Πανάρχαια συνήθεια ο πόλεμος. Για την ακρίβεια, όλη η ανθρώπινη ιστορία είναι ένας συνεχής πόλεμος με ελάχιστα διαλείμματα ειρήνης. Και αν οι σημερινές γενιές στην Ελλάδα δεν έζησαν πολέμους, ήταν θέμα ευνοϊκής συγκυρίας των παγκόσμιων συσχετισμών. Τίποτα δεν εγγυάται πως αυτή η τύχη θα εξακολουθεί να μας συνοδεύει. Πόσο μάλλον όταν η σημερινή κυβέρνηση ανοίγει μέτωπα παντού.

Από τη μια οι κρυφές συμφωνίες της ελληνικής κυβέρνησης για αποστολή οπλισμού στην Ουκρανία. Από την άλλη, οι κρυφές συνδιαλλαγές για αντικατάσταση του οπλισμού που στέλνει η Ελλάδα με άλλον, παλαιού τύπου και άμεσου εκσυγχρονισμού του έναντι σοβαρού αντιτίμου. Από την τρίτη πλευρά, η διατάραξη των σχέσεων με τη Ρωσία, με την οποία διατηρούσαμε ανέκαθεν καλές σχέσεις (και με τον εισβολέα Πούτιν). Από την τέταρτη πλευρά, η διατάραξη των σχέσεων και με το Ιράν, καθώς λειτουργήσαμε ως χωροφύλακας των Αμερικανών και κατασχέσαμε ιρανικό πετρέλαιο. Όταν, δε, ήρθαν πολύ σύντομα τα ιρανικά αντίποινα με την κατάσχεση ελληνικών δεξαμενόπλοιων, εμείς ψελλίσαμε κάτι περί πειρατείας και διεθνούς νομιμότητας, τη στιγμή που είχαμε κάνει προηγουμένως ακριβώς το ίδιο. Τελικά, βέβαια, αποφασίσαμε να επιστρέψουμε το ιρανικό πετρέλαιο για να μπορέσουν να πάρουν πίσω οι δικοί μας εφοπλιστές τα καράβια τους.

Και βέβαια από παντού οι "σύμμαχοι" που όταν χρειάστηκε η υποστήριξη τους, αυτοί προτίμησαν τη σιωπή. Ειδικά σε ό,τι αφορά τις διενέξεις των ελληνοτουρκικών κυβερνήσεων που χαίρονται ως νήπια τη συμμετοχή τους στο ΝΑΤΟ.

Είναι βέβαια και η άσπονδη φίλη μας, η Τουρκία, που από τη μια αποδεικνύεται εξαιρετική στην παγκόσμια διπλωματία και από την άλλη, παίζει με μας - για τους δικούς της εσωτερικούς λόγους - το παιχνίδι του φόβου του πολέμου.

Την ίδια στιγμή, ενώ εμείς είμαστε οι κομπάρσοι στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, αποδεικνυόμαστε όπως πάντα πρωταγωνιστές σε διαλόγους καφενείου στα εγχώρια τηλεοπτικά κανάλια. Ενώ μπροστά μας μαίνεται ένας πόλεμος που δεν μας παραδειγματίζει ώστε να καταλάβουμε πως η εμπλοκή μας δεν μπορεί παρά να είναι καταστροφική, τόσο για εμάς τους ίδιους όσο και για τη χώρα, εμείς κοιμόμαστε εφησυχασμένοι γιατί "η τουρκική πρόκληση πήρε απάντηση" από κάποιον υψηλόβαθμο ένστολο σε κάποιο τηλεοπτικό πάνελ της συμφοράς.

Ναύαρχοι και στρατηγοί αμφιβόλου πνευματικής διαύγειας φιλοξενούνται στα κανάλια από δημοσιογράφους εγνωσμένης άγνοιας και ελλείμματος ευαισθησίας και διαμηνύουν, με παντελή έλλειψη υπευθυνότητας, στο παραλυμένο από χρόνια τηλεοπτικό κοινό, πως εμείς θα είμαστε οι νικητές σε ένα πόλεμο. Έναν πόλεμο που ουσιαστικά ευχήθηκε ο ναύαρχος ε.α Εγκολφόπουλος λέγοντας: «Μακάρι [οι Τούρκοι] να κάνουν κίνηση». Λες και πρόκειται για καυγά καφενείου ή σχολικού προαυλίου.

Οι άρχοντες του πολέμου διψούν για αίμα, τρέφονται από αυτό. Οι πολεμικές βιομηχανίες βαράνε τα τύμπανα του πολέμου και οι εθνικιστές πολιτικοί κάθε χώρας σέρνουν πρώτοι το χορό. Και πίσω τους ακολουθεί όλος αυτός ο εκχυδαϊσμένος απαίδευτος όχλος, η πλειοψηφία κάθε χώρας, που αρέσκεται να βαυκαλίζεται με εθνικές υπερηφάνειες και εθνικά κατορθώματα. Μέχρι να έρθει η καταστροφή. Αλλά ούτε και τότε δεν πρόκειται να βάλουν μυαλό. Για εκδίκηση θα μιλάνε και θα τροφοδοτείται συνεχώς ο αέναος κύκλος του μίσους

Για τα γουρούνια του πολέμου τραγουδούν οι Black Sabbath. Για τους στρατηγούς που συγκεντρώνονται σαν τις μάγισσες και για τους πολιτικούς που , αφού αποφασίσουν τον πόλεμο, οι ίδιοι κρύβονται και αφήνουν τη δουλεία στους φτωχούς :

«Generals gathered in their masses / Just like witches at black masses / Evil minds that plot destruction / Sorcerers of death's construction

… Politicians hide themselves away / They only started the war / Why should they go out to fight? / They leave that role to the poor»

Για τους εμπόρους του πολέμου τραγουδά ο Bob Dylan που θεωρούν πως ο κόσμος είναι δικό τους παιχνίδια και τους ρωτά αν με τα λεφτά που βγάζουν θα μπορέσουν να αγοράσουν συγχώρεση για τα εγκλήματά τους.

« Come you masters of war/You that build the big guns/You that build the death planes/
You that build all the bombs/You that hide behind walls/You that hide behind desks

… You that never done nothin' / But build to destroy / You play with my world / Like it's your little toy / You put a gun in my hand / And you hide from my eyes / And you turn and run farther / When the fast bullets fly

… Let me ask you one question / Is your money that good? / Will it buy you forgiveness /
Do you think that it could? / I think you will find / When your death takes its toll / All the money you made / Will never buy back your soul»

Οι Pink Floyd βάζουν τα σκυλιά του πολέμου να μιλήσουν για τον εαυτό τους. « Σκυλιά του πολέμου και άντρες του μίσους … το νόμισμά μας είναι σάρκα και κόκκαλα … η κόλαση άνοιξε και βγήκε προς πώληση … Μαζευτείτε και παζαρέψτε … θα πούμε ψέματα και θα εξαπατήσουμε … ακόμα και οι αφέντες μας δεν ξέρουν τον ιστό που υφαίνουμε … ένας κόσμος, είναι πεδίο μάχης … ένας κόσμος, και θα τον γκρεμίσουμε … τα σκυλιά του πολέμου δεν διαπραγματεύονται … τα σκυλιά του πολέμου δεν θα συνθηκολογήσουν … θα πάρουν και θα δώσεις … Και πρέπει να πεθάνεις για να ζήσουν»

« … Dogs of war and men of hate / With no cause, we don't discriminate / Discovery is to be disowned / Our currency is flesh and bone / Hell opened up and put on sale / Gather 'round and haggle / For hard cash, we will lie and deceive / Even our masters don't know the web we weave

… One world, it's a battleground / One world, and we will smash it down

… The dogs of war don't negotiate / The dogs of war won't capitulate / They will take and you will give / And you must die so that they may live»

“Πόσους δρόμους πρέπει να περπατήσει κανείς
για να μπορέσει να θεωρηθεί άντρας;
Πάνω από πόσες θάλασσες πρέπει να πετάξει ένα πουλί
μέχρι να μπορέσει να ξεκουραστεί στην αμμουδιά;
Πόσες φορές πρέπει να φύγουν οι σφαίρες απ΄τα κανόνια
μέχρι να απαγορευθούν ;

Την απάντηση, φίλε μου, την παίρνει ο αέρας
Η απάντηση φεύγει και χάνεται μαζί με τον άνεμο

Πόσα χρόνια μπορεί να υπάρχει ένα βουνό
μέχρι να το σαρώσει η θάλασσα;
Πόσα χρόνια πρέπει να είναι σκλάβοι οι άνθρωποι
μέχρι να τους επιτραπεί να ζήσουν ελεύθεροι;
Πόσες φορές μπορεί ένας άνθρωπος να στρέφει το κεφάλι του
προσποιούμενος ότι απλά δεν βλέπει;

Την απάντηση, φίλε μου, την παίρνει ο αέρας
Η απάντηση φεύγει και χάνεται μαζί με τον άνεμο

Πόσες φορές πρέπει κανείς να κοιτάξει ψηλά
μέχρι να μπορέσει να δει τον ουρανό;
Πόσα αφτιά πρέπει κανείς να έχει
για να μπορέσει να ακούσει το κλάμα των συνανθρώπων του;
Πόσοι θάνατοι χρειάζονται για να καταλάβει κανείς
πως ;ήδη πάρα πολλοί άνθρωποι έχουν πεθάνει;

Την απάντηση, φίλε μου, την παίρνει ο αέρας
Η απάντηση φεύγει και χάνεται μαζί με τον άνεμο”

Robert Allen Zimmerman, ή αλλιώς Bob Dylan. Γεννημένος στις 24 Μαΐου του 1941, πριν από 80 χρόνια ακριβώς. Ίσως ο άνθρωπος που πιο πολύ απ’ όλους, μαζί με τους Beatles, επηρέασε τη σύγχρονη μουσική σκηνή. Αγαπήθηκε και τιμήθηκε από πολλούς. Κατακρίθηκε, επίσης από πολλούς που δεν μπορούσαν να αποδεχτούν ότι εκεί που νόμιζαν πως είναι δικός τους, αυτός ξεγλιστρούσε και χάραζε καινούργιο δρόμο. Ο Bob Dylan τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 2016.

«Μερικές φορές λες πράγματα σ’ ένα τραγούδι, ακόμη κι αν υπάρχει μικρή πιθανότητα να είναι αληθινά. Κι άλλες φορές λες πράγματα που δεν έχουν καμία σχέση με την αλήθεια αυτού που θέλεις να πεις, και άλλοτε λες πράγματα που όλοι ξέρουν ότι είναι αληθινά. Ταυτόχρονα, πάλι, σκέφτεσαι ότι η μοναδική αλήθεια στη γη είναι ότι δεν υπάρχει αλήθεια στη γη».

Το είχε πει άλλωστε από νωρίς … The answer, my friend, is blowin’ in the wind ... The answer is blowin’ in the wind