του IRafina-Dimotis

Βλέποντας τις φωτογραφίες και τα ρεπορτάζ (1), (2) από το πρόσφατο Αντάμωμα των Τριγλιανών Ραφήνας, αναρωτηθήκαμε, όχι χωρίς πίκρα: πού ήταν όλοι αυτοί οι συμπολίτες μας όταν, τα προηγούμενα χρόνια, κάποιοι λίγοι από εμάς παλεύαμε να σώσουμε τον τόπο μας από την περιβαλλοντική υποβάθμιση;

Πού ήταν όταν φωνάζαμε για την καταστροφή του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας, ενός από τους τελευταίους φυσικούς υγροτόπους της Αττικής;

Πού ήταν όταν προειδοποιούσαμε για την τσιμεντοποίηση και την καταστροφική «ανάπτυξη» που σχεδιάζεται στο λιμάνι, με στόχο να μετατραπεί σε ένα λιμάνι-τέρας, ασύμβατο με την κλίμακα και τον χαρακτήρα της Ραφήνας;

Την ίδια μέρα που βλέπαμε τις χαμογελαστές φωτογραφίες από το αντάμωμα, διαβάζαμε(3) πως στον Πόρο, από τους 3.860 κατοίκους, οι 2.500 βγήκαν στον δρόμο για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στην εγκατάσταση κλωβών ιχθυοκαλλιέργειας που απειλούν την ποσειδωνία και το θαλάσσιο οικοσύστημα του νησιού τους.

Στη Ραφήνα, με πληθυσμό πάνω από 22.000 κατοίκους, πόσοι βγήκαν να υπερασπιστούν το Ρέμα ή να σταθούν ενάντια στην αλλοίωση του λιμανιού; Ελάχιστοι. Κάποιοι λίγοι, μονίμως οι ίδιοι. Μόλις 200.

Αγαπάμε τις παραδόσεις, τιμούμε την καταγωγή μας, τις ρίζες μας από τη Μικρά Ασία. Όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το πραγματικό μας χρέος δεν είναι μόνο να τραγουδάμε και να χορεύουμε μια φορά τον χρόνο. Είναι να προστατεύουμε τον τόπο που μας φιλοξενεί, τη φύση, τη θάλασσα, το νερό, τη μνήμη και το μέλλον των παιδιών μας.

Ίσως είναι καιρός να στοχαστούμε τι σημαίνει «αντάμωμα»: όχι μόνο η συνάντηση ανθρώπων, αλλά και η συνάντηση με τις ευθύνες μας

1) https://rpn.gr/rafina-kathe-chrono-kai-kalytero-to.../

2) https://www.facebook.com/Rafinatanews.gr/posts/pfbid02Z9AGbKw5soZijyFLqArbcUjPTBAzJ4UgydEXWLZQsJ7e91h7shpQ7z1VCwWx5oyGl?locale=el_GR

3) https://www.facebook.com/kathetiporos/posts/pfbid08Nin2roaTrgDcXYUzpjiEZ2CCFc5gb8HzqaCGejWja8LqYD7weo38F4jc3TRFfxGl