Είμαστε λίγοι αυτοί που παλεύουν ενάντια στο Κακό«Τεχνικό χώρο» το ονομάζουν τα δελτία ειδήσεων και τα ΑΡΔ που έχουν αναλάβει εργολαβικά την εξημέρωση των λαϊκών στρωμάτων. Το Eurogroup έτσι παρουσιάζεται. Ως ένας τεχνικός χώρος συντονισμού των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης. Στην πράξη, όμως, πρόκειται για έναν από τους πιο ισχυρούς μηχανισμούς λήψης αποφάσεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση – χωρίς αντίστοιχη δημοκρατική νομιμοποίηση, χωρίς θεσμική διαφάνεια και χωρίς ουσιαστικό έλεγχο.
Η ελληνική εμπειρία της περιόδου 2010–2015 λειτούργησε ως μεγεθυντικός φακός που αποκάλυψε το ποιόν και τη λειτουργία του μηχανισμού. Εκεί φάνηκε καθαρά τι σημαίνει το Eurogroup όταν από άτυπο φόρουμ μετατρέπεται σε κέντρο εξουσίας.
Το Eurogroup δεν είναι κανονικό θεσμικό όργανο της Ε.Ε. Είναι μία μόνο αναφορά σε μία παράγραφο της συνθήκης της Λισαβώνας (2007). Δεν προβλέπεται από τις Συνθήκες ως όργανο με αποφασιστικές αρμοδιότητες. Δεν τηρεί πρακτικά, δεν συνεδριάζει δημόσια και δεν λογοδοτεί στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Αυτή η «ατυπία» παρουσιάζεται συχνά ως τεχνική λεπτομέρεια. Στην ελληνική περίπτωση, όμως, όπως θυμόμαστε (πιθανόν θυμόμαστε) το Eurogroup αποφάσισε για:
Αποφάσεις δηλαδή που μεγέθυναν τη ροή χρήματος από τα χαμηλότερα εισοδήματα προς τα ανώτερα, βαθιά πολιτικές, που κανονικά θα έπρεπε να αποτελούν αντικείμενο δημόσιας συζήτησης και δημοκρατικής κρίσης.
Κατά την περίοδο των μνημονίων, το ελληνικό Κοινοβούλιο βρέθηκε συχνά μπροστά σε τετελεσμένα. Νομοσχέδια εκατοντάδων σελίδων ψηφίζονταν με διαδικασίες-εξπρές, υπό την απειλή της διακοπής χρηματοδότησης. Οι υπουργοί επικαλούνταν αποφάσεις του Eurogroup ως εξωτερικό καταναγκασμό, αφαιρώντας από την εσωτερική πολιτική διαδικασία κάθε ουσιαστικό περιθώριο επιλογής.
Η κορύφωση αυτής της λογικής ήρθε το καλοκαίρι του 2015. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος αντιμετωπίστηκε όχι ως δημοκρατική έκφραση, αλλά ως εμπόδιο που έπρεπε να ξεπεραστεί. Η χρηματοδοτική πίεση εντάθηκε, η ρευστότητα περιορίστηκε και το μήνυμα έγινε σαφές: η λαϊκή βούληση είναι αποδεκτή μόνο εφόσον δεν αμφισβητεί το κυρίαρχο οικονομικό πλαίσιο.
Τυπικά, όλες οι χώρες της Ευρωζώνης συμμετέχουν ισότιμα. Στην πράξη, όμως, η ελληνική εμπειρία έδειξε ότι οι αποφάσεις διαμορφώνονται μέσα από σαφείς συσχετισμούς ισχύος.
Κεντρικό ρόλο είχαν:
Το Eurogroup λειτούργησε ως χώρος επικύρωσης αυτών των επιλογών, παρέχοντάς στα αφεντικά του τον μανδύα της «ευρωπαϊκής συναίνεσης». Και οι κάθε τύπου και προέλευσης «επικεφαλής» του δεν είναι τίποτα άλλο από πρόθυμες μαριονέτες – εκτελεστές των κάθε φορά υποβολιμαίων από τα αφεντικά, δήθεν αποφάσεων του άτυπου οργάνου που. Πρόκειται για τις αποφάσεις που σπρώχνουν όλο και περισσότερο την κάθε ευρωπαϊκή χώρα, αλλά και την ήπειρο συνολικά προς τον κοινωνικό όλεθρο. Τις έχουμε ζήσει και τις ζούμε ακόμα από πρώτο χέρι.
Ένα από τα πιο προβληματικά χαρακτηριστικά του Eurogroup είναι η συστηματική αποπολιτικοποίηση των αποφάσεων. Πολιτικές επιλογές παρουσιάστηκαν ως μονόδρομοι, ως τεχνικές αναγκαιότητες χωρίς εναλλακτική.
Με αυτόν τον τρόπο:
Η προώθηση του Κυριάκου Πιερρακάκη για τη θέση του προέδρου του Eurogroup παρουσιάζεται στον δημόσιο λόγο ως «εθνική επιτυχία» και ως «αναγνώριση» της Ελλάδας στο ευρωπαϊκό πεδίο. Αυτά για αυτούς που πιστεύουν πως το Eurogroup είναι θεσμικό όργανο (είδαμε πως ΔΕΝ είναι). Αν η επιλογή κάθε επικεφαλής του άτυπου αυτού μηχανισμού εξεταστεί μέσα από το πρίσμα της ίδιας της λειτουργίας του Eurogroup, γεννά περισσότερα ερωτήματα απ’ όσα απαντά. Άλλωστε ξέρουμε πως το πρόσωπο που προωθείται είναι «ικανό για όλα» όπως συνηθίζεται να περιγράφονται οι αδίστακτοι και χωρίς ίχνος ενσυναίσθησης, καριερίστες που συνηθίζουν να πατάνε επί πτωμάτων για να πετύχουν τις προσωπικές τους φιλοδοξίες. Το κρίσιμο ζήτημα όμως δεν είναι το πρόσωπο, αλλά ο ρόλος που καλείται να υπηρετήσει. Και στους καιρούς μας ο ρόλος αυτός υπόσχεται ακόμα περισσότερα δεινά για τους λαούς της Ευρώπης.
Η Ελλάδα υπήρξε το κατεξοχήν εργαστήριο εφαρμογής των πολιτικών που αποφασίστηκαν στο Eurogroup. Η περίοδος 2010–2015 δεν ήταν μια αφηρημένη ευρωπαϊκή κρίση· ήταν μια περίοδος δραστικού περιορισμού της λαϊκής κυριαρχίας, με το Eurogroup να παίζει κεντρικό ρόλο.
Μέσα σε αυτό το ιστορικό πλαίσιο, η ανάδειξη Έλληνα πολιτικού σε θέση κορυφής του Eurogroup δεν σηματοδοτεί κάποια θεσμική αυτοκριτική ή αλλαγή πορείας. Αντίθετα, υποδηλώνει ότι η Ελλάδα έχει πλέον πλήρως ευθυγραμμιστεί με το μοντέλο οικονομικής διακυβέρνησης (και της κοινωνικής αποσάθρωσης) που άλλοτε της επιβλήθηκε.
Η μετάβαση της Ελλάδας είναι σαφής: από χώρα-παράδειγμα προς συμμόρφωση, σε χώρα-παράδειγμα πειθαρχίας στα κελεύσματα των ισχυρών. Δηλαδή χώρα -χώρος, με κατοίκους και όχι πολίτες που να μπορούν να κρίνουν και να αποφασίσουν για το μέλλον τους.
Η δημόσια συζήτηση γύρω από την υποψηφιότητα Πιερρακάκη εστιάζει κυρίως σε τεχνοκρατικά προσόντα, σε διεθνές προφίλ και σε «καλή εικόνα» στο εξωτερικό. Όμως το Eurogroup δεν είναι ουδέτερος θεσμός που χρειάζεται απλώς έναν ικανό διαχειριστή. Είναι ένας μηχανισμός χωρίς δημοκρατική λογοδοσία, με τεράστια πολιτική ισχύ που έχει επιβάλει συγκεκριμένο οικονομικό δόγμα. Και μη πιστεύει κανείς πως η ανάληψη της προεδρίας του συνιστά ευκαιρία για τη χώρα μας. Το Eurogroup δεν πρόκειται να «αλλάξει εκ των έσω» με τον Έλληνα στην καταγωγή επικεφαλής. Εκτός του ότι ο συγκεκριμένος δεν είναι τίποτα άλλο από υπερφιλόδοξη και πρόθυμη μαριονέτα των ισχυρών του χρήματος, τίποτα δεν πρόκειται να ωφελήσει τον κόσμο αν δεν συνοδεύεται από ρητή αμφισβήτηση του τρόπου λειτουργίας του μηχανισμού ή και κατάργηση του. Μέχρι στιγμής, κάτι τέτοιο δεν έχει τεθεί σε κανένα τραπέζι συζητήσεων.
Ο επικεφαλής του Eurogroup δεν είναι πολιτικός μεταρρυθμιστής. Είναι συντονιστής ενός υφιστάμενου πλαισίου. Καλείται να διαχειριστεί συναινέσεις στις ειλημμένες αποφάσεις των τραπεζών και των χρηματιστηρίων και όχι να ανοίξει δημοκρατικές ρωγμές. Με απλά λόγια είναι μία μαριονέτα των ισχυρών που φροντίζει να κατασκευάσει συναίνεση εντός της ΕΕ μέσω ενός άτυπου, πρακτικά αόρατου οργάνου του οποίου κατέχει τη θέση του επικεφαλής.
Υπό αυτή την έννοια, η επιλογή Πιερρακάκη δεν σηματοδοτεί μια προσπάθεια εκδημοκρατισμού του Eurogroup (πως θα μπορούσε άλλωστε να συνδυαστεί το όνομα του Πιερρακάκη με τη δημοκρατία), αλλά την ενσωμάτωση της ελληνικής πολιτικής ελίτ στον πυρήνα ενός συστήματος που στο παρελθόν λειτούργησε εις βάρος της ελληνικής κοινωνίας.
Η σιωπή γύρω από το δημοκρατικό έλλειμμα του Eurogroup και τον ρόλο του στην ελληνική κρίση είναι προϋποθέσεις για τη «θεσμική αναβάθμιση» και την περαιτέρω εθνική υποβάθμιση της χώρας (αλλά και αρκετών χωρών ακόμα). Αν προσθέσουμε και την απουσία λογοδοσίας που υπάρχει, ένας επικεφαλής με το παρελθόν του Κυρ. Πιερρακάκη σε αδίστακτους ελιγμούς, αναμένεται να οργιάσει στη θέση αυτή και να προωθήσει τα χειρότερα για τους λαούς της Ευρώπης.
Πάντα με τον μανδύα του «άτυπου» οργάνου και των διορθώσεων «τεχνικών λεπτομερειών» όπως οι σταβλισμένοι στο Eurogroup χυδαία περιγράφουν στη γλώσσα τους, τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων.
Ο Κυριάκος Πιερρακάκης (πιο νέος και πιο αδύνατος), δίπλα από τον Γιώργο Παπανδρέου, χειροκροτεί τον Σημίτη
Έχω προλάβει την εποχή που κάποιες συνοικίες της Αθήνας είχαν ακόμη βόθρους. Εκείνες τις εποχές μάλιστα, τα βοθρατζίδικα έφεραν πάνω τους ευφάνταστους τίτλους που έχουν αφήσει ιστορία. Ένας από αυτούς που επιχειρούσε στη γειτονιά μου ήταν ο περίφημος «Πρόθυμος»
Αυτόν μου θύμισε ο Πιερρακάκης – τον Πρόθυμο βόθρο. Γιατί κι αυτός είναι πρόθυμος για να κάνει τη βρώμικη δουλειά - με το αζημίωτο φυσικά. Όπως όλοι οι κατά καιρούς οσφυοκάμπτες γυμνοσάλιαγκες πρόθυμοι
Όπως σημειώνει ο δημοσιογράφος Νίκος Σβέρκος: «Για να επιβιώσεις πολιτικά πρέπει να έχεις τρία βασικά στοιχεία. τρεις πολύτιμες ικανότητες: Να διαβλέπεις τις “ευκαιρίες”. Να είσαι διατεθειμένος να προσκολληθείς σε κάποιον ισχυρό. Να μην έχεις ιδεολογική και πολιτική “ραχοκοκαλιά”. Ο Κυριάκος τα είχε και τα τρία»
Ας αφήσουμε όμως το λόγο του Νίκου Σβέρκου να μας ταξιδέψει σε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον αφιέρωμα στο “σοφό παιδί” – που διετέλεσε στο πλάι του Σημίτη, του Παπανδρέου, του Βενιζέλου και εσχάτως του Μητσοτάκη. Αλλάζοντας καράβι συνεχώς σαν τα ποντίκια
-------------------------------------------------------------------------
Η εκλογή του Κυριάκου Πιερρακάκη στην προεδρία του Eurogroup μου ξύπνησε μνήμες. Μην πάει ο νους σας στα προφανή, δηλαδή στις δύσκολες διαπραγματεύσεις στις Βρυξέλλες το 2015, τις μαραθώνιες συνεδριάσεις του οργάνου που καλύψαμε με ακριβούς συναδέλφους ή τις σφαλιάρες και τις απειλές που έτρωγαν όλοι οι Έλληνες Υπουργοί Οικονομικών από τους προέδρους του στα οκτώ χρόνια της “ελληνικής κρίσης”
Οι μνήμες αφορούν προσωπικά τον Κυριάκο Πιερρακάκη, τον οποίο τυγχάνει να γνωρίζω από πάρα πολύ παλιά. Γι αυτό συγχωρήστε το μακρόν του κειμένου ή το ασαφές των ημερομηνιών και των χρονολογιών. Ελπίζω όταν φτάσετε στο τέλος να καταλάβετε και το λόγο της ανασκόπησης.
Μαθητής
Τον Πιερρακάκη τον γνώρισα πρώτη φορά περίπου στα μέσα της δεκαετίας του '90 μέσω γνωριμίας με συγγενή μου. Ακριβή χρονιά δεν θυμάμαι, αλλά πηγαίναμε σχολείο. Παρά την μικρή του ηλικία ο Κυριάκος ασχολείτο με την πολιτική, πηγαίνοντας όμως από τότε ένα βήμα παραπέρα από το ενδιαφέρον που μας κληροδοτούσε ένα πολιτικά συνειδητοποιημένο σπίτι. Με απλά λόγια, στα σπίτια μας συζητούσαμε πάντα για την πολιτική αντιπαράθεση, οι γονείς μας μάς τροφοδοτούσαν με σαφή άποψη, αλλά ο Κυριάκος -όποτε αραιά τον ξανάβλεπα- φαινόταν να ξεπερνά τις αγνές διαχωριστικές γραμμές και να εισέρχεται με ορμή στο κομματικό σύστημα και τα τερτίπια του.
Ύστερα από λίγα χρόνια ήρθε η ώρα του Πανεπιστημίου. Οι κοινοί μας άνθρωποι μου είπαν ότι στην Πληροφορική της ΑΣΟΕΕ σπουδάζει ήδη και ο Κυριάκος. Τον είδα μια από τις πρώτες μέρες στη σχολή, όταν ΠΑΣΠίτης πια είχε δραστηριοποιηθεί στα συνδικαλιστικά. Προσπάθησε να με προσεγγίσει, αλλά για λίγο καθώς γρήγορα με ”τράβηξε” η Αριστερά.
Φοιτητής
Την επόμενη χρονιά η ΠΑΣΠ ΑΣΟΕΕ πέρασε μια μεγάλη κρίση. Ο Κυριάκος διεγράφη με συνοπτικές διαδικασίες από την παράταξη, καθώς κατηγορήθηκε πως οργάνωσε φράξια για να πάρει την ηγεσία και να την “πάει” στο σημιτικό μπλοκ. Μαζί του διεγράφησαν και οι ΠΑΣΠίτες ακόμα δυόμισι τμημάτων, με αποτέλεσμα τότε εκλογικά η παράταξη να υποστεί μεγάλη φθορά. Ναι, μπορεί όλα αυτά να μοιάζουν περίεργα, αλλά η ΠΑΣΠ του πανεπιστημίου μου ήταν μαζική, σκληρή οργάνωση και σχετικά αυτονομημένη από την υπόλοιπη ΠΑΣΠ. Θεωρητικά ήταν και πιο αριστερή, αλλά την κατάληξή της σήμερα την ξέρουμε, οπότε δεν θα ασχοληθώ άλλο εδώ.
Ο Κυριάκος εξαφανίστηκε από τη σχολή εν μια νυκτί. Για να το πω πιο συγκεκριμένα, εξαφανίστηκε από το υπόγειο της σχολής, εκεί όπου χτυπούσε η καρδιά του φοιτητικού συνδικαλισμού. Και τα πράγματα για το ΠΑΣΟΚ δεν πήγαιναν αντίστοιχα καλά. Η οκταετία του Σημίτη πήγαινε προς τη δύση της και λίγο πριν τις εκλογές αποφάσισε να δώσει το “δαχτυλίδι” στον Γιώργο Παπανδρέου. Η επίσημη παράδοση της προεδρίας του ΠΑΣΟΚ έγινε τον Φεβρουάριο του 2004, σε έκτακτο συνέδριο του κόμματος.
Στο πλάι του Παπανδρέου
Στην εξέδρα του γυμναστηρίου της Νίκαιας καθόταν ο Γιώργος Παπανδρέου πλαισιωμένος από νέους και νέες. Δίπλα του καθόταν ένα ψηλό παιδί με γυαλιά, που σηκώθηκε και χειροκρότησε τον νέο πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Ήταν ο Κυριάκος. (στην φωτό μπορείτε να τον διακρίνετε)
Οι φήμες που ακούγονταν πως «ο Κυριάκος πήγε στο γραφείο του Γιώργου» επιβεβαιώνονταν.
Αλλά ο Κυριάκος ξαναχάθηκε. Οι φήμες έλεγαν πως πήρε συστατική από τον μετέπειτα πρωθυπουργό για να πάει να σπουδάσει στην Αμερική. Πέρασε πρωτοφανώς γρήγορα τα μπόλικα μαθήματα που του είχαν μείνει και πράγματι πήγε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, όπου έκανε δύο μεταπτυχιακά.
Εκλεκτός του Βενιζέλου
Έξι χρόνια αφού αποφοίτησε από την Αμερική, το 2013, “συνάντησα” τον Κυριάκο μακριά πια από τα παιδικά δωμάτια, τα φοιτητικά αμφιθέατρα ή τα κομματικά συνέδρια. Εκείνος ήταν πλέον πολιτικός κι εγώ δημοσιογραφούσα. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, αντιπρόεδρος πλέον της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, αναθέτει στον Χρήστο Πρωτόπαπα και τον Πιερρακάκη να εκπροσωπούν την Χαριλάου Τρικούπη στο άτυπο δικομματικό όργανο, όπου λύνονταν διάφορες μικροκομματικές “διευθετήσεις” με τη Νέα Δημοκρατία.
Μαζί άρχισαν και τα επαινετικά δημοσιεύματα στον φιλοκυβερνητικό Τύπο. Θυμόμουν ένα που μου είχε εντυπωθεί, χωρίς να γνωρίζω τα παιχνίδια που παίζει η ζωή. Το “σοφό παιδί” του ΠΑΣΟΚ, σύμφωνα με τον Μιχάλη Τσιντσίνη των Νέων, βάπτισε τον σκύλο του Βίτο «επειδή έχει κάτι από το μαφιόζικο ταμπεραμέντο του Δον Βίτο Κορλεόνε». Ο ίδιος έλεγε, δε, πως διαβάζει «το βιβλίο του δημοσιογράφου του "Guardian" Luke Harding για το πώς ο Σνόουντεν έφερε στο φως τα μυστικά των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών»
Η πτώση των άλλων
Το ΠΑΣΟΚ συρρικνώθηκε στις εκλογές του 2015 και ο Κυριάκος έψαξε αλλού την τύχη του. Ανέλαβε το ερευνητικό κέντρο «διαΝέοσις» που τότε ήταν το think tank των αντιλαϊκιστών (δηλαδή αντιαριστερών). Αρκετές φορές μέχρι τότε έπεφτα πάνω του σε κουβέντες με διαφόρων ειδών “παράγοντες”. Θυμάμαι έναν πρώην υπουργό του ΠΑΣΟΚ, από τους πλέον αποτυχημένους, να λέει ότι ο Πιερρακάκης θα γίνει κάποτε πρωθυπουργός. Ακουγόταν επίσης πως ο Κυριάκος ήταν έμμισθος σε ισχυρούς επιχειρηματίες που ήθελαν να παίξουν ρόλο στα πολιτικά πράγματα στην περίοδο της κρίσης.
Μια έκπληξη ήρθε όμως το 2017, αν θυμάμαι καλά. Βρίσκομαι σε φιλικό μου σπίτι και ακούω από συνδαιτυμόνες πως ο Κυριάκος σε άλλο τραπέζωμα έχει συμφωνήσει με τον άλλον Κυριάκο, τον Μητσοτάκη, πως θα γίνει υπουργός στην κυβέρνησή του. Μου φάνηκαν αδιανόητα δύο πράγματα. Αφενός η ευκολία που ο “πασόκος” Κυριάκος έγινε κολλητός ενός Μητσοτάκη. Και αφετέρου πως ο ίδιος διαφήμιζε την μελλοντική υπουργοποίησή του, αν και -παρά τις ευχές των “μενουμευρωπαίων”- η κυβέρνηση Τσίπρα φαινόταν πως δεν θα εγκατέλειπε την κυβέρνηση πριν το 2019.
Στην κυβέρνηση Μητσοτάκη
Ακόμα μεγαλύτερη ήταν η έκπληξή του 2019 όταν επιβεβαιώθηκε το σχέδιο που είχα ακούσει σε εκείνο το σπίτι δυόμισι χρόνια νωρίτερα. Τα κατάφερε ο Κυριάκος, σκέφτηκα, σκεπτόμενος την θαυμαστή πορεία που διέγραψε μέσα σε δέκα χρόνια δίπλα σε τρεις πολιτικούς αρχηγούς και διαπλέοντας τα αγριεμένα νερά δύο σκληρών κομμάτων.
Ο Κυριάκος, όμως, κατάφερε να τιθασεύσει και άλλα αγριεμένα νερά επί υπουργίας του, παρά το γεγονός πως βρέθηκε στη δίνη του κυκλώνα σε πολύ κρίσιμες στιγμές. Δεν αναφέρομαι στις πληροφορίες που τον έφεραν να είναι ο “τροχονόμος” του Σχεδίου “Ελλάδα 2.0” για τα λεφτά του Ταμείου Ανάκαμψης - αυτά του προσέδιδαν κύρος και ισχύ. Αναφέρομαι στα όσα αφορούσαν τον ίδιο και το υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης του οποίου προΐστατο.
Οι δουλειές
Τα θυμίζω τηλεγραφικά: Ο Πιερρακάκης ήταν κουμπάρος με τον Γρηγόρη Δημητριάδη και ταυτόχρονα κουμπάρος και με τον Γιάννη Λαβράνο της Krikel των υποκλοπών (τον τελευταίο τον είχε επισκεφθεί και στο γραφείο του). Επί υπουργίας του λειτουργούσε το κατασκοπευτικό λογισμικό Predator στον ελληνικό χώρο (μην σας μπλέξω με τα τεχνικά), ενώ πόροι από το Ταμείο Ανάκαμψης είχαν διατεθεί για την ίδρυση και λειτουργία του ΚΕΤΥΑΚ που είχε σύμβαση με την Krikel. Ο Πιερρακάκης και ο Λαβράνος, δε, συνέχιζαν σύμφωνα με δημοσιεύματα να έχουν επαφές και να ενημερώνονται για τα όσα έλεγε το τότε στέλεχος της Meta και παρακολουθούμενη, Άρτεμις Σίφορντ.
Η δυστοπία
Ο Πιερρακάκης, όμως, βρέθηκε στο επίκεντρο και για άλλες υποθέσεις. Θα θυμίσω την κατ' εμέ πιο τρομακτική. Ήταν ο υπουργός που επί πανδημίας σύναψε σύμβαση με την Palantir για λογαριασμό της κυβέρνησης. Δεν μάθαμε ποτέ τι αφορούσε ακριβώς αυτή η σύμβαση. Μόνο ότι ήταν σχετική με την παρακολούθηση της κίνησης των πολιτών. Σημειωτέον, η Palantir θεωρείται από διεθνή μέσα ως η «πιο τρομακτική εταιρία στη Δύση»
Ο Κυριάκος από την μέρα που πήγε στο Υπουργείο Οικονομικών δεν εγκατέλειψε το ενδιαφέρον του για την δυστοπία. Σε πολλές από τις τελευταίες του ομιλίες αναφέρει πως πρέπει η Ελλάδα να επενδύσει στην "silver economy". Μην πάει ο νους σας στο καλό. ο υπουργός Οικονομικών θεωρεί τεράστια αναπτυξιακή ευκαιρία την εργασία των σημερινών συνταξιούχων ως απάντηση στην γήρανση του πληθυσμού.
Το συμπέρασμα
Μετά από αυτήν την αναδρομή, καταλήγω και πάλι στο εξής συμπέρασμα. Για να επιβιώσεις πολιτικά πρέπει να έχεις τρία βασικά στοιχεία. τρεις πολύτιμες ικανότητες: Να διαβλέπεις τις «ευκαιρίες». Να είσαι διατεθειμένος να προσκολληθείς σε κάποιον ισχυρό. Να μην έχεις ιδεολογική και πολιτική «ραχοκοκαλιά».
Ο Κυριάκος τα είχε και τα τρία
Kι αυτή η Αττική η γη, η πάνσοφη κι ωραία το καύχημα, το κόσμημα, τ΄ άνθος όλου του κόσμου
μέλλει κι αυτή να ερημωθεί κι η στάθμη της να πέσει από τ' άγρια κύματα κι από τη συμφορά
(Νοστράδαμου Προφητείες αποδ. Alan Wistful μτφ Π. Νικολαϊδης V.31)
atticavoice@gmail.com
