«Έγινε η απώλεια συνήθειά μας». Ένα τραγούδι των Διάφανων Κρίνων τραγουδισμένο από τη Μαρία Παπαγεωργίου. Τα λόγια που ακούγονται στην αρχή του τραγουδιού είναι του Θάνου Ανεστόπουλου, ψυχή των Διάφανων Κρίνων, σε μια από τις τελευταίες του εμφανίσεις στο Παλλάς στις 14 | 05 | 2016

Συνηθίσαμε.

Συνηθίσαμε πολλά πράγματα. Πάρα πολλά.

Συνηθίσαμε τις άγριες εικόνες. Δίπλα μας, γύρω μας, πίσω μας , μπροστά μας , πλάι μας.

Συνηθίσαμε τον Θάνατο. Συνηθίσαμε την εικόνα του.

Τι είμαστε ; Τι γίναμε;

Μη γίνουμε ! Μην προφτάσουμε. Μην προλάβουμε. Μη συνηθίσουμε. Μη συνηθίσουμε.

Η μελοποίηση της ποίησης στη χώρα μας ξεκίνησε από το Μίκη Θεοδωράκη και έκτοτε γνώρισε πολύ μεγάλες στιγμές. Από τη νεότερη γενιά δημιουργών, τα Διάφανα Κρίνα υπήρξαν ίσως οι πιο ποιητικοί. Χώρια από τα πολλά ποιήματα Ελλήνων - αλλά και ξένων - ποιητών που μελοποίησαν, τα Διάφανα Κρίνα - ο Παντελής Ροδοστόγλου κατά κύριο λόγο, αλλά και ο πρόωρα χαμένος Θάνος Ανεστόπουλος - γνώριζαν και από μόνα τους να σκαρώνουν στίχους εξαιρετικά ποιητικούς.

Εμείς επιλέξαμε ν’ ακούσουμε τον συγκλονιστικό Μπλε χειμώνα, σε στίχους του Θάνου Ανεστόπουλου

«Μονάχα έχουν περάσει χίλια χρόνια,
κι εγώ συνήθως πέθαινα από αγάπη,
μέχρι που ήρθε αυτός ο μπλε χειμώνας
ν’ ανάψει αυτά που έσβησε ο αιώνας.

Μετρήθηκα στις ώρες του τυφώνα,
στις ώρες που η καρδιά ξερνούσε στάχτη,
ακίνητος στη δίνη του κυκλώνα,
ν’ ακούω μονάχα να μου λένε “πόνα”!

Το σώμα μου δε δόθηκε στις πέτρες,
δε στέρεψε το τελευταίο μου δάκρυ,
του έρωτα εποχές, μάγισσες, ψεύτρες,
των πιο όμορφων νυχτών, ώρες αλήτρες!

Δε θα συγκρίνω φως με το σκοτάδι,
ούτε λευκό αμνό με λύκο μαύρο.
Δε θα με θρέψει άλλο μάνας χάδι,
ας κλείσει της ψυχής μου το πηγάδι!

Μονάχα έχουν περάσει χίλια χρόνια…»