσουμε περισσότερο ανοιχτά. Είναι γεγονός ότι η έννοια της εθνοτικότητας, ίσως όχι με τον ακαδημαϊκό της χαρακτήρα, αλλά με την ουσιαστική της κατανόηση, παίρνει πλέον χώρο και πολύς περισσότερος κόσμος ενδιαφέρεται να μιλήσει για αυτήν. Υπάρχει ωστόσο σίγουρα και η άλλη πλευρά, η αντιδραστική, η οποία γίνεται παράλληλα πιο βίαιη και έντονη. Ο περισσότερος κόσμος είναι, δηλαδή, μαζί μας, αλλά υπάρχει και πολύς κόσμος που βρίσκεται απέναντί μας.

Αν μπορούσες να ξεχωρίσεις μία δυνατή στιγμή του φεστιβάλ, ποια θα ήταν αυτή?

Φέτος, αποτέλεσε εξαιρετική πρωτοβουλία η διοργάνωση πρωινών προβολών αποκλειστικά για μαθητές Γυμνασίου και Λυκείου. Προσαρμόσαμε την απεύθυνση του  προγράμματος σε ηλικίες 13 έως 17 ετών, χωρίς να κάνουμε ωστόσο εκπτώσεις σε όσα θέλαμε να δείξουμε και να συζητήσουμε. Συνομιλώντας, εκτός άλλων, για τρανς ταυτότητες, και αναπηρία, τα παιδιά μας απέδειξαν πως είναι πολύ πιο έτοιμα και ανοιχτά στην αποδοχή από το ενήλικο κοινό και η θετική τους ανταπόκριση ήταν συγκλονιστική. Μία πολύ έντονη στιγμή ήταν όταν στο τέλος της προβολής, και εφόσον είχαμε ολοκληρώσει ένα q&a δυόμιση ωρών, ανέβηκαν ξαφνικά σαράντα παιδιά στη σκηνή, φτιάχνοντας ένα μεγάλο κύκλο γύρω από τις σκηνοθέτριες, λέγοντάς τους «ευχαριστώ», αρνούμενα να αφήσουν τον χώρο. Υπήρξαν πολλές ξεχωριστές στιγμές στη διάρκεια του φεστιβάλ, αλλά η εικόνα αυτή μας άγγιξε πολύ.

Έχω την αίσθηση πως δεν δίνονται ιδιαίτερες ευκαιρίες σε μαθητές και μαθήτριες να εκτίθενται σε τέτοιου είδους θεματικές και προβολές. Εσείς πως καταφέρατε να φέρετε τόσα παιδιά στο φεστιβάλ?

Χρειάστηκε πολύ προσωπική προσπάθεια στην επίτευξη της επικοινωνίας με τα σχολεία, λαμβάνοντας υπόψιν το ζήτημα της σκληρής γραφειοκρατίας που υπάρχει γύρω από την πρόσβαση σε αυτά. Δεν το βάλαμε ωστόσο κάτω και στο τέλος η επιμονή μάς μας δικαίωσε . Βέβαια, σε ορισμένες περιπτώσεις, οι γονείς δεν  ενέκριναν την παρουσία των παιδιών τους στις προβολές και υπήρξαν απουσίες μαθητών. Σε κάθε περίπτωση,  πολλά παιδιά παρευρέθηκαν και φάνηκε να τους ενδιαφέρει και να τους αρέσει το περιεχόμενο των όσων είδαν και άκουσαν. Την επόμενη χρονιά στοχεύουμε στην προσέγγιση ακόμη μεγαλύτερου αριθμού παιδιών.

Υπάρχει κάποια σκέψη που θα ήθελες να μοιραστείς κλείνοντας την κουβέντα μας;

Το φεστιβάλ αντικατοπτρίζει το πως θα θέλαμε να είναι ο κόσμος εν γένει: γεμάτος πολυφωνία, και χρώματα που ακούγονται, βλέπονται και βιώνονται. Κάθε φορά που έχουμε τόσο έντονο και θετικό συναίσθημα μέσα στην αίθουσα στο τέλος των προβολών και των συζητήσεων που τις ακολουθούν, νιώθουμε ότι ο κόσμος αυτός μπορεί τελικά να είναι εφικτός.

Εμείς από την πλευρά μας επιβεβαιώνουμε πως ο κόσμος αυτός είναι εφικτός και είναι δικός μας. Πως όσο και να μας πληγώνουν, σκοτώνουν, περιορίζουν, φιμώνουν, ο δρόμος μας είναι προς το φως- και πως το φως αυτό που βγαίνει από μέσα μας είναι αυτό που μας κρατάει αλληλέγγυα και ζωντανά. Πως την ασφάλεια που διεκδικούμε έχουμε τη συλλογική δύναμη να τη δημιουργήσουμε, πως ο δικός μας πλανήτης δεν έχει αυστηρές κάθετες γραμμές, αλλά πολύχρωμες ακαθόριστες ζωγραφιές. Πως δεν ρομαντικοποιούμε το τραύμα μας, αλλά το φροντίζουμε, το ενσωματώνουμε και το μετατρέπουμε σε χώρο συμπεριληπτικό, χώρο ακτιβιστικό, πως αντέχουμε, θα αντέχουμε και πως με αγάπη και αποδοχή θα συνεχίσουμε να είμαστε όσα οι πολλοί φοβούνται: ορατά.

Πρώτη ημέρα σήμερα για το 3ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Ραφήνας. Ενός Φεστιβάλ που για τρίτη συνεχόμενη χρονιά φιλοδοξεί να προσφέρει ανάσες πολιτισμού και αισθητικής αλλά και να συμβάλλει με τη θεματική των ταινιών του στην ανάπτυξη του προβληματισμού πάνω σε σύγχρονα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα. Πράγματα δηλαδή που βρίσκονται παραγκωνισμένα - για να μην πούμε υπό διωγμό – στο σύγχρονο κόσμο της ελαφρότητας, της ευτέλειας, του αμοραλισμού και της άγνοιας.

Σήμερα, Σάββατο 24/9 , στον κινηματογράφο ΑΕΛΛΩ της Ραφήνας, πρώτη ημέρα του Φεστιβάλ, θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε έντεκα βραβευμένες ελληνικές ταινίες μικρού μήκους από το περσινό, 44ο Φεστιβάλ Δράμας. Πρόκειται για ταινίες ποικίλης θεματολογίας και ύφους, που είναι βέβαιο πως δε θα περάσουν απαρατήρητες

Οι ταινίες που θα παιχτούν, κατά σειρά προβολής, είναι :

Α’ Ενότητα

1. Από το μπαλκόνι, του Άρη Καπλανίδη, διάρκειας 12 λεπτών.

2. A summer place της Αλεξάνδρας Ματθαίου, διάρκειας 21 λεπτών.

3. Brutalia-days of labour, του Μανώλη Μαυρή, διάρκειας 26 λεπτών

4. Δεν θέλω να ξεχάσω τίποτα, της Βαγγελιώς Σουμέλη, διάρκειας 5 λεπτών

5. Motorway 65, της Εύης Καλογηροπούλου, διάρκειας 15 λεπτών

Β’ Ενότητα

6. Last visit, του Σπύρου Αλιδάκη, διάρκειας 14 λεπτών

7. Όλα τα πλάσματα της νύχτας, της Μέμης Κούπα, διάρκειας 15 λεπτών

8. Το Βανκούβερ, της Άρτεμης Αναστασιάδου, διάρκειας 23 λεπτών

9. Horsepower, του Σπύρου Σκάνδαλου, διάρκειας 15 λεπτών

10. Ο φοιτητής, του Βασίλη Καλαμάκη, διάρκειας 8 λεπτών

11. Αμυγδαλή, της Μαρίας Χατζάκου, διάρκειας 22 λεπτών

Αυτό που έχετε εσείς να κάνετε είναι να πάρετε την καλή σας διάθεση και μια ζακέτα και να έρθετε στον κινηματογράφο ΑΕΛΛΩ της Ραφήνας , γύρω στις 7.30, προετοιμασμένοι για έναν τρίωρο κινηματογραφικό Μαραθώνιο

… Και κάτι τελευταίο. Μην ξεχάσετε να ενισχύσετε, με όποιο ποσό επιθυμείτε, το κουτί που θα δείτε μπροστά στην είσοδο. Τα χρήματα θα διατεθούν υπέρ του αγώνα που διεξάγει το Μεγάλο Ρέμα της Ραφήνας για να εξασφαλίσει την ύπαρξή του κόντρα στα σχέδια εγκιβωτισμού, εγκλωβισμού και τελικής εξαφάνισής του.

Διπλός είναι λοιπόν ο στόχος του Φεστιβάλ και ζητούμε γι αυτό την αμέριστη στήριξή σας

Ο αυτοκινητόδρομος της βιομηχανικής ζώνης της περιοχής Ελευσίνας - Ασπροπύργου, ο Αυτοκινητόδρομος 65, χωρίζει δυο κόσμους του περιθωρίου: τους παλιούς μετανάστες από τον Πόντο από τους νέους μετανάστες, που έχουν έρθει από την Αλβανία, το Πακιστάν και την Αφρική. Οι δυο κοινότητες δεν επικοινωνούν μεταξύ τους και βρίσκονται συνεχώς σε αντιπαλότητα και σύγκρουση. Δυο αδέλφια. Ο Ισαάκ και η Σίμα είναι δυο αδέλφια που ζουν από τη μια μεριά της γέφυρας, όμως αντιμετωπίζουν με διαφορετικό τρόπο τις αντιπαλότητες των δύο πλευρών. Η Σίμα είναι πολύ πιο ανοιχτή στη διαφορετικότητα από ό,τι ο αδελφός της και της αρέσει να περνά στην αντίπαλη πλευρά

Το Motorway 65 είναι μια ακόμη ταινία που μπορούμε να δούμε στο 3^ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Ραφήνας το Σάββατο 24/9. Είναι μια ταινία που, μέσα από τη σχέση δύο αδελφών, χωρίς να φωνάζει, βρίσκει την ευκαιρία να μιλήσει για πολλά. Για το περιθώριο, για τον ρατσισμό, για τη θέση της γυναίκας, για τους αναλώσιμους εργάτες, για την κουλτούρα της βίας. Κόντρα σε αυτή την κουλτούρα της βίας, κοινό χαρακτηριστικό σε όλους τους αντρικούς πληθυσμούς του περιθωρίου, οι δυο γυναίκες της ιστορίας πορεύονται αλλιώς

Σε συνέντευξή της, η σκηνοθέτης του έργου, Εύη Καλογηροπούλου αναφέρει:

« Η ιδέα για την ταινία ήρθε μέσα από μια επίσκεψη σε ένα τοπικό εργοστάσιο πυρομαχικών που έκλεισε πριν από τρία χρόνια στην ελληνική βιομηχανική πόλη του Ασπρόπυργου. Στο δωμάτιο συνελεύσεων των εργαζομένων, υπήρχαν γκράφιτι από γυναίκες της δεκαετίας του ’90 που αγωνίστηκαν για τα εργασιακά τους δικαιώματα. Κατά τη διάρκεια της επίσκεψης μου, ο διευθυντής ασφάλειας του εργοστασίου μου περιέγραψε τη διαδικασία δημιουργίας ενός συστατικού πυρομαχικών με πολλές λεπτομέρειες, ειδική ορολογία και τεχνικούς όρους.

Οι ιστορίες που άκουγα για τις συνεχιζόμενες διαμάχες μεταξύ διαφόρων τοπικών ομάδων συμπλήρωσαν την εμπειρία μου σε αυτό το πολύ ξεχωριστό μέρος και με οδήγησαν εκείνη τη στιγμή στην ανάγκη να δημιουργήσω μια ιστορία που να μιλά για όλα αυτά τα στοιχεία.

Οπτικά, το πιο σημαντικό και δύσκολο έργο μου ήταν η απεικόνιση του ιδιαίτερου βιομηχανικού τοπίου του Ασπροπύργου, ένα μέρος με έντονες πατριαρχικές αποχρώσεις, όπως υπαγορεύει η ίδια η βιομηχανία. Με ενδιέφερε να συλλάβω το γυναικείο στοιχείο σε ένα τόσο δυστοπικό, βιομηχανικό περιβάλλον. Τις δυσκολίες, δηλαδή, που αντιμετωπίζει μια γυναίκα όταν ζει και εργάζεται εκεί, αλλά και τη δύναμη και την αίσθηση της γυναικείας ενδυνάμωσης που προκύπτει μέσα από την εμπειρία τέτοιων δυσμενών συνθηκών. Αφετηρία μου ήταν οι ίδιες οι ιστορίες γυναικών που εργάζονταν σε επιχειρήσεις όπως ήταν το εργοστάσιο πυρομαχικών με τα γκράφιτι (όπου δυστυχώς συνέβαιναν εργατικά ατυχήματα με θύματα τις γυναίκες) και οι οποίες αποτέλεσαν και πηγή ενημέρωσης για την πρωταγωνίστρια, τη Sima.

Παράλληλα, συνέλεξα ιστορίες και μαρτυρίες που μιλούσαν για την εχθρότητα διαφόρων εθνοπολιτισμικών ομάδων που συνυπάρχουν στην περιοχή εδώ και χρόνια: από τη μία πλευρά του αυτοκινητόδρομου, η ελληνική κοινότητα της Μαύρης Θάλασσας (Έλληνες που μετανάστευσαν από τη Ρωσία στην Ελλάδα, μερικοί από τους οποίους έχουν εγκατασταθεί στον Ασπρόπυργο) και, από την άλλη, μετανάστες από τα Βαλκάνια, την Ασία και από όλη την Αφρική.

Αυτή η ένταση μεταξύ τους, ένα εξαιρετικά σημαντικό στοιχείο στον ιστό της ταινίας, επανέρχεται μέσω της έντονης παρουσίας αγώνων πολεμικών τεχνών στην περιοχή. Το κικ μποξ και η ελεύθερη πάλη παίζει κυρίαρχο ρόλο στη ζωή των κατοίκων, καθώς δεν έχουν πολλά μέρη όπου μπορούν να συναντηθούν, να διασκεδάσουν και να κοινωνικοποιηθούν.

Σε αυτό το πλούσιο, υπερτοπικό μωσαϊκό ανθρώπων και εμπειριών, η διατήρηση της αυθεντικότητας ήταν σημαντική. Πέρα από τους τρεις κύριους επαγγελματίες ηθοποιούς, οι υπόλοιποι είναι απλοί άνθρωποι που εμφανίζονται ως οι εαυτοί τους και όλοι οι αθλητές της ταινίας είναι πραγματικοί αθλητές τοπικών συλλόγων, για τους οποίους – στην ταινία όπως και στη ζωή – τα αθλήματα έχουν ιδιαίτερη σημασία: λιγότερο ως ένα μέσο απόσπασης της προσοχής και περισσότερο ως μια διέξοδο από αυτό το δυστοπικό τοπίο και ως μια ελπίδα για μια καλύτερη ζωή.

Η θνησιμότητα και το φύλο και η ξενοφοβική βία μπαίνουν στο παιχνίδι καθώς το σώμα αναδύεται ως σύμβολο ενδυνάμωσης, το πιο άμεσο μέσο προστασίας της αίσθησης του εαυτού ιδίως για κοινωνικά περιθωριοποιημένες ομάδες, καθώς επίσης και ως οχυρό ενάντια στις προόδους του καπιταλισμού και τις βίαιες εκδηλώσεις»

Σκηνοθεσία, Σενάριο & Παραγωγή: Εύη Καλογηροπούλου

Ηθοποιοί: Έλλη Τρίγγου, Αργύρης Πανταζάρας, Ξένια Ντάνια, Στάθης Παπαδόπουλος

Executive Producers: Χριστίνα Μουμούρη, Μίνα Ντρέκη

Διεύθυνση Φωτογραφίας: Χριστίνα Μουμούρη

Φωτογράφος second unit: Δαμιανός Αρωνίδης

Μοντάζ: Χρήστος Γιαννακόπουλος

Ήχος: Γιάννης Αντύπας

Σχεδιασμός Ήχου: Mohammed Rowe

Μιξάζ: Κώστας Φυλακτίδης

Color Grading: Δημήτρης Καρτέρης `

Μουσική: Mohammed Rowe, Νέγρος του Μοριά (Kevin Zans Ansong), Masla.G (Γιώργος Κιοσσές-Τασόπουλος)

Ενδυματολογία: Μάρλι Αλειφέρη

Μακιγιάζ: Ιωάννα Λυγίζου

Διευθυντής Παραγωγής: Ρωμανός Αργυρόπουλος-Ιωάννου

Βοηθός Σκηνοθέτη: Ανδρέας Παπανικόλας

Συμπαραγωγοί: Ελευσίνα 2021 Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, Marni Films, Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου

«Είναι εύκολο να ξεχνάς … κι είναι σαν να πεθαίνεις». Η Μαριαλένα μιλάει με την αδερφή της, τη Μάγδα, στο τηλέφωνο. Η Μάγδα πηγαίνει στην κηδεία της μητέρας της. Η Μαριαλένα θα μείνει σπίτι. Θα την παρακολουθήσει από το κινητό της τηλέφωνο. Θα μιλήσει με την αδελφή της, θα θυμηθούν, θα γελάσουν, θα κλάψουν. Και δεν θα ξεχάσουν

Συγκινητική και ευαίσθητη, η ταινία «Δεν θέλω να ξεχάσω τίποτα» πήρε το Βραβείο Σεναρίου στο 44ο Φεστιβάλ Δράμας και είναι μία από τις ταινίες που θα δούμε το Σάββατο 24/9 στον κινηματογράφο ΑΕΛΛΩ της Ραφήνας στα πλαίσια του 3^ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Ραφήνας.

Σε συνέντευξη που έδωσε η σκηνοθέτης και σεναριογράφος Βαγγελιώ Σουμέλη και σε ερώτηση που της έγινε γιατί έκανε αυτή την ταινία, ανέφερε:

«Είναι μια πολύ προσωπική στιγμή. Περισσότερο συναίσθημα και λιγότερο ιστορία. Είναι Μάρτιος στο πρώτο lockdown. Γενέθλιος μήνας. Ένας θάνατος, μια κηδεία, δώδεκα από εμάς. Οι έξι μέσα, οι τέσσερις έξω, οι δύο από μακριά. Η ιδέα ήταν νομίζω του μπαμπά μου. Έψαχνε να βρει τρόπο να αποχαιρετήσει η μαμά μου την αγαπημένη της αδερφή. Όταν επέστρεψα σπίτι, άρχισα να γράφω. Άναρχα. Συνειρμικά. Κάτι σαν ημερολόγιο. Πάντα γράφω. Λέξεις ,μνήμες. Όταν θυμάσαι έχεις μια δεύτερη ευκαιρία. Έτσι θα περιέγραφα την ταινία. Μια δεύτερη ευκαιρία να πω αντίο»

Σενάριο & Σκηνοθεσία: Βαγγελιώ Σουμέλη

Ηθοποιοί: Ρομάννα Λόμπατς, Μαρίνα Αργυρίδου

Διεύθυνση Φωτογραφίας: Γιώργος Ραχματούλιν

Μοντάζ: Θοδωρής Αρμάος

Πρωτότυπη Μουσική: Olga Ogomanic

Ήχος & Σχεδιασμός Ήχου: Παναγιώτης Παπαγιαννόπουλος

Μίξη Ήχου: Ηλίας Φλάμμος

Digital Artist: Αιμίλιος Αβραάμ

Color Grading: Άγγελος Μάντζιος

Βοηθός Κάμερας/ DIT: Μιχάλης Καλιδώνης

Τίτλοι/ Αφίσα: Αλέξανδρος Δροσόπουλος

Υποτιτλισμός: Eric Karoullas

Παραγωγή: Βαγγελιώ Σουμέλη, Γιώργος Ραχματούλιν, Ηλίας Κτιστάκης/ White Balance