«Αλίμονο στο λαό που έχει ανάγκη από ήρωες», έγραψε ο Μπέρτολτ Μπρεχτ στο θεατρικό του έργο «Η ζωή του Γαλιλαίου», θέλοντας να πει πως σε ένα λαό ώριμο, όλα τα μέλη του θα είναι ισάξιοι συνοδοιπόροι και δε θα χρειάζεται να περιμένουν άβουλοι και μοιραίοι την εμφάνιση κάποιου ήρωα που θα τους σώσει.

Δυο φορές αλίμονο, συμπληρώνουμε εμείς, στην κοινωνία που έχει ανάγκη από ευεργέτες, γιατί η ύπαρξή τους αναδεικνύει την αποτυχία της κοινωνίας να είναι αυτοδύναμη και αυτάρκης, την ίδια στιγμή που κάποια μέλη της εμφανίζονται να έχουν περίσσευμα

Τρεις φορές αλίμονο, όταν οι «ευεργέτες» χρησιμοποιούν την υποτιθέμενη ευεργεσία τους για προσωπικό όφελος, είτε αυτό πρόκειται για διαφήμιση της επιχείρησής τους είτε για να πάρουν μια θέση εκκίνησης στην πολιτική σκακιέρα του τόπου. «Κάνε το καλό και ρίχτο στο γιαλό», έλεγε κάποτε ο σοφός λαός. Τώρα, όταν θέλει κάποιος να κάνει το καλό, καλεί τις κάμερες να τον φωτογραφήσουν, χωρίς ντροπή και συστολή.

Τέσσερεις φορές αλίμονο, όταν οι πολιτικοί άρχοντες, αντί να ντραπούν για το έλλειμμά τους, αυτό που δίνει χώρο στους «ευεργέτες» να παίξουν το παιχνίδι τους,  θεωρούν αντίθετα πως είναι μια καλή ευκαιρία για να διαφημίσουν τον εαυτό τους και να κερδίσουν πόντους δημοφιλίας σε μια θεατρική παράσταση με φωτογράφους, χειραψίες και χαμόγελα

ΥΓ. Επιλέξαμε ως εικόνα του άρθρου μια φωτογραφία από μια τέτοια παράσταση που παίχτηκε πρόσφατα στο Δήμο Ραφήνας-Πικερμίου. Ξέρουμε πως όπου και να κοιτάξουμε, τέτοιες θεατρικές παραστάσεις παίζονται παντού και σε πολύ υψηλότερα επίπεδα. Γι’ αυτό και επιμένουμε να φωνάζουμε «Αλίμονο – και ντροπή - στις κοινωνίες που έχουν ανάγκη από ευεργέτες»