Του Αντώνη Λαζαρή 

Στη διασταύρωση των οδών Στέφανου Πέρρη και Καβουνίδου στη Ραφήνα στέκει όρθια ακόμα και σήμερα η οθόνη του Σινέ "ΑΣΤΡΟΝ" της Ραφήνας. Τα βοηθητικά κτίρια του Κινηματογράφου που βλέπουμε στις φωτογραφίες γκρεμίστηκαν πριν από 10 περίπου χρόνια.

Ο θερινός κινηματογράφος "ΑΣΤΡΟΝ" της Ραφήνας έγραψε τις δικές του όμορφες σελίδες στην ιστορία των Κινηματογράφων της Ραφήνας. Το "ΑΣΤΡΟΝ" πρέπει να έκλεισε οριστικά το 1992.

Για τους φίλους της Μεγάλης Οθόνης της μικρής μας πόλης το "ΑΣΤΡΟΝ" ήταν ο Κινηματογράφος που έπαιζε τις πιο καλές ταινίες, τις πιο "σινεφίλ". Και μάλιστα εδώ παίζονταν και ελληνικές ταινίες για σινεφίλ.

Οι άλλοι δύο θερινοί Κινηματογράφοι που λειτουργούσαν ταυτόχρονα ήταν το "ΑΕΛΛΩ" που λειτουργεί ακόμα και σήμερα στην οδό Ελευθερίου Βενιζέλου 12 και το "ΑΚΤΗ" στην οδό Βιθυνίας που στη θέση του βρίσκονται σήμερα μαγαζιά και μια πολυκατοικία.

Και οι δύο αυτοί κινηματογράφου ανήκαν στον κ.Σταύρο Δρακούλη, μεγάλη μορφή της Ραφήνας, στον οποίο ανήκε και ο χειμερινός κινηματογράφος "ATTICA" στον χώρο όπου σήμερα λειτουργεί το καφενείο της οικογένειας Δρακούλη.

Δεν ήταν λίγες οι φορές που κάποιοι επέλεγαν να δουν δύο ταινίες μέσα σε ένα βράδυ και τότε έτρεχαν να προλάβουν την δεύτερη προβολή του "ΑΣΤΡΟΝ" από το "ΑΕΛΛΩ" ή το "ΑΚΤΗ".

Για τη Ραφήνα οι τρεις θερινοί Κινηματογράφοι αποτελούσαν μια πραγματική όαση πολιτισμού σε μια Ανατολική Αττική που ακόμα και σήμερα θυμίζει μικρή επαρχιακή πόλη με λιγοστές επιλογές στον τομέα του πολιτισμού.

Το "ΑΣΤΡΟΝ" ψηλά πάνω από το λιμάνι ήταν μια πραγματική όαση. Συχνά εδώ δίνονταν και θεατρικές παραστάσεις καθώς διέθετε υπερυψωμένη σκηνή.  

 O κήπος του ήταν τόσο περιποιημένος που απολάμβανες την ταινία σε ένα περιβάλλον ειδυλλιακό. Ακόμα και τις πιο ζεστές μέρες του καλοκαιριού στο "ΑΣΤΡΟΝ" χρειαζόσουν ζακέτα το βράδυ. Τα πεύκα της Ραφήνας δημιουργούσαν ένα διαφορετικό μικροκλίμα. Το στεριανό της Ραφήνας σε δρόσιζε για τα καλά.

Και κάπου εκεί στη διάρκεια της δεύτερης προβολής άκουγες τον ήχο της άγκυρας του πλοίου που έπεφτε στο νερό.

Kάποια νύχτα ένας καλός φίλος είδε στον ύπνο του πως το "ΑΣΤΡΟΝ" θα επαναλειτουργούσε ξανά και πως θα πηγαίναμε όλοι μαζί να δούμε την πρώτη ταινία που δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από το "CINEMA PARADISO" του Giuseppe Tornatore.