• Παράγραφος 1. Κατά τη μεταχείριση των κρατουμένων διασφαλίζεται ο σεβασμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και των δικαιωμάτων τους……
• Παράγραφος 2. Κατά την εφαρμογή των κανόνων του παρόντος κώδικα σύμφωνα με το άρθρο 1 παρ. 1 δεν περιορίζεται κανένα άλλο ατομικό δικαίωμα των κρατουμένων εκτός από το δικαίωμα στην προσωπική ελευθερία. Η λήψη των αναγκαίων μέτρων για την άσκηση των δικαιωμάτων που τους αναγνωρίζει ο νόμος, αυτοπροσώπως ή με αντιπρόσωπο, αποτελεί ουσιώδη υποχρέωση της διοίκησης.
• Παράγραφος 7. Ο έλεγχος της νομιμότητας στη μεταχείριση των κρατουμένων ασκείται από τον αρμόδιο δικαστικό λειτουργό και από το Δικαστήριο Έκτισης Ποινών.

Στην Ελλάδα, τη χώρα που κυβερνιέται μέσω των ΜΜΕ και των καλοπληρωμένων  -από κάποιον Πέτσα ή από τον εκάστοτε διαχειριστή του μηντιακού μπεζαχτά- «διαμορφωτών γνώμης», ο σωφρονιστικός κώδικας, σαφώς και δεν ισχύει. Ή ισχύει κατά περίπτωση και κατ’ επιλογή της -υπέρ τον νόμο- εξουσίας. Αν δε, η «περίπτωση» βρίσκεται στο στόχαστρο της οικογένειας που τρέφεται και μεγαλώνει, από τη στέρηση, το αίμα και τον ιδρώτα των 10.000.000 κατοίκων της χώρας, τότε πρόκειται για την περίπτωση που θα συγκεντρώσει όλες τις παραμορφώσεις και το σύνολο των παραβιάσεων, του σωφρονιστικού κώδικα. Πάντα προς τη δυσμενέστερη για τον κρατούμενο, κατεύθυνση.

Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς τον τρόπο που αντιλαμβάνεται την ισονομία η «γνωστή οικογένεια». Αυτό είναι γνωστό από χρόνια και επιβεβαιώνεται καθημερινά, βλέποντας τον διάχυτο νεποτισμό που έχει εγκαθιδρύσει στην πολιτική και κοινωνική ζωή, η οικογένεια Μητσοτάκη. Παντού ανίψια, ξαδέρφια, αδέλφια, θείες, θείοι και παππούδες. Αλλά αν αυτό αποτελεί παρωνυχίδα, που ο «πατριωτικός ωχαδερφισμός» το αντιμετωπίζει με ένα «Δε βαριέσαι - τι να κάνεις;», αυτό που δεν μπορεί να ξεπεραστεί, είναι ο τρόπος που η «οικογένεια» έχει στρέψει το σύνολο του σωφρονιστικού συστήματος, εναντίον ενός και μόνο ανθρώπου.

Η αναφορά γίνεται για τον τρόπο μεταχείρισης του κρατούμενου Δ. Κουφοντίνα, από το ελληνικό σωφρονιστικό σύστημα. Φυσικά το σύστημα αυτό δεν είναι αόρατο, ούτε απρόσωπο (όπως για άλλους κρατούμενους).  Στην περίπτωση Κουφοντίνα έχει πολλά πρόσωπα και πολλά ονόματα. Όλα στις κατάλληλες θέσεις, που ρυθμίζουν την διαδικασία, μέχρι της εξόντωσης, με νομιμοφανείς διαδικασίες, του κρατούμενου – στόχου.

Όσα έχουν προηγηθεί από την παραμονή πρωτοχρονιάς, με την  διαβόητη πλέον ΓΓ Αντεγκληματικής Πολιτικής, Σοφία Νικολάου να :

• Αρνείται να δώσει έγγραφα που αφορούν την μεταγωγή του Δ. Κουφοντίνα από την Κασαβέτεια στον Δομοκό, παρά τη σχετική αίτηση του κρατούμενου
• Αποφασίζει αυθαίρετα (παράνομα αφού αυτές οι αποφάσεις λαμβάνονται από την Κεντρική Επιτροπή Μεταγωγών) μεταγωγή του κρατούμενου από την Κασαβέτεια στον Δομοκό
• Ευθύνεται για εικονικές μεταγωγές προς τον Κορυδαλλό και από τον Κορυδαλλό

Η επίκληση στον νόμο φωτογραφία (4760) και δικαιολογία της άρνησης παροχής αντιγράφων στον ίφιο τον κρατούμενο, αποτελούν μνημεία της κυβερνητικής σωφρονιστικής πολιτικής

Όλα στο πνεύμα της ηθικής και σωματικής εξόντωσης του κρατούμενοιυ (σύγκρινε με τα άρθρα 1,2 και 7 του Σωφρονιστικού Κώδικα στην αρχή του κειμένου). Προσθέτουμε επιπλέον, πως  η απόφαση της μεταγωγής του στον Δομοκό αντί για τον Κορυδαλλό,  ελήφθη κατά παράβαση του ίδιου του νόμου που ψήφισε πρόσφατα η ίδια η κυβέρνηση Μητσοτάκη (Ν. 4760/20).

Χαρακτηριστικά, ο ίδιος ο  Δ. Κουφοντίνας, ξεκινώντας απεργία πείνας στις 8/1/2021,  διαμαρτυρόμενος, τόνισε στη σχετική δήλωση του  «Αφού επιμένουν στο νόμο που τόσο προκλητικά μηχανεύτηκαν*, οφείλουν να τον εφαρμόσουν, τουλάχιστον αυτόν, και να με ξαναφέρουν στο υπόγειο του Κορυδαλλού, στην ειδική πτέρυγα που έκτισε ο ίδιος ο υπουργός της καταστολής, ο Μ. Χρυσοχοΐδης, για να θάψει τη 17Ν, και όπου πέρασα τα 16 από τα 18 χρόνια που είμαι στη φυλακή».

Είναι αυτονόητο,  κεκτημένο του δυτικού τουλάχιστον πολιτισμού, ότι κάθε πολίτης, μέσα ή έξω από την οποιαδήποτε φυλακή, έχει τα ίδια δικαιώματα.

-Τα δικαιώματα αυτά δεν αλλάζουν σύμφωνα με τον τόπο ή τον χρόνο.

-Δεν διαφοροποιούνται σύμφωνα με τις επιθυμίες του κάθε κυβερνητικού στελέχους ή της/του  κάθε υπαλλήλου.

-Δεν τροποποιούνται σύμφωνα με τα αισθήματα που τρέφει ο εκάστοτε πρωθυπουργός και η οικογένεια του, όσο μεγάλη και αχόρταγη και αν είναι αυτή και παρά την εξουσία που έχει στα χέρια της, για νομοθετεί όπως θέλει.

-Τα δικαιώματα του κρατούμενου, απορρέουν από τον σωφρονιστικό κώδικα και  από απόφαση της δικαιοσύνης, όταν επιβάλλει την ποινή στέρησης της ελευθερίας.

-Τα δικαιώματα δεν έχουν χρόνο ή τόπο , όπως αναφέραμε στην αρχή. Τα δικαιώματα έχουν μόνο  φορέα και όποιος επινοεί τρόπους για να τα καταπατήσει, με τελικό στόχο την φυσική και  ηθική εξόντωση  του οποιουδήποτε κρατούμενου, είναι ένοχος. Ηθικά και πολιτικά.

Σε ένα παραμορφωμένο από τις συνθήκες και αυτούς που τις ορίζουν καθεστώς, που η αστυνομοκρατούμενη πολιτική ζωή αναδίδει οσμή  εκτροπής και μόνο ο τύπος επιμένει να το ονομάζει δημοκρατία, η περίπτωση Κουφοντίνα, είναι εμβληματική. Είναι εμβληματική της κοινωνικής και πολιτικής διάλυσης, που διαμόρφωσε η οικογένεια Μητσοτάκη, καθιστώντας τις επιθυμίες της   -μέσω των ΜΜΕ- ως πρότυπα και ανάγκες για τους πολλούς.

Σίγουρα ζούμε σε ένα ιδιότυπο καθεστώς, που ίσως ξεπερνά και την οικογενειοκρατία της Βόρειας Κορέας (αφού αυτή προβάλλει σαν αρνητικό πρότυπο, το ελληνικό αντίστοιχο της)

*Αναφέρεται στον φωτογραφικό νόμο 4760/2020 που ψηφίστηκε για να απομακρύνει τον «κρατούμενο – στόχο» από τις αγροτικές φυλακές