Νοέμβριος και Κυριακή. Ένας από τους βροχερότερους μήνες του χρόνου και η μέρα με το πιο μελαγχολικό, σχεδόν φονικό, απόγευμα. Η συνάντηση τους ποτέ δεν υποσχέθηκε χαρά, ποτέ δεν έστειλε ούτε ένα κυματάκι ελπίδας. Μόνο ένα απόγευμα Κυριακής Νοέμβρη, που ήταν ουρά  ενός ζωντανού πρωινού, παλιά, στα 2003, αλλά πέρασαν σχεδόν είκοσι χρόνια από τότε. Και μόνο λίγοι άνθρωποι μπορούν να το θυμούνται με χαρά ή με νοσταλγία. Σήμερα που ζούμε (τρόπος του λέγειν) στα 2022, τα απογεύματα των Κυριακών του Νοεμβρίου έχουν χάσει ακόμα και αυτό, το γκρίζο χρώμα τους.

Έψαχνε να βρει τα κλειδιά της. Τα κλειδιά του μαγαζιού. Άνοιγε τσάντες, τσαντάκια. Άδειαζε τσέπες με άγχος αλλά η πρόσβαση στο κατάστημα -στο κατάστημα της- έμοιαζε αδύνατη. Εκτός αν έσπαγε το τζάμι αλλά αυτό θα ήταν ομολογία ήττας ή άνοιας και τελικά θα ήταν μία ζημιά που δεν θα μπορούσε να αποκατασταθεί τέτοια μέρα και λίγο πριν πέσει το σκοτάδι.

Με τα πολλά, θυμήθηκε κάτι «δεύτερα» κλειδιά που είχε αφήσει σε έναν γείτονα. Πήγε και τα πήρε. Άνοιξε το κατάστημα που μύριζε φρέσκια μπογιά, φρεσκάδα, λίγο από τσιγάρο και ένα διακριτικότερο άρωμα «μπουκέτου». Η μουσική έπαιζε χαμηλά, προφανώς ξεχασμένη από το χθεσινό βράδυ. Sam Manning, Wilson’s TOBA band, Blind Richard Yates, ακούγονταν στον ημισκότεινο ακόμα χώρο, πότε σαν παράπονο και πότε σαν πρόσκληση σε όργιο.

Στη θέα της μπάρας σάστισε. Ήξερε πως την περίμενε να πάρει τη θέση πίσω της, να τακτοποιήσει ποτήρια και σκεύη στις θέσεις τους, θέσεις που να εξασφαλίζουν γρήγορο και εύκολο σερβίρισμα του κάθε straight ποτού ή του κάθε κοκτέιλ θα ζητούσε ο κάθε φίλος και παράλληλα θα «δίνει χέρι» για απρόσκοπτη ροή μπύρας από τις βαλβίδες ή από το ψυγείο. «Η χαρά του να δίνεις χαρά σε μία εικόνα» σκέφτηκε. Εικόνες από διψασμένους φίλους (οι πελάτες είχαν μετουσιωθεί σε φίλους πια) να παίρνουν τη μπύρα ή το ποτό τους, ακόμα και πριν το παραγγείλουν πολλές φορές (ένεκα η προαναφερθείσα μετουσίωση), ήταν το βάλσαμό της. Αυτή εικόνα και η τέχνη. Η αληθινή, η ζωντανή τέχνη της πηγαίας έμπνευσης και της μεγάλης υπόσχεσης.

Άνοιξε πιο καλά την πόρτα, τακτοποίησε τραπέζια και καρέκλες, γέμισε ένα ποτήρι με λικέρ, άναψε ένα τσιγάρο και πήρε τη θέση της στον τοίχο. Έτσι όπως την είχε ζωγραφίσει κάποτε ο Otto Dix και ας μην ήταν πια η δημοσιογράφος.

Και ας μην την φώναζαν πια «Σύλβια»

Η ανήσυχη, φευγάτη και "αυτόκλητη" καλλιτεχνική παρέα της Ραφήνας συνεχίζει να ομορφαίνει το χώρο που θα μας υποδεχτεί σύντομα

Οι εραστές είναι ακριβά κύπελλα,
όπου ο ένας πίνει τον άλλο.
Το πρωί πηγαίνουν σε ολοπόρφυρους,
βασιλικούς δρόμους
και το βράδυ πλαγιάζουν σε κρεβάτια
κι από θρύλους πιο βαθιά.

Κι αν καμιά φορά τους δεις να παραπατάνε
ή να παίρνουν μονοπάτια άγνωστα και μυθικά-
μην ξαφνιαστείς,
γιατί οι εραστές είναι τυφλοί,
με τα ωχρά τους βλέφαρα κλειστά
ο ένας από τη λάμψη του άλλου.

Οι εραστές δε βλέπουν, μόνο αγγίζονται,
μα οι ρόγες των δαχτύλων τους είναι τα ίδια
τα πελώρια, τα πάντα έκπληκτα,
μάτια του Θεού.

(Τάσος Λειβαδίτης, Ποίηση, τ. 1, εκδ. Κέδρος)

Η εικόνα είναι άλλο ένα δημιούργημα της ανήσυχης, φευγάτης και "αυτόκλητης" καλλιτεχνικής παρέας της Ραφήνας που προσφέρει γενναιόδωρα το ταλέντο της, φιλοτεχνώντας ένα χώρο που φιλοδοξεί να είναι ζεστός, φιλόξενος, καλαίσθητος, δημιουργικός και ανήσυχος

Άσε με ν’ αναπνεύσω ώρα πολλή, πολλή, το μύρο των μαλλιών σου, να βυθίσω όλο το πρόσωπό μου σαν άνθρωπος λουσμένος στα νερά κάποιας πηγής, αναταράζοντάς τα με τα χέρια μου σαν ένα μαντίλι μοσκοβολημένο, διαλύοντας τις αναμνήσεις στον αέρα.

Αν ήξερες όλα όσα βλέπω, όλα όσα νιώθω, όλα όσα ακούω μέσα απ’ τα μαλλιά σου. Η ψυχή μου πλέει πάνω στο μόσκο όπως των άλλων πλέει πάνω στη μουσική.

Τα μαλλιά σου κλείνουν ένα καθολικό όνειρο γεμάτο κατάρτια και πανιά, μεγάλες θάλασσες με θερμούς άνεμους ωθώντας με σε κλίματα ιλαρά, εκεί όπου το διάστημα βασιλεύει βαθύτερο και γαλανότερο, όπου η ατμόσφαιρα πάλλεται αρωματική μαζί με φύλλα με καρπούς και δέρμα ανθρώπινο.

Στο πέλαο των μαλλιών σου το μάτι μου ξεκρίνει ένα λιμάνι πρησμένο με τραγούδια μελαγχολικά, στιβαρούς άντρες κάθε τόπου, πλεούμενα κάθε λογής, διαγράφοντας την πλέον περίπλοκη, λεπτοφυέστατη αρχιτεκτονική τους στο φόντο ενός απέραντου ουρανού όπου κυριαρχεί αέναη θερμότητα.

Μέσα στα χάδια των μαλλιών σου ξαναβρίσκω τη νωχέλεια των αργόσυρτων ωρών πάνω σε ένα ανάκλιντρο μες στην καμπίνα κάποιου ωραίου καραβιού, βαυκαλισμένος από το ανεπαίσθητο λίκνισμα των νερών του λιμανιού, ανάμεσα σε γλάστρες και στάμνες με δροσερό νερό.

Μες στο σπινθηροβόλο τζάκι των μαλλιών σου, ανασαίνω τη μυρουδιά καπνού ανακατωμένου με όπιο και ζάχαρη. Μέσα στη νύχτα των μαλλιών σου βλέπω να λάμπει το άπειρο του τροπικού κυανού.

Μέσα στις χαμηλές αμμουδιές των μαλλιών σου, μεθώ από τις διάχυτες οσμές του μόσχου, της πίσσας, και του κακαόλαδου.

Άσε με να δαγκάσω ώρα πολλή, πολλή, τις μελανές, βαριές πλεξούδες σου. Σαν τραγανίζω τα μαλλιά σου, ελαστικά και επαναστατικά, θαρρώ ότι μασώ τις αναμνήσεις.

Σαρλ Μπωντλαίρ

Μετάφραση: Νίκος Σπάνιας

Η εικόνα - αλλά και η εικόνα μέσα στην εικόνα - είναι δημιούργημα της ανήσυχης, φευγάτης και "αυτόκλητης" καλλιτεχνικής παρέας της Ραφήνας που προσφέρει γενναιόδωρα το ταλέντο της 

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους
Τα δίνουν – τάχα χαιρετώντας – σ’ άλλους
Τ’ αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες
Ή – το χειρότερο – τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε
Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα
Ένα σωρό ποιήματα άγραφα.

 Αργύρης Χιόνης (Από τη συλλογή Λεκτικά τοπία, 1983)