Ο Δημήτρης Φωτιάδης ήταν λογοτέχνης, δημοσιογράφος και ιστορικός. Το έργο του "Η Επανάσταση του 1821" θεωρείται έργο-σταθμός και σημείο αναφοράς για όσους θέλουν να μελετήσουν σε βάθος τις πολύπλευρες πτυχές του αγώνα αυτού.

Ο Δημήτρης Φωτιάδης δεν ήταν μόνο άνθρωπος των γραμμάτων. Γνώρισε από πρώτο χέρι τη φρίκη του πολέμου και γεύτηκε παράλληλα την πίκρα της αχαριστίας της πατρίδας του. Πολέμησε ως εθελοντής στο Μικρασιατικό πόλεμο, ενώ είχε την «τύχη» να ανταμειφθεί από τις μετεμφυλιακές κυβερνήσεις με εξορία στη Μακρόνησο, την Ικαρία και τον Άι-Στράτη.

Οι αριστερές του πεποιθήσεις ήταν αυτές που τον αποστασιοποίησαν από το κυρίαρχο εθνικιστικό, αγιογραφικό αφήγημα της Επανάστασης του ’21 και τον ώθησαν να αναζητήσει την ιστορική αλήθεια, άσχετα από τις δυσάρεστες πτυχές της και τις βαριές σκιές που έριχνε σε πολλά πρόσωπα του Αγώνα.

Δικό του είναι το περίφημο απόσπασμα: “Δύο ήταν τα Εικοσιένα: Το ένα του λαού και των πιο προοδευτικών ανθρώπων εκείνου του καιρού, το άλλο των κοτζαμπάσηδων και των πολιτικάντηδων. Του πρώτου οι ρίζες αντλούνε τους χυμούς τους από τα «Δίκαια του ανθρώπου» του Ρήγα Βελεστινλή, πάνω στ' άλλο πέφτει βαρύς ο ίσκιος της «Πατρικής Διδασκαλίας» του μακαριωτάτου Πατριάρχη της Αγίας Πόλης Ιερουσαλήμ Κυρ Ανθίμου - ή, πιο σωστά, του Γρηγορίου”

Ο λόγος του Δημήτρη Φωτιάδη είναι ταυτόχρονα λαϊκός και λογοτεχνικός. Mε το πλούσιο αφηγηματικό του ύφος κατορθώνει να αναπαραστήσει με γλαφυρό τρόπο την ατμόσφαιρα της εποχής, χωρίς να κουράζει τον αναγνώστη.

Ας δούμε πώς περιγράφει στο έργο του «Καραϊσκάκης» τη θλιβερή παιδική ηλικία του ήρωα: