Η καλά κρυμμένη αντίφαση που περιέχεται στο σημερινό σύστημα διακυβέρνησης (διοίκησης) δηλαδή η αλληλοαναίρεση των δύο όρων στην έκφραση «αντιπροσωπευτική δημοκρατία»  δεν είναι το μόνο απαράδεκτο στο πολιτικό (και αυτοδιοικητικό) μας  σύστημα.

Οι εκλογές διαχρονικά δεν έχουν τα χαρακτηριστικά που απαιτούνται για να τεκμηριώσουν την κυριαρχία της λαϊκής βούλησης στη λήψη αποφάσεων για τη διοίκηση του δήμου και κατ’ επέκταση της χώρας. Οι εκλογές όπως τις ξέρουμε αποτελούν διαδικασία εκχώρησης του δικαιώματος συμμετοχής των πολιτών στη λήψη αποφάσεων σε αντιπροσώπους και μάλιστα από τους ίδιους τους πολίτες. Ακόμα και αν πρόκειται για τους πλέον αγαθούς αντιπροσώπους, δεν μπορούμε να μιλάμε για δημοκρατία αφού δεν αποφασίζει ο ίδιος ο λαός για κάθε ζήτημα, πολύ περισσότερο για κάθε κρίσιμη απόφαση. Όπως έχουμε μάθει (και μετά δεν αναρωτηθήκαμε ποτέ ξανά) το να αποφασίζει ο λαός για όλα δεν είναι εφικτό μέσα στην πολυπλοκότητα της ζωής και των πολιτικών διεργασιών. Ως εκ τούτου προσφεύγουμε στον αγγλικής επινόησης κοινοβουλευτισμό, ή γενικότερα στο αντιπροσωπευτικό σύστημα που όμως δεν είναι δημοκρατία, όποιο επίθετο και αν βάλουν μπροστά στο ουσιαστικό (αντιπροσωπευτική, αστική, ακόμα και λαϊκή). Στην Ελλάδα έχουμε καταφέρει ακόμα και το θεσμό του δημοψηφίσματος που το συναντάμε συχνά σε χώρες με μακρά δημοκρατική παράδοση όπως οι σκανδιναβικές, να τον υποβαθμίσουμε με πολλούς τρόπους. Αλλά προς το παρόν δεν είναι αυτό το κύριο θέμα μας.

Στις δημοτικές εκλογές, ακόμα και όσο αυτές διεξάγονταν με το σύστημα της απλής αναλογικής, η απαραίτητη για κάποια συμφέροντα αντιδημοκρατικότητα κάνει αισθητή την παρουσία της στην περίοδο που μεσολαβεί από τις εκλογές μέχρι την ανάθεση των καθηκόντων στον νεοεκλεγέντα δήμαρχο (νεοεκλεγείσα δήμαρχο για τα καθ’ ημάς). Από την ημέρα που εκλέγεται και μέχρι να αναλάβει, βρίσκεται (ακούσια;) έρμαιο των αποφάσεων που λαμβάνει ο δήμαρχος και το δημοτικό συμβούλιο που οφείλουν να αποχωρήσουν, αφού η νωπή λαϊκή εντολή τους έδειξε την  έξοδο. Σε εκείνη την περίοδο πολλοί αυτοδιοικητικοί -όντες νόμιμοποιημένοι δια της νωπής λαϊκής εντολής- φροντίζουν να δώσουν το στίγμα τους καταγγέλλοντας τις αυθαιρεσίες και τις αποφάσεις αυτών που ενώ οφείλουν να φύγουν, συνεχίζουν να αποφασίζουν και μάλιστα ενάντια στη λαϊκή βούληση. Αποφάσεις απονομιμοποιημένων που διαμορφώνουν ένα τοπίο που θα επιτρέψει την καλύτερη εξυπηρέτηση ων δικών τους σκοπών και ενδεχομένως να είναι και γεμάτο προσκόμματα για αυτούς που έρχονται. Έτσι, οι σοβαροί φρεσκοεκλεγμένοι γνωρίζοντας πως διαθέτουν τη νωπή λαϊκή εντολή, την αξιοποιούν για να μην επιτρέψουν στους άρτι καταψηφισθέντες, να αποφασίζουν για λογαριασμό τους. Εκτός βέβαια αν όλοι συμφωνούν και οι επόμενοι αποτελούν απλά συνέχεια των προηγούμενων. Άλλα πρόσωπα αλλά με ίδια πολιτική.

Στον τόπο μας το φαινόμενο της επίδειξης υπερβάλλοντα ζήλου από τον  καταψηφισθέντα  πλέον δήμαρχο, να επιβάλλει όπως-όπως και με απαράδεκτες ηθικά και πολιτικά διαδικασίες τα όσα θέλει, βρίσκεται σε κορύφωση. Ακόμα και διπλά!!! Δημοτικά συμβούλια σε μία μέρα συγκαλούν οι δικοί του για να τακτοποιήσουν υποθέσεις για τις οποίες μάλιστα καταψηφίστηκαν. Και όμως. Η αντίδραση των νεοεκλεγμένων μπροστά σε αυτό το όργιο είναι ασθενής, πράγμα που σημαίνει πως και οι επόμενοι στην ίδια ρότα θα βαδίσουν. Εκτός αν είναι τόσο αφελείς και πιστεύουν πως μόλις αναλάβουν θα αρχίσουν να ακυρώνουν τις προηγούμενες αποφάσεις, αγνοώντας πως -για πολλούς λόγους- αυτό θα είναι από δύσκολο έως και πρακτικά αδύνατο.

Εάν θέλει το νέο δημοτικό συμβούλιο, το οποίο έχει πια ορκιστεί κιόλας πολύ πρόσφατα, οφείλει να εμποδίσει το όργιο των βιαστικών αποφάσεων με κάθε τρόπο, για να μην είναι υπόλογο για πράξεις άλλων, πριν ακόμα αναλάβει.

Το είχαμε ξαναγράψει εδώ. Οι καιροί και οι άνθρωποι δεν περιμένουν

Στην εκλογική διαδικασία το πιο τρομακτικό είναι το να προκύπτει αποτέλεσμα που καταδικάζει τα κακώς κείμενα του απελθόντος -ίσως και να επιδοκιμάζει το πρόγραμμα και τις εξαγγελίες του επερχόμενου- αλλά τελικά ο ή η επερχόμενος/η να μοιάζει σαν ένα alter ego του απελθόντα. Από ατολμία; Από ραθυμία; Από οτιδήποτε άλλο; Όποιος και αν μπορεί να είναι ο λόγος, το αποτέλεσμα προβάλλει, έστω ως εικασία,  τρομακτικό. Με δυο λόγια, την ώρα που οι καιροί και οι άνθρωποι απαιτούν ουσιαστικές αλλαγές στον τρόπο και τα πρόσωπα  της διοίκησης, διακυβέρνησης ή βάλτε ό,τι προτιμάτε, οι επιλογές που δεν διακόπτουν τη συνέχεια της προηγούμενης κατάστασης προϊδεάζουν για «μία από τα ίδια»

Και καλά. Στην περίπτωση του δήμου Ραφήνας – Πικερμίου όπου ζούμε και λειτουργούμε, η κάκιστη ποιότητα του απελθόντος να μη γνωρίζει ανταγωνισμό, αλλά τι γίνεται όταν στο όνομα της «συνέχειας» του δήμου, η επερχόμενη δείχνει να δέχεται την κακή κληρονομιά που αναλαμβάνει ως τετελεσμένο, άρα και μη ανατρέψιμο; Τι γίνεται όταν δεν αρχίζει από νωρίς νωρίς το ξεθεμελίωμα της σπατάλης, της κακοδιοίκησης, της εξυπηρέτησης συμφερόντων μέσω απονομιμοποιημένων, βεβιασμένων δημοτικών συμβουλίων που εγκρίνουν όπως όπως ό,τι δεν πρόλαβε να τακτοποιήσει ο απελθών στη θητεία του; Μία θητεία που -ευτυχώς- λήγει τυπικά στις 31/12 αλλά ηθικά έχει λήξει πολύ καιρό πριν τις εκλογές;

Οι καιροί δεν περιμένουν. Ούτε και οι άνθρωποι, τουλάχιστον εκείνοι που αγωνιούν πραγματικά για τον τόπο, το δείχνουν καθημερινά με τις πράξεις τους  και δεν αναθέτουν απλά το μέλλον του στον ή στην «πεφωτισμένο/-η»

Φτάνει η μέρα της ορκωμοσίας αλλά κυρίως φτάνει η μέρα της αλλαγής των διοικούντων και η έλλειψη αποφασιστικότητας για σύγκρουση και δραστικές αλλαγές στα όσα έχουν σκοτεινιάσει τον δήμο εδώ και 6,5 ή 9 χρόνια, αποτελεί κακό προοίμιο, ακόμα και για τους πιο αισιόδοξους. Σίγουρα δεν θα κυριαρχήσει πάλι το σκοτάδι που επικρατούσε αλλά αν δεν υπάρξει σύγκρουση και δραστική εκκαθάριση, οι πρωταγωνιστές όσων αθλίων ζήσαμε, σύντομα θα αλλοιώσουν τις διαδικασίες όπως έκαναν τόσα χρόνια, προετοιμάζοντας την επιστροφή τους. Και αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να συμβεί.

Οι καιροί δεν περιμένουν όπως είπαμε  και ήδη τρέχουν, πριν από ορκωμοσίες και υπογραφές. Όσα χρειάζεται να γίνουν, πρέπει να γίνουν «χθες». Με σύγκρουση και αποφασιστικότητα. Αλλιώς……