Στις 14 Ιουλίου 1921, οι Nicola Sacco και Bartolomeo Vanzetti, αναρχικοί Ιταλοί μετανάστες στις ΗΠΑ, καταδικάζονται σε θάνατο κατηγορούμενοι – άδικα όπως αποδείχθηκε πολύ αργότερα και αναγνώρισε δημόσια το 1977, ο τότε κυβερνήτης της Μασαχουσέτης Μάικλ Δουκάκης - για τη δολοφονία ενός ταμία και ενός φύλακα εργοστάσιου στη Μασαχουσέτη και την κλοπή 15.000 δολαρίων

Οι Sacco και Vanzetti κρίνονται ένοχοι και καταδικάζονται σε θάνατο, μετά από μία αμφιλεγόμενη δίκη επτά εβδομάδων στην οποία ήταν απροκάλυπτη η εχθρότητα και η μεροληψία των αρχών κατά των αναρχικών μεταναστών. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο πρόεδρος του δικαστηρίου απευθυνόμενος στους ενόρκους κατά τη διάρκεια της δίκης είπε: «Αυτός ο άνδρας, (ο Vanzetti) αν και μπορεί να μην διέπραξε το έγκλημα που του αποδίδεται, είναι παρόλα αυτά ένοχος, επειδή είναι εχθρός των θεσμών μας» 

Και ήταν πράγματι εχθροί των θεσμών, καθώς πρωτοστατούσαν στις απεργιακές κινητοποιήσεις εκείνης της περιόδου και ήταν πρωτοπόροι οργανωτές των εργατικών συνδικάτων, ενώ είχαν ενεργή συμμετοχή στο αντιπολεμικό κίνημα.

Με την ανακοίνωση της ετυμηγορίας των ενόρκων, ο Nicola Sacco φώναξε: «Είμαι αθώος!».

Με την έκδοση της απόφασης αρχίζουν διαμαρτυρίες στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη και στη Λατινική Αμερική. Στο γραφείο του κυβερνήτη μαζεύονται δεκάδες εκκλήσεις με εκατοντάδες χιλιάδες υπογραφές. Η υπεράσπιση κάνει αίτημα αναψηλάφησης της δίκης, αλλά απορρίπτεται. Στη συνέχεια, στρέφονται στο Ανώτατο δικαστήριο μα και πάλι το αίτημά τους δεν γίνεται δεκτό. Έξι χρόνια αργότερα, στις 23 Αυγούστου 1927, ακολουθεί η εκτέλεσή τους στην ηλεκτρική καρέκλα.

Η είδηση της εκτέλεσης έβγαλε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στους δρόμους σε όλο τον κόσμο. Στη Γενεύη πάνω από 5.000 διαδηλωτές καταστρέφουν οτιδήποτε αμερικανικό βρίσκεται στο δρόμο τους, αυτοκίνητα, καταστήματα, κινηματογράφους που πρόβαλλαν αμερικανικές ταινίες. Στο Παρίσι η αμερικανική πρεσβεία περικυκλώνεται από τανκς προκειμένου να προστατευθεί. Στη Γερμανία ξεσπάνε βίαια επεισόδια με αποτέλεσμα έξι άνθρωποι να χάσουν τη ζωή τους.

«Δεν θα ευχόμουν ποτέ σ’ ένα σκυλί, δεν θα ευχόμουν ποτέ σε ένα φίδι, δεν θα ευχόμουν ποτέ στο πιο χαμερπές και δυστυχισμένο πλάσμα της γης, να περάσει όσα υπέφερα εγώ, για πράγματα για τα οποία δεν είμαι ένοχος. Αλλά έχω πειστεί πως είμαι ένοχος για όλα όσα υποφέρω. Υποφέρω γιατί είμαι ριζοσπάστης και, αλήθεια, είμαι ριζοσπάστης. Υποφέρω γιατί είμαι Ιταλός και, αλήθεια, είμαι Ιταλός. Υποφέρω περισσότερο απ’ όλα για την οικογένειά μου και την αγαπημένη μου, παρά για τον εαυτό μου. Αλλά είμαι τόσο σίγουρος πως έχω το δίκιο με το μέρος μου, ώστε αν μπορούσατε να με εκτελέσετε δυο φορές, και αν μπορούσα να ξαναγεννηθώ ακόμα δύο, θα ζούσα την ίδια ζωή και θα έκανα ότι έχω ήδη κάνει. Bartolomeo Vanzetti »

Το 1977, ο τότε κυβερνήτης της Μασαχουσέτης (όπου έγινε η εκτέλεση), Μάικλ Δουκάκης, αναγνώρισε επίσημα την αδικία και το κρατικό έγκλημα και αποκατέστησε τη μνήμη των Σάκο και Βαντσέτι 

Για αυτούς τους δύο ανθρώπους μιλάει το τραγούδι που έγραψαν η Joan Baez και ο Ennio Morricone για την ταινία "Sacco e Vazetti" που σκηνοθέτησε το 1971 ο Τζουλιάνο Μοντάλντο

«Here's to you, Nicola and Bart

rest forever within our hearts

The last and final moment is yours

that agony is your triumph»