Όσοι έχουν διαβάσει Βασίλη Ραφαηλίδη είναι αδύνατο να μην έχουν γοητευτεί από το χειμαρρώδη λόγο του και να μην έχουν επηρεαστεί από την αιχμηρή και σαρκαστική του ματιά. Δημοσιεύουμε σήμερα, με αφορμή τη χθεσινή επέτειο της αποχώρησης των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής από την Αθήνα, ένα απόσπασμα από το περίφημο βιβλίο "Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού κράτους 1830-1974", όπου ο Έλληνας διανοητής περιγράφει με το δικό του μοναδικό τρόπο την πολιτική και στρατιωτική κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα λίγο πριν και λίγο μετά την ημερομηνία αυτή που θα μπορούσε να είναι ημέρα πραγματικής απελευθέρωσης του ελληνικού μαρτυρικού λαού και να ήταν αυτή η ημερομηνία της εθνικής μας επετείου. Όμως δεν ήταν 

Όπως αναφέρει ο ίδιος ο συγγραφέας στο οπισθόφυλλο του βιβλίου "Οι λαοί δεν έχουν μόνο ήρωες, έχουν και καθάρματα. Στην ιστορία ενός τόπου δεν ανήκουν μόνο οι ήρωες, ανήκουν και τα καθάρματα. [...] Αυτό το βιβλίο αγαπάει την Ελλάδα. Και γι αυτό δεν την κολακεύει. Λέει τα σύκα,σύκα, και τους προδότες, προδότες και όχι εθνικούς ήρωες"

Δυστυχώς, τα καθάρματα δεν τιμωρήθηκαν ποτέ και αντιθέτως τιμωρήθηκαν οι ήρωες. Αυτή την επιλογή πληρώνουμε μέχρι σήμερα και τα καθάρματα κυβερνούν ακόμη, έχοντας το θράσος να δηλώνουν πως θα απαγορεύσουν τις διαδηλώσεις και τις διαμαρτυρίες μπροστά από το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη

Ας διαβάσουμε όμως την περιγραφή του Βασίλη Ραφαηλίδη

......................................................................................................................................................

1. Ο Μελιγαλάς

Η διαταγή για την αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα δίνεται την 26^η Αυγούστου 1944 και ο τελευταίος Γερμανός φεύγει από την Αθήνα την 12^η Οκτωβρίου 1944. Μεσολαβούν δηλαδή 47 ημέρες εντελώς κωμικοτραγικές, κατά τις οποίες γίνεται χαμός. Να μερικά περιστατικά

Ο Άρης Βελουχιώτης βρίσκεται από τον Απρίλιο στην Πελοπόννησο. Τα Τάγματα Ασφαλείας, δηλαδή οι ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις που υπηρετούν τους Γερμανούς, αλωνίζουν κυριολεκτικά κυρίως στην Πελοπόννησο. Όλοι -και κυρίως οι ίδιοι οι Ταγματασφαλίτες- ξέρουν πως έχουν, αν όχι την ανοιχτή υποστήριξη, τουλάχιστον τη σιωπηρή ανοχή της εξόριστης κυβέρνησης του Καΐρου, που βλέπει σε αυτούς μία σοβαρή δύναμη για το χτύπημα των κομμουνιστών. Όμως, τα πράγματα αλλάζουν γι' αυτούς ξαφνικά την 26η Σεπτεμβρίου 1944, που υπογράφεται η Συμφωνία της Καζέρτας. Το ΕΑΜ, για να δεχτεί να υπογράψει τη Συμφωνία, απαιτεί και πετυχαίνει επίσημη καταδίκη από την κυβέρνηση των Ταγμάτων Ασφαλείας και ο Άρης βρίσκει την ευκαιρία να τους ρημάξει. Περισσότερο κυνηγάει τους Ταγματασφαλίτες, παρά τους Γερμανούς τώρα πια.

Την 18η Σεπτεμβρίου καταλαμβάνει την Καλαμάτα, που την υπερασπίζονται όχι Γερμανοί αλλά Ταγματασφαλίτες, που παθαίνουν των παθών τους τον τάραχο. Όμως ο κύριος όγκος τους καταφεύγει σε ένα χωριό εκεί κοντά, που λέγεται Μελιγαλάς. Στις 13 Σεπτεμβρίου 1944, ο Άρης επιτίθεται στο Μελιγαλά που τον κατέχουν 1500 Ταγματασφαλίτες με βαρύ οπλισμό και πυροβολικό. Η μάχη κρατάει τρεις ημέρες και οι Ταγματασφαλίτες που παραδίδονται μαζικά, είτε εκτελούνται επί τόπου με συνοπτικές διαδικασίες είτε λυντσάρονται από το πλήθος. Πρόκειται για σωστό μακελειό. Όμως ο Άρης ενεργεί υπό την κάλυψη της κυβέρνησης. Τα αστικά κόμματα για να κερδίσουν τον ΕΛΑΣ πούλησαν τους Ταγματασφαλίτες, πράγμα που δεν το περίμεναν καθόλου και τους κακοφαίνεται πολύ.

Ο Άρης Βελουχιώτης

Τελικά, με την επέμβαση του Παναγιώτη Κανελλόπουλου που βρίσκεται ήδη στην Ελλάδα σαν εκπρόσωπος της κυβέρνησης, οι ταγματασφαλίτες δεν σφάζονται πια αλλά συγκεντρώνονται μπουλουκηδόν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης για να τους βρουν έτοιμους οι Άγγλοι κατά τα Δεκεμβριανά που πλησιάζουν και να τους ρίξουν στη μάχη κατά του ΕΛΑΣ. Στην Αθήνα και τα άλλα αστικά κέντρα οι Γερμανοί τρέμουν μια επίθεση του ΕΛΑΣ τώρα στα τελευταία, αλλά ο ΕΛΑΣ δεν επιτίθεται. Σέβεται τις συμφωνίες που έχει κάνει με τους Γερμανούς ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός, ένας τρομερός και φοβερός άνθρωπος δύο μέτρα μπόι, για να κηρυχτεί η Αθήνα ανοχύρωτη πόλη. Οι Γερμανοί είναι έτοιμοι να ανατινάξουν το παγιδευμένο φράγμα του Μαραθώνα αν τους χτυπήσει ο ΕΛΑΣ και ο Δαμασκηνός που συνεργάστηκε με όλους, με τους Γερμανούς, με τους Άγγλους, με τους ΕΛΑΣσίτες και που ανήλθε στον αρχιερατικό θρόνο με τη βοήθεια των Γερμανών, αρχίζει να τρέχει σαν παλαβός από τους Γερμανούς στους πράκτορες των Άγγλων και από αυτούς στους ΕΛΑΣίτες.

Ο αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός, μαζί με τον κατοχικό πρωθυπουργό Τσολάκογλου

Τελικά, ο μετριοπαθής γερμανός φρούραρχος της Αθήνας Φέλμυ αποδεικνύεται ανθρωπιστής και η Αθήνα σώζεται. Στο μεταξύ, έχει φύγει για τη Γερμανία ο τρομερός στρατηγός των Ες-Ες Βάλτερ Σιμάνα και ο Φέλμυ μπορεί και παίρνει πρωτοβουλίες παρέα με τον φίλο του Δαμασκηνό.

2. Αλλαγή βάρδιας

Ο γερμανός φρούραρχος της Αθήνας Φέλμυ, ένας πραγματικός τζέντλμαν που έμπλεξε με τον Χίτλερ (δεν ήταν όλοι οι Γερμανοί κτήνη), διαλύει το στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Χαϊδάρι. Ξέρει πως οι Ες-Ες, τώρα που πνέουν τα λοίσθια, μπορούν να τους σφάξουν όλους εκεί μέσα. Και καλά τους κομμουνιστές. Γι’ αυτούς δεν θα είχε αντίρρηση ούτε ο Φέλμυ. Όμως στο Χαϊδάρι βρίσκονται έγκλειστοι από τις 15 Μαρτίου 1944 και οι αστοί πολιτικοί Θεμιστοκλής Σοφούλης,  Γεώργιος Καφαντάρης και Στυλιανός Γονατάς. Ο Φέλμυ, που έχει τις επαφές του με τους Άγγλους, ξέρει πως αυτοί οι πολιτικοί μπορεί να φανούν πολύ χρήσιμοι στην τάξη τους, όταν έρθουν με το καλό οι Άγγλοι και αλλάξουν βάρδια με τους Γερμανούς. Ο Φέλμυ δεν είναι κανένας αγροίκος σαν τους Ες-Ες για να μην ξέρει τη χρησιμότητα των αστών πολιτικών.

Ο Χέλμουτ Φέλμυ

Σοβαρότατο ρόλο σε όλα αυτά παίζει ο τρομερός πράκτορας της Intelligence Service, Μακάσκι, που δύο φορές συλλαμβάνεται από τους Γερμανούς,  δύο φορές καταδικάζεται σε θάνατο και δύο φορές δραπετεύει κατά μυστηριώδη τρόπο. Τον προστατεύει και ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός που μπαίνει για τα καλά στο παιχνίδι και τα καταφέρνει θαυμάσια με όλους, ακόμα και με τους ΕΛΑΣίτες, χάρη στη δίωξή του από τον Μεταξά, που του δίνει άφεση αμαρτιών για τη συνεργασία του και με τους Γερμανούς και με τους Άγγλους. Το ίδιο διπλό ή τριπλό παιχνίδι παίζει και ο Αρχηγός της Αστυνομίας Άγγελος Έβερτ.

Και μέσα σ΄όλα, να’ σου και ο στρατηγός Θεόδωρος Πάγκαλος, ο δικτάτορας της πλάκας. Είναι φιλογερμανός μέχρι τα Μπούνια και ένας απ΄ τους βασικούς οργανωτές των Ταγμάτων Ασφαλείας. Πάει, λοιπόν, στο Φέλμυ και του λέει: “Ξέρεις φίλε, έχω σκοπό να αναλάβω την εξουσία και να γίνω δικτάτορας τώρα που φεύγετε για να αποτρέψω τον κομμουνιστικό κίνδυνο”. Ο Φέλμι του λέει “Άντε από εδώ ρε σαχλαμάρα, τους Άγγλους δηλαδή γιατί τους έχετε. Άστους, ξέρουν αυτοί”. Και ο Πάγκαλος χάνει την ευκαιρία να σώσει την Ελλάδα απ΄ τους κομμουνιστές. Τέτοια χοντρή πλάκα γίνεται αυτό τον καιρό.

Στο μεταξύ, έχει διοριστεί επισήμως στρατιωτικός διοικητής Αττικής από την εξόριστη ελληνική κυβέρνηση ο στρατηγός Σπηλιωτόπουλος. Και έτσι, έχουμε δύο στρατιωτικούς διοικητές στην Αθήνα, έναν Γερμανό, τον Φέλμυ,  και έναν Έλληνα τον Σπηλιωτόπουλο. Χοντρή πλάκα σας λέω. Κανονική αλλαγή φρουράς, όπως στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Οι Γερμανοί παραδίδουν την εξουσία στους Άγγλους σχεδόν εν επισήμω τελετή.

Ο τελευταίος κατοχικός πρωθυπουργός, Ιωάννης Ράλλης προσπαθεί και αυτός να το παίξει φιλόπατρις αυτό τον καιρό και προσφέρει τις υπηρεσίες τους στους Άγγλους, αφού τις είχε ήδη προσφέρει επιτυχώς τους Γερμανούς. Μύλος. Όλοι παίζουν την πατρίδα στα ζάρια. Δε λέγεται πόσο αγαπούν την Ελλάδα όλοι αυτοί οι καλοί κύριοι.

Στο μεταξύ, έρχονται στην Αθήνα σχεδόν νόμιμα και ενώ ακόμα οι Γερμανοί βρίσκονται εδώ, δύο μέλη της κυβέρνησης, ο Θ.Τσάτσος και ο Ζέβγος. Ο πρώτος για να συνεννοηθεί με τους εγχώριους αστούς και ο δεύτερος με τους εγχώριους κομμουνιστές για την υποδοχή.

3. Η απελευθέρωση

Η εξόριστη ελληνική κυβέρνηση είναι έτοιμη να έρθει από την Ιταλία στην Ελλάδα. Όμως έχει προκύψει ένα μικρό πρόβλημα, έτσι που οι κομμουνιστές υπουργοί αρνούνται να ορκιστούν πίστη στο βασιλιά Γεώργιο το Β’. Αλλά η λύση βρίσκεται: Ορκίζονται πίστη στον διάδοχο Παύλο! Ξεφτέρια, οι μπαγάσηδες. Και άντε να δεις προκοπή με τέτοια καραγκιοζιλίκια.

Στην Αθήνα, όλοι ετοιμάζονται για την υποδοχή. Ακόμα και οι Ες-Ες. Στο φρικτό άντρο τους στην οδό Μέρλιν στο Κολωνάκι, στις 11 Σεπτεμβρίου, ένα μήνα πριν από την αναχώρησή τους, κάνουν τις τελευταίες εκτελέσεις, μέσα στο υπόγειο. Αυτή τη φορά εκτελούν όχι κομμουνιστές, αλλά τους Έλληνες διερμηνείς τους! Τους συνεργάτες τους! Τους φίλους τους! Δεν θέλουν ν΄ αφήσουν πίσω τους μάρτυρες για όσα φρικώδη συνέβησαν στην οδό Μέρλιν. Εν τούτοις, κάποιοι που πέρασαν από εκεί και επέζησαν, περιέγραψαν τον ένα και μοναδικό τρόπο βασανισμού που εφάρμοζαν οι άντρες των Ταγμάτων Θανάτου (αυτό σημαίνει Ες-Ες). Κρεμούσαν το θύμα από τα χέρια, από το ταβάνι, όχι πολύ ψηλά για να κάνει τη δουλειά του ο “oδοντoγιατρός”. Που έβγαζε ένα-ένα τα δόντια του θύματος με τανάλια για πρόκες, φυσικά χωρίς αναισθητικό. Όταν έβγαινε και ο τελευταίος φρονημίτης και το αγρίμι δεν φρονήμευε, έπιανε δουλειά ο πεντικιουρίστας, που ξερίζωνε τα νύχια, πρώτα των ποδιών και ύστερα των χεριών. Αν, παρά ταύτα, το θύμα επιζούσε, έτρωγε μια σφαίρα στο κεφάλι εξ επαφής. Με τους διερμηνείς τους ωστόσο, αυτά τα κτήνη φάνηκαν “επιεική”. Τους εκτέλεσαν με μια σφαίρα στο κεφάλι, χωρίς να τους βασανίσουν.

Το μνημείο, έξω από το κολαστήριο της Γκεστάπο, στην οδό Μέρλιν

Στις 2 Οκτωβρίου, δέκα μόλις μέρες πριν από την εκkένωση της Αθήνας την 12η Οκτωβρίου, οι Γερμανοί εκτελούν, έτσι για πλάκα σχεδόν, 25 πατριώτες στον Υμηττό, ανάμεσά τους και τη Λέλα Καραγιάννη, και άλλους εννιά στο Κατσιπόδι. Τα τρία τελευταία θύματα είναι τρεις ΕΠΟΝίτες, ο Αγαλιώτης, ο Φραγκόπουλος και ο Καλαμπόκας. Είναι αυτοί που πριν ξημερώσει η 12η Οκτωβρίου, ημέρα της Λευτεριάς, τρέχουν από εργοστάσιο σε εργοστάσιο στον Πειραιά και βγάζουν τα καψίλια από τους δυναμίτες με τους οποίους οι Γερμανοί ανατινάζουν αράδα όλες τις βιομηχανικές μονάδες, μικρές και μεγάλες. Οι ΕΠΟΝίτες σώζουν την περιουσία των καπιταλιστών! Των συνεργατών των Γερμανών! Των μελλοντικών τους εκτελεστών! Δεν ξέρω πώς να τους χαρακτηρίσω: ήρωες ή ηλίθιους. Ας τους πούμε ήρωες που σκοτώθηκαν για τον πιο ηλίθιο σκοπό.

Πάντως, το λιμάνι του Πειραιά δεν μπόρεσαν να το σώσουν. Οι Γερμανοί, την τελευταία μέρα της εκκένωσης της Αθήνας και του Πειραιά, την 12η Οκτωβρίου, το τινάζουν στον αέρα. Το ίδιο πάνε να κάνουν και με το εργοστάσιο ηλεκτρισμού του Πειραιά, αλλά το 1^ο  τάγμα του ΕΛΑΣ δίνει μια σκληρή μάχη σώμα προς σώμα με τους Γερμανούς, που κρατάει μία μέρα και το εργοστάσιο τελικά σώζεται. Γερμανοί νεκροί, 77. Αντάρτες νεκροί,9. Επέσατε θύματα, αδέρφια εσείς… Για ποιον επέσατε θύματα; Τι μπορούμε να πούμε σήμερα; Τι έγινε όλος εκείνος ο ηρωισμός;

Το μνημείο για την περίφημη "Μάχη της Ηλεκτρικής"

Πάντως, τα πανηγύρια για την απελευθέρωση της Αθήνας κρατούν τρεις μέρες και τρεις νύχτες. Η νύχτα των νεκρών είναι πιο μεγάλη. Κρατάει όσο η αιωνιότητα.

4. Ο Βασιλιάς ξανάρχεται

Ο τελευταίος Γερμανός φεύγει από την Αθήνα στις 12 Οκτωβρίου 1944 και η ελληνική κυβέρνηση αποβιβάζεται στην Ελευσίνα έξι μέρες αργότερα, την 18η Οκτωβρίου. Αυτές τις έξι μέρες η ελληνική κυβέρνηση φορτωμένη στο θωρηκτό Αβέρωφ κάνει κρουαζιέρα στον Αργοσαρωνικό, περιμένοντας το σύνθημα του Άγγλου πρεσβευτή Ρέτζιναλντ Λίπερ που έχει έρθει πριν από αυτήν στην Αθήνα, συνοδευόμενος από τον Μακμίλαν, βοηθό του Άγγλου υπουργού εξωτερικών Ήντεν. Κάτι σημαίνει, βέβαια, το να έρχονται πρώτα οι πρεσβευτές και ύστερα η κυβέρνηση στην οποία είναι διαπιστευμένοι.

Τη 18η Οκτωβρίου 1944, τα μέλη της ελληνικής κυβέρνησης, μαζί και οι τρεις κομμουνιστές που μετέχουν τώρα σε αυτήν, προχωρούν θριαμβικά εν μέσω πανδαιμονίου από τις ιαχές του πλήθους και δια της Ιεράς Οδού φτάνουν στην Ακρόπολη, όπου υψώνουν την ελληνική σημαία. Η τελετή επαναλαμβάνεται έκτοτε κάθε χρόνο, προφανώς γιατί κάθε χρόνο γιορτάζουμε μια απελευθέρωση από κάποιον εχθρό.

Ο Γεώργιος Παπανδρέου υψώνει την ελληνική σημαία στην Ακρόπολη, στις 12 Οκτωβρίου του 1944

Η Ιερά Οδός, που συνδέει την Ελευσίνα με την Ακρόπολη και δια της οποίας στην αρχαιότητα περνούσε η πομπή των Παναθηναίων, επιλέγεται σκόπιμα. Μόνο που τα μυστήρια αυτή τη φορά δεν είναι τα ελευσίνεια, αλλά τα εγγλέζικα. Άσε που η ελληνική σημαία δεν είναι ο πέπλος της Αθηνάς.

Μετά την έπαρση της σημαίας στην Ακρόπολη και την έπαρση μαζί της, της εθνικής υπερηφάνειας που την υποβαστάζουν οι Άγγλοι, οι επίσημοι πάνε στη Μητρόπολη όπου ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός τελεί δοξολογία για να ευχαριστήσει την Παναγία, δηλαδή τους Άγγλους.

Τελειώνει και αυτή η σεμνή τελετή και ο Πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου ανεβαίνει σ΄ ένα μπαλκόνι στο Σύνταγμα και τραβάει έναν εθνικό πατριωτικό λόγο, μα τι λόγο. Όλο ύμνους και εγκώμια για τους Άγγλους. Φυσικά, δεν παραλείπει να ζητήσει την εκκένωση της Ανατολικής Μακεδονίας και της Θράκης από τους Βούλγαρους που βρίσκονται ακόμα εκεί (δεν καθόμαστε για πάντα μιας και ήρθαμε, λένε προφανώς) καθώς και την επιστροφή στην Ελλάδα της Βορείου Ηπείρου. Όμως για την Κύπρο τσιμουδιά. Βλέπεις, η Κύπρος ανήκει στη σύμμαχο Αγγλία.

Ο Γεώργιος Παπανδρέου, μαζί με το Βρετανό στρατηγό Σκόμπυ

Λίγες ημέρες αργότερα, οι Αθηναίοι βγαίνουν και πάλι στους δρόμους για να επευφημήσουν, την 26η Οκτωβρίου, τον Άγγλο Υπουργό Εξωτερικών Ήντεν που κάνει μια φιλική επίσκεψη στην Ελλάδα κατά την επιστροφή του από τη Μόσχα. “Ζήτω οι ελευθερωτές της Ελλάδας” είναι το κυρίαρχο σύνθημα. Ακόμα και το ΕΑΜ χαρακτηρίζει τους Άγγλους ελευθερωτές της Ελλάδας!

Λίγο νωρίτερα, ο Σκόμπι στέλνει ένα έγγραφο στον φρούραχο της Αθήνας Σπηλιωτόπουλο που λέει επί λέξη: «Όταν οι Γερμανοί αποχωρήσουν ή παραδοθούν, τα Τάγματα Ασφαλείας θα λάβουν οδηγίας σας ή να λιποταχτήσουν προς τας οικίας των ή να παραδοθούν εις υμάς». Που σημαίνει, είτε τους αφήσετε να λιποταχτήσουν κάνοντας τα στραβά μάτια είτε “παραδοθούν” σε εσάς, το ίδιο κάνει. Και στις δύο περιπτώσεις, δικοί μας άνθρωποι παραμένουν και μόλις σφυρίξουμε θα έρθουν κοντά μας για να σώσουν την Ελλάδα από τους κομμουνιστές, όπως ακριβώς την είχαν σώσει λίγο πριν, συνεργαζόμενοι με τους Γερμανούς. Πολύ πατριώτες οι Τάγματα Ασφαλίτες! Επ' αυτών θα στηριχτεί η δημοκρατία του νέου κράτους -και γι' αυτό θα προκόψει!

5. Πάρτη από κομπραδόρους για ελευθερωτές

Οι αγγλικές αποβατικές μονάδες που “ελευθέρωσαν” την Ελλάδα, μετά την ήρεμη αποχώρηση των Γερμανών, αποτελούνται από μια θωρακισμένη ταξιαρχία και μια ταξιαρχία αλεξιπτωτιστών. Και τα άρματα και οι αλεξιπτωτιστές είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεται για το χτύπημα του ΕΛΑΣ, που το ετοιμάζουν καλά οι Άγγλοι, που παριστάνουν τους ελευθερωτές. Αλλά όχι από τους Γερμανούς, από τους κομμουνιστές. Με τους οποίους ωστόσο συνεχίζουν να συνεργάζονται, αφού στην κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου μετέχουν τρεις κομμουνιστές.

Είναι η πρώτη φορά που οι Έλληνες κομμουνιστές θα μετέχουν των κυβερνητικών ευθυνών, φυσικά σε κυβέρνηση συνασπισμού και όχι δική τους. Όμως το σκάνδαλο θα απαλειφτεί σύντομα. Ο Δεκέμβρης είναι κοντά. Προς το παρόν, και για ενάμιση μήνα, οι Άγγλοι των αποβατικών μονάδων που δεν έκαναν απόβαση, αλλά αποβιβάστηκαν κανονικά, περίπου σαν τουρίστες, θα φτιάξουν το κατεστραμμένο λιμάνι του Πειραιά, όχι βέβαια για το χατήρι των συμμάχων Ελλήνων, αλλά γιατί θα τους χρειαστεί στον εμφύλιο που ετοιμάζουν με πάσα επιμέλεια. Για τον ίδιο λόγο θα ξαναχτίσουν μερικές από τις βασικές γέφυρες που έχουν καταστραφεί. Αλλά θα επιβλέψουν και στη διανομή των τροφίμων και του ρουχισμού της περίφημης ΟΥΝΡΑ, που μοιάζει περισσότερο με τις χάντρες που δίνουν οι αποικιοκράτες στους ιθαγενείς της Αφρικής για να τους θαμπώσουν, παρά με πραγματική βοήθεια. Όπως και να΄ναι όμως, μια σοκολάτα είναι μια σοκολάτα αυτή την εποχή και μια τσίχλα βοηθάει στη χώνεψη της σοκολάτας. Άλλωστε, που να φας ψωμί. Μια φραντζόλα στοιχίζει 80 δισεκατομμύρια δραχμές! Ο υπερπληθωρισμός έχει κάνει δισεκατομμυριούχους όλους όσους είναι σε θέση να αγοράσουν μια φραντζόλα ψωμί.

Διανομή της ανθρωπιστικής βοήθειας ΟΥΝΡΑ

Γι' αυτό ακριβώς και ο Άγγλος υπουργός των οικονομικών, που ουσιαστικά είναι και Έλληνας υπουργός των οικονομικών, λέει πως μια νέα, μεταπολεμική ελληνική δραχμή στο εξής θα κάνει 50 δισεκατομμύρια παλιές. Τέρμα οι λαϊκοί δισεκατομμυριούχοι. Στο εξής, δισεκατομμυριούχοι θα είναι αυτοί που ήταν και παλιά. Αυτοί που είχαν τα λεφτά τους στην Ελβετία. Και που τώρα φέρνουν ένα μέρος, ίσα ίσα για να μπορούν να οργανώνουν πάρτι και δεξιώσεις προς τιμήν των Ελευθερωτών Άγγλων.

Αυτές τις μέρες γίνεται χαμός στο Κολωνάκι. Είναι τόσα πολλά τα πάρτι που γίνονται κάθε βράδυ, που ο Άγγλος Πρεσβευτής Ρέτζιναντ Λίπερ δίνει διαταγή στους Άγγλους αξιωματικούς και στρατιώτες να αποφεύγουν τα συχνά πάρτι, διότι εδώ ήρθαν για δουλειά και όχι για να χορεύουν με τις όμορφες και καλοζωισμένες αστές του Κολωνακίου, που ούτε κατάλαβαν την κατοχή. Τα βόλευαν καλά με τους Γερμανούς, τώρα τα βολεύουν καλά με τους Άγγλους, αργότερα θα τα βολέψουν καλά με τους Αμερικανούς. Και στο μέλλον θα τα βολέψουν καλά, πιθανό και με τους Τούρκους. Κατά τα άλλα, η “εθνική αστική τάξη” παραμένει τάξη, όμως δύσκολα θα την χαρακτήριζε κανείς εθνική. Άλλωστε ο πατριωτισμός είναι κάτι που έτσι κι αλλιώς αφορά μόνο το πόπολο. Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα. Προς το παρόν πάντως, οι Έλληνες αστοί δεν πρέπει να προκαλούν τους πεινασμένους Έλληνες, λέει ο Λίπερ, και απαγορεύει τα συχνά πάρτι.

6. Οι ασφαλείς ταγματασφαλίτες

Η Εθνική Πολιτοφυλακή, όπως λέγεται τώρα η παλιά ΟΠΛΑ, δεν είναι παρά η αστυνομία του ΕΑΜ, που προσπαθεί να προστατεύσει τους ΕΑΜίτες από τους πάντα αφηνιασμένους ταγματασφαλίτες. Η Εθνική Πολιτοφυλακή δεν διστάζει να εκτελεί με συνοπτικές διαδικασίες τους ταγματασφαλίτες συνεργάτες των Γερμανών. Καμιά φορά παίρνει η μπόρα και αθώους. Καμιά φορά λειτουργεί και η παραδοσιακή αυτοδικία (βεντέτα). Όμως, όσοι από τους ταγματασφαλίτες κυκλοφορούν ελεύθεροι, είναι τόσο θρασείς που είναι απορίας άξιο που δεν είχαμε περισσότερα λυντσαρίσματα από αυτά που έγιναν.

Προκήρυξη της Ο.Π.Λ.Α

Για να αποφευχθούν, λοιπόν, τα λυντσαρίσματα αυτή τη δύσκολη, μεταβατική εποχή, κατά την οποία κανένα κράτος, ούτε δεξιό ούτε αριστερό, δεν λειτουργεί ακόμα (ούτε στο μέλλον και μέχρι σήμερα θα λειτουργήσει, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, σχέση έχουσα με τους ιδεολογικούς απογόνους των δοσιλόγων) τα εκ ταγματασφαλιτών στελέχη κλείνονται στη φυλακή, όχι για τιμωρία, αλλά για να προφυλαχτούν από το μαινόμενο πλήθος των βασανισμένων σε όλη τη διάρκεια της κατοχής. Και περνούν ζωή και κότα στη φυλακή. Ούτε απριλιανοί να ήταν.

Οι λιγότερο σημαντικοί ταγματασφαλίτες κλείνονται με τον οπλισμό τους, προσέξτε με τον οπλισμό τους, σε δύο στρατόπεδα, ένα στη Χαλκιδική για τα βόρεια καθάρματα και ένα στην Πελοπόννησο για τα νότια καθίκια. Ίσως να είναι παγκόσμια πρωτοτυπία ο εγκλεισμός σε στρατόπεδο ενόπλων ανδρών. Το παιχνίδι παίζεται πολύ χοντρά από τους Άγγλους και πολύ προκλητικά.

Στις αρχές Νοεμβρίου του 1944, 668 κρατούμενοι δοσίλογοι και ποινικοί ανάκατα, δραπετεύουν τον ίδιο καιρό από διαφορετικές φυλακές. Είναι καταφάνερο πως δεν πρόκειται για δραπέτευση, αλλά για απόλυση, που προτείνεται ως δραπέτευση. Και τότε η Εθνική Πολιτοφυλακή αναλαμβάνει την πρωτοβουλία να βρει τους δραπέτες. Μπαίνει σε σπίτια χωρίς ένταλμα και συχνά εκτελεί επιτόπου. Η πρόκληση από τη μεριά των Άγγλων είναι τόσο μεγάλη με τούτη τη δήθεν δραπέτευση που η άποψη, σύμφωνα με την οποία πως όλα αυτά τα κάνουν για να επιτείνουν το χάος ώστε να δικαιολογηθεί η επέμβασή τους, είναι κάτι παραπάνω από βάσιμη, αν μάλιστα πάρουμε υπόψη και την πάγια αγγλική τακτική του “διαίρει και βασίλευε”

Προσέξτε να δείτε τι λέει ο Τσόρτσιλ σε ένα γράμμα του προς τον υπουργό του των εξωτερικών: “Έχοντας υπόψη τη μεγάλη τιμή (εννοεί την Ουγγαρία, τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία) που πληρώσαμε στους Ρώσους για να έχουμε ελεύθερα τα χέρια στην Ελλάδα, δεν θα έπρεπε να διστάσουμε να χρησιμοποιήσουμε βρετανικά στρατεύματα για να υποστηρίξουμε την ελληνική βασιλική κυβέρνηση του κυρίου Παπανδρέου. […] Αυτό συνεπάγεται τη βέβαιη επέμβαση των βρετανικών στρατευμάτων για να εμποδιστούν ταραχές. […] Χρειαζόμαστε οχτώ ή δέκα χιλιάδες στρατιώτες ακόμα για να κρατήσουμε την πρωτεύουσα και τη Θεσσαλονίκη στο όνομα της τωρινής κυβέρνησης. […] Περιμένω οπωσδήποτε μία σύγκρουση με το ΕΑΜ και δεν πρέπει να την αποφύγουμε, με την προϋπόθεση να διαλέξουμε καλά το έδαφος”.

Σαφέστατος, ο πάντα κυνικός και καθαρός στη σκέψη Ουίνστον Τσώρτσιλ, που υπηρετεί καλά τη χώρα του. Την Ελλάδα όμως ποιος την υπηρετεί; … Μα οι δοσίλογοι!