Είναι νομίζω γνωστό σε όλους πως ειδικά στην Αττική έχουν αναπτυχθεί αποικίες παπαγάλων που έχοντας απελευθερωθεί από τα κλουβιά τους, ζουν πλέον ελεύθεροι, πολλαπλασιάζονται με γρήγορους ρυθμούς και ο πληθυσμός τους αυξάνεται συνεχώς. Το ίδιο συμβαίνει και στη Ραφήνα, με τη διαφορά πως κάποιοι από αυτούς τους παπαγάλους, αφού κούρνιασαν επί καιρό κοντά στο δημαρχιακό μέγαρο της πόλης, έμαθαν να μιλάνε με ανθρώπινη φωνή και και δίδαξαν και τους υπόλοιπους παπαγάλους να λένε : «Θέλετε να μείνει η Ραφήνα χωριό; Ε; Θέλετε;». Κανονικά στους παπαγάλους δεν απαντούμε, δεν καταλαβαίνουν τι λένε  άλλωστε, η Μαίρη Γρουζουκάκου όμως, πολιτικός μηχανικός και κάτοικος Ραφήνας, ποιητική αδεία, επέλεξε να το κάνει. Ας την ακούσουμε

Και ξαφνικά πλανάται ένα νέο ερώτημα. ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ Η ΡΑΦΗΝΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΧΩΡΙΟ ; Τις τελευταίες ημέρες το ακούμε πολύ. Παίζει συντονισμένα και μεταδίδεται από στόμα σε στόμα και από τοπικό site σε τοπικό site. Και αναρωτιέμαι, ανάμεσα στο χωριό και στον Πειραιά, δεν υπάρχει τίποτε άλλο; Εγώ φυσικά λατρεύω τα χωριά. Αλλά αν θέλουμε ανάπτυξη ξεκινάμε από τα βασικά

1.Σχολεία ,για να σταματήσουν τα παιδιά μας να στοιβάζονται μέσα σε πρώην αποθήκες

2.Νοσοκομείο ,το οποίο ήταν προτεραιότητα μετά τις φωτιές και τώρα τσιμουδιά

3.Πολιτισμός ,με έναν ΔΟΠΑΠ που θα εκτελεί το έργο του εκτός κολυμβητηρίου και θα παρέχει δράσεις και δραστηριότητες σε όλους τους δημότες,

4.Αθλητισμος ,με ένα στάδιο ανοικτό και προσβάσιμο σε όλους

5.Βασικές υποδομές, όπως δρόμοι και πεζοδρόμια που δεν φοβάσαι να διασχίσεις, πάρκα και ασφαλείς παιδικές χαρές για τα παιδιά μας ,ανοικτοί προσβάσιμοι δημόσιοι χώροι, χωρίς περιφράξεις και ιδιωτικά καθεστώτα εντός τους .

6. Κοινωνική πολιτική και στήριξη σε ευπαθείς ομάδες

Και χωρίς να έχουμε τίποτα από τα παραπάνω, ξαφνικά (αφού τελειώσαμε με το αφήγημα της αντιπλημμυρικής θωράκισης της πόλης, μέσω της διευθέτησης -τσιμεντοποίησης του Μεγάλου Ρέματος ,γιατί απλά κατέρρευσε), ξεκινάμε πάλι με ψυχολογική χειραγώγηση για την Αττική οδό και τον προαστιακό που "δεν θέλουν κάποιοι υποανάπτυκτοι να φτάσει ποτέ εδώ".

Όταν γίνεται ένα έργο λοιπόν, πρέπει να είναι χρήσιμο, ωφέλιμο ,ασφαλές πρώτα για τον άμεσα εμπλεκόμενο, στην προκειμένη περίπτωση τον δημότη. Εξηγήστε από πού και πώς θα περάσουν τα μεγάλα έργα υποδομής και ας επιλέξει η τοπική κοινωνία αν τα θέλει.

Προστατεύστε τον δημότη, αυτή είναι η δουλειά σας και όχι τα συμφέροντα πολυεθνικών και εφοπλιστών.

Και θωρακίστε την από τις πλημμύρες πραγματικά και όχι προσχηματικά και επικίνδυνα, με τον τρόπο που προτείνει πλέον η επιστήμη, η οποία ακριβώς λόγω της κλιματικής αλλαγής, αλλάζει στάση και στρέφεται σε λύσεις άλλης μορφής, που πραγματικά θέλει ανοικτά μυαλά και όχι κολλημένους γραφειοκράτες για να το αντιληφθούν.

Δημιουργήστε μέσα μαζικής μεταφοράς προς το κέντρο της Αθήνας, χωρίς να αλλοιωθεί ο χαρακτήρας της πόλης και η ποιότητα ζωής μας .

Και πείτε ένα συγγνώμη, κάναμε λάθος, δεν πειράζει.

Βέβαια, υπάρχει μια μεγάλη αλήθεια. Οι απλοί θεατές δεν αλλάζουν τον κόσμο. Πρέπει να γίνουμε ενεργοί, όλοι μαζί.

Γιατί "τα όμορφα χωριά, όμορφα καίγονται" και δυστυχώς κατακάηκαν και χάσαμε ανθρώπους και πότε δεν θα είμαστε πια οι ίδιοι!

Ο δολοφονημένος το 1963 πρόεδρος των ΗΠΑ J.F. Kennedy αρεσκόταν στο να λέει πως «Στα Κινέζικα, η λέξη «κρίση» γράφεται με δύο γράμματα. Το ένα σημαίνει κίνδυνος και το άλλο σημαίνει ευκαιρία». Αυτός ο σκληρός αφορισμός αποτέλεσε και ένα από τα θεμέλια του νεοφιλελευθερισμού και του «πάπα» του, M. Friedman, διατυπωμένο εν πολλοίς ως: «μια οικονομική κρίση ή ένα γεγονός καταστροφής ή πολέμου είναι η ευκαιρία για μεγάλες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις σε ένα κράτος». Μεταφέροντας τους αφορισμούς των 2 παραπάνω τεράτων (στην κυριολεξία) στο σήμερα, 25/1/2022, προσπαθούμε να ανακαλύψουμε που είναι κρυμμένη αυτή η ευκαιρία. Και για την υπόθεση του φιάσκου της Αττικής Οδού η ευκαιρία βρίσκεται κατά πάσα πιθανότητα στο τραπέζι των μνηστήρων της, ενόψει της ανανέωσης της σύμβασης παραχώρησης και στα ΑΡΔ που φροντίζουν για "τα περαιτέρω". Και όταν στον βάλτο τσακώνονται τα βουβάλια, την πληρώνουν τα βατράχια, δηλαδή όλοι εμείς.

Στην πρόσφατη αποκάλυψη των ικανοτήτων του επιτελικού κράτους του Μητσοτάκη, είμαστε όλοι θύματα, Θύματα υπερφίαλων εξουσιών, που προσπαθούν να καλύψουν την ανικανότητα τους με δηλώσεις και δημοσιεύσεις, που φροντίζουν οι απολογητές τους και τα φιλικά τους Μέσα και Συγκροτήματα, να μεταφέρουν στον πληθυσμό, θεωρώντας πως απευθύνονται σε άτομα μειωμένης αντίληψης ή τόσο πολύ καλοπροαίρετα πρόβατα, που δεν πιστεύουν πως ο βοσκός τους θα τα οδηγήσει στο σφαγείο. 

Ξεκινώντας με εκείνον τον ανεκδιήγητο υπουργό Πολιτικής Προστασίας (ναι, έχει τέτοια αρμοδιότητα)  Στυλιανίδη, που μέσα στο άγχος του να βρει κάποιον να φορτώσει το φιάσκο του επιτελικού του κράτους και του προϊσταμένου του, βρήκε εύκαιρη την κοινοπραξία της Αττικής Οδού, η οποία πελάγωσε όταν χιλιάδες αυτοκίνητα πλημμύρισαν τον δρόμο για να αποφύγουν τους αδιάβατους δρόμους της Περιφέρειας Αττικής και των δήμων. Όντας πελαγωμένος ο ανέτοιμος μηχανισμός της Αττικής οδού, έδωσε χέρι να πιαστεί ο υπουργός που δεν έκανε τίποτα μια εβδομάδα που οι μετεωρολόγοι προέβλεπαν τα φαινόμενα. Πρώτα πρώτα, μόλις ξεκίνησαν τα φαινόμενα και αφού δεν είχε κάνει τίοτα προηγουμένως,  φρόντισε να κλείσει την Εθνική οδό (τη Νέα Οδό του πεθερού Γεραπετρίτη για να ακριβολογούμε). Μετά άρχισε να ιδρώνει. Εκεί λοιπόν που ιδρώνει και ξεϊδρώνει ο υπουργός, πετάει το αμίμητο πως «για όλα φταίει η Αττική οδός» χωρίς να εξηγεί πως το μπούκωμα του αυτοκινητοδρόμου των 2,80€ επηρέασε το σύνολο της Αττικής. Αλλά το πιο καλό είναι αυτό που ξεστόμισε μετά, ανταγωνιζόμενος σε ελαφρότητητα τον αξεπέραστο στο θέμα προϊστάμενο του, Κ. Μητσοτάκη. Είπε με καμάρι ο υπουργός πως «Μπορέσαμε και κρατήσαμε τη χώρα λειτουργική»

Πηγή

Θεός ο  Στυλιανίδης. Θεός επί γης, αντικαταστάτης και απολογητής του πραγματικού θεού της ελαφρότητας και της κωμωδίας, Μητσοτάκη, ο οποίος έσπευσε να εξαφανιστεί παρέα με τους λογογράφους του, για να ετοιμάσουν μάλλον κάποιο νέο διάγγελμα που να αρχίζει με το «Συμπολίτες μου». Διάγγελμα για το πόπολο δηλαδή, επιπέδου Δελφιναρίου και αυτό, όπως και τα προηγούμενα. Αλλά όταν το πόπολο δικαιολογεί και χάφτει τα πάντα, το επίπεδο του διαγγέλματος είναι το αρμόζον.

Πέρυσι, στο Σύνταγμα στεκόταν αγέρωχος, δίχως λόγο και αιτία. Φέτος μυκτηρίζει μονότονα

Ο άλλος ήρωας των ημερών ήταν ο πολύς Πατούλης. Ναι, ο χρυσοκέντητος περιφερειάρχης Αττικής, ο οποίος είχε ένα μονότονο ποιηματάκι, σαν μουρμούρικο της φυλακής,  που επαναλάμβανε σε όποιον του ζητούσε εξηγήσεις (που δεν ήταν και πολλοί αυτοί) για το χάος της Αττικής. Τραγωδία ο άνθρωπος και όσο επιχειρούσε να παίξει την κασέτα του, τόσο πιο θλιβερός γινόταν. Και δεν είχε εύκαιρο και κανέναν απολογητή. Ούτε έναν αντιπεριφειάρχη καλό στις απολογίες

Και μέσα σε όλα, να απουσιάζει ο θεός των διακοπών και της Νιρβάνα, Ο πολιτικός πρόσφυγας έξι μηνών, ο εξόριστος των Παρισίων και εργάτης στις φάμπρικες του Χάρβαρντ και στης Βοστωνης τις στοές. Ο ανέμελος, ο "Συμπολίτεσμου" (μία λέξη). Ο διανομέας συσσιτίου με τη λοξή ματιά (όπου είναι η κάμερα). Ο ένοικος του Μαξίμου. Ο άνθρωπος με τα σταυρωμένα δάχτυλα. Αυτός που επέλεξε το 40 και πλέον τοις εκατό των Ελλήνων για να τους κυβερνήσει. Ο άνθρωπος που τα hashtag με το όνομα του στο Internet χτυπάνε πρωτιές. Ο #δικό_σας,  Συμβαίνουν όλα τα παραπάνω και αυτός παραμένει ανέμελος, σε άγνωστη διεύθυνση.

Αυτος ο τυπος, αυτός ο απών, ειναι πρωθυπουργος της χωρας που ο μισός της πληθυσμός πνίγηκε στα χιόνια.  Αλλά έχει τον τρόπο του να το διαχειριστεί. Έχει τον Πέτσα του ο άνθρωπος, άσχετα αν του λείπει η τσίπα. Πέτσα έχει και τον ανασύρει κάθε φορά που θα του χρειαστεί.

Τον λογαριασμό θα μας τον στείλει μετά