Άλλη μια μαύρη νύχτα χθες στη Λέσβο, άλλη μια μαύρη σελίδα έγραψαν χθες τα τέρατα που έχουν ξαμολυθεί ανεξέλεγκτα και έχουν δημιουργήσει συνθήκες τρόμου στο νησί. Στόχος τους αυτή τη φορά, οι εγκαταστάσεις της προσφυγικής δομής «One Happy Family». Σε κείμενο που δημοσιεύτηκε στη σελίδα της συλλογικότητας «No Borders», εργαζόμενη της δομής αναφέρει ότι «”άγνωστοι” έβαλαν φωτιά στις εγκαταστάσεις του “One Happy Family” που παρέχει χρόνια τώρα έναν ανθρώπινο χώρο για τους πρόσφυγες που περνάνε τη μέρα τους στοιβαγμένοι στις λάσπες της Μόριας. Μέσα στον χώρο λειτουργούσε κουζίνα που έδινε χιλιάδες γεύματα καθημερινά, είχε κλινική που δέχονταν δεκάδες πρόσφυγες και γίνονταν επίσης μαθήματα Αγγλικών και Ελληνικών».

 «Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο» … έτσι ξεκινά ένα από τα πιο γνωστά ποιήματα του Τάσου Λειβαδίτη γραμμένο σε μια άλλην εποχή όπου άνθρωποι πέθαιναν στο όνομα μιας δίκαιης κοινωνίας και  στο όνομα της αλληλεγγύης. Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος – θα συμπληρώναμε τον ποιητή με θράσος που δικαιολογεί η αγανάκτησή μας από όσα βλέπουμε να διαδραματίζονται στον Έβρο, στη Λέσβο και στη Χίο – δε θα άφηνες ανθρώπους να πνιγούν μέσα στη θάλασσα … δε θα χυδαιολογούσες απέναντι σε έγκυες γυναίκες … δε θα έμενες ασυγκίνητος από το κλάμα μικρών παιδιών … δε θα έλεγες, εσύ ο καλοζωισμένος, πως δεν αντέχεις … δε θα χτυπούσες όποιον πήγαινε να τους βοηθήσει … δε θα έβαζες φωτιά στις δομές υποδοχής τους και στα σχολεία τους … δε θα πυροβολούσες εναντίον τους

Δεν είσαι άνθρωπος όμως … είσαι από αυτούς τους λεβεντομαλάκες  τους στρατόκαυλους που καμώνονται τους πατριώτες ενώ το μόνο που νιώθουν είναι μίσος. Μίσος και για όλους και, στην πραγματικότητα, μίσος και για τον ίδιο τον ελλειμματικό εαυτό τους. Άρχισες να βγαίνεις με τους ομοίους σου δειλά-δειλά στην αρχή. Όσο οσμιζόσουν το αίμα και όσο έβλεπες πως αυτή η κυβέρνηση και αυτή η αστυνομία δεν πρόκειται να σε σταματήσει, έπαιρνες όλο και πιο πολύ θάρρος. Οι βρισιές και οι απειλές έγιναν γροθιές και κλωτσιές. Άρχισες να βάζεις φωτιές σε σπίτια, σε σχολεία, σε αυτοκίνητα. Άρχισες να πυροβολείς εναντίον ανθρώπων ζώντας το απόλυτο όνειρο όλων των φασιστών. Ήδη μιλάμε για δυο νεκρούς πρόσφυγες στον Έβρο από πυροβολισμούς. Είσαι και τόσο ηλίθιος που θα σκοτώσεις και δικούς σου.

Και εσύ, αθώε ανθρωπάκο  που στέκεσαι άλαλος και άπραγος στη μέση των δύο άκρων όπως σου αρέσει να λες με αυταρέσκεια, μπορείς να δεις έστω και αυτή τη στιγμή τι γίνεται;  Σε τρομάζει καθόλου το τέρας που ξύπνησε στη Λέσβο, στη Χίο ή στον Έβρο ή μήπως έχεις αρχίσει να του μοιάζεις;

«Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά. Η υποταγή ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, η συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πώς πρέπει, του πώς οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε; 

»Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε. Και η ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοηθά να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος που προΐσταται, ελέγχει και μας κυβερνά. Η μορφή του τέρατος είναι αποκρουστική. Όταν όμως το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε… γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε»  

(Μάνος Χατζιδάκις)