Είναι μία περίεργη μέρα σήμερα, Ζούμε μία πολιτική, μία κοινωνική πραγματικότητα που δεν ακροβατεί πλέον στο όριο της δημοκρατίας.

Έχει πέσει από το σχοινί πάνω στο οποίο ισορροπούσε και  έχει χτυπήσει άσχημα, ενώ εμείς κοιτάμε τη δουλειά μας και περνάμε καλά. 

Ας τραγουδήσουμε λοιπόν το τραγούδι της πραγματικότητας που ζούμε γιατί ακόμα την ανεχόμαστε. Και ας MHN την ξεχάσουμε

Της πόλης μας οι αφέντες

αγαπάνε όλα τα ζωάκια

μα πιο πολύ τα γουρουνάκια.

Τα ταΐζουν, τα φροντίζουν

και ελεύθερα τα αφήνουν

στους δρόμους να περιτριγυρίζουν.

Γέμισε λοιπόν η πόλη

χοντρά και αστεία γουρουνάκια

που γρυλίζουνε στους δρόμους

χτυπώντας τις οπλές τους στα πλακάκια.

Της πόλης μας οι αφέντες

αγαπάνε όλα τα ζωάκια

ιδίως τα παπαγαλάκια.

Τα ταΐζουν, τα φροντίζουν

και ελεύθερα τα αφήνουν

στις γειτονιές να φτερουγίζουν.

Γέμισε λοιπόν η πόλη

κίτρινα μικρά παπαγαλάκια

που τιτιβίζουν στον αέρα

λόγια καθώς πρέπει και στιχάκια.

Της πόλης μας οι αφέντες

αγαπάνε όλα τα ζωάκια

μα πάνω από όλα τα αρνάκια.

Τα αρμέγουν, τα κουρεύουν

και στο μαντρί τους τα βολεύουν

νυχθημερόν να μην σαλεύουν.

Άδειασε λοιπόν η πόλη

από τα ελαφρόμυαλα αρνάκια

που βελάζανε στους δρόμους

και έβοσκαν χορτάρι στα παρκάκια.

Της πόλης μας οι αφέντες

που αγαπάνε όλα τα ζωάκια

έχουν δόντια και κοφτερά νυχάκια.

Ορέγονται και τρώνε

όλo το μέλι απ’ την κυψέλη

κι όλα τα σταφύλια από τ’ αμπέλι.

Ρήμαξε λοιπόν η πόλη

από τα αχόρταγα αρκουδάκια

που έχουν για συντροφιά τους

τα γουρουνάκια και τα παπαγαλάκια.

Της πόλης μας οι αφέντες

αγαπάνε όλα τα ζωάκια

μα πάνω από όλα τα αρνάκια

μα πάνω από όλα τα αρνάκια…