Όλα τα άσχημα φαινόμενα στη χώρα μας χαρακτηρίζονται από μία καθετοποίηση. Από τη διαφθορά μέχρι το ρουσφέτι, την εξυπηρέτηση των ημετέρων και τελικά την αδράνεια ή την αναξιοπιστία των βασικών μηχανισμών, που προσδιορίζουν τη λειτουργικότητα ενός διοικητικού μηχανισμού. Άσχετα αν πρόκειται για κατώτερες, τοπικές διοικητικές μονάδες ή για την κεντρική κυβέρνηση. Χαρακτηριστική είναι η φράση του ανεκδιήγητου υπουργού πολιτικής προστασίας, Στυλιανίδη, που αναφέραμε σε προηγούμενη ανάρτηση, πως δήθεν κράτησαν τη χώρα λειτουργική, ενώ ο μισός πληθυσμός  είχε περιπέσει σε αναγκαστική αδράνεια λόγω ….χιονόπτωσης.

Με τον ίδιο τρόπο θα αντιμετωπίσει τη δική του έλλειψη διορατικότητας, σχεδιασμού, οργάνωσης υπηρεσιών και τελικά ανικανότητας, ο λαμέ περιφερειάρχης Πατούλης, όπως είδαμε στην περασμένη σχετική ανάρτηση, αλλά και ο κάθε δήμαρχος περιοχών που είτε αποκλείστηκαν είτε έμειναν στο σκοτάδι.

Και αφού στη συνέχεια του «Ξεβράκωτοι στο χιόνι vol1», δηλαδή στο vol.2 κατεβαίνουμε διοικητικό επίπεδο, θα ασχοληθούμε με τα δικά μας. Με τον κόσμο που γνωρίζουμε και έμεινε αποκλεισμένος στο σπίτι του, ακόμα και ανοίγοντας με φαράσια και φτυάρια διόδους προς …την ελευθερία. Αλλά αν αυτό ήταν κάτι που έπρεπε να το κάνει και το έκανε, το σπίτι του βρισκόταν στο σκοτάδι και στο κρύο, αφού η θέρμανση που δεν απαιτεί ηλεκτρική ενέργεια (τζάκι, ξυλόσομπα, σόμπα υγρού ή αερίου καυσίμου)  δεν ζεσταίνει παρά μόνο μικρό χώρο. Εκεί ήταν που αποκαλύφθηκε για ακόμα μία φορά η ανεπάρκεια του Διαχειριστή Δικτύων ηλεκτρικής ενέργειας, αλλά κυρίως και όσον αφορά τα τοπικά, αποκαλύφθηκε ξανά  η αδυναμία ή η αδιαφορία του δήμου (αλλά και άλλων κοντινών δήμων) να συνδράμουν τα συνεργεία που θα έφερναν το φως στους δημότες.  Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, όπως στα Περιβολάκια, στην Καλλιτεχνούπολη, στο Πικέρμι στη Διώνη και στο Ντράφι. Η Καλλιτεχνούπολη μέτρησε 38 ώρες αποκλεισμού και σκοταδιού μέχρι στιγμής, η Διώνη προσμέτρησε 26 ώρες δίχως ρεύμα, το Πικέρμι 16 ώρες, στα Περιβολάκια και το Ντράφι άλλοι έμειναν 24 ώρες στο σκοτάδι και άλλοι συνεχίζουν ακάθεκτοι προς τις 48 ώρες. Αλλά ο δήμαρχος Ραφήνας επαιρόταν για το κατόρθωμα του να μείνουν ανοιχτοί οι δρόμοι του κέντρου της Ραφήνας. Δρόμοι που ποτέ δεν έκλεισαν αφού το χιόνι που έπεσε έλιωσε σε λίγες ώρες, είτε από τη βροχή είτε από τον ήλιο.

Και αφού η κατάσταση στα Περιβολάκια, την Καλλιτεχνουπολη, το Πικέρμι, τη Διώνη, το Ντράφι, ήταν αυτή που ήταν, στις 25/1 έγινε γνωστό πως θα του ο δήμαρχος τη Ραφήνας θα πρόσφερε βοήθεια στον Πατούλη. Επειδή το κέντρο της Ραφήνας, δηλαδή η βιτρίνα, δεν είχε κλειστούς δρόμους, ο Ραφήνας θα έστελνε πόρους να βοηθήσουν τον Πατούλη. Θα λέγαμε ένα μεγάλο Μπράβο, αν οι πιο απομακρυσμένες περιοχές της Ραφήνας που αναφέρουμε πιο πάνω, δεν ήταν αποκλεισμένες και στο σκοτάδι λόγω αδυναμίας των συνεργείων του ΔΕΔΔΗΕ να προσεγγίσουν σε κρίσιμα σημεία. Σε σημεία δηλαδή που ο δήμος έπρεπε να έχει ανοίξει προσβάσεις. Αλλά τι είναι 26-27 ώρες σκοτάδι στη Διώνη ή 40 ώρες στα Περιβολάκια, μπροστά στη βοήθεια στον Πατούλη; Ή και 16 ώρες σκοτάδι στο Πικέρμι, για τους ίδιους λόγους;

Πικέρμι 26/1/2022. Παγοδρόμιο ή εκχιονισμένη οδός, από την προηγούμενη, αλλά δίχως ρίψη αλατιού μετά τον εκχιονισμό

Αφού το κέντρο της Ραφήνας (η βιτρίνα) είχε ανοιχτούς δρόμους (που δεν έκλεισαν ποτέ) ποιος να υπολογίσει κάτι γκρινιάρηδες στην περιφέρεια ή εκεί απάνω στο βουνό;

Η απαράδεκτη κατάσταση έπρεπε να ρετουσαριστεί, τουλάχιστον επικοινωνιακά.  Όπως άλλωστε υπαγορεύει και η τακτική κεντρικής κυβέρνησης και περιφέρειας. Ακριβώς η ίδια μέθοδος, αλλά η κλίμακα μικρότερη.  Μέσα λοιπόν σε αυτό το χάλι,  ανακαλύπτουμε την επιβεβαίωση των JFK και  Milton Friedman που γράφαμε στην εισαγωγή του πρώτου μέρους του αφιερώματος στη γύμνια των μηχανισμών.

«Στα Κινέζικα, η λέξη «κρίση» γράφεται με δύο γράμματα. Το ένα σημαίνει κίνδυνος και το άλλο σημαίνει ευκαιρία» έλεγε ο J.F. Kennedy

Την κρυμμένη ευκαιρία την είδε και την αξιοποίησε ένας νέος επαγγελματικός κλάδος, εκείνος των απολογητών. Των απολογητών με «δεοντολογία» (sic) πάνω απ’ όλα. Διαβάσαμε χθες, σε ραφηνιώτικη ιστοσελίδα που μάλιστα έκανε και εισαγωγή για «το πόσο σέβεται των κώδικα δεοντολογίας της ΕΣΗΕΑ» το παρακάτω

Γράφει ο απολογητής της δημοτικής αρχής:

Αν υπάρχουν κάτοικοι που είναι εγκλωβισμένοι στα χιόνια τα σπίτια τους σε ορεινές ή δύσβατες περιοχές? Φυσικά και υπάρχουν. Και λυπόμαστε πραγματικά. Αλλά είναι οι εξαιρέσεις. Και είναι το ''τίμημα'' της ησυχίας και της ομορφιάς της φύσης που πολύ θα το θέλαμε κι εμείς. Κι ας μέναμε λίγες ώρες ή μία ημέρα εγκλωβισμένοι. Και το λέμε με την καρδιά μας, αλλά μάλλον κι αυτό μπορεί να παρεξηγηθεί.

-Τι να παρεξηγηθεί; Αυτό που λέει ξεκάθαρα; Δηλαδή ότι όποιος μένει κοντά στη φύση (που ο δήμος ξεπαστρεύει συστηματικά, μάλλον για …το καλό τους) πρέπει να ζει σε συνθήκες σπηλιάς, σε περίπτωση χιονόπτωσης;

Και παρακάτω

Το χιόνι που έπεσε ήταν πολύ. Όμως ο δήμος Ραφήνας Πικερμίου αυτή τη φορά έδειξε άριστα αντανακλαστικά.

- Που; Στο κέντρο της  Ραφήνας,  που το λίγο χιόνι που έπεσε έλιωσε σχεδόν αμέσως; Στην περιφέρεια της Ραφήνας και στα απόκεντρα;  Στο Πικέρμι; Στη Διώνη; Στο Ντράφι; Αλλά αυτά δεν είναι βιτρίνα. Αρα ο δήμος Ραφήνας έκανε τη δουλειά του. Ο ανύπαρκτος δήμος Πικερμίου πάλι όχι. Οι περιφερειακοί οικισμοί «ας φάνε φύση», αφού πήγαν να μείνουν εκεί.

Και η απολογία κορυφώνεται

Και για προσέξτε αυτό τώρα: Δεν φταίει ο δήμος για το χάλι του ΔΕΔΔΗΕ με τη διακοπή ηλεκτρικού ρεύματος για δεύτερη ημέρα για εκατοντάδες συμπολίτες μας που δεν έχουν θέρμανση, φως, τηλεόραση, ίντερνετ και ασφάλεια. Να το ξεκαθαρίσουμε. Να έχουμε τη στοιχειώδη λογική.

- Η στοιχειώδης λογική του απολογητή θέλει τον ΔΕΔΔΗΕ να έχει χάλια ενώ ο δήμος πάλι όχι. Γιατί δεν φρόντισε να υποστηρίξει την πρόσβαση των συνεργείων του ΔΕΔΔΗΕ; Γιατί δεν ενδιαφέρθηκε για την αποκατάσταση της ηλεκτροδότησης στον δήμο; (αλλά πήγαιναν να βοηθήσουν τον Πατούλη μάλλον), Μάλλον η στοιχειώδης λογική θύμωσε και έφυγε. Έχει άλλωστε αλλεργία στους ….απολογητές

Και το δράμα….. Αν μένω εγώ (ο απολογητής) χωρίς ρεύμα, θα μείνετε κι εσείς. Δεν θα ζητάτε το εικαζόμενο ως ακατόρθωτο. Γενικά δεν θα ζητάτε. Κάντε υπομονή, να σας σφάξει ο αγάς για να αγιάσετε. Πάνω απ‘ όλα δεν τα βάζουμε με τον δήμο

Κι εμείς μείναμε επί ώρες χωρίς ρεύμα. Και παγώσαμε και δεν μπορούσαμε να εργαστούμε και αγωνιούσαμε πότε θα ξανάρθει το ρεύμα. Γιατί κάποτε το 2018 (το Κόκκινο και το Μπλε Λιμανάκι, αλλά και άλλοι οικισμοί ''φημίζονται'' για τις πολυήμερες διακοπές) μείναμε στην παγωνιά και στα σκοτεινά χειμωνιάτικα τρεις ημέρες...

Ε δεν ''τα βάλαμε'' με τον δήμο...

-Και ο …επίλογος που αποδεικνύει περίτρανα πως οι αφορισμοί των Kennedy και Friedman, μπορούν να έχουν εφαρμογή, αρκεί να μη σε απασχολεί και πως περνά ο διπλανός σου, αρκεί να κοιτάς τη δουλειά σου και τα οφέλη σου.

Επίλογος Κουράγιο και υπομονή στους ανθρώπους χωρίς ρεύμα και μπράβο στον δήμο για τους ανοικτούς δρόμους.

Απλά πράγματα. Κοινή λογική. Πού χάθηκε δυστυχώς στην Αττική οδό.

-Δεν χάθηκε. Έτρεχε να ξεφύγει από τους απολογητές της Ραφήνας. Όσο γίνεται πιο μακριά…

Δυστυχώς το χάλι διατρέχει ως νήμα ευθυνών,  άπαντες τους ….επιτελικούς, Χωρίς καμία εξαίρεση. Και το να διαχέεται η ανοχή στην διάκριση και την αδιαφορία ως επιβεβλημένη στάση του πολίτη απέναντι σε μία διοίκηση, που το μόνο που κάνει είναι να αυτοθαυμάζεται και να αυτοπροβάλλεται, είναι τουλάχιστον ύποπτη

Ο δολοφονημένος το 1963 πρόεδρος των ΗΠΑ J.F. Kennedy αρεσκόταν στο να λέει πως «Στα Κινέζικα, η λέξη «κρίση» γράφεται με δύο γράμματα. Το ένα σημαίνει κίνδυνος και το άλλο σημαίνει ευκαιρία». Αυτός ο σκληρός αφορισμός αποτέλεσε και ένα από τα θεμέλια του νεοφιλελευθερισμού και του «πάπα» του, M. Friedman, διατυπωμένο εν πολλοίς ως: «μια οικονομική κρίση ή ένα γεγονός καταστροφής ή πολέμου είναι η ευκαιρία για μεγάλες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις σε ένα κράτος». Μεταφέροντας τους αφορισμούς των 2 παραπάνω τεράτων (στην κυριολεξία) στο σήμερα, 25/1/2022, προσπαθούμε να ανακαλύψουμε που είναι κρυμμένη αυτή η ευκαιρία. Και για την υπόθεση του φιάσκου της Αττικής Οδού η ευκαιρία βρίσκεται κατά πάσα πιθανότητα στο τραπέζι των μνηστήρων της, ενόψει της ανανέωσης της σύμβασης παραχώρησης και στα ΑΡΔ που φροντίζουν για "τα περαιτέρω". Και όταν στον βάλτο τσακώνονται τα βουβάλια, την πληρώνουν τα βατράχια, δηλαδή όλοι εμείς.

Στην πρόσφατη αποκάλυψη των ικανοτήτων του επιτελικού κράτους του Μητσοτάκη, είμαστε όλοι θύματα, Θύματα υπερφίαλων εξουσιών, που προσπαθούν να καλύψουν την ανικανότητα τους με δηλώσεις και δημοσιεύσεις, που φροντίζουν οι απολογητές τους και τα φιλικά τους Μέσα και Συγκροτήματα, να μεταφέρουν στον πληθυσμό, θεωρώντας πως απευθύνονται σε άτομα μειωμένης αντίληψης ή τόσο πολύ καλοπροαίρετα πρόβατα, που δεν πιστεύουν πως ο βοσκός τους θα τα οδηγήσει στο σφαγείο. 

Ξεκινώντας με εκείνον τον ανεκδιήγητο υπουργό Πολιτικής Προστασίας (ναι, έχει τέτοια αρμοδιότητα)  Στυλιανίδη, που μέσα στο άγχος του να βρει κάποιον να φορτώσει το φιάσκο του επιτελικού του κράτους και του προϊσταμένου του, βρήκε εύκαιρη την κοινοπραξία της Αττικής Οδού, η οποία πελάγωσε όταν χιλιάδες αυτοκίνητα πλημμύρισαν τον δρόμο για να αποφύγουν τους αδιάβατους δρόμους της Περιφέρειας Αττικής και των δήμων. Όντας πελαγωμένος ο ανέτοιμος μηχανισμός της Αττικής οδού, έδωσε χέρι να πιαστεί ο υπουργός που δεν έκανε τίποτα μια εβδομάδα που οι μετεωρολόγοι προέβλεπαν τα φαινόμενα. Πρώτα πρώτα, μόλις ξεκίνησαν τα φαινόμενα και αφού δεν είχε κάνει τίοτα προηγουμένως,  φρόντισε να κλείσει την Εθνική οδό (τη Νέα Οδό του πεθερού Γεραπετρίτη για να ακριβολογούμε). Μετά άρχισε να ιδρώνει. Εκεί λοιπόν που ιδρώνει και ξεϊδρώνει ο υπουργός, πετάει το αμίμητο πως «για όλα φταίει η Αττική οδός» χωρίς να εξηγεί πως το μπούκωμα του αυτοκινητοδρόμου των 2,80€ επηρέασε το σύνολο της Αττικής. Αλλά το πιο καλό είναι αυτό που ξεστόμισε μετά, ανταγωνιζόμενος σε ελαφρότητητα τον αξεπέραστο στο θέμα προϊστάμενο του, Κ. Μητσοτάκη. Είπε με καμάρι ο υπουργός πως «Μπορέσαμε και κρατήσαμε τη χώρα λειτουργική»

Πηγή

Θεός ο  Στυλιανίδης. Θεός επί γης, αντικαταστάτης και απολογητής του πραγματικού θεού της ελαφρότητας και της κωμωδίας, Μητσοτάκη, ο οποίος έσπευσε να εξαφανιστεί παρέα με τους λογογράφους του, για να ετοιμάσουν μάλλον κάποιο νέο διάγγελμα που να αρχίζει με το «Συμπολίτες μου». Διάγγελμα για το πόπολο δηλαδή, επιπέδου Δελφιναρίου και αυτό, όπως και τα προηγούμενα. Αλλά όταν το πόπολο δικαιολογεί και χάφτει τα πάντα, το επίπεδο του διαγγέλματος είναι το αρμόζον.

Πέρυσι, στο Σύνταγμα στεκόταν αγέρωχος, δίχως λόγο και αιτία. Φέτος μυκτηρίζει μονότονα

Ο άλλος ήρωας των ημερών ήταν ο πολύς Πατούλης. Ναι, ο χρυσοκέντητος περιφερειάρχης Αττικής, ο οποίος είχε ένα μονότονο ποιηματάκι, σαν μουρμούρικο της φυλακής,  που επαναλάμβανε σε όποιον του ζητούσε εξηγήσεις (που δεν ήταν και πολλοί αυτοί) για το χάος της Αττικής. Τραγωδία ο άνθρωπος και όσο επιχειρούσε να παίξει την κασέτα του, τόσο πιο θλιβερός γινόταν. Και δεν είχε εύκαιρο και κανέναν απολογητή. Ούτε έναν αντιπεριφειάρχη καλό στις απολογίες

Και μέσα σε όλα, να απουσιάζει ο θεός των διακοπών και της Νιρβάνα, Ο πολιτικός πρόσφυγας έξι μηνών, ο εξόριστος των Παρισίων και εργάτης στις φάμπρικες του Χάρβαρντ και στης Βοστωνης τις στοές. Ο ανέμελος, ο "Συμπολίτεσμου" (μία λέξη). Ο διανομέας συσσιτίου με τη λοξή ματιά (όπου είναι η κάμερα). Ο ένοικος του Μαξίμου. Ο άνθρωπος με τα σταυρωμένα δάχτυλα. Αυτός που επέλεξε το 40 και πλέον τοις εκατό των Ελλήνων για να τους κυβερνήσει. Ο άνθρωπος που τα hashtag με το όνομα του στο Internet χτυπάνε πρωτιές. Ο #δικό_σας,  Συμβαίνουν όλα τα παραπάνω και αυτός παραμένει ανέμελος, σε άγνωστη διεύθυνση.

Αυτος ο τυπος, αυτός ο απών, ειναι πρωθυπουργος της χωρας που ο μισός της πληθυσμός πνίγηκε στα χιόνια.  Αλλά έχει τον τρόπο του να το διαχειριστεί. Έχει τον Πέτσα του ο άνθρωπος, άσχετα αν του λείπει η τσίπα. Πέτσα έχει και τον ανασύρει κάθε φορά που θα του χρειαστεί.

Τον λογαριασμό θα μας τον στείλει μετά