Γέλα, γέλα πουλί μου γέλα

γέλα, κι είν’ η ζωή μια τρέλα

Ήταν Μάρτιος του 1985 όταν κυκλοφόρησαν τα «Ζεστά ποτά», ο πρώτος δίσκος των Χάρη και Πάνου Κατσιμίχα. Ένας δίσκος που περιφερόταν για χρόνια από τη μία δισκογραφική εταιρεία στην άλλη και που χρειάστηκε τη διορατικότητα του Μανώλη Ρασούλη, ώστε η Minos-EMΙ να πειστεί τελικά να τον κυκλοφορήσει. Ο δίσκος αυτός σημείωσε αμέσως τεράστια επιτυχία ξεπερνώντας σε ένα χρόνο τις 100.000 πωλήσεις. Ακόμη, όμως, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί την τεράστια επίδραση που θα ασκούσε στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι.

Στην πραγματικότητα, ο δίσκος αυτός με τα νέα στοιχεία που έφερνε – κυρίως το συνταίριασμα της ελληνικής με τη δυτική μουσική παράδοση – άνοιξε το δρόμο σε μια ολόκληρη γενιά τραγουδοποιών-ερμηνευτών δημιουργώντας αυτό που αργότερα ονομάστηκε έντεχνο ελληνικό τραγούδι, άσχετα με το πόσο δόκιμος είναι αυτός ο όρος. Εύκολα λοιπόν μπορεί να αντιληφθεί κανείς γιατί τα «Ζεστά Ποτά» θεωρούνται ένας από τους πιο σημαντικούς δίσκους για το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι.

Ο Χάρης και ο Πάνος Κατσιμίχας, προσπαθούσαν από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 ήδη, να προσεγγίσουν τις δισκογραφικές εταιρείες. Οι δισκογραφικές εταιρείες, όμως, αδιαφορούσαν, ακόμη και μετά τη νίκη του Πάνου Κατσιμίχα στους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού της Κέρκυρας του 1982. Στους μουσικούς αυτούς αγώνες που είχε οργανώσει ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Πάνος Κατσιμίχας βραβεύτηκε παίζοντας το "Μια Βραδιά Στο Λούκι" . Χρειάστηκε να περάσουν άλλα τρία χρόνια, ώσπου το 1985, μια τυχαία συνάντηση με το Μανώλη Ρασούλη άνοιξε τελικά την πόρτα της Minos-EMΙ και κυκλοφόρησαν τα «Ζεστά ποτά»

Ο δίσκος σημείωσε αμέσως τεράστια επιτυχία πουλώντας μέσα σε ένα χρόνο περισσότερα από 100.000 αντίτυπα. Οι στίχοι των τραγουδιών είναι κοινωνικοί και ερωτικοί. Με εξαίρεση το «Ρίτα Ριτάκι», που έγινε μεγάλη ραδιοφωνική επιτυχία, τα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου είναι μελαγχολικά και αγγίζουν προσωπικά και κοινωνικά αδιέξοδα. Καθοριστική συμβολή στον ήχο των κομματιών είχαν ο Νίκος Αντύπας και Γιάννης Σπάθας, πρώην μέλη των Socrates, οι οποίοι έκαναν την ενορχήστρωση.

Ο Μανώλης Ρασούλης, που ήταν ο παραγωγός του δίσκου, γράφει στο οπισθόφυλλο του δίσκου: «Η καλλιτεχνική οντότητα του Χάρη και του Πάνου είναι αυθεντικότατη φύσει και θέσει και τα τραγούδια τους κινούνται ολοταχώς προς τη χρυσή τομή του νεοελληνικού τραγουδιού και είναι τόσο ανθρώπινα που τα αισθάνομαι σαν ζεστά ποτά, μέσα σε ύπουλα παγωμένη νύχτα του χειμώνα. Δεν είναι απλώς ελληνικά τραγούδια. Είναι ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ που φανερώνουν ελληνικές υπάρξεις, που χύνονται στη γλυκύτητα του τραγουδιού της ανθρώπινης φυλής». 

Στο δικό τους σημείωμα, ο Χάρης και ο Πάνος Κατσιμίχας, γράφουν: «Έξω από κάποιο βενζινάδικο της γειτονιάς μας, υπάρχει ένα αυτόματο μηχάνημα με αναψυκτικά και καφέδες. Είναι το στέκι μας, κάτι σαν υπαίθριο καφενείο για δύο, εκεί που καταλήγουν πάντα οι μεταμεσονύχτιες βόλτες και συζητήσεις μας εδώ και χρόνια. Τα δέκα τραγούδια του δίσκου φτιάχτηκαν από το 1977 (Φάνης) μέχρι και το 1984 και η φωτογραφία του εξωφύλλου είναι κατά κάποιο τρόπο το ενδέκατο, αφού περιέχει και τον έμμεσο τίτλο του δίσκου “ΖΕΣΤΑ ΠΟΤΑ”. Ευχαριστούμε πολύ τους φίλους μας Γιάννη και Νίκο που μας βοήθησαν να δώσουμε στα τραγούδια αυτά την τελική τους μορφή και ατμόσφαιρα»

Τα τραγούδια του δίσκου

01. Παίξε βραχνή μου φυσαρμόνικα

“Παίξε βραχνή μου φυσαρμόνικα
ποιος ξέρει τώρα πια αν με θυμάται
παίξε για την αγάπη μου
που μ’ άλλονε κοιμάται”

02. Προσωπικές οπτασίες

“Σκέφτομαι πάλι ίσως δεν ήσουνα εσύ
ό, τι ονειρεύτηκα
όμως θυμάμαι μια νύχτα είδα τα μάτια της λύπης
να μου χαμογελάνε

Ίσως δεν ήμουνα κι εγώ ό,τι ονειρεύτηκες
έτσι κι αλλιώς όλα είναι προσωπικές οπτασίες
Το νιώθω πως σε χάνω...
γλυκιά μου αγάπη καληνύχτα”

03. Φάνης

“Και έκανες υπομονή γιατί φοβόσουν το κελί
Καλόπιανες τη μοναξιά και τον ασβέστη που `πεφτε
Σαν χιόνι απ’ το ταβάνι
Και μέχρι να σου βγει η ψυχή δε θα ξεχάσεις μια στιγμή
Κάποια βραδιά στη φυλακή φωνές και κλάματα
Κι είπανε τ’ αλλο το πρωί στο δεκαπέντε το κελί
Ότι βιάσαν οι παλιοί τον έφηβο το Φάνη”

04. Τις Κυριακές από παιδί τις σιχαινόμουνα

“Στέκω στην πόρτα, ψάχνω για κλειδί.
Μες στο μυαλό μου όλα ένα μάτσο.
Τις Κυριακές από παιδί τις σιχαινόμουνα.
Τραβάω την καρέκλα για να κάτσω”

05. Μια βραδιά στο λούκι

“Βοήθεια, Χριστιανοί, κοντεύω να φλιπάρω
ζηλεύω όποιον της μιλά και όποιον την κοιτάει
μα πιο πολύ ζηλεύω εκείνον π’ αγαπάει
σαν τρέμει το κορμάκι της και σαν λιγοθυμάει”

 06. Ρίτα-Ριτάκι

“Μου το `χες πει πολλές φορές ότι δε μ’ αγαπούσες
συγγνώμη δεν κατάλαβα ότι το εννοούσες
γι’ αυτό λοιπόν σε χαιρετώ και φεύγω δίχως λόγια
με το κεφάλι μου ψηλά και την ψυχή στα πόδια”

07. Για ένα κομμάτι ψωμί

“Για ένα κομμάτι ψωμί, 
θα `χεις ξεχάσει πολλά.
Για ένα κομμάτι ψωμί, 
θα `χεις πληρώσει ακριβά.

Και κάποια μέρα θα σε λύσουν, 
μα θα φοβάσαι να φύγεις, θα τρέμεις.
Θα σε κλωτσάνε και θα σ’ αρέσει, δικέ μου.
Σαν το σκυλί τους θα σ’ έχουν, δικέ μου, 
μα δε θα έχεις ψυχή να το νιώσεις, 
θα είναι για σένα αργά”

08. Υπόγειο (ποίηση Ρίτας Μπούμη-Παπά)

“Πεθαίνεις με τους ποιητές
κάθε ηλιοβασίλεμα.
Τα χέρια σου μυρίζουν
απ’ τα μαλλιά τους.
Χτυπάει η καμπάνα
που δεν πιστεύεις πια.
Σε ξένη αυλή συνομιλείς
με το φεγγάρι.

Έχεις ένα χαμόγελο
από μαργαριτάρια, 
ψαράδες Σικελοί
στο ταίριαξαν να το φοράς.
Ψάξε και βρες το
πριν σε κλείσει η νύχτα
σ’ ένα υπόγειο βαθύτερο
από τούτο”

 09. Κορίτσια της συγνώμης

“Μου μείνανε οι θεωρίες και τα λόγια
ένα "τελειώσαμε" και εγώ μες στη ζωή σου
Έφυγα σαν τον κλέφτη δίχως λόγια
και δεν λογάριασα την πίκρα τη δική σου

Ένας γελοίος παρλαπίπας κοκοράκος
που όπου με παίρνει και μένα κοκορεύομαι
Ένας χαζός και ζαλισμένος ανθρωπάκος
μες του φαλλού μου το φολκλόρ να κοροϊδεύομαι

Κορίτσια της συγγνώμης μες στα μάτια σας
είναι μια λύπη που δεν έχω εγώ ξεχάσει
Κορίτσια, γκρίζα, νεράιδες της αγάπης
ό, τι ήτανε να χάσω το έχω χάσει

Κι απ’ ότι μου ’μεινε ετούτο το τραγούδι
σας δίνω απόψε που μονάχος ξενυχτάω
μοιάζει χαζό μα είναι το λουλούδι
είναι το χάδι και τα λόγια που χρωστάω
είναι το χάδι τ’ απαλό που σας χρωστάω”

 10. Γέλα πουλί μου

“Μου φαίνεται σαν να `ναι χθες
μα πάνε τόσα χρόνια
που σαν βιολί το σώμα σου
στα χέρια μου κρατούσα

Με το ραδιόφωνο σιγά
μες στ’ απαλό σκοτάδι 
θα τρόμαζες αν ήξερες 
πόσο σε αγαπούσα 

Τίποτα δεν έχει αλλάξει
και τίποτα δεν είναι όπως παλιά
μένει όμως ακόμα ένα πείσμα
που δεν είναι συνήθεια μοναχά 

Γέλα, γέλα πουλί μου γέλα
γέλα, κι είν’ η ζωή μια τρέλα”

Τριάντα χρόνια μετά την κυκλοφορία αυτού του ιστορικού πλέον δίσκου, ο Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας μπήκαν ξανά στο στούντιο και ηχογράφησαν εκ νέου τα κομμάτια. Στο εξώφυλλο του δίσκου, που κυκλοφόρησε στο τέλος του 2015, εξηγούν γιατί το έκαναν. «Τα "Ζεστά ποτά" κυκλοφόρησαν πριν από 30 χρόνια (Απρίλιος 1985). Ο λόγος που ξαναγράφτηκαν και επανεκδίδονται είναι μια υπόσχεση που είχαμε κάποτε δώσει στους εαυτούς μας. Αυτός ο πρώτος και σημαδιακός για τη ζωή μας δίσκος, θα γυρίσει κάποια στιγμή πίσω, για να πάρει τη θέση του στη βιβλιοθήκη, ανάμεσα στα ταξίδια του Γκιούλιβερ, τα παραμύθια των αδερφών Γκριμ και τις ιστορίες του Ιουλίου Βερν… Επιτέλους γύρισε».

Ας ακούσουμε αυτό το δεύτερο δίσκο που βγήκε τριάντα χρόνια μετά. Δεν έχει ουσιαστική διαφορά από τον πρώτο. Μόνο στις ερμηνείες θα μπορούσαμε να εντοπίσουμε μια διαφορά. Πιο ώριμες και πιο σίγουρες, έχοντας βιώσει πια τη βεβαιότητα πως όλα είναι προσωπικές οπτασίες