" Οι ήττες μας δεν αποδεικνύουν
Τίποτα παραπάνω από το ότι
319205339 712219783586309 2265634222543469205 n  Είμαστε λίγοι αυτοί που παλεύουν ενάντια στο Κακό
Και από τους θεατές περιμένουμε
Τουλάχιστον να ντρέπονται"
                                               Μπρεχτ

Με μια πρώτη ματιά, φαίνεται ακατανόητο το γιατί εμείς οι άνθρωποι πανηγυρίζουμε για το πέρασμα του παλιού χρόνου και την έλευση του νέου. Ίσως μάλλον θα έπρεπε να κλαίμε, όπως γράφει χαρακτηριστικά ο Χρόνης Μίσσιος για την κάθε μέρα που φεύγει : “Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά μόνο στο θάνατο, και ‘μεις οι μαλάκες, αντί να κλαίμε το δειλινό που χάθηκε άλλη μια μέρα απ’ τη ζωή μας, χαιρόμαστε. Ξέρεις γιατί; Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας…”

Γιορτάζουμε μάλλον γιατί, πέρα από το ότι όλες οι γιορτές αποτελούν μια ευκαιρία για να συνευρεθούμε και να ξεφύγουμε από τη ρουτίνα της καθημερινότητας, θεωρούμε ε[ιπλέον πως αυτή η μέρα είναι η απαρχή για κάτι καλύτερο στη ζωή μας. Μια απαρχή όμως που περιμένουμε να έρθει μόνη της, εντελώς μεταφυσικά, χωρίς να κουνήσουμε το δαχτυλάκι μας. Περιμένοντας το αύριο ή τον επόμενο χρόνο. Έτσι βέβαια, περιμένοντας αδρανείς, δεν κάνουμε τίποτε άλλο από το να επαναλαμβάνουμε το μάταιο κύκλο που τόσο γλαφυρά έχει αποτυπώσει ο Χρόνης Μίσσιος : “Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να κάνουμε έρωτα, ν’ απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατέβουμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας … Όλα, όλα, Σαλονικιέ, τ’ αφήνουμε γι’ αυτό το αύριο που δεν θα έρθει ποτέ…”

Ας πάψουμε, λοιπόν, να περιμένουμε το αύριο. Ας πάψουμε να περιμένουμε τον επόμενο χρόνο. Κάθε ημέρα ας είναι μια ευκαιρία για να ζήσουμε και να το απολαύσουμε. “Άδραξε τη μέρα” προστάζει η περίφημη φράση από τις Ωδές του Ρωμαίου ποιητή Οράτιου και δείξε -όσο το δυνατόν λιγότερη εμπιστοσύνη στο αύριο” [Οράτιος, Ωδές, Βιβλίο Α’, Ωδή 11]

 

«Λευκονόη, μη ρωτάς, δεν κάνει να ξέρεις

ποιο τέλος όρισαν οι θεοί για τη ζωή

τη δική μου και τη δική σου·

και μη ζητάς τ' άστρα μελετώντας να το βρεις.

Πόσο είναι προτιμότερο να δείχνεις υπομονή

σ' ό,τι συμβεί!

Χειμώνες περισσότερους αν μας χρωστά ο Δίας

ή αν αυτόν μάς χάρισε στερνό,

που σπάει το κύμα το τυρρηνικό στ' αντικρινά τα βράχια,

δείξε τη φρονιμάδα σου,

στράγγιζε τα κρασιά σου·

κι αφού η ζωή είναι λίγη,

κλάδευε τη μακρινή ελπίδα.

Όσο μιλάμε, θα 'χει πετάξει πια ο χρόνος.

Άδραξε τη μέρα (Απόλαυσε το σήμερα)

και δείξε -όσο το δυνατόν λιγότερη εμπιστοσύνη στο αύριο»

 

« It's a new dawn / It's a new day / It's a new life/ For me / And I'm feeling good / I'm feeling good / I feel so good / I feel so good» τραγουδάει η Nina Simone και απολαμβάνουμε τη μαγική φωνή της μαζί με το υπέροχο βίντεο

 

Η ζωή μας μια φορά μας δίνεται, άπαξ, που λένε, σα μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον μ’ αυτή την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξαναϋπάρξουμε ποτέ. Και μεις τι την κάνουμε, ρε, αντί να τη ζήσουμε; Τι την κάνουμε; Τη σέρνουμε από δω κι από κει δολοφονώντας την... Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις. Μα αφού είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις; Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος

Έτσι, μ’ αυτή την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες μας σα να μας είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες; Όλο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι, φτου κι απ’ την αρχή.

Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν «αξίες», σαν «ανάγκες», σαν «ηθική», σαν «πολιτισμό».

Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να κάνουμε έρωτα, ν’ απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας...

Όλα, όλα, τ’ αφήνουμε γι’ αυτό το αύριο που δε θα έρθει ποτέ...

Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο, πονάμε, γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα, όπως πόσο τον αγαπούσαμε, πόσο σημαντικός ήταν για μας...

Ό­μως τ’ αφήσαμε γι’ αύριο... Για να πάμε πού; Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά στο θάνατο, και μεις, αντί να κλαίμε το δειλινό γιατί χάθηκε άλλη μια μέρα απ’ τη ζωή μας, χαιρόμαστε.

Ξέρεις γιατί; Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας.

Την καταντήσαμε έναν καθημερινό, χωρίς καμιά ελπίδα ανάστασης, θάνατο, διότι αυτός είναι ο θάνατος.

 

Χρόνης Μίσσιος

Απόσπασμα από το “Χαμογέλα, ρε... Τι σου ζητάνε;”

 

Πάνω σε αυτό το εξαιρετικό κείμενο του Χρόνη Μίσσιου, πάτησε ο Εισβολέας και έφτιαξε το δικό του τραγούδι χρησιμοποιώντας ως δείγμα τη φωνή του ίδιου του συγγραφέα. Ο Εισβολέας συνεχίζει να μας εκπλήσσει ευχάριστα

 

 

 

 

Χρόνης Μίσσιος

Απόσπασμα από το “Χαμογέλα, ρε... Τι σου ζητάνε;”

Σαν σήμερα, στις 20 Νοεμβρίου του 2012, έφευγε από τη ζωή ο λογοτέχνης και αγωνιστής Χρόνης Μίσσιος : «Όταν συνειδητοποίησα ότι δε μπορώ να αλλάξω το σύστημα, άρχιζα να αγωνίζομαι για να μη με αλλάξει αυτό. Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος. Και αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη. Να μπορείς να αποφύγεις τη βαρβαρότητα αυτής της εποχής. Να μπορείς να παραμείνεις άνθρωπος με τρυφερότητα».

Οι Social Waste, το δημοφιλές και πολύ αξιόλογο hip-hop –και όχι μόνο – συγκρότημα, έγραψαν το τραγούδι "Του Χρόνη" μέσα από το οποίο παρελαύνει η σύγχρονη ελληνική ιστορία των διώξεων, της ήττας της Αριστεράς και της απογοήτευσης:  Η επανάσταση μονάχα έχει ουσία, όσο κρατάει μέχρι να γίνει εξουσία. 

Youtube Playlists

youtube logo new

Χρήσιμα

farmakia

HOSPITAL

youtube logo new

© 2022 Atticavoice All Rights Reserved.