Γκαϊανέ Κασαρτζιάν. Έτσι έλεγαν τη δυστυχισμένη γυναίκα που έχασε τη ζωή της στην προσπάθειά της να γλιτώσει τη σύλληψη και την απέλαση. Δούλευε, βλέπετε, «παράνομα» φροντίζοντας έναν ηλικιωμένο άνθρωπο που το δημόσιο σύστημα υγείας δεν μπορούσε να εξασφαλίσει την αξιοπρεπή και ασφαλή περίθαλψή του.

Όσοι έχουν εμπειρία από τα δημόσια νοσοκομεία – είτε ως ασθενείς είτε πολύ περισσότερο ως συγγενείς ασθενών – γνωρίζουν πολύ καλά το θέμα. Ξέρουν πως αν αφήσουν τον άνθρωπό τους μόνο στο θάλαμο, μπορεί όχι μόνο να μην είναι σε θέση να εξυπηρετήσει βασικές του ανάγκες, αλλά να κινδυνεύσει και η ίδια του η ζωή. Ξέρουν πως αν ζητήσουν τη συνδρομή νόμιμης αποκλειστικής νοσοκόμας, θα έχουν να αντιμετωπίσουν ένα δυσβάσταχτο γι’ αυτούς οικονομικό κόστος.

Καταφεύγουν, λοιπόν, στις υπηρεσίες των «παράνομων» αποκλειστικών. Τις ξέρουμε όλοι μας καλά αυτές τις γυναίκες, που στην πλειοψηφία τους προέρχονται από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Είναι γυναίκες που γίνονται δούλοι μας, που δουλεύουν εσώκλειστες, με ελάχιστα ή καθόλου ρεπό.

Είναι γυναίκες που θυσιάζουν τη ζωή τους για να ταϊσουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους που βρίσκονται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά και που μπορεί να κάνουν χρόνια πολλά να τα δουν. Είναι γυναίκες αόρατες, που μπορεί να δουλεύουν δεκαετίες στη χώρα μας και εν τούτοις να είναι χωρίς «χαρτιά», κινδυνεύοντας ανά πάσα στιγμή να απελαθούν. Είναι γυναίκες που κάνουν τη δύσκολη και βρώμικη δουλειά που δεν μπορούμε ή δεν αντέχουμε να κάνουμε εμείς. Είναι γυναίκες, θύματα οι περισσότερες, των κυκλωμάτων των δουλέμπορων που κάνουν χρυσές δουλειές έχοντας ένα κράτος που από τη μία δεν μπορεί να εξασφαλίσει στους πολίτες τους τα στοιχειώδη αγαθά, όπως η ασφαλής νοσοκομειακή περίθαλψη αλλά και η περίθαλψη των ανήμπορων ηλικιωμένων και από την άλλη δεν είναι ικανό να βάλει τάξη σε μια κατάσταση υπαρκτή για την οποία προτιμά να κάνει πως δεν την βλέπει.

Μια κατάσταση δύσοσμη, με πολλούς πρωταγωνιστές. Πρώτον, ένα κράτος ανίκανο. Δεύτερον, πολίτες ανήμποροι να σηκώσουν το οικονομικό βάρος μιας «νόμιμης» λύσης. Τρίτον, υποαπασχολούμενες «νόμιμες» Ελληνίδες νοσοκόμες που καλώς απαιτούν από τη μεριά τους να αμείβονται αξιοπρεπώς . Και τέταρτος και πιο τραγικός πρωταγωνιστής, οι χιλιάδες ξένοι φτωχοδιάβολοι, που έρχονται να καλύψουν όλες τις τραγικές ελλείψεις του στρεβλού οικοδομήματός μας. Άνθρωποι που έρχονται να κλείσουν τεράστιες τρύπες της κοινωνίας μας και βρίσκονται οι δυστυχείς στη μέγγενη από τη μια του αστυνομικού κράτους και από την άλλη των «νόμιμων» νοσοκόμων που αξιώνουν την αποβολή τους από τα νοσοκομεία προκειμένου να έχουν αυτές δουλειά. Στρέφονται οι φτωχοί "νόμιμοι" εναντίον των εξαθλιωμένων "παράνομων". Το σύστημα καλά κρατεί και κατευθύνει τις αντιδράσεις των θυμάτων του μακριά από αυτό

Αυτή ήταν η δυστυχής Γκαϊανέ, που το περασμένο Σάββατο φρόντιζε ασθενή σε θάλαμο του Γενικού Κρατικού Νικαίας και, σε έλεγχο που έγινε από το προσωπικό του νοσοκομείου, επιχείρησε να διαφύγει καθώς δεν είχε τα κατάλληλα έγγραφα για την παρουσία της στο νοσοκομείο. Πήδηξε λοιπόν από το παράθυρο, χάνοντας τη ζωή της. Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτού του σύγχρονου σκλάβου μάθαμε από την ανάρτηση στο fb που έκανε κάποιος, ο οποίος παλαιότερα είχε χρειαστεί τις υπηρεσίες της. Ο Haris Movsevsia ήταν αυτός, που με συγκλονιστικά λόγια, την ευχαριστούσε για τις υπηρεσίες αυτές και την αποχαιρετούσε :

"Έμαθα πριν από λίγο ποια είναι η Αρμένισσα «νοσοκόμα» «που πήδηξε από μπαλκόνι νοσοκομείου και βρήκε τραγικό θάνατο». Είμαι βαθύτατα συγκλονισμένος από τον χαμό της πολύ αγαπημένης μου , της συντοπίτισσας , Γκαϊανέ Κασαρτζιάν… Η Γκαϊανε για 5 συνεχόμενα χρόνια είχε αναλάβει τη φροντίδα του, κατάκοιτου από βαρύτατο εγκεφαλικό ,πατέρα μου ο οποίος πέθανε το 2002. Ευγενέστατη , φιλότιμη , ευχάριστη, πάντα γελαστή, αξιαγάπητη. Γίναμε εύκολα φίλοι. «Τον αδελφό σου κι εσένα σας νοιώθω σαν αδέλφια μου» μου έλεγε σ’ένα μνημόσυνο όπου συναντηθήκαμε, πριν δυο βδομάδες. Ταλαιπωρημένη κοπέλα. Δούλεψε σκληρά. Ασχολήθηκε πολλά χρόνια με τη δύσκολη δουλειά της φροντίδας ηλικιωμένων. Δεν κράταγε σχεδόν τίποτα για τον εαυτό της . «Για τα παιδιά και για τα εγγόνια» έλεγε … «Σε 2-3 χρόνια , θα γυρίσω , να τα χαρώ κι εγώ»… «Το Σωματείο των νομίμων είχε αντιληφθεί χθες την παρουσία της και την είχε αναφέρει στην ασφάλεια του νοσοκομείου. Το πρωί που η γυναίκα εμφανίστηκε ξανά η ασφάλεια επιχείρησε να την συλλάβει…» Λέει η είδηση… ΚΟΥΦΑΛΕΣ ! Τόσο πολύ …. Και η Γκαϊανέ …πρέπει να ήταν πάνω από 25 χρόνια στην Ελλάδα . Τι διάολο …τόσο δύσκολο ήταν να βγουν αυτά τα «κωλόχαρτα»;

Κρίμα. Κρίμα. Γιατί ρε κορίτσι μου";

Αυτή ήταν η Γκαϊανέ. Ας μην την ξεχάσουμε, ώστε τουλάχιστον άλλοι άνθρωποι σαν και αυτήν κάθε πιθανής εθνικότητας που άφησαν πίσω τους πατρίδες, σπίτια, παιδιά και εγγόνια προκειμένου να ζήσουν τις οικογένειές τους, να έχουν μια καλύτερη τύχη. Ας μην την ξεχάσουμε λοιπόν. Και ας ζητήσουμε, έστω, μια ταπεινή συγγνώμη.