Είμαστε λίγοι αυτοί που παλεύουν ενάντια στο Κακό
Στην ανατολική Αττική, εκεί που η Αθήνα εξαπλώνεται, αφού άπλωσε τις πιο επιβαρυντικές της λειτουργίες στη δυτική Αττική, έχει αρχίσει από χρόνια η καθολική πολεοδόμηση του τελευταίου φυσικού τμήματος της Αττικής, που γλίτωσε τον αφανισμό. Με το αεροδρόμιο που μεταφέρθηκε στα Σπάτα, ελευθερώνοντας (και αναβαθμίζοντας τις νότιες περιοχές) και παράλληλα μεταφέροντας άκρως επιβαρυντικές δραστηριότητες στα ανατολικά. Με τις μεγάλες βιομηχανικές ζώνες στα νοτιοανατολικά που ελλείψει βιομηχανίας, εγκαθίστανται εκεί χώροι απόθεσης και επεξεργασίας στερεών και υγρών αποβλήτων. Με την σταδιακή πολεοδόμηση του κάμπου των Σπάτων (Πετρέζα), εκεί που εγκαταστάθηκαν τα μεγάλα Mall και χωροθετούνται τα λεγόμενα data centers. Με τις εγκληματικές, δήθεν αντιπλημμυρικές, επεμβάσεις για τη σμίκρυνση της ζώνης οριοθέτησης του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας, που κύριο στόχο έχει την διαμόρφωση του κάμπου για να δεχτεί τα θηριώδη οικοδομήματα. Με την προσπάθεια εγκατάστασης ΧΥΤΑ σε Κερατέα και Γραμματικό, που η γενναία στάση των κατοίκων στην Κερατέα την εμπόδεσε προς το παρόν, αλλά και στο Γραμματικό, που την έχει οδηγήσει σε διαρκείς ανασχεδιασμούς. Με το αίσχος της χωροθέτησης μονάδας επεξεργασίας βιοαποβλήτων στο Πικέρμι, μέσα στη ζώνη διέλευσης του Βαλανάρη και του Μεγάλου Ρέματος. Με τον απαράδεκτο Σταθμό μεταφόρτωσης απορριμμάτων πάνω στο Μεγάλο Ρέμα. Με τις εξαπλούμενες οικιστικές πυκνώσεις και τον διαρκή εμπαιγμό από ανευθυνοϋπεύθυνα υπουργεία και υπουργούς. Αλλά και με τους σχεδιασμούς για υπερμεγέθυνση του λιμανιού της Ραφήνας, για την εξυπηρέτηση των παραχωρησιούχων του Πειραιά και με την προώθηση της χρήσης του αυτοκινήτου μέσω της κατασκευής μεγάλων αυτοκινητοδρόμων, οι οποίοι κόβουν τις περιοχές διέλευσης τους στα δύο, ρυπαίνοντας την ατμόσφαιρα, το οπτικό και το ακουστικό περιβάλλον και υποβαθμίζοντας την ποιότητα ζωής. Και δυστυχώς αυτή η επίθεση που δέχεται η ανατολική Αττική δεν σταματά εδώ.
Μέσα στο διστοπικό πλαίσιο ανήκουν και οι καταστροφές που λαμβάνουν χώρα αυτόν τον καιρό στοπαραλιακό μέτωπο της Ραφήνας. Η καταστροφή που συντελείται σε Πράσινο και Μπλε Λιμανάκι, είναι απλά μία ακόμα φάση της γενικότερης καταστροφής της Αττικής, στο όνομα μίας επαρχιώτικου τύπου, ψευδεπίγραφης ανάπτυξης. Μοιάζει με τα καθρεφτάκια και τις χαντρούλες που έδιναν οι άποικοι στους ιθαγενείς της Αμερικανικής ηπείρου για να τους κλέψουν ό,τι πολυτιμότερο είχαν. Τη γη τους, το νερό τους, τον αέρα τους και τελικά το μέλλον τους, που σήμερα καταλαβαίνουν και οι πιο αφελείς πως έτσι τους έπιασαν κορόιδα.
Η αντίδραση και η αντίσταση στους κλέφτες, που δεν έρχονται πια νύχτα αλλά μέρα μεσημέρι και με μία κενή, δήθεν "άδεια" στα χέρια, είναι επιβεβλημένη για να μη κλαίμε μετά πάνω από το χυμένο γάλα. Όπως οι άποικοι της Αμερικής είχαν άδεια από τους βασιλιάδες τους για να λστέψουν και να αρπάξουν, έτσι και οι σημερινοί άρπαγες έχουν άδεια από τα δικά τους αφεντικά. Όμως η άδεια αυτή στερείται ηθικής βάσης. Είναι αντίθετη στο πνεύμα κάθε νόμου αλλά σύμφωνη με το γράμμα της οδηγίας εξυπηρέτησης συγκεκριμένων συμφερόντων και γι' αυτό δεν αντέχει στο φως του ήλιου. Θυμηθείτε πως και το Θριάσιο καταστράφηκε με άδεια.
Για τα όσα συμβαίνουν στο Πράσινο και το Μπλε Λιμανάκι, έχει οργανωθεί μία συλογή υπογραφών μέσω του Google forms. Δεν είναι το μεγάλο, δεν είναι αυτό που θα σταματήσιε από μόνο τους την καταστροφή αλλά είναι κι αυτό ένα βήμα για την έκφραση του "ως εδώ" που πρέπει να φωνάξουμε ΄λες και όλοι κάποια στιγμή, στους άρπαγες και τους υποτακτικούς τους.
Δημοσιεύουμε την έκκληση για τη συλλογή υπογραφών, όπως τη λάβαμε, χθες 13/10/2024. Σας καλούμε, όλες και όλους να συνυπογράψετε
ΠΡΟΣ ΚΑΘΕ ΑΡΜΟΔΙΟ ΦΟΡΕΑ
Τα πυρόπληκτα ρέματα στο Μπλε και στο Πράσινο Λιμανάκι Ραφήνας κινδυνεύουν από έργα τσιμεντοποίησης χωρίς περιβαλλοντική αδειοδότηση.
Στο ρέμα στο Πράσινο Λιμανάκι έχει ήδη αρχίσει η καναλοποίηση με τσιμέντο σε μήκος πάνω από 20 μέτρα εκατέρωθεν της οδού Παύλου Μελά. Προβλέπεται ακόμα η κατασκευή τσιμεντένιου τοιχίου υποστήριξης ύψους 2μ. και μήκους 46μ., για την υποστήριξη από την πλευρά της θάλασσας της (εκτός σχεδίου) οδού Παύλου Μελά, που από χωματόδρομος θα μετατραπεί σε τσιμέντινο δρόμο πλάτους 8μ.
Επίσης, καναλοποίηση του ρέματος με τσιμέντο σε μήκος 14 μέτρων δεξιά και αριστερά της οδού Καβουνίδου θα αρχίσει το επόμενο διάστημα και στο Μπλε Λιμανάκι.
Ενώ πρόκειται αναμφίβολα για νέα έργα με κατασκευές «βαρέος τύπου», χαρακτηρίστηκαν ως έργα «αποκατάστασης ζημιών» από την πυρκαγιά της 23.7.2018 προκειμένου να τύχουν της σχετικής χρηματοδότησης. Εκτελούνται ΧΩΡΙΣ περιβαλλοντική αδειοδότηση, παρότι επηρεάζουν ευαίσθητες περιβαλλοντικά περιοχές. Το έγγραφο ΥΠΕΝ/ΔΙΠΑ/19735/1274/2.3.2021 ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ εξαίρεση από περιβαλλοντική αδειοδότηση σύμφωνα με το νόμο. Σε κάθε περίπτωση ρητά απαγορεύει τη διάνοιξη νέων οδών (έστω και προσωρινών) και απαιτεί, στην περίπτωση επεμβάσεων σε υδάτινους αποδέκτες (ρέματα), την προηγούμενη χορήγηση της εξαίρεσης του άρθρου 4.7 της Οδηγίας Πλαίσιο για τα Ύδατα (νέες υδρομορφολογικές αλλοιώσεις). Στην προκειμένη περίπτωση παραβιάζονται και οι δύο αυτές απαγορεύσεις.
Θυμίζουμε ότι στο πλαίσιο του έργου αυτού, στις αρχές Νοεμβρίου 2021 στο Μπλε Λιμανάκι επιχειρήθηκε η διάνοιξη «διαδρόμου» διαστάσεων μήκους 133 μέτρων και πλάτους ~2,5 μέτρων από το ανατολικό πεζοδρόμιο της οδού Καβουνίδου μέχρι την ακτή, η οποία τελικά απεντάχθηκε από το έργο χάρη στις κινητοποιήσεις των κατοίκων (Γ/ΣΕΡ359/ΟΔ/11.1.2022).
Η εκτέλεση των έργων αυτών θα πλήξει ανεπανόρθωτα ένα από τα ελάχιστα εναπομείναντα φυσικά τοπία της περιοχής, τις πολύτιμες οικοσυστημικές λειτουργίες των ρεμάτων και τη συμβολή τους στο μικροκλίμα της πόλης μας, ενώ δεν έχουν εξεταστεί οι επιπτώσεις τους στην ακτή και στην ποιότητα των θαλασσίων υδάτων κολύμβησης και δεν διερευνήθηκαν εναλλακτικές λύσεις που δεν έχουν τόσο σοβαρές συνέπειες στο περιβάλλον.
Στη συνεδρίαση της 10.10.2024 του Δημοτικού Συμβουλίου Ραφήνας-Πικερμίου με μειοψηφία 2 δημοτικών συμβούλων (Εμμανουέλας Τερζοπούλου από τη Γη & Ελευθερία και Παναγιώτη Ευαγγέλου από τη Λαϊκή Συσπείρωση) αποφασίστηκε εκτός ημερησίας διάταξης με τη διαδικασία του κατεπείγοντος η «άμεση αδειοδότηση επεμβάσεων μικρής ή μεγάλης κλίμακας» σε δρόμους του Δήμου Ραφήνας-Πικερμίου, μεταξύ άλλων, και για τα έργα σε Πράσινο & Μπλε Λιμανάκι, χωρίς να προσδιορίζονται οι επεμβάσεις και η χρονική τους διάρκεια και χωρίς να ληφθεί υπόψη ότι δεν υπάρχει περιβαλλοντική αδειοδότηση των εκτελούμενων έργων, όπως κατήγγειλε η δημ. σύμβουλος Εμμ. Τερζοπούλου.
Ζητάμε:
Παρακαλούμε συνυπογράψτε την παρούσα έκκληση συμπληρώνοντας την ηλεκτρονική φόρμα εδώ: https://forms.gle/FkBwyAFBZCc12vPQ6
Γεώργιος Αποστολόπουλος, Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε., Φυσικός, Ερευνητής ΕΚΕΦΕ “Δημόκριτος”, κάτοικος Ραφήνας
Ντέτα Πετρόγλου, Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. Δικηγόρος, κάτοικος Ραφήνας
Μέχρι στιγμής και σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, οι υπογραφές έχουν ξεπεράσει τις 120 και αυξάνονται διαρκώς
Όπως μας έχουν δυστυχώς, συνηθίσει, σε μία σχεδόν εικονική διαβούλευση, μόνο και μόνο για να τηρηθούν τα προσχήματα, κατατέθηκε η Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΜΠΕ) για την κατασκευή του παραλιακού πεζόδρομου και τις επεμβάσεις στην ακτογραμμή και στον πυθμένα .
Διαβάσαμε τη Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΜΠΕ), διαβάσαμε και σχετική ανάρτηση του Εξωραϊστικού Συλλόγου "Μάτι" και αποφασίσαμε -έστω και με μικρή καθυστέρηση- να γράψουμε τις εντυπώσεις μας, οι οποίες επιβεβαιώνουν τους φόβους μας πως πρόκειται για μία εντατική και εκτατική επέμβαση που απειλεί να αλλοιώσει οριστικά μία από τις ομορφότερες φυσικές και αντιπροσωπευτικές του Αττικού τοπίου, περιοχές. Φυσικά οι ήπιες εναλλακτικές που στο εξωτερικό προτιμώνται και αποδεδειγμένα λειτουργούν, δεν τέθηκαν καν ως πιθανή επιλογή. Συνηθισμένο φαινόμενο εκεί όπου ο τζίρος έχει προτεραιότητα έναντι της αισθητικής, της λειτουργίας αλλά και της ουσιαστικής προστασίας του τόπου.
Οι προτεινόμενες επεμβάσεις.
Οι επεμβάσεις που προτείνονται είναι η αποθέωση της ανθρώπινης αλαζονείας και της εχθρικής προς τη φυσικά συμβατή διαχείριση. Πρόκειται για επεμβάσεις που απαιτούν εκτατική και εντατική χρήση σκυροδέματος και ξένων προς τον τόπο υλικών, επιδιώκοντας την πλήρη και μη αναστρέψιμη, αλλοίωση έως καταστροφή, του υπάρχοντος φυσικού τοπίου και των λειτουργιών του.
1. Προτείνεται η αφαίρεση σε όλο το μήκος του παραλιακού μετώπου και σε πλάτος 3,5 μέτρων του εδαφικού υλικού σε βάθος 50 εκατοστών. Προτείνεται δηλαδή η καταστροφή του φυσικού προστατευτικού μανδύα, την άρση της φυσικής προστασίας, του φυσικού «οπλισμού» των εδαφικών και υπεδαφικών στρώσεων. Το ριζικό πλέγμα που έχει αναπτυχθεί επί σειρά ετών είναι ο φυσικός προστατευτικός μανδύας της ακτογραμμής και ο μόνος που -αποδεδειγμένα στην πάροδο του χρόνου- λειτουργεί. Εδώ σημειώνουμε πως στη ΜΠΕ παραλείπεται η αναφορά του συνόλου των ειδών της χλωρίδα της περιοχής, ειδικά του προστατευτικού Carpobrotus eduliw και γίνεται αναφορά (και αυτή αόριστα) μόnο στο σχίνο (Pistacia lentiscus. Λάθος ή παράλειψη με στόχο;
2. Προτείνεται να αφαιρεθεί από τις 3 παραλίες του Ματιού, παραλία Γαβριήλ , παραλία κάτω από ξενοδοχείο «Μάτι» και την παραλία Αργυράς Ακτής, η άμμος σε βάθος 25εκ. Συνολικά 190 κυβικά, περίπου 20 μεγάλα φορτηγά. Στη θέση της άμμου θα μπει γεωύφασμα και υποδομή από οπλισμένο σκυρόδεμα. Πρόκειται για υποδομή ξύλινου deck. Διαδρόμου δηλαδή από ξύλινες σανίδες οι οποίες σε μερικά χρόνια θα έχουν αλλοιωθεί ή/και καταστραφεί. Οι δε μεταλλικές δοκίδες πάνω στις οποίες θα διαστρωθούν τα ξύλα πολύ σύντομα θα σκουριάσουν, δεδομένης της έκθεσης στις συνθήκες της θαλάσσιας ακτής. Πρόκειται για επέμβαση η οποία δεν εντάσσει τη διαδρομή στο περιβάλλον παρά μόνο οπτικά και μάλιστα για παρατηρητές που θέλουν να παραβλέψουν πως πρόκειται για διατάραξη της περιβαλλοντικής ισορροπίας με την προσθήκη ξένων προς το περιβάλλον στοιχείων.
Στη συνέχεια της διαδρομής, στο Κόκκινο Λιμανάκι ο πεζόδρομος (η όδευση) βγαίνει και συνεχίζει στο πεζοδρόμιο. Αντίθετα στο Μάτι για κάποιο ακατανόητο λόγο, η διαδρομή πρέπει να είναι ακριβώς δίπλα στην θάλασσα. Ακόμα και αν καταστρέφεται η ακτή.
Η ακόμα χειρότερη εναλλακτική
Η δεύτερη προτεινόμενη «λύση», εναλλακτική πρόταση, είναι η έμπηξη κατά μήκος της όδευσης, μεταλλικών πασσάλων διαμέτρου 30 εκατοστών σε βάθος δύο μέτρων. Επί των πασσάλων θα κατασκευαστεί εξέδρα από σκυρόδεμα. Και πάλι οι συνθήκες του θαλασσίου μετώπου θα προσδώσουν ελάχιστο χρόνο ζωής σε υποδομή και επιδομή, αλλά το χειρότερο είναι οι επιπτώσεις από τη φάση κατασκευής.
Οι οπές στην άμμο θα γίνουν με πασσαλομπήχτη, δηλαδή μηχάνημα (ή μηχανήματα) τα που σίγουρα δεν χωράνε στο παραλιακό μέτωπο και η καταστροφή που θα προκαλέσουν με την είσοδο τους θα είναι σοβαρότατη.
Το τσιμεντένιο μέτωπο
Η σταθεροποίηση των κλίσεων του παραλιακού μετώπου προτείνεται να γίνει με εκτοξευόμενο σκυρόδεμα (shotcrete ή gunite) .Το εκτοξευόμενο σκυρόδεμα χρησιμοποιείται στη διάνοιξη σηράγγων για την σταθεροποίηση της διανοιχθείσας διατομής, η οποία κατόπιν επενδύεται με προκατασκευασμένα στοιχεία (προφίλ) γιατί το gunite είναι αντιαισθητικό και δεν εξασφαλίζει μόνιμη σταθεροποίηση. Αν στις σήραγγες το gunite είναι πρακτικά αόρατο για τους διερχόμενους, σε μία ακτή θα είναι σε θέση βιτρίνας. Θα αποτελεί κυρίαρχο τοπιακό χαρατηριστικό. Ο ψεκασμός ενός παραλιακού μετώπου με gunite θα εξαφανίσει το φυσικό τοπίο, αυτό που χαρακτήριζε μέχρι σήμερα την παραλία, με αμφίβολη αποτελεσματικότητα. Οι κοιλότητες των βράχων θα γεμίσουν με εκτοξευόμενο σκυρόδεμα και το τελικό αποτέλεσμα θα είναι επιεικώς απαράδεκτο. Επιπλέον, μέρος του σκυροδέματος θα καταλήξει στις παραλίες και τη θάλασσα προκαλώντας έντονη ρύπανση του θαλασσίου περιβάλλοντος.
Το πρότυπο για το θαλάσσιο μέτωπο στο Μάτι
Μία ακόμα φρικτή αλλοίωση θα είναι η «λείανση» του μετώπου με κοπή ή αφαίρεση των βραχωδών εξάρσεων. Δηλαδή αφανισμό αυτού που γνωρίσαμε ως κύριο τοπίο των παραλιών της Αττικής. Ακόμα η αφαίρεση βραχώδους υλικού θα αποκαλύψει επιφάνειες τρωτές στη διάβρωση καθιστώντας το όλο εγχείρημα μία αποτυχία, που η αποκατάσταση της ίσως και να μην είναι πλέον εφικτή.
Για όλες τις παραπάνω εργασίες απαιτείται χώρος κίνησης των μηχανημάτων, ο οποίος δεν υπάρχει. Συνεπώς θα αυξηθούν οι παρεμβάσεις σε μεγαλύτερη έκταση από την έκταση του έργου, προκαλώντας καταστροφές, μη αποκαταστάσιμες οι περισσότερες εξ αυτών
Η φύση προσφέρει λύσεις
Δεν υπάρχει άνθρωπος που να διαφωνεί στο ότι η ίδια η Φύση λύνει τα προβλήματα. Αρκεί και οι άνθρωποι να συνεργαστούν μαζί της.
Σχετικά κοντά στις παραλίες του Ματιού βρίσκεται η παραλία Μαρίκες. Η παραλία αυτή έχει στην πλάτη της ένα θαυμάσιο αμμοθινικό σύστημα που γέννησαν οι αποθέσεις άμμου από τη θάλασσα. Η προστασία της παραλίας Μαρίκες από τη θαλάσσια διάβρωση (και με τη θάλασσα να προσφέρει άμμο αντί να την παρασέρνει) οφείλεται στον beachrock σχηματισμό, δηλαδή έναν επιμήκη ύφαλο μπροστά στην αμμώδη παραλία. Όσοι δέρνονται από άγνοια έχουν βαφτίσει τον σχηματισμό αυτόν ως «τσιμέντα των Γερμανών» έχοντας φτιάξει στο φαντασιακό τους και μία ιστορία που θέλει τους Γερμανούς στην κατοχή να το έχουν εγκαταστήσει για να αποβιβάζονται στρατιώτες και πολεμικό υλικό στη Ραφήνα. Τόσο βαθιά στο υποσυνείδητο τους έχει εισχωρήσει αυτό το μύθευμα που κάποιοι έχουν και ψευδείς μνήμες των κατοχικών στρατευμάτων να σκυροδετούν την ακτή. Φυσικά τα ιστορικά και επιστημονικά στοιχεία τους διαψεύδουν με κρότο αλλά είπαμε. Πιο εύκολα περνάμε καμήλα από μάτι βελόνας παρά τους πείθουμε πως πρόκειται για παραμύθι που κάποιος, κάποτε και για άγνωστο λόγο, κυκλοφόρησε στο καφενείο. Μάλιστα οι πιο φανατικοί της ανοησίας θέλουν και να απομακρύνουν αυτόν τον προστατευτικό μανδύα ως «αντιτουριστικό» ή «αντικολυμβητικό»
Η μίμηση της Φύσης με την κατασκευή ύφαλων κυματοθραυστών στο Μάτι, όχι μόνο θα προστατεύσει τις παραλίες από τη διάβρωση αλλά θα τους προσφέρει και επιπλέον άμμο ως φερτό υλικό από τα κύματα, το οποίο θα συγκρατείται. Έτσι αμβλύνεται έως εκμηδενισμού το πρόβλημα της παράκτιας διάβρωσης σε συνεργασία με την ίδια τη Φύση. Κάθε επέμβαση εχθρική προς τη φυσική εξέλιξη είναι καταδικασμένη σε αποτυχία και δεν χρειάζεται να λάβουμε τα επίχειρα της αλαζονείας μας για να το καταλάβουμε. Όπως το gunite ή η εκσκαφή και επανεπίχωση με ….άμμο.
Διατομή του εμπλουτισμού με άμμο (ΜΠΕ)
Η εκβολή του ρέματος Παππά (Αργυρά Ακτή) - Η ανθρωπογενής ζημιά
Ο ισχυρισμός πως η μελέτη δεν είναι πλήρης βρίσκει έρεισμα (ενδεικτικό των στόχων της μελέτης) στην περίπτωση της Αργυράς Ακτής. Εκεί οι ζημιές και οι διαβρώσεις δεν έχουν προκληθεί από φυσικά αίτια (πλημυρίδα, κυματισμός κλπ) αλλά είναι ανθρωπογενείς. Τα ανθρωπογενή αίτια που έχουν προκαλέσει τη διάβρωση δεν αναφέρονται καν και φυσικά δεν προτείνεται και η ακύρωση τους (όπως η ταβέρνα στην Αργυρά Ακτή, η απαραίτητη κατεδάφιση της και η ακόλουθη απελευθέρωση του χώρου). Παρόλα αυτά η μελέτη θέλει να αντιμετωπίσει τις «φυσικές απειλές….»
Η ταβέρνα Αργυρά Ακτή στην εκβολή του ρέματος Παππά
Η παραλία της Αργυράς Ακτής είναι το σημείο εκβολής του ρέματος Παππά. Έχει μεγάλο εύρος παραλίας αλλά καταλαμβάνεται το 70% από κατασκευή με επεκτάσεις και τσιμεντένιες βεράντες. Οι κατασκευές φτάνουν μέχρι την ακτογραμμή σε βαθμό που αν θες να περπατήσεις κατά μήκος της παραλίας πρέπει να το κάνεις μέσα από τη θάλασσα. Κανονικά και λογικά θα πρέπει να κατεδαφιστεί η κατασκευή η οποία είναι παράνομη και βρίσκεται μέσα στη ζώνη Θ1 της ΖΟΕ Μεσογείων. Επίσης είναι χτισμένη ακριβώς πάνω στην εκβολή του ρέματος Παππά εμποδίζοντας και τη στερεομεταφορά δηλαδή εμποδίζει τον εμπλουτισμό της παραλίας. Αν η κατασκευή αυτή κατεδαφιστεί τότε θα ελευθερωθεί η ζώνη του αιγιαλού και της παραλίας σε όλο της το πλάτος (πάνω από 10μ από τη ακτογραμμή προς τη λ. Δημοκρατίας) και θα αποκαλυφθεί ελεύθερη, η ζώνη αιγιαλού και παραλίας. Και φυσικά θα συνεχίσει να εμπλουτίζεται με φερτά υλικά από το ρέμα οπότε δεν θα είναι απαραίτητος ο εμπλουτισμός της. Οι δε κυματοθραύστες που προτείνονται δεν θα χρειαστούν (αφού είναι παράλογο να υποστηρίξουν μία παράνομη κατασκευή αφενός και δεν απαιτούνται για να δημιουργήσουν μεγαλύτερη αμμουδιά ενώ μπορεί να δημιουργηθεί φυσικά άρα και πιο σταθερά). Και αυτό ήταν ένα μόνο παράδειγμα της ανεπάρκειας της μελέτης (εκτός αν η αυτή η ανεπάρκεια εξυπηρετεί άλλους σκοπούς)
Η συντονισμένη επίθεση στον τόπο
Το παραλιακό μέτωπο της ανατολικής Αττικής αποτελεί ένα ιδιαίτερο τοπίο, φυσικά σχηματισμένο αλλά και σημειακά κατεστραμμένο από την ανθρώπινη αλαζονεία και την κακώς εννοούμενη «ανάπτυξη». Μάθαμε να θεωρούμε ως ανάπτυξη όσα θέλουν να επιβάλλουν στην αισθητική, την κοινωνία και τις λειτουργίες της, οι ανάγκες των κάθε λογής ιδιωτικών συμφερόντων, «επενδυτών» και των αρπακτικών που παρασιτούν γύρω τους. Οι επιτήδειοι που συχνά είναι οι ίδιοι με αυτούς που αναφέραμε στην προηγούμενη πρόταση, προωθούν μία αντίληψη «μεγαλοϊδεατισμού» περί του οικιστικού ιδεώδους, το οποίο το συνοψίζουν με εκφράσεις που μόνο πικρό γέλιο προκαλούν. Εκφράσεις όπως «Ματιώτικη Ριβιέρα» ή «εκσυγχρονισμός τουριστικού προϊόντος» αντιδιαστέλλονται με έννοες συμβατές με το μέτρο που επιβάλλει η φύση και η λογική, οι οποίες συμπυκνώνονται σε δήθεν ευφυολογήματα τύπου «δεν θα μείνουμε ένα ψαροχώρι» ή «η περιοχή αναπλάθεται προς όφελος της κοινωνίας» και άλλα τέτοια φαιδρά. Ακόμα και η έννοια της βιώσιμης ανάπτυξης έχει γίνει παιχνίδι στα χέρια των ίδιων συμφερόντων Η αλήθεια όμως που προσπαθούν να κρύψουν με ψέματα και φανφάρες δεν μπορεί να μείνει στο σκοτάδι πια.
Και ποιος ο λόγος όλων αυτών των τερατωδών σχεδιασμών;
Όλοι οι σχεδιασμοί αποτελούν τα επιμέρους βήματα για την κατασκευή μίας νέας Αττικής. Μίας Αττικής που θα διαμορφωθεί όπως ζητούν αυτοί που διαθέτουν δύναμη και πλούτο. Η επέκταση του λιμανιού της Ραφήνας για να δεχτεί την επιβατική κίνηση που δεν θέλει ο παραχωρησιούχος του Πειραιά, θα αυξήσει την πίεση για την υποδοχή περισσότερου κόσμου στις γύρω περιοχές και μαζί την πίεση για αναδιαμόρφωση και αναδιανομή των χώρων αυτών. Η φωτιά που κατέκαψε το Μάτι ήταν η ευκαιρία που έψαχναν για να εδραιώσουν τη νέα κατάσταση και δεν ορρωδούν προ ουδενός. Η περιοχή από το Κόκκινο Λιμανάκι και βόρεια, στον σχεδιασμό τους πρέπει να αποκτήσει χαρακτηριστικά τόπου υποδοχής χρηστών των μεγάλων μεταφορικών και συγκοινωνιακών υποδομών. Έστω κι αν καταστραφεί ο τόπος και το περιβάλλον, με έργα εκτός του μέτρου που ορίζει ο ίδιος ο τόπο και οι αντοχές του. Του μέτρου που τον χαρακτήριζε κάποτε. Ήδη το ανατολικό Πεντελικό οικοδομείται εντατικά με μοντέλο τους οικισμούς που εγκαταστάθηκαν εκεί, ακόμα και λίγο πριν την επταετία. Τώρα νέες περιοχές (καμένου) δάσους αποκτούν σχέδιο πόλης. Το ίδιο και η παραλία. Ειδικά χωρικά και «προτάσεις» τύπου «Ριβιέρας» πλημμυρίζουν την καθημερινότητα μας.
Χρειάζεται η κοινή δράση όλων των κατοίκων που αγαπούν τον τόπο, είτε ζουν στα ορεινά (ακόμα και στις περιοχές των διαβόητων οικοδομικών συνεταιρισμών) είτε ζουν στα παράλια. Αν δεν υπάρξει κοινή δράση που να αξιώνει το μέτρο στην αισθητική και την ανάπτυξη των πόλεων και των οικισμών, είμαστε καταδικασμένοι να ζήσουμε τον θάνατο αυτού που κάποτε θεωρούσαμε το πιο όμορφο κομμάτι της Αττικής και των παιδικών μας χρόνων.
Θα επανέλθουμε στο θέμα, μόλις συγκεντρώσουμε περισσότερες πληροφορίες γιατί πρόκειται για ακόμα μία κραυγαλέα περίπτωση επιλογής της χειρότερης λύσης, αντίθετα στις αρχές της βιώσιμης ανάπτυξης και της πρόκρισης των επιλογών εκείνων που έχουν ελάχιστες ως μηδενικές επιπτώσεις σε ευπαθή συστήματα.
Στοιχεία αντλήθηκαν από
Παρουσίαση θέσεων που αναρτήθηκαν στη σελίδα του Εξωραϊστικού Συλλόγου «Μάτι»
Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων έργων που προβλέπονται στο ρυμοτομικό σχέδιο εφαρμογής στο Μάτι
Kι αυτή η Αττική η γη, η πάνσοφη κι ωραία το καύχημα, το κόσμημα, τ΄ άνθος όλου του κόσμου
μέλλει κι αυτή να ερημωθεί κι η στάθμη της να πέσει από τ' άγρια κύματα κι από τη συμφορά
(Νοστράδαμου Προφητείες αποδ. Alan Wistful μτφ Π. Νικολαϊδης V.31)
atticavoice@gmail.com
