Μόνο δέος μπορεί να νιώσει κανείς αυτή τη στιγμή και πολύ λίγα τα λόγια που μπορεί να ψελλίσει για την ανείπωτη τραγωδία στην Τουρκία και τη Συρία. Και είναι κάτι τέτοια γεγονότα που μας δείχνουν πόσο ασήμαντα είναι τα ψευτοπροβλήματα της καθημερινότητας.

Ο θάνατος μας δείχνει πως δε γνωρίζει από σύνορα και φράχτες. Μακάρι το ίδιο να έκανε και η ζωή. Μακάρι αυτή η τραγωδία να μπορούσε να βούλωνε το στόμα κάθε εθνικιστή και κάθε πολεμοκάπηλου από κάθε πλευρά του Αιγαίου. Μακάρι να μπορούσαμε να καταλάβουμε πως οι λαοί δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν και πως αυτοί που τους χωρίζουν είναι αυτοί που δεν ενδιαφέρονται για τη ζωή κανενός λαού

«Με λίγη αγάπη και κρασί / μεθάω κι εγώ μεθάς κι εσύ / πιες λίγο από το τάσι μου / αδέρφι και καρντάσι μου» ... Μουσική: Απόστολος Καλδάρας, Στίχοι: Πυθαγόρας

Ο Ερντογάν δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να συνεχίζει αυτά που ξεκίνησαν να κάνουν στην περιοχή οι Αμερικανοί και τα παντοτινά σκυλάκια τους, οι Άγγλοι. Αυτός μας λέει ότι κάνει πόλεμο κατά της τρομοκρατίας. Για να μπορέσουμε όμως να συνεννοηθούμε, ας εξηγήσουμε πως τρομοκράτης, στη γλώσσα του ισχυρού, είναι όποιος δε σκύβει το κεφάλι στον ισχυρό. Στην περίπτωση αυτή, ο ισχυρός έχει κάθε δικαίωμα να τον εξοντώσει και να ισχυρίζεται από πάνω πως κάνει άμυνα.

Η διεθνής κοινότητα βγάζει – πού και πού – καταδικαστικές αποφάσεις επικαλούμενη το Διεθνές Δίκαιο, ένα Δίκαιο που το σέβονται μόνο όσοι δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς και αμέσως μετά γυρίζει πλευρό για να μη διαταραχθεί ο μακάριος ύπνος της. Το ίδιο κάνουν και οι απλοί πολίτες των χωρών που δεν πλήττονται, πιστεύοντας πως αυτοί δεν πρόκειται ποτέ να νιώσουν τον εφιάλτη του πολέμου και πως οι ίδιοι δεν έχουν την παραμικρή ευθύνη για τους πολέμους που γίνονται γύρω τους. Δε γνωρίζουν ή δε θέλουν να γνωρίζουν πως οι Αμερικανοί έχουν πολεμικές βάσεις στις χώρες τους και πως και από αυτές τις βάσεις έχουν απογειωθεί αεροπλάνα και έχουν αποπλεύσει καράβια για να σπείρουν το θάνατο. Δεν τους ενδιαφέρει εάν οι ηγέτες τους χαριεντίζονται και κλείνουν εμπορικές και στρατιωτικές συμφωνίες με τον Τούρκο σουλτάνο Ερντογάν, με τον Ισραηλινό Νετανιάχου, με τον αλλοπρόσαλλο Τραμπ, με τους Σαουδάραβες που το ρολόι τους έχει σταματήσει στο Μεσαίωνα.

Έχουν αποδεχθεί πως στις διεθνείς σχέσεις, δε χωράει η ηθική. Έχουν συνηθίσει στις ευκαιριακές συμμαχίες. Έχουν εκπαιδευθεί να πιστεύουν πως είναι οι αδικημένοι της Ιστορίας και πως η Ιστορία τους χρωστάει και πως κάποια στιγμή – γιατί όχι με έναν πόλεμο – θα αποκαταστήσουν αυτή την αδικία. Έχουν μάθει, επίσης, να περιορίζουν τον ανθρωπισμό τους μόνο για τους ομοίους τους και όχι για τους ξένους. Ας μην απορήσουν, όμως - όταν ο πόλεμος χτυπήσει και τη δική τους πόρτα – γιατί δεν τους βοηθάει κανείς ή γιατί δεν ανοίγει κανείς τα σύνορά του για να τους δώσει στέγη και φαγητό. Όλα είναι δανεικά