*γλωσσικό ολίσθημα ή γλωσσική κατάρρευση;

Όποιος ασχολείται με τα κοινά, όποιος εκφέρει δημόσιο λόγο, πρέπει τουλάχιστον να ομιλεί την γλώσσα στην οποία θέλει να διατυπώσει τον δημόσιο αυτόν λόγο του.

Απανωτές γκάφες, λεκτικές ή νοηματικές, ακόμα χειρότερες στην περίπτωση που περιέχουν πολιτικό σημαινόμενο. Όπως η φράση Παναγιωτόπουλου τις προάλλες, προς τον διοικητή των αμερικανικών χερσαίων δυνάμεων στην Ευρώπη, πως

«Πολεμήσαμε στο πλάι των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, οι άνδρες μας μάτωσαν δίπλα σε Αμερικανούς στρατιώτες στους πολέμους στους οποίους συμμετείχαμε, και αυτό θα γίνει επίσης και στο μέλλον».

Μαζί με  τα σοβαρά, όπως το τελευταίο του Παναγιωτόπουλου, υπάρχουν τα ανατριχιαστικά και ακραία επικίνδυνα, όπως το πρόσφατο του Βορίδη, που σε ζωντανή μετάδοση, στο κανάλι ΣΚΑΪ, περιέγραψε την αστυνομική βία ως «στοιχείο αναγκαστικότητας». Δικαιολογεί δηλαδή την αστυνομική βία, ενώ παράλληλα αποδίδει τον χαρακτηρισμό «δομικό στοιχείο της Αριστεράς» στη βία. Αλλά τι περιμένει κανείς από τον θαυμαστή του Παπαδόπουλου και δηλωμένο χουντικό Βορίδη; Πως ανένηψε με την ενσωμάτωση του στη «μεγάλη δεξιά παράταξη»;

Όλο γλύκα